คุณนายลู่

เช้าวันถัดมา ภายในลานกว้างของจวนแม่ทัพ บรรดาบ่าวไพร่พากันจับกลุ่มกระซิบกระซาบ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด

"ได้ยินว่าคุณหนูซ่งพาแขกมาที่จวน"

"แขกอะไรกันล่ะ? ข้าได้ยินว่าเป็นคุณหนูจากตระกูลขุนนางหลายคน พวกนางต้องการมาทดสอบนายหญิงของเรา!"

บ่าวไพร่ต่างพากันสงสัยว่าเหตุใดจู่ๆ คุณหนูซ่งจึงพาสตรีชั้นสูงจากจวนต่างๆ มาที่นี่ โดยอ้างว่าต้องการ "เยี่ยมเยียน" หลี่อวี้จิง

ในเรือนรับรองแขก ซ่งเยว่หรงในชุดสีชมพูอ่อนปักลายกลีบบัว ดูอ่อนหวานและสง่างาม นางยิ้มอ่อนโยน พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

"วันนี้ข้าพาคุณหนูจากตระกูลขุนนางมาทักทายคุณนายของจวนแม่ทัพ ข้าได้ยินมาว่าคุณนายลู่เป็นสตรีที่มีความสามารถ จึงอยากขอเรียนรู้จากท่านบ้าง"

หญิงสาวที่มาด้วยกันต่างพากันหัวเราะเบา ๆ แววตาของพวกนางมีทั้งเยาะหยันและดูแคลน

"จริงหรือเจ้าคะ?" คุณหนูจากตระกูลหลี่แสร้งเอ่ยเสียงอ่อนหวาน "ข้าได้ยินว่าคุณนายลหลี่เหมยหยุนเดิมเป็นสตรีอ่อนแอไร้ความสามารถ มิหนำซ้ำยังชอบทุบตีเด็ก ๆ เมื่อคราวก่อน แต่บัดนี้กลับกลายเป็นคนละคน ข้าอดทึ่งมิได้จริง ๆ"

บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความกดดัน บ่าวไพร่ที่คอยรับใช้ต่างตัวสั่น พวกนางรู้ดีว่าคุณหนูซ่งและคุณหนูเหล่านี้มาที่นี่เพื่อเหยียดหยามนายหญิงของพวกนาง

แต่หลี่อวี้จิงที่นั่งสงบนิ่งกลับไม่มีท่าทางโกรธเคือง นางยกถ้วยชาขึ้นจิบ พลางยิ้มมุมปาก

"หากคุณหนูซ่งต้องการทดสอบข้า ก็ควรกล่าวออกมาตรง ๆ อย่าได้อ้อมค้อมให้มากความ"

ซ่งเยว่หรงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "คุณนายลู่ช่างตรงไปตรงมาจริง ๆ เช่นนั้นพวกเราก็ไม่อ้อมค้อมแล้วกัน"

จากนั้นนางก็หันไปพยักหน้าให้บ่าวรับใช้ ก่อนที่บ่าวจะรีบนำกระดาษพู่กันและหมึกออกมาวางบนโต๊ะ

"ข้าอยากทดสอบฝีมือของท่านในการเขียนพู่กันเจ้าค่ะ" ซ่งเยว่หรงเอ่ยเสียงหวาน "ในฐานะนายหญิงของจวนแม่ทัพ ท่านย่อมต้องมีความสามารถรอบด้าน และหนึ่งในคุณสมบัติของสตรีชั้นสูงก็คือศิลปะการเขียนอักษร"

หญิงสาวตระกูลขุนนางที่นั่งอยู่พากันยิ้มเย้ยหยัน นี่คือกับดักของซ่งเยว่หรง!

พวกนางได้ยินมาว่าหลี่เหมยหยุนในอดีตไม่สนใจการศึกษา ไม่ชอบเรียนหนังสือ และเขียนอักษรได้แย่ หากนางทำไม่ได้ ย่อมถูกหัวเราะเยาะ

บ่าวไพร่พากันกลืนน้ำลายอย่างหวาดหวั่น พวกนางกลัวว่านายหญิงจะเสียหน้าในที่นี้

แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนแปลกใจก็คือ... หลี่อวี้จิงกลับวางถ้วยชาลงอย่างใจเย็น ก่อนจะพยักหน้ารับ

"ได้ ข้าจะเล่นกับเจ้าสักครู่"

นางลุกขึ้นยืน ก้าวไปยังโต๊ะที่วางพู่กันกับกระดาษไว้อย่างสง่างาม ก่อนจะหยิบพู่กันขึ้นมาอย่างไม่ลังเล

ซ่งเยว่หรงแอบยิ้มเยาะในใจ

"รอดูกันเถอะว่านางจะขายหน้าต่อหน้าผู้คนเช่นไร"

หลี่อวี้จิงถือพู่กันไว้อย่างมั่นคง ปลายพู่กันจรดลงบนกระดาษขาวสะอาด ก่อนที่มือเรียวจะขยับอย่างพลิ้วไหว

ฟุ่บ!

เพียงอักษรตัวแรกปรากฏขึ้น สายลมก็พัดผ่านประหนึ่งเป็นลางบอกเหตุ ทำให้ม่านหน้าต่างพลิ้วไหว บรรยากาศในห้องนิ่งสงัด ทุกคนจับจ้องไปที่ปลายพู่กันของนาง

ลายพู่กันแข็งแกร่งแต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนช้อย เส้นหมึกคมชัด ราวกับถูกแกะสลักลงบนกระดาษ

หญิงสาวตระกูลขุนนางที่แอบยิ้มเยาะเมื่อครู่ พากันนิ่งเงียบ สีหน้าของพวกนางเปลี่ยนไปทันทีที่เห็นอักษรตัวแรก

จากนั้นอักษรตัวที่สอง สาม และสี่ก็ปรากฏขึ้นตามลำดับ

"ลมพัดผ่านหุบเขา ม่านเมฆลอยเคลื่อนคล้อย

ดอกเหมยผลิบานกลางเหมันต์ ขวากหนามฤาจะหวั่นไหว"

เมื่อประโยคสุดท้ายถูกเขียนขึ้น นางจึงยกพู่กันขึ้นอย่างสง่างาม

กระดาษตรงหน้าปรากฏเป็นบทกวีที่สละสลวย ทั้งลึกซึ้งและเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณ

ซ่งเยว่หรงที่แต่เดิมนั่งกอดอกอย่างถือดี ถึงกับต้องยกพัดขึ้นมาปิดริมฝีปาก นางไม่อาจเชื่อสายตาตัวเองได้

"บทกวีนี้... เจ้าคิดขึ้นเองหรือ?" เสียงของคุณหนูจากจวนเฉินเอ่ยถามอย่างตกตะลึง

หลี่อวี้จิงเพียงยิ้มบาง ๆ ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย

"แน่นอน ข้าคิดขึ้นเอง มิได้คัดลอกจากตำราเล่มใด"

หญิงสาวที่มาด้วยกันพากันกระซิบกระซาบ สีหน้าของพวกนางเต็มไปด้วยความตกใจ

"นางเขียนได้ดีถึงเพียงนี้เชียวหรือ?"

"ลายพู่กันแข็งแกร่งและเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ บทกวีก็ไพเราะจนหาได้ยาก"

สายตาของพวกนางที่เคยมองนางด้วยความดูแคลน บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความเคารพและชื่นชม

แม้แต่บ่าวไพร่ที่ยืนอยู่รอบ ๆ ก็ต่างมองนายหญิงของตนด้วยความภาคภูมิใจ

"ไม่น่าเชื่อเลยว่านางจะมีความสามารถถึงเพียงนี้"

ซ่งเยว่หรงกำพัดในมือแน่น นางมิอาจเชื่อว่าสตรีที่ตนดูถูกมาตลอดจะเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้

นางยังคงฝืนยิ้มก่อนจะกล่าวว่า

"คุณนายลู่ช่างเก่งกาจนัก! ข้าคงต้องขออภัยที่มาทดสอบท่านโดยไม่รู้จักประมาณตน"

แม้คำพูดของนางจะดูเหมือนยกย่อง แต่แววตาของนางกลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

หลี่อวี้จิงรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น แต่นางกลับไม่ใส่ใจ

นางเพียงคลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะวางพู่กันลงอย่างสง่างาม

"ข้าไม่ถือสาเจ้าหรอก แต่หากคิดจะทดสอบข้าอีก... ก็ควรเตรียมตัวมาให้ดีกว่านี้"

น้ำเสียงของนางสงบนิ่งแต่เต็มไปด้วยอำนาจ

ซ่งเยว่หรงถึงกับเม้มปากแน่น นางรู้ว่าตนพ่ายแพ้แล้วในวันนี้ แต่เรื่องนี้จะยังไม่จบเพียงเท่านี้แน่!