บทที่ 4 ทุบตีจนตาย

บทที่ 4 ทุบตีจนตาย

แม้หญิงชราออกปากตัดขาดสองพ่อลูกออกจากสกุลอัน แต่มันกลับเป็นเพียงแค่ลมปากเท่านั้น เพราะทุกวันนางจะมารอช่วงชิงของป่าที่หลานชายแสนชังหามาได้จากชายป่าทั้งที่ของป่าพวกนั้นเรือนสกุลอันมิเคยขาดแคลนมันเลยแม้แต่น้อย

วันนี้ก็เช่นเดียวกัน

“เอากระต่ายของข้ามานะ ท่านยายเหตุใดท่านจึงมิห้ามปรามหลางเกอขอรับ เขามาแย่งชิงกระต่ายของข้า” มือน้อยพยายามแย่งชิงกระต่ายผอมแห้งกลับคืนมาหลังจากตนเพิ่งจับมาได้อย่างยากลำบาก เด็กน้อยทวงความยุติธรรมแต่สิ่งตอบแทนกลับล้วนเป็นความเจ็บปวดที่ผู้เป็นยายนั้นตั้งใจมอบให้

“ท่านยายข้าอยากกินเนื้อกระต่ายย่างขอรับ” หลานชายอีกคนเป็นผู้แย่งชิงกระต่ายตัวน้อยมาจากเด็กน้อยผอมซูบ แล้วยังหันไปเอ่ยกับผู้เป็นยายว่าตนนั้นอยากกินสัตว์ป่าตัวนี้ทั้งที่มันมิใช่ของตน

 “เอาสิหลานรัก เดี๋ยวเย็นนี้ให้แม่ของเจ้าทำให้กินดีหรือไม่”

“แต่น้องชายไร้ค่าไม่ให้ข้าขอรับ”

“เพ้ย กับแค่กระต่ายตัวเดียวแค่นี้จะแบ่งให้พี่ชายเจ้ามิได้เชียวหรือ”

“แต่มันคืออาหารของบิดาและข้านะขอรับท่านยาย แล้วจะให้ข้าแบ่งปันให้หลางเกอได้อย่างไรกัน โอ้ย ฮึก ท่านยายข้าเจ็บ”

 “หลานอกตัญญูเจ้ากล้าขัดข้าอย่างนั้นหรือ มานี่ข้าจะตีเจ้าให้ตายเสียวันนี้ อาหลางเอาไม้มาให้ข้า”

เด็กน้อยถูกทุบตีโดยที่บิดาไม่เคยรู้ว่าบุตรชายตัวน้อยนั้นถูกทำอันใดไปบ้าง เพราะยามที่คนเรือนนั้นมามักจะลากเด็กน้อยออกมาให้ห่างจากเรือนหลังซอมซ่อเพื่อที่จะได้ทุบตีได้อย่างถนัดและไม่มีผู้ใดมาขัดขวาง

หากกล่าวว่าเมื่อหลายวันก่อนหญิงชราใจร้ายมากแล้ว

          สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้คงเรียกว่านางมีใจอำมหิตยิ่งกว่าปิศาจร้ายเสียอีก

“หลานเนรคุณ เอาผิงกั๋วมาให้ข้าเดี๋ยวนี้” เสียงก่นด่าพลางแกะมือน้อยออกจากผลผิงกั๋วที่หลานชายกำมันเอาไว้แน่นด้วยความโมโห เพราะอีกฝ่ายขัดขืนนางจึงลงมือผลักไหล่เจ้าตัวจนเด็กน้อยล้มลงไปบนพื้นดิน

          “ฮึก ท่านยายเอาคืนข้ามานะขอรับ นี่มันของท่านพ่อของข้านะ” หลานชังวัยแปดปีอย่าง ‘หยางเทียนหรง’ ไม่ยินยอมจึงเกิดการแย่งชิง แต่แรงอันน้อยนิดของเด็กน้อยมันจะสู้แรงของยายเฒ่าแสนอ้วนท้วมได้อย่างไรกัน

          พลัก ตุบ

          “โอ้ย ฮึก ฮือ คืนผิงกั๋วผลนั้นมาให้เถิดขอรับท่านยาย ฮือ” แม้จะล้มลงจนศีรษะกระแทกหินก้อนใหญ่จนโลหิตไหลลงเข้าดวงตา เด็กน้อยปาดมันออกแล้วพยายามลุกขึ้นเพื่อที่จะยื้อแย่งผิงกั๋วคืนกลับมา

          “เหตุใดข้าต้องคืนในเมื่อมันควรเป็นของอาหลางมิใช่หลานชายที่ข้าเกลียดชังเช่นเจ้า” หญิงชรามิได้ใส่ใจนักว่าหลานชายเสียโลหิตจวนจะสิ้นสติแล้ว นางสนแค่เพียงแย่งชิงของป่าที่อีกฝ่ายหามาได้เท่านั้น

          “แต่ผิงกั๋วผลนั้นข้าเก็บมันมาให้ท่านพ่อไม่ใช่ท่านยายนะขอรับ” เด็กน้อยยังคงไม่ยินยอม และพยายามลุกขึ้นอีกคราด้วยก่อนหน้าขาอ่อนแรงจนล้มลงไป ที่เด็กน้อยต้องการชิงมันคืนมาด้วยมันเป็นอาหารมื้อเย็นของบิดา เจ้าตัวน้อยไม่สามารถมอบมันให้บ้านใหญ่ได้อีกต่อไป

          “แล้วอย่างไร เจ้าอย่าลืมว่า ของป่าทุกอย่างที่พวกเจ้าสองพ่อลูกหามาได้ล้วนแต่เป็นของบ้านใหญ่ทั้งสิ้น อย่าได้คิดเอาเป็นของตนเองลืมไปแล้วหรือ”

“แต่เราแยกเรือนกันแล้วนะขอรับ”

“เพ้ย หลานเนรคุณ ต่อให้เจ้าแยกออกไปไกลแสนไกลเพียงใด ชีวิตของเจ้าสองคนต้องเป็นทาสของสกุลอันไปจนกว่าจะตายเท่านั้น อาหลางเอาไม้มาให้ยายของเจ้า วันนี้น้องชายของเจ้าดื้อรั้นนัก ยายต้องอบรมสักหน่อย” หญิงชราได้ยินหลานชายโต้เถียงกลับมาทุกคำจนทำให้เกิดโทสะขึ้นมา เลยสั่งให้หลานชายคนโปรดไปนำไม้มาเพื่อลงโทษดังที่เคยกระทำ

เพียงแต่ครานี้นางใส่โทสะที่มีมากไป

เลยทำให้เด็กน้อยถูกทุบตีเต็มแรงจนไร้โอกาสในการปัดป้อง 

          “ขอรับท่านยาย” อันซือหลางหลานชายอีกคนของสกุลอันหัวเราะด้วยความชอบใจ แล้ววิ่งไปเอาท่อนไม้ที่วางอยู่ไม่ไกลมาให้ผู้เป็นยายทันที  

          “หากทุบตีข้าแล้ว ท่านยายจะคืนผิงกั๋วมาให้ข้าใช่หรือไม่ขอรับ” เด็กน้อยยอมรับการทุบตีแต่แลกกับการที่ผู้เป็นยายต้องคืนผลผิงกั๋วลูกนั้นคืนกลับมาให้แก่ตนเอง

          “เหตุใดข้าต้องคืนให้เจ้า ในเมื่อผิงกั๋วผลนี้มันเป็นของข้าแล้ว ข้าจะเก็บไว้ให้อาหลางกิน”

            “ไม้มาแล้วขอรับท่านยาย” 

          โจวซือเหยียนรับไม้มาแล้วยื่นผลผิงกั๋วให้หลานชายคนโปรด จากนั้นจึงหันมาทุบตีหลานชังด้วยแรงโทสะทันที โดยไม่ได้ใส่ใจว่าเด็กน้อยจะเจ็บปวดมากเพียงใดกับการกระทำของผู้ที่เรียกตนว่ายาย

          ตุบ ตุบ ตุบ

          “ท่านยายใจร้าย โอ้ย ข้าเจ็บนะขอรับ ฮึก ท่านยาย อย่าทำข้า ฮือ ข้าเจ็บ”

          “ร้องเข้าไป ร้องให้ดังกว่านี้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผู้ใดใช้ให้พวกเจ้าสองพ่อลูกพรากหลินเอ๋อร์ของข้าไปกัน เจ้ามันสมควรตายตามลูกสาวของข้าไปเจ้าเด็กอัปมงคล” หญิงชราทุบตีพลางก่นด่าไปถึงบิดาของหลานชายคนนี้ที่ทำให้ลูกสาวของตนตาย แต่ตัวมันเองกลับรอดมาได้ แม้จะสูญเสียดวงตาไปก็ตามแต่มันก็ทดแทนความเสียใจของนางไม่ได้

          “ข้าตายตามท่านแม่ไปไม่ได้นะขอรับ ข้าต้องดูแลท่านพ่อ ฮึก ท่านยายพอแล้ว”

          “โอ้ย ฮือ พอแล้วขอรับท่านยาย ข้าเจ็บ ฮึก”

“จงตายไปเสียเถอะ เจ้าเด็กโง่”  

            ยิ่งเด็กน้อยกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดมากเท่าใดหญิงชราก็ยิ่งลงมือหนักขึ้น จนกระทั่งเด็กน้อยแน่นิ่งไม่ไหวติงพร้อมเปล่งเสียงออกมาราวกับไม่ยินยอมต่อชะตาในครานี้

          “ไม่!”

          ทันทีที่เด็กน้อยแน่นิ่งไปบุตรสาวคนโต’อันซีเหมย’จึงลองวางมือบริเวณจมูกจนพบว่าหลานชายไร้ลมหายใจเสียแล้ว

          “ท่านแม่อาหรงตายแล้วเจ้าค่ะ”

          “ว่าอย่างไรนะ แค่นี้ถึงกับทนไม่ได้เชียวหรือเจ้าเด็กไร้ค่า กล้าตายหนีข้าได้อย่างไร” หญิงชราทำท่าจะตีลงบนลำตัวอีกครั้งแต่ถูกห้ามเอาไว้ก่อนด้วยเกรงว่าชาวบ้านที่ชอบสอดรู้จะพากันแห่มาดู

           “พอแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ ในเมื่ออาหรงตายจากไปแล้วเราต้องเร่งกำจัดร่างเสียก่อน มิเช่นนั้นเกิดมีคนรู้เราจะเดือดร้อนเอาได้นะเจ้าคะ”

          “อาหลางกลับเรือนไปก่อน เอาผิงกั๋วไปกินให้อิ่มหนำแล้วอย่าได้เอ่ยเรื่องนี้กับผู้ใดเข้าใจหรือไม่” หญิงชราให้หลานชากลับไปเสียก่อนด้วยไม่อยากหลานชายต้องมารับรู้เรื่องนี้แม้อีกฝ่ายจะเห็นนางทุบตีน้องชายตายต่อหน้าก็ตาม

          “ขอรับท่านยาย”  

          “เจ้าแน่ใจหรือว่าอาหรงตายแล้ว” หลังหลานชายหายลับตาไปแล้วหญิงชราจึงเอ่ยถามบุตรสาวคนโตอีกคราเพื่อความแน่ใจ

          “แน่ใจเจ้าค่ะ”

          “หึ น่าเสียดาย บิดาไร้ค่านั่นก็น่าจะตายตามไปด้วยเพื่อชดใช้ให้กับหลินเอ๋อร์ของข้า” ความรุ่งเรืองของสกุลอันได้ตายจากไปผู้ใดเล่าจะทำใจได้ ยิ่งเห็นพวกมันมีชีวิตรอดนางยิ่งชังจนอยากจะสังหารให้ตายหลาย ๆ คราจนกว่าจะสาแก่ใจ

          “ต้องเร่งมือแล้วเจ้าค่ะ ช้ากว่านี้มิได้แล้ว” แม้จะเสียใจที่มารดาเอาแต่พร่ำเพ้อหาน้องสาวที่ตายจาก แต่แล้วอย่างไรในเมื่ออีกฝ่ายตายจากไปแล้วก็เท่ากับยามนี้ตำแหน่งบุตรสาวคนโปรดย่อมตกเป็นของนางแต่เพียงคนเดียว

          ร่างของเด็กน้อยถูกโยนทิ้งกลางป่าลึกหลังพุ่มไม้ที่มีต้นไม้ใหญ่บังสายตาจากชาวบ้านหรือพรานป่าที่เข้ามาหาของป่า พวกนางคาดหวังให้สัตว์ป่ามากัดกินร่างของเด็กน้อยเสียจะได้ไร้หลักฐานสาวมาถึงตนได้ว่าตนนั้นทุบตีอีกฝ่ายจนตายมิใช่ถูกสัตว์ป่ากัดตาย

          “อย่าได้กังวลนักเลยหลานรักของข้า เดี๋ยวข้าจะส่งบิดาของเจ้าตามไปแน่นอน”

          “ไปกันเถอะเจ้าค่ะท่านแม่ เดี๋ยวมีผู้ใดมาเห็นเข้าแล้วเราจะเดือดร้อน”

          หลังทั้งสองเดินจากไปหยางเทียนหรงที่เข้ามาอยู่ในร่างตั้งแต่ถูกอุ้มมาแล้วจึงลืมตาขึ้นมาแต่ยังมิได้ลุกขึ้นแต่อย่างใดด้วยกำลังเจ็บปวดรวดร้าวจากการกระทำของสองคนนั้น

          หนอยยายแก่มหาปะลัยจิตใจอำมหิตมากเกินไปแล้วนะคอยดูเถอะสักวันฉันต้องเอาคืนให้หรงหรงให้ได้

          “โยนมาได้เจ็บนะโว้ย ยายแก่ อึก ปวดหัว”

          “เจ็บไปถึงกระดูกด้านในเลย ใจร้ายเกินไปแล้วนี่หลานชายแท้ ๆ นะ ทำไมถึงได้ทุบตีราวกับไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน”    

          เขาไม่คิดว่าเจ้าของร่างจะถูกทำร้ายหนักมากขนาดนี้

          ในชีวิตที่แล้วของเขานั้นแม้เป็นเพียงเด็กกำพร้าแต่ก็ไม่เคยถูกทำร้ายสารพัดดังเจ้าของร่าง อีกทั้งเขายังมีโอกาสได้เรียนรู้งานอาชีพที่สามารถนำไปใช้ทำมาหากินได้อย่างปลูกผักและทำอาหาร เพราะต้องดิ้นรนให้มีชีวิตรอดมันเลยทำให้เขานั้นมีจิตใจที่หยาบกระด้างเล็กน้อยเพราะต้องสร้างเกราะป้องกันตนเอง

          แต่สุดท้ายสิ่งที่ร่ำเรียนมาก็สูญเปล่าหลังได้รู้ว่าตนเองเป็นโรคร้ายที่จะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน เขาจึงได้แต่นอนรับคีโมทุกวันจนสุดท้ายร่างกายรับไม่ไหวตายในที่สุด

          และตอนนี้เขาได้ชีวิตใหม่แล้ว แม้จะเป็นร่างคนอื่นก็ตามแต่ตอนนี้มันเป็นของเขาเพราะเด็กคนนั้นคงไปเกิดใหม่สักที่แล้วล่ะ

          นับว่าเรามีชะตาต้องกันดังนั้นชีวิตต่อจากนี้ฉันจะดูแลตัวเองและพ่อของเธอให้ดีเธอไม่ต้องห่วงเด็กน้อย