ตอนที่ 20 เงินก้อนแรก

ตอนที่ 20 เงินก้อนแรก

ไป๋จ้าวเหม่ยพาอู๋ชิงซวนแวะซื้อของที่ต้องการตามร้านต่าง ๆ ธัญพืชและข้าวสารที่อู๋เหวยซื้อไปคราวก่อนยังเหลือเยอะไม่จำเป็นต้องซื้อเพิ่ม จริง ๆ เนื้อหมูเธอไปซื้อกับย่าสามเป็นประจำ แต่วันนี้ออกมาข้างนอกแล้ว เธอก็คิดว่าต้องซื้อเนื้อสามชั้นไปคืนไอ้ขี้เก๊กนั่นเสียหน่อย ต่อไปนี้จะได้มาบ่นไม่ได้แล้ว ว่าเธอแอบกินหมู!

“น้าเหม่ยยังจะซื้ออะไรอีกคะ นี่มันก็เยอะมากแล้วเสียดายเงินออกค่ะ”

“ไม่เป็นไรพวกเราไม่ได้ซื้อบ่อย ๆ และไม่ต้องเสียดาย เงินนี้น้าหามาได้ ไม่ใช่เงินพ่อหนูจ้ะ”

“หนูรู้ค่ะว่าน้าขายสมุนไพรได้ แต่หนูก็เสียดายอยู่ดี” อู๋ชิงซวนปวดใจเป็นอย่างมาก เธอต้องเตือนน้าเหม่ยสักหน่อย ว่าไม่ควรใช้เงินมากเกินไป มีเงินควรต้องเก็บสิ

“ซวนซวนเราไปร้านขนมกัน ดูสิมีขนมแบบใหม่ ๆ มาลงด้วย พวกเราไปซื้อกัน เดี๋ยววันนี้น้าจะซื้อลูกอมห่อใหญ่กลับไปด้วย เอาไว้ไปเป็นรางวัลให้กับนักเรียนสามคนแรกของน้าดีไหม”

ความจริงแล้วเธอไม่อยากเป็นแม่ค้าขายสมุนไพรหรอก เธออยากเป็นครู แต่เพราะในยุคนี้ไป๋อ้วนไม่มีวุฒิการศึกษา ดังนั้นเธอจึงสมัครเป็นครูไม่ได้ และก็ไม่อาจเปิดโรงเรียนสอนหนังสือได้เช่นกัน หากทะลุไปยุคโบราณไม่แน่อาจทำได้ แต่ยุคที่ประเทศกำลังพัฒนากฎหมายเคร่งมาก ทำผิดกฎหมายได้ติดคุกหัวโตเชียวละ

“ยังไงก็แล้วแต่น้าเถอะค่ะ แต่ขนมของหนูไม่ต้องซื้อแล้ว”

“น้ารู้แล้วว่าซวนซวนอยากช่วยน้าประหยัด แต่เข้าไปดูก่อนเถอะ แล้วค่อยตัดสินใจ”

หญิงสาวต่างอายุเดินจูงมือกันเข้ามาในร้านขายส่ง อู๋ชิงซวนไม่เคยเห็นร้านค้าที่มีขนมมากมายขนาดนี้มาก่อน ที่ร้านป้าเสวียนในหมู่บ้าน ก็เป็นแค่ร้านเล็ก ๆ พอให้ซื้อหาเท่านั้น ไป๋จ้าวเหม่ยเห็นดวงตาเป็นประกายของเด็กน้อยมองไปทางไหน เธอก็หยิบอันนั้นทันที

“น้าเหม่ยสี่เหลี่ยม ๆ นั่นใช่ไหมคะ ที่เขาเรียกว่าทีวีน่ะ” เถ้าแก่เนี้ยของร้านกำลังนั่งแทะเมล็ดแตง จ้องมองทีวีสีดำตาไม่กะพริบ

“ใช่แล้วเขาเรียกว่าทีวี ส่วนละครที่กำลังฉายอยู่เป็นหนังฮ่องกงน่ะ”

“ใช่แล้วสหายคนนี้รู้จักหนังฮ่องกงด้วย ในเมืองฮั่นจงนี่ตระกูลซ่งของฉันถือว่ามีทีวีก่อนบ้านอื่น ๆ เลยนะ แม้แต่ตอนนี้ก็ยังไม่มีตระกูลไหนมีทีวีเหมือนฉัน สหายรู้ไหมว่าฉันซื้อมาสี่พันหยวนเชียว แต่มันก็คุ้มนะ เธอฟังเสียงมันสิ เสียงดีมาก คนขายรับประกันตั้งสามปีแน่ะ”

“อ้อ...ดีจริง ๆ ด้วย ฉันเอาแค่นี้แหละค่ะ คิดเงินให้ด้วย” ไป๋จ้าวเหม่ยย่อมรู้อยู่แล้วว่า โทรทัศน์ในยุคนี้ประเทศจีนยังไม่มีการผลิตอย่างแพร่หลาย แต่ยี่ห้อที่เถ้าแก่ซ่งซื้อมาราคาสี่พันหยวนก็ไม่เกินจริงนัก เพราะมันนำเข้ามาจากประเทศญี่ปุ่น ราคาสูงก็ไม่แปลก ทว่าฟังแล้วเจตนาเจ้าของร้านก็แค่อยากอวดเท่านั้นเอง

ตอนแรกอู๋ชิงซวนก็ตื่นตาตื่นใจกับทีวีสี่เหลี่ยมนั่นอยู่หรอก แต่เมื่อฟังราคาถึงแม้จะไม่รู้ว่าสี่พันหยวนเยอะขนาดไหน แต่แค่หนึ่งหยวนก็ซื้อเนื้อได้หลายจินแล้ว เด็กน้อยจึงเลิกสนใจอีก  และหันมามองขนมที่แม่เลี้ยงซื้อมากมายจนเต็มตะกร้าแทน

“ทั้งหมดห้าหยวนจ้ะ”

“นี่ค่ะ”

จ่ายเงินเสร็จก็พาเด็กน้อยไปซื้อผ้าที่ร้านขายผ้าต่อ หญิงสาวเลือกผ้าหลายพับ คิดว่าเอาไปตัดให้ซวนซวนทั้งหมดนี่แหละ ส่วนไอ้คนปากหมานั่น ก็ให้แม่ดอกบัวขาวตัดให้ก็แล้วกัน ความจริงเธอจะซื้อชุดสำเร็จให้เลยก็ได้ แต่มอง ๆ ไปแล้ว ชุดสมัยนี้ไม่สวยเท่าไร เอาไว้ให้เธอตัดเองดีกว่า

“น้าไม่ต้องซื้ออะไรแล้วนะคะ นี่ก็หมดไปเยอะมากแล้ว หนูหิวข้าวแล้วค่ะ ไปกินข้าวที่โรงอาหารที่พ่อทำงานกันเถอะ” เด็กน้อยกลัวเหลือเกินว่าน้าเหม่ยจะใช้เงินหมดในวันเดียว จึงรีบลากหญิงสาวไปที่รถจักรยาน

ไป๋จ้าวเหม่ยอดจะหัวเราะไม่ได้ เด็กคนนี้ช่างรู้จักคิดเกินวัยไปแล้ว แต่กระนั้นหญิงสาวก็ยอมพาเด็กน้อยไปที่โรงอาหารที่อู๋เหวยเป็นผู้จัดการอยู่แต่โดยดี ครั้นเมื่อสองแม่เลี้ยงลูกสาวเดินไปถึง ก็เห็นคนที่ไม่ควรเห็นอยู่ที่นี่ อู๋ชิงซวนรีบกุมมือแม่เลี้ยงสาวเอาไว้ พร้อมกับเงยหน้ามองตาปริบ ๆ

“น้าเหม่ย น้าจะไม่ทะเลาะกับพ่อที่นี่ใช่ไหมคะ ลุงเยี่ยบอกว่า ถ้าน้ามาอาละวาดพังข้าวของอีก จะไล่พ่อออกจากงานแล้ว”

“อ่า...น้าจะไม่ทำแบบนั้นแล้วจ้ะ ซวนซวนไม่ต้องห่วงนะ ไปกินข้าวกันเถอะ” ไป๋จ้าวเหม่ยถอนหายใจออกมา ไม่แปลกใจเลยทำไมอู๋เหวยถึงได้เกลียดชังไป๋อ้วนขนาดนี้ มาอาละวาดในที่ทำงาน ทั้งยังทำข้าวของเขาพัง นี่ก็เกินไป ผัวเมียกันทะเลาะกันในบ้านไม่มีใครว่า แต่ที่ทำงานนี่ไม่ควรอย่างยิ่ง

“พ่อคะ...”

“ซวนซวนหนูมาได้ยังไงคะลูก” อู๋เหวยเดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์ เขาย่อตัวลงอุ้มลูกสาวเอาไว้กดจูบที่กลางหัวเบา ๆ ครั้นมองเลยไปก็เห็นไป๋จ้าวเหม่ยถือของเต็มมือ

“อุ๊ยสหายไป๋ หาเงินเองไม่ได้เธอก็จ่ายเพลินเลยนะ เงินเดือนพี่เหวยไม่ใช่หมดแล้วเหรอ เธอซื้ออะไรมาเยอะแยะน่ะ ขนาดฉันยังไม่กล้าซื้อมากเท่าเธอเลย”

“ไม่กล้าซื้อก็เรื่องของหล่อนสิ จะมาบอกฉันทำไม” ไป๋จ้าวเหม่ยเบ้ปาก เดินไปนั่งที่โต๊ะว่าง วางข้าวของที่หิ้วจนปวดมือเอาไว้ แล้วจึงมองหาอาหารประเภทโปรตีนสักอย่าง ช่วงเวลานี้เธอยังสามารถกินอาหารได้ หากหลังหกโมงเย็นไปแล้ว เธอก็จะเริ่มเข้าสู่ช่วงไอเอฟงดอาหาร ดื่มได้แต่น้ำเท่านั้น

“อ้าวสะใภ้อู๋นี่เอง ผมก็คิดว่าใครผอมลงมากเลยนะ หรือว่าบาดเจ็บยังไม่หายดี” ไป๋จ้าวเหม่ยได้ยินเสียงทักก็หันไปมอง ผู้ชายวัยกลางคนหน้าตาไม่คุ้นเคยคนหนึ่ง นี่มันใครกันอีกล่ะ ให้ตายเถอะ เธอเหลือบไปมองอู๋เหวย เขาเองก็มองเธอเช่นกัน ทว่ามองด้วยสายตาประหลาด ๆ อยู่ ๆ ไป๋จ้าวเหม่ยก็รู้สึกแผ่นหลังเปียกชุ่ม ไม่ใช่เขาสงสัยอะไรในตัวเธอแล้วหรอกนะ

“เหล่าซานภรรยาผมกำลังลดน้ำหนักอยู่น่ะครับ”

“ลดน้ำหนักเหรอ ทำไมล่ะ ผู้หญิงอ้วน ๆ สิถึงจะดี ความอ้วนหมายถึงความอุดมสมบูรณ์นะ” เยี่ยซานทำหน้าแปลกใจ

ตามความเชื่อของที่นี่ คนอ้วนส่วนมากแล้วจะเป็นที่ชื่นชอบของคนแก่ เพราะถือว่าเป็นโหงวเฮ้งของคนที่มีบุญ มีความอุดมสมบูรณ์ อาจเพราะว่าความเป็นอยู่ของยุคนี้ยังคงยากจน คนส่วนมากมักจะผอม น้อยมากที่จะมีคนอ้วน

“สวัสดีค่ะเหล่าซาน ฉันกลับคิดว่าตัวเองอุดมสมบูรณ์เกินไปน่ะสิคะ แค่จะลุกจะเดินก็เหนื่อยหอบแล้ว ผอมสักหน่อยดีกว่าค่ะจะได้ช่วยอาเหวยทำงานได้สะดวกขึ้น”

“นั่นก็จริง อาเหวยทำงานที่นี่ก็เหนื่อยแล้ว หากสะใภ้อู๋ช่วยงานบ้าง ก็ทุ่นแรงอาเหวยได้เยอะ แล้วนั่นซื้อของมาเยอะแยะเลย พวกเธอมายังไงกันล่ะ” เยี่ยซานได้ยินคำพูดของไป๋จ้าวเหม่ยก็แปลกใจ นอกจากจะผอมลงแล้ว การพูดจาก็เหมือนจะเปลี่ยนไป ใบหน้าก็ยิ้มแย้มอยู่ตลอดอีกด้วย แต่หากเป็นอย่างนี้ตลอดก็คงจะดี อาเหวยจะได้ไม่ปวดหัวอีก

“ฉันขอยืมรถจักรยานของย่าสามมาน่ะค่ะ เดี๋ยวกินอาหารเสร็จก็จะกลับแล้ว”

“อ้า...ถ้าอย่างนั้นอาเหวยก็ช่วยภรรยานายเอาของกลับเถอะ วันนี้ฉันอนุญาตให้หยุดครึ่งวัน”

“ไม่เป็นไรครับเหล่าซาน อาเหม่ยเธอกลับได้ หรือไม่ก็ให้รอผมเลิกงานค่อยกลับพร้อมกันก็ได้”

“ไม่เป็นไร ไปเถอะ ๆ วันนี้ไม่ได้ยุ่งมากเท่าไร รองผู้จัดการหยวนก็อยู่นี่”

“พ่อคะ” อู๋เหวยถูกลูกสาวกระตุกเบา ๆ ก็พลันใจอ่อน

“อย่างนั้นผมก็ต้องขอบคุณเหล่าซานมากครับ” เยี่ยซานโบกมือพร้อมกับบอกว่าไม่ต้องเกรงใจ เขาอยู่พูดคุยอีกสักพักก็เดินแยกออกไป

อู๋เหวยส่งลูกสาวให้กับไป๋จ้าวเหม่ย ก่อนจะไปตักอาหารมาให้กับคนทั้งคู่ ทว่าตลอดเวลาทุกคนเหมือนลืมไปแล้วว่า หลิวชิงฮุยยังยืนอยู่ตรงนี้ ครั้นไม่มีคนสนใจ เธอจึงกระแทกเท้าเดินไปเลือกอาหารข้าง ๆ อู๋เหวยอย่างหน้าไม่อาย

“พี่เหวยคะ ฉันเอาแกงเนื้อกับข้าวผัดนะคะ”

ไป๋จ้าวเหม่ยเบ้ปากมองตามแผ่นหลังของแม่ดอกบัวขาวไป แต่แล้วแขนของเธอก็ถูกกอดเอาไว้โดยเด็กน้อย

“น้าเหม่ยพ่อไม่ได้นัดพี่ชิงฮุยมาแน่ ๆ ค่ะ”

“จ้าแต่จะนัดหรือไม่นัด ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับน้าอยู่แล้ว”

**********