ตอนที่ 5 เลิกเรียกฉันว่าอ้วน

ตอนที่ 5 เลิกเรียกฉันว่าอ้วน

เสียงร้องของไป๋จ้าวเหม่ยดังออกไปถึงหน้าบ้าน นี่ยังไม่รวมถึงเสียงลูกไก่ที่ส่งเสียงกันระนาว อู๋ชิงซวนขมวดคิ้วราวกับผู้ใหญ่ตัวน้อย รีบวางประแจไขจักรยานเอาไว้และรีบวิ่งมาที่ในห้อง

“เธอ!...เอ่อ...น้าไป๋ เกิดอะไรขึ้นเหรอ” อู๋ชิงซวนเกือบลืมไปแล้วว่า ถ้าหากเธอพูดไม่เพราะ พ่อจะไม่รัก จึงได้รีบยกมือขึ้นตบปากตนเอง และเรียกแม่เลี้ยงว่าน้า

ไป๋จ้าวเหม่ยเอียงหน้าไปมอง ยังไม่ทันได้ตอบอะไรออกไป เด็กหญิงก็วิ่งมาชะโงกหน้ามองหีบสมบัติอันล้ำค่าที่น้าอ้วนคนนี้หวงนักหวงหนา ก่อนหน้านี้เธออยากรู้มาตลอดว่าแม่เลี้ยงปีศาจแอบซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง แน่นอนว่าของที่พ่อเธอซื้อกลับมาไว้ทำอาหารแป้ง ธัญพืช เครื่องปรุงล้วนถูกเก็บเอาไปทั้งหมด

ครั้งนี้ดีนักถือโอกาสมองสักหน่อยจะได้เอาไปเล่าให้พ่อฟัง ว่าผู้หญิงคนนี้นิสัยแย่แค่ไหน ทว่าเมื่อใบหน้าชะโงกลงไป ดวงตาเรียวก็พลันเบิกขยาย พร้อมกับริมฝีปากที่ยิ้มจนแทบจะถึงใบหู

“น้าอ้วน น้าซื้อไข่มาฟักเหรอ ว้าว ๆ พวกเราจะเลี้ยงมันใช่ไหม ดูสิทำไมมันน่ารักขนาดนี้ล่ะ แล้วมันกินอะไรเป็นอาหารเหรอคะ” ไป๋จ้าวเหม่ยเห็นท่าทางดีอกดีใจของเด็กน้อย ก็พูดไม่ออกว่า เธอไม่อยากเลี้ยงไก่

“น้าอ้วนรู้หรือเปล่า ในหมู่บ้านเรามีแค่ไม่กี่บ้านที่เลี้ยงไก่ ดีจริงต่อไปนี้ฉันก็จะมีไข่กินทุกวันแล้ว เสี่ยวมี่บอกว่าน้าฟางเอาไข่มาทำไข่ตุ๋นใส่เนื้อสับอร่อยมาก และที่สำคัญลูกไก่ของพวกเรา น่ารักกว่าไก่ของเสี่ยวมี่อีก” พูดถึงขนาดนี้แล้วจะให้ทำอย่างไรได้อีก

“เราเลี้ยงเอาไว้ก็ได้” ทันทีที่คำอนุญาตของไป๋จ้าวเหม่ยดังขึ้น อู๋ชิงซวนก็กระโดดจนตัวลอย เธอร้องเย้ออกมาดังลั่น รีบก้มลงไปอุ้มลูกไก่ตัวน้อยมาไว้บนมือ เอาแก้มตนเองถูไถไปมา ดูท่าทางดีใจเป็นอย่างมาก

ไป๋จ้าวเหม่ยยกยิ้มขึ้น ตั้งแต่เธอทะลุมิติมา นอกจากสีหน้าอวดดีแล้ว ก็เพิ่งจะเคยเห็นเด็กน้อยดีใจเช่นนี้เป็นครั้งแรก แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายเพราะเธอจะเปลี่ยนเด็กคนนี้ให้ได้

“หยุดเลย ก่อนอื่นเราต้องไปทำกรงขังมันก่อน และหน้าที่เลี้ยงพวกมันเธอต้องเป็นคนรับผิดชอบ ซวนซวนเธอทำได้หรือเปล่า ไม่ใช่คิดว่าจะเลี้ยงเพราะมันน่ารัก เพราะสัตว์ทุกตัวพอมันโตความน่ารักก็จะลดลงแล้ว”

อู๋ชิงซวนเม้มปากเป็นเส้นตรง ก็เห็นอยู่ว่าลูกไก่ตัวนี้น่ารัก โตขึ้นมันจะไม่น่ารักได้อย่างไร หรือว่าเธอโตขึ้นก็จะไม่น่ารักเหมือนกัน แต่นั่นจะเป็นไปได้ยังไง ย่าเคยบอกว่าตอนเด็ก ๆ พ่อของเธอ ก็หน้าตาน่ารัก โตมาก็เห็นว่าพ่อหล่อเหลาขนาดนี้ น้าอ้วนนี่ต้องโกหกแน่ ๆ

“แต่ฉันเชื่อว่าไก่ตัวนี้ต้องน่ารักแน่ ๆ เหมือนพ่อยังไงล่ะ ย่าก็บอกว่าตอนเด็ก ๆ พ่อก็น่ารัก โตมาก็หล่อ ไก่ตัวนี้ก็ต้องหล่อ น้าอ้วนอย่ามาโกหกให้ยากเลย ฉันไม่เชื่อหรอก พี่สาวหลิวชิงฮุยบอกแล้วคำพูดจาของน้าอ้วนเต็มไปด้วยคำโกหก”

“ซวนซวนก่อนอื่นเลยนะ เธอควรหยุดเรียกฉันว่าอ้วนเสียก่อน ผู้หญิงที่หนักแค่หกสิบ เจ็ดสิบ ไม่นับว่าอ้วน เขาเรียกว่าสาวอวบ และที่สำคัญเธอต้องเรียกแทนตัวเองว่าหนู และถ้าต่อไปนี้ฉันได้ยินเธอพูดไม่เพราะอีกคำ ฉันจะต้มลูกไก่พวกนี้กินให้หมด” อู๋ชิงซวนเอามือที่อุ้มลูกไก่ซ่อนเอาไว้ด้านหลัง เด็กน้อยถอยหลังพลางส่ายหน้า

ทว่าลูกไก่ตัวน้อยที่ถูกบีบจนส่งเสียงร้อง มันกระโดดจนหลุดออกจากมือเล็ก วิ่งหนีไปอยู่ในซอกตู้ ทว่าระหว่างทางที่มันวิ่งไป มันดันขี้ราดไว้เต็มพื้นหญิงสาวต่างขนาด พลันมองหน้ากัน เหมือนกับว่าลูกไก่น้อยเหล่านี้มันส่งสัญญาณถึงกัน ตัวหนึ่งร้องอีกสองตัวก็ร้องรับกันเป็นแถว จากนั้นมันก็พากันกระโดดออกจากหีบใบใหญ่ วิ่งหนีเข้าไปตามซอกตู้เตียง

“ซวนซวนไปปิดประตูเร็วเข้า เดี๋ยวลูกไก่หลุด” อู่ชิงซวนเลิกเล่นแง่กับแม่เลี้ยงอ้วนทันที เด็กน้อยกระโดดทีเดียวก็ถึงประตูห้อง ปิดมันลงพร้อมกับวิ่งกลับเข้ามา ช่วยกันจับลูกไก่ที่วิ่งหนีไปรอบห้อง วิ่งอย่างเดียวไม่พอ ดันขี้ใส่ห้องเต็มไปหมด กว่าจะจับได้ไป๋จ้าวเหม่ยก็ตัวเปียกซ่กไปด้วยเหงื่อ

“เฮือก! โอ๊ย ๆ ฉันจะเป็นลม ซวนซวนเธอช่วยไปตักน้ำให้ฉันสักแก้วเถอะ ฉันไม่เหลือแรงจะเดินแล้ว” ร่างอวบอ้วนนั่งทิ้งตัวลงนอนหงายบนเตียง อ้าปากหอบหายใจดังออกมาเหมือนหมู

ตอนแรกอู๋ชิงซวนก็จะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นสภาพทุลักทุเลของแม่เลี้ยง และเห็นลูกไก่ที่ถูกจับเข้าไปอยู่ในหีบไม้เหมือนเดิม เธอก็ยินยอมในที่สุด

“น้ำได้แล้ว” ถึงอย่างไรอู๋ชิงซวนก็ไม่คิดจะสนิทสนมกับแม่เลี้ยงคนนี้อยู่ดี ดังนั้นเมื่อเทน้ำใส่แก้วมาแล้ว เธอจึงยื่นไปตรง ๆ เลย

“ขอบใจเธอมากจ้ะซวนซวน” ไป๋จ้าวเหม่ยรับแก้วน้ำมาถือไว้ แล้วก็ไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณ เพื่อเป็นตัวอย่างให้กับเด็กหญิงได้เห็น ว่าการที่เราจะรับอะไรจากใคร ต้องกล่าวขอบคุณด้วยทุกครั้ง

อู๋ชิงซวนเพิ่งเคยได้รับการขอบคุณเป็นครั้งแรก ใบหน้าเล็ก ๆ พลันแดงซ่าน เธอหันหน้าหนีกระแอมไอเบา ๆ ก่อนจะชี้ไปที่ลูกไก่ตัวเล็กที่ถูกขังเอาไว้ในหีบ

“น้าไป๋แล้วลูกไก่พวกนี้ทำยังไงดี”

“เอาไว้ในนั้นก่อน ซวนซวนเธอไปหาผ้ากับถังน้ำเข้ามา เดี๋ยวเราสองคนต้องช่วยกันทำความสะอาดห้องก่อน” เด็กหญิงตัวน้อยเบิกตาขึ้น เธอยกนิ้วมือเล็ก ๆ ขึ้นแคะหู แต่กลัวว่าจะไม่ดีพอ เธอจึงยกมือขึ้นตบหูตัวเองไปเลย

“นี่ ๆ ทำอะไร เดี๋ยวแก้วหูก็ฉีก อยากหูหนวกหรือไงฮะ”

“อะไรคือแก้วหู แก้วจะเข้าไปอยู่ในหูได้ยังไง เฮ้อ...สงสัยน้าจะสมองเสื่อมแล้ว” ถ้าไม่ใช่สมองเสื่อม แล้วน้าอ้วนจะบอกว่าช่วยกันถูพื้นได้ยังไง ปกติแล้วต้องใช้ให้เธอทำ แล้วตัวเองก็นั่งกินขนม หรือไม่ก็นอนอ่านหนังสือนิตยสารที่ชอบเข้าไปขโมยมาจากชุมชน

ไป๋จ้าวเหม่ยไม่สนใจท่าทางสติหลุดของลูกเลี้ยง ครั้นเห็นว่าเด็กน้อยยังยืนเหม่อก็ถอนหายใจออกมา จากนั้นก็เดินหายออกไปนอกห้อง หญิงสาวจัดการทำความสะอาดห้องเก็บกองขี้ไก่จนหมด แต่ให้ตายเถอะบ้านเล็ก ๆ ทว่าคนอ้วน ๆ อย่างเธอก็แทบจะหมดแรง เธอหันไปนั่งหน้าหีบ ธัญพืชกับแป้งถูกลูกไก่จิกไปหมดแล้ว เหลือก็เพียงแต่ผ้าหลายพับ และเงินอีกเกือบร้อยหยวน แน่นอนว่ายังมีคูปองสำหรับซื้อแป้งสาลีและธัญพืชอีกด้วย

“เอ๋...ยุคนี้ตกลงยังใช้คูปองอยู่ หรือว่าเลิกใช้ไปแล้วกันแน่”

“ซวนซวนพวกเราจะไปซื้อแป้งสาลีและธัญพืชได้จากที่ไหนจ๊ะ” อู๋ชิงซวนที่กำลังคุกเข่าหน้าหีบที่ตอนนี้ ไป๋จ้าวเหม่ยยกให้เป็นลังของลูกไก่ชั่วคราว ผ้าในหีบก็เอามาใช้เป็นตาข่ายตรึงเอาไว้เท่านั้น

“ก็ต้องไปซื้อในอำเภอสิ ปกติพ่อจะซื้อมาจากร้านข้าง ๆ โรงอาหาร เธอ...เอ่อ...น้ามีคูปองที่พ่อให้ไว้ไม่ใช่เหรอ อยากได้อะไรก็ไปซื้อเลย” ประเด็นคือในตลาดมันไกลยังไงล่ะ ให้เธอเดินไปตอนกลับเธอได้กลิ้งกลับมาแน่

“ช่างมันเถอะวันหลังค่อยไปหาซื้อ หนูหิวหรือยังฉันจะทำอาหารให้กินก่อน รอตอนเย็นพ่อหนูกลับมาค่อยกินอีกรอบ” ตอนแรกที่บอกว่าช่วยกันทำความสะอาดว่าน่าตกใจแล้ว ชวนกินข้าวนี่น่าตกใจกว่า อู๋ชิงซวนเบิกตาจนแทบจะถลนออกมานอกเบ้า

ไป๋จ้าวเหม่ยเห็นดังนั้นก็เลิกถามอีก เฮ้อ...ทำไมมันดูยากไปหมดเลย แค่ถามว่าหิวหรือยัง ก็ทำให้เด็กตกใจขนาดนั้นแล้ว ยัยไป๋อ้วนเอ๊ยเธอทำอะไรกับเด็กกันแน่

************************