บทที่ 5 เริ่มต้นชีวิติใหม่

“ฉันมีเรื่องหนึ่งที่จะขอร้องค่ะ” เว่ยเถียนเถียนพูดขึ้น

“เรื่องอะไรก็ว่ามาเถอะ ถ้าถูกต้องตามหลักฏหมายย่อมได้อย่างแน่นอน” หัวหน้าหมู่บ้านตอบ

“ฉันอยากให้ลูกชายไปกับฉันด้วยค่ะ” เว่ยเถียนตอบเสียงดังเพื่อประกาศให้ชาวบ้านที่อยู่ที่นั่นรู้ตัว “เพราะว่าบ้านจางตอนนี้ไม่มีเงินเลย ช่วงที่ผ่านก็ใช้เงินมรดกที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ฉันเป็นค่าใช้จ่ายในบ้านมาตลอด จางกวนหย่งเองก็ไม่มีงานการให้ทำเป็นหลักแหล่ง แม้กระทั่งงานที่คอมมูนเขาก็ไปไม่ทำเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นฉันคิดว่าเขาและแม่ของเขาไมสามารถเลี้ยงดูอบรมให้ลูกชายของฉันเป็นคนดีได้ ดังนั้นการให้เขาไปอยู่กับฉันจะเป็นการดีที่สุด” เว่ยเถียนเถียนอธิบาย

“ได้ยังไงกัน เด็กแซ่จางก็ต้องเป็นลูกหลานบ้านจาง ยังไงเขาก็ต้องอยู่ที่นี่” นางหยางเจี่ยรีบคัดค้านขึ้นมาทันที

“แต่ว่าฉันมีเงินมากพอที่จะเลี้ยงลูกได้” เว่ยเถียนเถียนยืนยัน “และฉันก็มั่นใจว่าจะสอนลูกให้เป็นคนดีได้ ไม่ใช่ครอบครัวที่พ่อติดการพนัน ย่าและอาสาวที่เอาแต่ใช้เงินไปวัน ๆ

“แล้วออกจากบ้านไปเธอจะไปทำมาหากินอะไรกันล่ะ เงินมรดกของเธอเยอะก็จริง แต่มันก็มีวันหมดได้เหมือนกัน” จางกวนหย่งพยายามคัดค้าน

เว่ยเถียนเถียนถอนหายใจอย่างรำคานให้กับคนบ้านจางครั้งหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “ฉันมีเงินมากพอที่จะเปิดร้านสักร้าน เท่านี้ก็สามารถทำมาหากินไปได้ตลอดชีวิตแล้ว อย่าพยายามพูดให้มากความเลยยังไงเสียบ้านจางก็ไม่เงินพอที่จะเลี้ยงเสวียอี้อยู่แล้ว หัวหน้าหมู่บ้านคิดว่ายังไงคะ”

หัวหน้าหมู่บ้านที่ยืนฟังอยู่พูดขึ้นด้วยเสียงเคร่งขรึม "ถ้าจางกวนหย่งและแม่ของเขาไม่มีข้อแก้ตัวใด ๆ พวกเขาต้องยกจางเสวียอี้ให้เว่ยเถียนเถียนไป เพราะพิจารณาดูแล้วยังไงเว่ยเถียนเถียนก็เหมาะสมที่จะเลี้ยงลูกมากกว่า"

"ใช่ ๆ พวกเราเห็นด้วย คนดีอย่างเว่ยเถียนเถียนต้องเลี้ยงลูกได้ดีแน่" หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งในกลุ่มชาวบ้านพูดขึ้น

"แต่เสวียอี้เป็นลูกชายของผม เป็นคนสกุลจาง ผมจะไม่ยอมให้เถียนเถียนพาเขาไปแน่" จางกวนหย่งพยายามจะค้าน 

เว่ยเถียนเถียนหันไปมองลูกชายด้วยสายตาอ่อนโยน "เสวียอี้ ลูกอยากอยู่กับแม่ไหม"

จางเสวียอี้พยักหน้าแน่น "ครับแม่ ผมอยากไปอยู่กับแม่ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว"

คำพูดของจางเสวียอี้ทำให้ชาวบ้านรอบข้างเริ่มกระซิบกระซาบกัน บางคนมองดูด้วยความเห็นใจ บางคนก็ไม่พอใจกับการกระทำของจางกวนหย่งและแม่สามี

"ถ้าอย่างนั้นการตัดสินใจก็ชัดเจนแล้ว จางกวนหย่งและแม่ของเขาต้องยอมรับการตัดสินใจนี้" หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวพลางหยิบกระดาษปากกาขึ้นมาเพื่อจะเขียนรายละเอียด

นางหยางเจี่ยที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ พยายามจะพูดอะไรออกมา แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ "เอาเถอะ ถ้าเสวียอี้อยากไปอยู่กับแม่ของเขาก็ให้เขาไป"

"ขอบคุณค่ะ ฉันหวังว่าแม่อดีตสามีจะเข้าใจว่าการตัดสินใจครั้งนี้ก็เพื่ออนาคตของเสวียอี้" เว่ยเถียนเถียนหันไปมองนางหยางเจี่ย เธอตั้งใจเน้นคำว่าอดีตเพื่อเป็นการย้ำว่าได้ตัดขาดจาดบ้านจางแล้ว

จางกวนหย่งยังคงทำหน้าไม่พอใจ แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้ เขาหันไปมองลูกชายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ "เสวียอี้…ถ้าแกไปกับแม่ แกจะไม่มีวันได้กลับมาที่บ้านนี้อีก เข้าใจไหม"

"เข้าใจครับพ่อ ผมจะไปกับแม่และผมจะไม่กลับมาที่นี่อีก" จางเสวียอี้หันไปมองพ่อด้วยสายตาแน่วแน่

เว่ยเถียนเถียนจับมือลูกชายแน่นและหันไปขอบคุณหัวหน้าหมู่บ้านและชาวบ้านที่มาช่วยเหลือ "ขอบคุณทุกคนที่สนับสนุนฉันในวันนี้ ขอบคุณมากเลยค่ะ"

"ขอให้เธอโชคดีนะเถียนเถียน เธอทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ถ้าต้องการความช่วยเหลืออะไรก็มาหาพวกเราได้" ชาวบ้านพากันพูดให้กำลังใจ 

เว่ยเถียนเถียนและจางเสวียอี้เดินออกจากบ้านจางพร้อมกับความหวังในใจ ถึงแม้เส้นทางข้างหน้าจะยากลำบากแต่เธอเชื่อว่าชีวิตใหม่ที่ดีขึ้นรอคอยพวกเขาอยู่

เมื่อเธอและลูกชายเดินห่างจากหมู่บ้านไปเรื่อย ๆ เว่ยเถียนเถียนรู้สึกถึงความโล่งอกและอิสระที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน นี่อาจจะเป็นความต้องการที่อยู่เบื้องลึกในหัวใจของเจ้าของร่างเดิม พอทำมันสำเร็จก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาไม่น้อย

"ฉันคืนชีวิตอิสระให้เธอแล้วนะเว่ยเถียนเถียน" เว่นเถียนเถียนกล่าวกับเจ้าของร่างเดิมในใจ

สองแม่ลูกนั่งเกวียนเข้ามาในเมือง แสงแดดอ่อนๆ ในตอนเย็นทำให้เมืองดูสดใสและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ผู้คนต่างก็เดินกันขวักไขว่ มองไปทางไหนก็ดูครึกครื้นไปหมด เว่ยเถียนเถียนรู้สึกสนใจเมืองนี้เป็นอย่างมาก

เธอมีเงินมรดกที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้เหลืออยู่ ถึงแม้ว่ามันจะร่อยหรอไปมากตอนอยู่บ้านจางแต่ก็เหลืออยู่จำนวนหนึ่งน่าจะพอเช่าห้องเล็ก ๆ แล้วเปิดกิจการค้าขายง่าย ๆ ได้ ทั้งสองเดินหาห้องเช่าอยู่พักใหญ่ก็เจอตึกแถวชั้นเดียวหลังหนึ่งใกล้กับตลาด ห้องเช่านี้มีขนาดพอเหมาะสำหรับการเริ่มต้นกิจการใหม่ และที่สำคัญคือค่าเช่าไม่แพงเกินไป

ตึกแถวนี้เป็นของป้าคนหนึ่งชื่อว่าป้าเหลียน เมื่อเว่ยเถียนเถียนและจางเสวียอี้พบป้าเหลียนครั้งแรกก็รู้สึกประทับใจ ป้าเหลียนยิ้มแย้มและต้อนรับพวกเขาด้วยความอบอุ่น เธอเป็นหญิงวัยกลางคนที่มีท่าทางใจดีและมีน้ำใจ รับฟังเรื่องราวของเว่ยเถียนเถียนและจางเสวียอี้ด้วยความเห็นใจ

จางเสวียอี้เป็นคนเล่าให้ป้าเหลียนฟังว่าแม่ของเขาถูกพ่อทำร้าย เรื่องราวของพวกเขาทำให้ป้าเหลียนอดที่จะสงสารไม่ได้ จึงตัดสินใจลดค่าเช่าให้กับเว่ยเถียนเถียนและยังไปหาอุปกรณ์ทำแผลมาให้เธอด้วย

"ป้าเข้าใจว่าชีวิตของเธอคงไม่ง่ายดายเลย แต่ป้าเชื่อว่าเธอมีความแข็งแกร่งที่มีจะผ่านพ้นทุกอย่างไปได้ อย่างน้อยก็มีลูกชายที่น่ารักอยู่ทั้งคน คิดเสียว่าทำเพื่อเขานะ" ป้าเหลียนพูดขณะที่กำลังทำแผลให้เว่ยเถียนเถียน

เว่ยเถียนเถียนรู้สึกซาบซึ้งใจและขอบคุณจากใจ "ขอบคุณค่ะป้าเหลียน ฉันไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากคำว่าขอบคุณ ฉันเองก็ตั้งใจว่าจะใช้ชีวิตต่อไปให้ดี ขอให้เด็กน้อยคนนี้เติบโตอย่างเข้มแข็งก็เพียงพอแล้ว"

"แล้วคิดว่าจะทำอะไรต่อไปล่ะ ที่ใกล้ตลาด ขายของก็ได้นะ" ป้าเหลียนถาม

"สิ่งที่คิดออกเป็นอย่างแรกก็คือขายของนี่แหละค่ะ แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะขายอะไรดี เดินผ่านตลาดมาก็เห็นว่ามีของขายอยู่มากมายกลัวจะไปซ้ำกับคนอื่นเขา อีกอย่างถ้าจะเปิดร้านก็คงต้องยื่นเรื่องขอแล้วต้องรอใบอนุญาตอีกนานเลยค่ะกว่าจะขายได้" เว่ยเถียนเถียนตอบ

ป้าเหลียนจับมือเว่ยเถียนเถียนอย่างอ่อนโยน "เอาอย่างนนี้ ตอนนี้อย่างเพิ่งคิดมากเลย พักผ่อนให้หายดีก่อน พอคิดออกแล้วก็มาบอกป้า เรื่องใบอนุญาตน่ะไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเดี๋ยวป้าให้ลูกชายของป้าช่วยจัดการให้ เขาเป็นสารวัตรทหารอยู่ประจำการที่เมืองนี้แหละ"

"ขอบคุณค่ะป้า" เว่ยเถียนพยักหน้ารับ

หลังจากที่ได้ห้องเช่าแล้ว สองแม่ลูกพักผ่อน วันนี้เจอเรื่องหนัก ๆ และเหนื่อยมาทั้งวันแล้วจึงคิดว่าพักเอาแรงกันก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้พร้อมแล้วค่อยคิดหาวิธีทำมาหากินกัน สองแม่ลูกนอนหลับไปบนเตียงที่ไม่มีแม้แต่ที่นอน แต่เป็นเพราะความเหนื่อยล้าจึงทำให้หลับได้โดยที่ไม่ต้องสนใจว่าเตียงจะแข็งขนาดไหน