บทที่ 6 มิติแห่งความหวัง

เว่ยเถียนเถียนตื่นขึ้นมาในตอนบ่าย ทว่าเธอก็ยังรู้สึกปวดหัวอยู่ไม่น้อย อาจจะเป็นเพราะความตึงเครียดที่เจอมาตลอดทั้งวันก็เลยทำให้ไม่สบายเนื้อสบายตัวสักเท่าไร ส่วนลูกชายวัยห้าขวบของเธอนั้นกำลังเดินไปเดินมาเพื่อสำรวจห้องเช่าที่ซึ่งเป็นบ้านใหม่ของพวกเขาอยู่

เธอหันไปพูดกับจางเสวียอี้ลูกชายอันเป็นแสงสว่างในชีวิตของเธอ "แม่ขอพักผ่อนต่อสักหน่อยนะเสวียอี้ ส่วนลูกอยากไปสำรวจรอบ ๆ บ้านใหม่หรือเปล่า"

จางเสวียอี้ยิ้มอย่างกระตือรือร้น "ครับแม่ ผมอยากไปสำรวจดูรอบ ๆ นิดหน่อย จะได้รู้ว่าแถวบ้านใหม่นี้มีอะไรบ้าง”

"งั้นก็ไปเถอะ แต่อย่าไปไกลเกินไปนะและกลับบ้านก่อนค่ำด้วย" เว่ยเถียนเถียนยิ้มให้ลูกชาย

จางเสวียอี้พยักหน้าและออกจากบ้านเช่าด้วยความตื่นเต้น เขามองดูรอบ ๆ บริเวณที่พักใหม่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทุกอย่างดูแปลกตาและน่าสนใจสำหรับเด็กน้อยอย่างเขา บ้านเช่าของพวกเขาอยู่ใกล้กับตลาด ทำให้ได้เห็นผู้คนมากมายที่มาเดินซื้อของ จางเสวียอี้เดินผ่านร้านค้าต่าง ๆ ที่มีสินค้ามากมายทั้งของกิน ของใช้ และของตกแต่ง

ในขณะที่จางเสวียอี้สำรวจตลาดก็ได้ยินเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของผู้คนที่เดินไปมา มีร้านขายผลไม้สดใหม่ ร้านขายขนมหวานที่มีกลิ่นหอมอร่อยและร้านขายเสื้อผ้าที่มีสีสันสดใส เขามองเห็นเด็กๆ ที่วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานและมีพ่อค้าแม่ค้าที่พูดคุยกับลูกค้าด้วยรอยยิ้ม

เว่ยเถียนเถียนเอนกายลงบนที่นอนเพื่อพักผ่อนในช่วงบ่าย ร่างกายของเธอรู้สึกเหนื่อยล้าจากเรื่องกังวลใจต่าง ๆ ในวันนี้ เมื่อตาหลับเธอก็เข้าสู่ภวังค์แห่งการหลับลึกทันที

ในฝันเว่ยเถียนเถียนพบว่าตนเองมายืนอยู่ในสถานที่แปลกประหลาด มันเป็นโกดังสินค้าขนาดใหญ่ที่มีแสงสว่างมากกว่าปกติ ผนังของโกดังทำจากอิฐแน่นหนา ภายในโกดังมีชั้นวางของสูงเรียงรายอยู่หลายแถว แต่ละแถวเต็มไปด้วยวัตถุดิบหลากหลายชนิด

เว่ยเถียนเถียนรู้สึกหิวมาก เธอเดินเข้าไปใกล้ชั้นวางที่มีผลไม้หลากสีสันและหยิบแอปเปิ้ลสีแดงสดลูกหนึ่งขึ้นมาดู มันดูน่ากินมากจนเธอไม่สามารถห้ามใจได้จึงกัดแอปเปิ้ลลูกนั้นอย่างเอร็ดอร่อย รสชาติหวานกรอบของแอปเปิ้ลทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที

ในขณะที่กำลังเคี้ยวแอปเปิ้ลอย่างเพลิดเพลินเว่ยเถียนเถียนสังเกตเห็นว่าที่ชั้นวางซึ่งเธอหยิบแอปเปิ้ลออกมานั้นมีแอปเปิ้ลลูกใหม่มาแทนที่ทันที มันดูเหมือนว่าแอปเปิ้ลในโกดังนี้จะไม่มีวันหมด เธอรู้สึกประหลาดใจมากแต่ก็รู้สึกดีใจที่มีอาหารอุดมสมบูรณ์ให้ได้เลือกกิน

เธอลองเดินไปดูชั้นวางอื่น ๆ ในโกดัง พบว่ามีผักสดหลากชนิดวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ทั้งผักกาด แครอท หัวไชเท้า และผักชี นอกจากนี้ยังมีธัญพืชต่าง ๆ เช่น ข้าวเจ้า ข้าวเหนียว ข้าวโอ๊ต และเมล็ดถั่วหลายชนิด ทุกอย่างดูสดใหม่และมีคุณภาพดีมาก

เว่ยเถียนเถียนเดินไปยังชั้นวางที่มีเครื่องปรุงและเครื่องเทศต่าง ๆ มีทั้งน้ำมันมะกอก น้ำปลา ซอสถั่วเหลือง และเครื่องปรุงอื่น ๆ ที่เธอเคยใช้ทำอาหารในชีวิตประจำวัน ทุกสิ่งทุกอย่างในโกดังนี้มีอยู่ครบครันและไม่มีขาดแคลน

เธอรู้สึกเหมือนว่าที่นี่เป็นสวรรค์ของนักทำอาหาร ทั้งวัตถุดิบที่อุดมสมบูรณ์และเครื่องปรุงที่มีหลากหลายชนิด ทำให้เธอสามารถสร้างสรรค์เมนูอร่อย ๆ ได้มากมาย ในขณะที่กำลังตื่นเต้นกับความเป็นไปได้ต่าง ๆ ที่จะทำอาหารในโกดังนี้เธอก็ได้ยินเสียงลูกชายเรียกชื่อจากที่ไกล ๆ

"แม่! แม่!" จางเสวียอี้ร้องเรียก

เสียงเรียกของลูกชายทำให้เว่ยเถียนเถียนสะดุ้งตื่นและพบว่าตนเองนอนอยู่บนที่นอนในห้องเช่าของตนเอง ภายในมือยังคงถือแอปเปิ้ลที่กัดแล้วอยู่ เธอมองดูแอปเปิ้ลในมือด้วยความประหลาดใจ และเมื่อสติสัมปชัญญะกลับมาเต็มที่ก็เริ่มเข้าใจว่าที่ได้เห็นและสัมผัสในโกดังสินค้านั้นไม่ใช่ความฝันธรรมดา มันอาจจะเป็นมิติส่วนตัวที่เชื่อมโยงกับเธอ

เว่ยเถียนเถียนมองดูแอปเปิ้ลในมือและพิจารณาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอรู้สึกตื่นเต้นและกังวลในเวลาเดียวกัน ที่ผ่านมาเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับมิติลี้ลับและความสามารถพิเศษ แต่ไม่เคยคิดว่าตนเองจะมีประสบการณ์เช่นนี้

เธอเริ่มคิดถึงสิ่งที่เธอสามารถทำได้กับมิติส่วนตัวนี้ หากมันเป็นความจริงที่เธอสามารถเข้าถึงโกดังสินค้าที่ไม่มีวันหมดได้ ชีวิตของเธอและลูกชายก็จะมีความมั่นคงและสะดวกสบายมากขึ้นหากสามารถนำวัตถุดิบจากโกดังมาขายหรือใช้ทำอาหารขายได้ นอกจากนี้ยังสามารถใช้เครื่องปรุงและวัตถุดิบเหล่านั้นเพื่อสร้างสรรค์เมนูอร่อย ๆ ที่จะดึงดูดลูกค้าให้มาที่ร้านของเธอ

จางเสวียอี้เดินเข้ามาในห้อง เห็นแม่ที่เพิ่งตื่นจากการงีบหลับก็นั่งอยู่บนเตียงสีหน้าก็เต็มไปด้วยความกังวล

"แม่เป็นยังไงบ้างครับ แม่คงเหนื่อยมากใช่ไหม" จางเสวียอี้ถามด้วยความห่วงใย

"แม่ไม่เป็นไรหรอก แค่ได้พักสักครู่ก็หายเหนื่อยแล้ว" เว่ยเถียนเถียนตอบกลับลูกชาย

จางเสวียอี้มองเห็นแอปเปิ้ลในมือของแม่ก็รู้สึกประหลาดใจ "แม่ครับ แอปเปิ้ลนั่นแม่ไปเอามาจากไหนเหรอ"

เว่ยเถียนเถียนไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่ถามกลับไป "ลูกไปสำรวจข้างนอกเจออะไรบ้างเล่าให้แม่ฟังสิ"

"ผมไปเดินรอบ ๆ หมู่บ้านเจอร้านขายของเยอะแยะเลยครับ มีร้านขายขนม ร้านขายของใช้ และมีตลาดสดด้วย น่าสนใจมากเลย ผมเห็นว่ามีหลายอย่างที่เราสามารถซื้อมาใช้ได้" จางเสวียอี้รีบเล่า

"มีความคิดอะไรดี ๆ ขึ้นมาบ้างไหม" เว่ยเถียนเถียนถามด้วยความสนใจ

จางเสวียอี้พยักหน้า "มีสิครับ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกหิวแล้วแม่เรามีอะไรกินบ้างหรือเปล่า"

"แม่ก็หิวเหมือนกัน เอาอย่างนี้ ลูกไปล้างไม้ล้างมือก่อนแล้วเดี๋ยวเรามาทำอาหารกันนะ" เว่ยเถียนเถียนบอก

จางเสวียอี้ทำตามที่แม่บอกรีบไปล้างมือในห้องน้ำ ส่วนเว่ยเถียนเถียนก็รีบเข้ามิติลับของเธอเพื่อเอาวัตถุดิบออกมาเตรียมทำอาหาร

เมื่อเข้ามาในมิติเธอก็เลือกหยิบผักสด ผลไม้ และเนื้อสัตว์ที่ดูสดใหม่ เธอยังหยิบแอปเปิ้ลออกมาอีกลูกหนึ่งเพื่อให้ลูกชายของเธอด้วย

เว่ยเถียนเถียนออกมาแล้วยื่นแอปเปิ้ลให้ลูกชาย "นี่...กินแอปเปิ้ลรองท้องก่อนนะ แม่จะเตรียมอาหารให้"

จางเสวียอี้รีบกัดแอปเปิ้ลและยิ้มด้วยความพอใจ "หวานกรอบมากเลยครับแม่"

"วันนี้เราจะทำผัดผักกับเนื้อหมู และซุปผักสด ๆ ลูกชอบไหม" เว่ยเถียนเถียนหันไปถามลูกชายด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม

"ชอบครับแม่ ผมชอบทุกอย่างที่แม่ทำ" จางเสวียอี้พยักหน้า

สองแม่ลูกนั่งกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย อาหารบนโต๊ะมากมายและมีแต่ของดีทั้งนั้น จางเสวียอี้ตักเนื้อหมูชิ้นใหญ่เข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างมีความสุข ความหอมของเนื้อที่ผสมกับซอสที่เว่ยเถียนเถียนปรุงทำให้เขารู้สึกเหมือนได้กินอาหารที่ดีที่สุดในชีวิต

"แม่ครับ ผม...ผมรู้สึกว่าผมโชคดีมากที่มีแม่อยู่ด้วย ตอนที่เราอยู่บ้านจางพวกเราไม่เคยได้กินอาหารดี ๆ อย่างนี้เลย ย่ามักจะเก็บเนื้อเอาไว้ให้พ่อกับอาส่วนผมกับแม่ก็ได้แต่กินผัก" จางเสวีอี้พูด

เว่ยเถียนเถียนยิ้มและกอดลูกชายเอาไว้ "แม่เข้าใจ แต่ต่อไปนี้พวกเราจะไม่ต้องทนอดอีกแล้วนะ แม่สัญญาว่าลูกจะได้กินอาหารดี ๆ ทุกวัน"

"แม่ครับ วันนี้ผมมีความสุขที่สุดเลย" จางเสวียอี้ตื้นตันใจจนร้องไห้ออกมา

เว่ยเถียนเถียนลูบศรีษะลูกชายอย่างอ่อนโยน เมื่อนึกถึงควาทรงจำของเจ้าของร่างเดิมแล้วที่ผ่านมาสองแม่ลูกช่างน่าสงสารจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่เงินซื้อกับข้าวเข้าบ้านเป็นเงินของเว่ยเถียนเถียน แต่เธอกับลูกชายกลับไม่เคยได้กินอาหารดี ๆ เลย เว่ยเถียนเถียนจึงสัญญากับเจ้าของร่างเดิมว่านับจากนี้ต่อไปเธอจะดูแลลูกชายคนนี้ให้ดีที่สุด