บทที่ 7 น้ำเต้าหู้

แม่ลูกกินข้าวกันเสร็จก็เริ่มทำความสะอาดบ้าน เว่ยเถียนเถียนสำรวจดูข้าวของในบ้านว่ามีอะไรพอใช้ได้บ้าง เธอเดินไปที่ห้องครัวแล้วเปิดดูภายในตู้พบว่ามีหม้อใบใหญ่สภาพดีวางอยู่บนชั้นล่างสุด ข้าง ๆ กันมีถังและกะละมังสองสามใบ เธอยังเห็นกระทะและอุปกรณ์ครัวอื่น ๆ อีกเล็กน้อยที่สามารถใช้ในการทำอาหารได้ เธอคิดกับตัวเองว่า “เราควรจะใช้ของเหล่านี้ให้เป็นประโยชน์ เริ่มจากทำอะไรที่ง่าย ๆ และราคาไม่แพงขายก่อน”

เมื่อหันไปมองลูกชายที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่ ความทรงจำของเจ้าของร่างก็ผุดขึ้นมาในหัวใจ เธอนึกถึงตอนที่จางเสวียอี้ยังเด็กเขาชอบกินน้ำเต้าหู้มาก เว่ยเถียนเถียนมักจะต้มน้ำเต้าหู้ร้อน ๆ ให้เขากินทุกเช้าก่อนที่เธอจะออกไปทำงานที่คอมมูน ความสุขของลูกชายในตอนนั้นเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยลืมเลือน

เมื่อคิดได้เช่นนั้นจึงตัดสินใจที่จะทำน้ำเต้าหู้ขาย เธอเดินเข้าไปใกล้ลูกชายที่กำลังเช็ดโต๊ะอย่างขยันขันแข็ง

"เสวียอี้" เธอเรียกลูกชายด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

จางเสวียอี้เงยหน้าขึ้นมองแม่ "ครับแม่ มีอะไรให้ผมช่วยอีกไหมครับ"

"แม่ว่าพวกเราทำน้ำเต้าหู้ขายกันดีไหม น่าจะเป็นอะไรที่ทำง่ายและขายง่ายที่สุด" เว่ยเถียนเถียนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

"ดีเลยครับแม่ ผมชอบน้ำเต้าหู้ของแม่มาก แล้วผมก็คิดว่าคนอื่นก็น่าจะชอบด้วย" จางเสวียอี้ตาเป็นประกาย

ทั้งสองคนเริ่มวางแผนการทำน้ำเต้าหู้ เว่ยเถียนเถียนคิดถึงรายละเอียดต่าง ๆ ที่จำเป็นสำหรับการเริ่มต้นทำการค้านี้

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ได้ใบอนุญาตเปิดร้านขายน้ำเต้าหู้ซึ่งลูกชายของป้าเหลียนเป็นคนเดินเรื่องให้ เว่ยเถียนเถียนดีใจมาก เย็นวันนั้นเธอรีบกลับเข้าไปในห้วงมิติเพื่อไปเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำน้ำเต้าหู้ เธอเดินตรงไปยังชั้นวางที่มีวัตถุดิบต่าง ๆ จัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ จากนั้นก็เอารายการวัตถุดิบที่ต้องใช้สำหรับทำน้ำเต้าหู้ออกมา ซึ่งก็ได้แก่ ถั่วเหลืองจำนวนมากพอสมควร น้ำตาล เกลือ ใบเตย รวมทั้งพวกขวดแก้วสำหรับใส่น้ำเต้าหู้ด้วย

เธอค่อย ๆ ขนของออกมาจากมิติ ขนอยู่หลายรอบกว่าจะเสร็จ เมื่อตรวจดูของโดยละเอียดอีกครั้งว่าไม่มีอะไรขาดตกบกพร่องแล้วค่อยไปอาบน้ำเข้านอน

         เช้าวันรุ่งขึ้นเว่ยเถียนเถียนและจางเสวียอี้เริ่มต้นวันใหม่ด้วยความขะมักเขม้น พวกเขาต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการขายน้ำเต้าหู้ที่คิดจะทำกันไว้ หลังจากทบทวนแผนการทำงานเรียบร้อยแล้วสองแม่ลูกก็เริ่มลงมือทำงานทันที

เว่ยเถียนเถียนยกโต๊ะที่ใช้กินข้าวในบ้านมาตั้งไว้หน้าร้านเพื่อใช้เป็นที่วางน้ำเต้าหู้และอุปกรณ์ต่าง ๆ เธอจัดเรียงหม้อและกระชอนให้เป็นระเบียบ ขณะที่จางเสวียอี้กำลังจุดไฟในครัวเพื่อเตรียมต้มน้ำสำหรับทำน้ำเต้าหู้

"เสวียอี้...ลูกต้องระวังอย่าให้ไฟแรงเกินไปนะ" เว่ยเถียนเถียนกล่าวขณะจัดเตรียมถั่วเหลือง "เราไม่ต้องการให้ถั่วเหลืองสุกมากเกินไปจนเสียรสชาติ"

"ครับแม่ ผมจะระวัง" จางเสวียอี้ตอบกลับขณะตั้งใจดูแลไฟในเตา

เว่ยเถียนเถียนเริ่มนำถั่วเหลืองที่แช่น้ำไว้ตั้งแต่เมื่อคืนมาเทใส่กระชอนเพื่อให้สะเด็ดน้ำออก จากนั้นเธอเริ่มใส่ถั่วเหลืองลงในเครื่องโม่อันเล็ก

"เสวียอี้...ลูกช่วยแม่โม่ถั่วเหลืองหน่อยนะ แม่จะไปเตรียมน้ำสำหรับต้มน้ำเต้าหู้" เว่ยเถียนเถียนพูดพร้อมกับยื่นกวักมือเรียกลูกชาย

จางเสวียอี้มานั่งที่หน้าเครื่องโม่แล้วเริ่มโม่ถั่วเหลืองอย่างตั้งใจ เขามองเห็นถั่วเหลืองที่ค่อย ๆ กลายเป็นน้ำเต้าหู้สีขาวข้นด้วยความตื่นเต้น

"แม่...ผมโม่ถั่วเหลืองเสร็จแล้ว" เด็กน้อยเรียกแม่อย่างตื่นเต้น

เว่ยเถียนเถียนเดินกลับมาพร้อมกับหม้อที่ใส่น้ำสะอาด เธอเทน้ำเต้าหู้ที่โม่เสร็จแล้วลงในหม้อ จากนั้นก็เริ่มตั้งหม้อบนเตาที่จางเสวียอี้ได้จุดไฟไว้

"เราต้องคอยคนไม่ให้น้ำเต้าหู้ติดก้นหม้อด้วยนะ เพราะถ้ามันติดก้นหม้อแล้วจะทำให้น้ำเต้าหู้มีกลิ่นไหม้" เว่ยเถียนเถียนกล่าวขณะคนหม้อน้ำเต้าหู้เบา ๆ

"ครับแม่ ผมจะช่วยคนเอง" จางเสวียอี้ตอบขณะที่รับไม้พายจากแม่แล้วเริ่มคนหม้อน้ำเต้าหู้

เวลาผ่านไปสักพัก น้ำเต้าหู้เริ่มเดือดและมีกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว เว่ยเถียนเถียนเริ่มใส่ใบเตยลงไปในหม้อน้ำเต้าหู้เพื่อเพิ่มกลิ่นหอม

"ตอนนี้เราต้องรอให้น้ำเต้าหู้เดือดเต็มที่ก่อนแล้วเราจะใส่น้ำตาลลงไป" เว่ยเถียนเถียนอธิบาย

“ครับแม่” เด็กน้อย็กน้อยด็ดพยักหน้าเข้าใจ

เมื่อเห็นว่าน้ำเต้าหู้เดือดเต็มที่ เว่ยเถียนเถียนจึงเริ่มใส่น้ำตาลลงไปในหม้อ แล้วใช้ไม้พายคนให้น้ำตาลละลายเข้ากับน้ำเต้าหู้

"แม่...ใส่เกลือตอนนี้เลยไหม" จางเสวียอี้ถาม

"ยังหรอก เราต้องรอให้น้ำตาลละลายหมดก่อน" เว่ยเถียนเถียนตอบขณะคนหม้อน้ำเต้าหู้ต่อไป

เมื่อเห็นว่าน้ำตาลละลายหมดแล้ว เว่ยเถียนเถียนจึงใส่เกลือลงไปเล็กน้อยแล้วคนให้เข้ากัน

"ตอนนี้เรารอให้น้ำเต้าหู้เย็นลงหน่อยก่อนจะกรองอีกที" เว่ยเถียนเถียนกล่าว

เว่ยเถียนเถียนยกหม้อมาวางไว้บนโต๊ะที่จัดเตรียมเอาไว้หน้าบ้านจากนั้นนำกระชอนมาวางบนหม้อใบใหม่ แล้วค่อย ๆ เทน้ำเต้าหู้ผ่านกระชอนเพื่อกรองเอากากถั่วออก

"เราต้องกรองให้สะอาดนะลูก ไม่งั้นน้ำเต้าหู้จะไม่เนียน เวลาดื่มจะไม่อร่อย" เว่ยเถียนเถียนอธิบายขณะกรองน้ำเต้าหู้

"ครับแม่ ผมจะจำไว้" จางเสวียอี้ตอบขณะช่วยแม่กรองน้ำเต้าหู้

เมื่อทุกอย่างพร้อม สองแม่ลูกก็ช่วยกันตะดกนเรียกลูกค้าให้มาซื้อน้ำเต้าหู้ เว่ยเถียนเถียนรู้สึกภูมิใจที่ได้เห็นลูกชายมีส่วนร่วมในการทำงานและช่วยเหลือเธออย่างเต็มที่

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างสังเกตเห็นร้านน้ำเต้าหู้ใหม่ที่เปิดตั้งอยู่หน้าบ้านของเว่ยเถียนเถียน ด้วยความอยากรู้อยากเห็น พวกเขาเริ่มแวะเข้ามาดู น้ำเต้าหู้เป็นอาหารที่เหมาะจะกินในตอนเช้า ให้ความสดชื่นและอิ่มท้อง หลายคนจึงตัดสินใจซื้อเพื่อลองชิม

สองแม่ลูกยิ้มต้อนรับลูกค้าอย่างอบอุ่น เธออธิบายว่าพวกเขาทำน้ำเต้าหู้ด้วยถั่วเหลืองคุณภาพดีและผสมด้วยใบเตยเพื่อเพิ่มกลิ่นหอม น้ำเต้าหู้มีรสชาติหอมหวาน กลมกล่อม และมีความสดใหม่ ลูกค้าหลายคนที่ได้ลองชิมต่างพากันชื่นชมน้ำเต้าหู้ของพวกเขา

"น้ำเต้าหู้ของคุณนี่อร่อยจริง ๆ ค่ะ หอมหวานกำลังดี" ลูกค้าหญิงคนหนึ่งกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

"ใช่ค่ะ ฉันต้องซื้อกลับบ้านไปให้ครอบครัวลองชิมบ้างแล้ว" อีกคนหนึ่งเสริม

เว่ยเถียนเถียนรู้สึกดีใจที่ได้รับคำชมจากลูกค้า เธอเริ่มรู้ว่าการทำน้ำเต้าหู้ขายนี้อาจเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับการสร้างรายได้ในช่วงแรก จางเสวียอี้เองก็รู้สึกภูมิใจที่ได้ช่วยแม่ทำงานและเห็นลูกค้าพึงพอใจ

วันนี้เว่ยเถียนเถียนทำน้ำเต้าหู้ไม่เยอะ เพราะเธอเพียงแค่จะลองดูว่าผลตอบรับจะเป็นยังไง แต่ผลตอบรับกลับดีเกินคาด น้ำเต้าหู้ที่เธอทำขายหมดภายในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง บรรยากาศของร้านที่เคยเงียบเหงาในช่วงเช้าตรู่กลับกลายเป็นที่คึกคักและเต็มไปด้วยรอยยิ้มของลูกค้า

เว่ยเถียนเถียนและจางเสวียอี้รู้สึกดีใจอย่างยิ่งที่น้ำเต้าหู้ของพวกเขาได้รับความนิยม พวกเขามองเห็นอนาคตที่สดใสรู้สึกมีความหวังในชีวิตมากขึ้น

หลังจากลูกค้าคนสุดท้ายกลับไป สองแม่ลูกจึงเริ่มเก็บของและจัดระเบียบหน้าร้าน เว่ยเถียนเถียนยิ้มให้กับจางเสวียอี้ด้วยความภูมิใจ

"เสวียอี้...วันนี้พวกเราทำได้ดีมากจริง ๆ" เธอกล่าวขณะที่เก็บขวดใส่น้ำเต้าหู้ที่ว่างเปล่า

"ผมก็ไม่คิดว่าน้ำเต้าหู้ของพวกเราจะได้ขายดีขนาดนี้เหมือนกันครับ ขอให้ขายดีแบบนี้ทุกวันเลย" จางเสวียอี้ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“มันต้องแน่นอนอยู่แล้ว ก็น้ำเต้าหู้ของพวกเราอร่อยนี่นา” เว่ยเถียนเถียนพูดพร้อมลูบศีรษะลูกชายเบา ๆ

เว่ยเถียนเถียนรู้สึกว่าความเหนื่อยล้าที่ได้ทำงานในวันนี้นั้นคุ้มค่ามาก การได้ทำงานร่วมกับลูกชายและเห็นรอยยิ้มของลูกค้าเป็นสิ่งที่เติมเต็มความสุขในใจของเธอ พวกเขาทั้งสองมีความหวังว่าจะสามารถทำน้ำเต้าหู้ขายเป็นกิจการเล็ก ๆ ที่มั่นคงได้ในอนาคต