Share

มาเยือนถึงเรือน

Penulis: l3oonm@
last update Terakhir Diperbarui: 2025-06-22 00:54:53

ยามเหมาในวันต่อมา จ้าวหยวนก็มารับผักตรงเวลา เกวียนที่มานั้นมีสองเกวียนจึงพอให้ขนผักทั้งยี่สิบตะกร้าไปได้ เมื่อขนผักขึ้นเกวียนเรียบร้อยจ้าวหยวนจ่ายเงินให้นางจินหรูถึงยี่สิบตำลึงทอง

นางจินหรูรับมาอย่างยิ้มแย้มนางไม่ตกใจกับจำนวนเงินแล้วเพราะก่อนหน้านี้นางจ่ายค่าที่ดิน ค่าปลูกเรือนเป็นเงินจำนวนมากนักเริ่มจะทำใจได้อย่างเสียแล้ว

ก่อนที่จ้าวหยวนจะกลับไป ลู่จื้อส่งข้าวขาวชั้นดีให้จ้าวหยวนฝากไปให้เซียวซีซวนถุงหนึ่งหนักสิบจิน

“ฝากบอกคุณชายเซียวด้วย หากสนใจย่อมพูดคุยกันได้เจ้าค่ะ” นางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แม้แต่จ้าวหยวนจึงขนลุก ไม่รู้ว่าหากคุณชายเซียวได้ยินจะทำสีหน้าเช่นใด

จ้าวหยวนกล่าวขอบคุณที่สองพี่น้องทำให้ตนได้เลื่อนตำแหน่งจากเสี่ยวเอ้อรับลูกค้าหน้าร้านมาเป็นคนรับซื้อของ เพราะหลงจู๊หานเห็นตนกับสองพี่น้องพูดจากันถูกคอจึงได้รับหน้าที่นี้

ที่จ้าวหยวนขอบคุณสองพี่น้องจางเพราะเงินเดือนเสี่ยวเอ้อรับลูกค้าหน้าร้านตนได้รับเพียงหนึ่งตำลึงต่อเดือน ตอนนี้คุณชายเซียวเพิ่มเงินให้ตนเป็นสองตำลึงต่อเดือน

ตนจึงนึกถึงวันแรกที่เจอสองพี่น้องแล้วไม่ได้ดูแคลนหากตนแสดงสีหน้ารังเกียจหรือขับไล่สองพี่น้องออกจากร้านไปวาสน
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci

Bab terbaru

  • ทะลุมิติมาเป็นสาวน้อยในหมู่บ้านหนานชุน   แอบคุยอันใดกัน

    เสี่ยวจิ้นนำตั๋วเงินมาส่งลู่จื้อตรวจสอบว่าได้ครบตามจำนวนหรือไม่ เมื่อเห็นว่าเป็นตั๋วเงินหนึ่งหมื่นห้าพันตำลึงทอง นางจึงเก็บเข้าไปในมิติต่อหน้าพวกเขาโจวหรงเฉิงกับเซียวซีซวนที่เคยเห็นมาก่อนแล้ว ก็ไม่ได้ตกใจอันใด ผิดกับหลินตงหยางที่เขากระโดดจนตัวลอย เมื่อได้เห็นตั๋วเงินหายไปต่อนห้าต่อหน้า“ทำดีๆ เจ้าเป็นถึงแม่ทัพอาหยาง” เซียวซีซวนเอ่ยเย้าสหายที่ดูเหมือนสติของเขายังไม่กลับมา“พวกท่านจะเริ่มฝึกเมื่อใดเจ้าคะ” ลู่จื้อเอ่ยถามขึ้นมาด้วยไม่อยากเสียเวลามาก“ข้าเริ่มได้เลย” เซียวซีซวนอยากจะเป็นผู้ฝึกตน ใจแทบขาด“ข้าก็ด้วย” หลินตงหยางรีบเอ่ยขึ้นอีกคน เรื่องงานเขาจะไปจัดการในภายหลัง“เจ้าค่ะ” ลู่จื้อส่งสายตาให้โจวหรงเฉิงให้จับสหายทั้งสองไว้ พอตัวของนางสัมผัสที่ตัวของโจวหรงเฉิงทั้งหมดก็เข้ามาปรากฏตัวภายในมิติทันที“เฮ้ยยย/เฮ้ยยย” เซียวซีซวนและหลินตงหยางออกมาด้วยความตกใจสถานที่ตรงหน้าไม่ใช่ห้องโถงตระกูลจางแล้ว แต่มันเป็นพื้นที่กว้าง ทั่วทั้งลานมีแต่พืชพันธุ์ที่ลู่จื้อนางปลูกไว้ ฝั่งทิศตะวันออกมีเรือนหลังไม่ใหญ่มากอยู่ ไม่ไกลจากกันมีศาลาริมสระบัวที่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณ ไหนจะป่าทึบทางทิศเหนือ ลำธา

  • ทะลุมิติมาเป็นสาวน้อยในหมู่บ้านหนานชุน   ข้ารู้มากกว่าเจ้าเสียอีก

    ยามที่ผ้าปิดหน้าถูกดึงออก ใบหน้างามก็เผยออกมาให้เขาได้เห็น โจวหรงเฉิงตกตะลึงนิ่งค้างไปทันที ก่อนหน้านี้ว่างามมากแล้ว แต่ยามนี้กลับงามยิ่งกว่าเดิม ทั้งเย้ายวนเสียจนเขาไม่ต้องการให้ผู้ใดเห็นที่เคยว่านางเป็นนางจิ้งจอกล่อลวงบุรุษยามที่ปรายตามอง แต่ตอนนี้ต่อให้นางไม่ต้องปรายตามองบุรุษทั้งหลายก็คงยอมสยบแทบเท้าของนาง“ปิดไว้เช่นเดิมดีแล้ว” เขาผูกผ้าปิดหน้าให้นางด้วยตนเอง ทั้งยังตรวจดูว่าแน่นหนาดีหรือไม่“ไปได้หรือยัง” นางถลึงตามองเขาอย่างไม่พอใจ“เชิญนายหญิงขอรับ” เขาผายมือไปทางประตู“เหอะ!!! เป็นเสี่ยวเฮยหรือไง” นางเดินออกไปหาเซียวซีซวน ก่อนที่ทั้งหมดจะออกไปที่โรงเก็บสินค้าที่อยู่ด้านนอกของเมืองหลวงเมื่อขึ้นนั่งบนรถม้า ลู่จื้อนางจึงปลดผ้าปิดหน้าออก ด้วยนึกรำคาญ ที่ผ่านมาน้อยครั้งนักที่นางจะปิดหน้าออกไปด้านนอกผ้าม่านรถม้าเปิดขึ้นยามที่รถม้าวิ่ง คนที่อยู่ด้านนอกมองเขามาจึงได้เห็นสาวงามที่นั่งอยู่ด้านใน“สวรรค์ นั่นเทพธิดารึ” เขาร้องบอกสหายให้มองมาที่รถม้าโจวหรงเฉิงและเซียวซีซวนที่ขี่ม้าอยู่ด้านข้างมองไปที่บุรุษที่พูด ก่อนจะมองเข้าไปในรถม้าที่ลู่จื้อนางนั่งอยู่“สวรรค์ เหตุใดนาง...” เซียวซ

  • ทะลุมิติมาเป็นสาวน้อยในหมู่บ้านหนานชุน   เจ้าปิดหน้าทำไม

    โจวหรงเฉิงมาหาลู่จื้ออีกครั้งในวันต่อมา แต่เมื่อเข้ามาในห้องของนางก็ไม่พบว่ามีผู้ใดอยู่“เจ้าแอบหนีเข้าไปก่อนข้ามาถึงรึ” เขานั่งลงที่เตียงของนางอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์ทั้งที่บอกกล่าวไว้แล้วว่าจะมาพบในวันนี้ แต่นางกลับไปรอเขา จนถึงเกือบฟ้าจะสว่างลู่จื้อนางก็ยังไม่ออกมา โจวหรงเฉิงจำต้องกลับไปที่จวนของเขาเพื่อเตรียมตัวไปทำงานตลอดทั้งวันอารมณ์ของโจวหรงเฉิงไม่คงที่นัก หากลูกน้องทำงานไม่ได้ตั้งใจ เขาจะโมโหมากกว่าปกติขึ้นอีกสองส่วน“รองผู้ตรวจการไปกินรังผึ้งที่ใดมาถึงได้ฉุนเฉียวเพียงนี้” เจ้าหน้าที่นครหลวงนินทาผู้เป็นนายลับหลังแม้แต่ตอนที่เขาไปพบเซียวซีซวนและหลินตงหยางในตอนเย็น คิ้วของเขาก็ขมวดอยู่ตลอดเวลา“เป็นอันใด เจองานยุ่งยากเช่นนั้นรึ” หลินตงหยางเอ่ยถามสหาย ถึงแม้ว่าคิ้วของเขาจะขมวดเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แต่วันนี้ดูจะมากกว่าเดิม“ไม่มีอันใด” เขาจะบอกสหายได้อย่างไรว่าเขาไปพบลู่จื้อที่เรือนตอนกลางคืนมิใช่เพียงโจวหรงเฉิงที่มีเรื่องให้คิด แม้แต่เซียวซีซวนเองก็เป็น ประเดี๋ยวเขาก็ขมวดคิ้ว ประเดี๋ยวก็ทำท่ากังวล“เจ้าอีกคน วันนี้เป็นอันใดกันไปหมด” หลินตงหยางเอ่ยออกมา เมื่อหันไปเห็นใบหน้าของ

  • ทะลุมิติมาเป็นสาวน้อยในหมู่บ้านหนานชุน   นายท่านแห่งมิติจิต

    ลู่จือที่เห็นเขาจ้องมองใบหน้าของนางอย่างตกตะลึง ก็เอ่ยปากไล่ให้เขาไปนั่งเดินลมปราณที่ด้านนอก“...” หากอาจารย์ของเขาได้รู้ว่านางใช้เวลาฝึกเพียงปีเดียวก็อยู่ในขั้นปรมาจารย์แล้วคงได้กระอักเลือดออกมา“ท่านไปนั่งเดินลมปราณเถิด อ้อ...เกือบลืมไป หากท่านไปแช่น้ำในสระดอกบัวข้างศาลา จะช่วยให้ท่านเดินลมปราณได้เร็วขึ้น”“อืม...เข้าใจแล้ว” โจวหรงเฉิงหยิบตำราการฝึกหายใจติดมือมาด้วยก่อนจะอุ้มเสี่ยวเฮยไปที่สระดอกบัวแต่สิ่งที่ลู่จื้อไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องเดินลมปราณ หากนั่งสมาธิเดินลมปราณในสระดอกบัวจะยิ่งช่วยขยายเส้นลมปราณให้ใหญ่มากกว่าเดิม การเดินลมปราณเพื่อเลื่อนขั้นจึงเร็วขึ้นเรื่องนี้เสี่ยวเฮยตัวดีแอบบอกโจวหรงเฉิง หากลู่จื้อนางรู้ มันได้ถูกนางตีแน่ โทษฐานที่เลือกบอกโจวหรงเฉิงแต่ไม่ยอมบอกนางโจวหรงเฉิงที่กำหนดลมหายใจตามคำบอกของเสี่ยวเฮย เขารับรู้ได้ถึงลมปราณที่วิ่งพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย ยิ่งได้อยู่ในน้ำจิตวิญญาณ ดูเหมือนว่าพลังฟ้าดินภายในมิติจิต กำลังไหลเข้าสู้ร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว“เกิดอันใดขึ้น” ลู่จื้อที่เป็นเจ้าของมิติจิต รับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนางลุกออกจากห้องปรุงยาไปที่สร

  • ทะลุมิติมาเป็นสาวน้อยในหมู่บ้านหนานชุน   ถึงคราวซวยก็ซวยทั้งวัน

    ลู่จื้อส่งฟางซินให้สาวใช้ดูแลเสร็จนางก็เข้าห้องทันที จูบแรกของนางไม่ว่าจะภพที่แล้วหรือในภพนี้ คนที่ได้ไปคือโจวหรงเฉิง ความสับสนในใจที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน“บ้าจริง” นางสบถออกมาอย่างหัวเสียลู่จื้อไม่ได้รู้เลยว่าตอนที่นางกำลังเหม่อลอยอยู่นั้น โจวหรงเฉิงที่คิดว่ากลับจวนของเขาไปแล้ว จะย้อนกลับมาที่เรือนของนาง แล้วเข้ามาทางหน้าต่างพอนางจะหายตัวเขาไปในมิติ ฝ่ามือหนาของเขาก็จับเข้าที่ตัวของนางทันที“ท่าน!!!” นางร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าที่กำลังประหลาดใจของโจวหรงเฉิงมองไปรอบๆ มิติของนางอยู่“นะ นี่ เป็นไปได้อย่างไร” ตอนนี้โจวหรงเฉิงมิได้สนใจว่าลู่จื้อนางจะมีโทสะเรื่องที่เขาเข้ามาได้อย่างไร เขากำลังสถานที่แปลกตาที่ไม่เคยเห็นมาก่อนด้วยความสนใจ“ข้าจะออกไปส่งท่าน” ลู่จื้อเอื้อมมือจะไปจับมือของโจวหรงเฉิง แต่เขายกหนีเสียก่อน ด้วยรู้ว่าสาเหตุที่เข้ามาได้ก็เพราะเขาสัมผัสที่ตัวนาง“ประเดี๋ยว ให้ข้าอยู่ต่อก่อน จื้อเออร์ที่นี่คือที่ใดกัน” เขามองมาที่นางอย่างไม่เข้าใจลู่จื้อถอนหายใจออกมาอย่างปลงตก คนเราเมื่อถึงคราวซวยก็ช่างซวยเสียตลอดทั้งวัน“มิติจิตของข้า รู้แล้วจะออกไปได้หรือยัง”“ยัง เ

  • ทะลุมิติมาเป็นสาวน้อยในหมู่บ้านหนานชุน   ลงโทษเด็กดื้อ

    หลินตงหยางไล่ให้คณิกาทั้งห้องออกไปเสียก่อน ก่อนที่สหายทั้งสองจะระเบิดอารมณ์ออกมา ไม่มีบุรุษคนใดที่เห็นสตรีที่ตนหมั้นหมายแล้วมาในสถานที่เช่นนี้แล้วจะพึงพอใจ"พวกเจ้าเล่นสนุกกันเกินไปแล้ว" เซียวซีซวนที่เห็นฟางซินก้มหน้าไม่รู้ว่านางอับอายหรือเสียใจที่พบตน แต่เขาก็ทำใจตำหนินางไม่ลง ได้แต่ถอนหายใจ"หรือคุณชายเซียวคิดว่าพวกท่านมาได้ แต่สตรีเช่นข้าทั้งสองมาไม่ได้" ลู่จื้อมองค้อนบุรุษทั้งสามที่แสดงท่าทีใจแคบ"กลับประเดี๋ยวนี้!!! ข้าจะไปส่ง" โจวหรงเฉิงที่กดข่มอารมณ์ได้แล้วก็เอ่ยปากขึ้น"ไม่รบกวนใต้เท้าโจวเจ้าค่ะ พวกข้าเพิ่งจะมาถึง เชิญพวกท่านหาความสำราญตามสบายเจ้าค่ะ" ลู่จื้อยังไม่อยากจะกลับ หญิงคณิกาพวกนั้นทำให้ชีวิตในเมืองหลวงที่น่าเบื่อหน่ายหลายวันมานี้มีสีสันมากขึ้น"จื้อ เออร์ อย่าให้ข้าหมดความอดทน" ลู่จื้อ มองโจวหรงเฉิงที่เหมือนมองคนโง่ จะมาหมดความอดทนอะไรกัน นางยังไม่ได้ทำอะไรเขาเลย"ซินซิน ข้าจะไปส่งเจ้ากลับจวน" ฟางซินรีบลุกขึ้นเดินก้มหน้ากลับไปพร้อมเซียวซีซวนทันที จนนางลืมลู่จื้อไปเลย“อ้าว...พี่หญิงจะทิ้งข้ารึ รอข้าด้วย" ลู่จื้อที่ได้สติก็รีบตามฟางซินไป"มากับข้า" โจวหรงเฉิงดึงมือของ

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status