บทที่ 19 วาสนาพ่อของลูกใคร

เจตกวินอาสามาส่งธารตะวันถึงหน้าบริษัท เขายื่นแขนให้เธอจับพยุงร่างเดินกะเผลกเข้างาน ทว่าตั้งแต่ที่เขาพูดว่าจะจีบเธอขณะเดินข้ามสะพานแม่น้ำ บทสนทนาก็จบลงโดยการที่เธอเงียบมาตลอดทาง

“เราเดินไหวแน่นะ” เขาถามขึ้น ตอนมาส่งเธอที่หน้าบริษัทแล้ว

“ไหวค่ะ” เธอพยักหน้า พลางคลี่รอยยิ้มฝืดฝืนส่งให้

ทว่าอีกฝ่ายกลับยิ้มหวานราวกับบริหารเสน่ห์ใส่ ใบหน้าหล่อเหลาตามพิมพ์นิยมของเจตกวิน เกือบทำให้ธารตะวันเคลิ้มตามรอยยิ้มที่ชวนอบอุ่นใจ จนบางทีอาจลืมไปว่านี่คือตำนานตัวร้ายได้บทพระเอกมา

แต่แล้วเธอก็ถูกกระชากสติให้กลับมาฉับพลัน รีบส่ายสะบัดหัวไล่ความคิดไม่เข้าท่าให้ออกจากสมองไปทันที

“ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์มาส่งแล้วก็... ให้ขี่หลังด้วย”

“ไม่เป็นไรครับ แต่พรุ่งนี้พี่ไปรับเราอีกได้มั้ย”

พอได้ที เจตกวินก็ใช้ช่องทางนี้ไล่ต้อนเธอ ก่อนที่จะจ้องมองใบหน้าน่ารักของรุ่นน้อง พลางมุ่นคิ้วรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

“ยังไงทางมาบริษัทก็ทางเดียวกันอยู่แล้วหนิครับ” เขาพูดต่อในเชิงกดดันกันทางอ้อม แต่ใช้รอยยิ้มสวยกดข่มอารมณ์ความต้องการไว้

“ตะวันไม่รบกวนพี่เจตดีกว่า” เธอยิ้มแล้วตอบกลับอย่างชัดเจน

“รังเกียจพี่เหรอ...”

“คะ”

“เราคุยกับพี่ตามตรงได้เลยนะ”

ร่างบางรีบโบกมือปฏิเสธแล้วสั่นหัวร่วมด้วย อะไรที่ทำให้เขาไล่ต้อนเธอจนมุมเรื่องนี้กันนะ บางทีเธอไม่ได้รังเกียจหรอก แต่การไม่โคจรกลับมาเจอกันอีกเลยมันอาจจะดีกว่า

“ไม่ได้รังเกียจค่ะ แต่งานบางวันก็ไปที่บ้านคุณธันย์ บางวันก็ต้องไปนอกสถานที่นอกจากบริษัทต่างหากค่ะ... คงไม่สะดวกจริงๆ”

พูดจบเจตกวินก็ขมวดคิ้วคิดตาม คำพูดแก้ไขสถานการณ์ของเธอทำให้เขายอมรับได้ และสุดท้ายก็ยอมยกธงขาวไม่เซ้าซี้อะไรต่อ

แต่ก็ใช่ว่าจะไม่วนกลับมาเจอเธออีก…

“ก็ได้ครับ ถ้างั้นน้องตะวันรีบไปทำงานเถอะ เดี๋ยวจะสาย”

เธอยิ้มรับพร้อมค้อมศีรษะแทนคำลา เดินขากะเผลกเข้าบริษัทไปยืนรออยู่หน้าลิฟต์ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประธานธันย์เดินตามหลังเข้ามา พนักงานที่เดินผ่านต่างก็ยกมือไหว้และค้อมศีรษะทำความเคารพท่านประธานใหญ่

เขาเห็นภาพของคุณผู้ช่วยกับรุ่นพี่เธอยืนคุยกันแล้ว แต่แค่ไม่ได้ใช้อำนาจหน้าที่ซักถามเรื่องส่วนตัวของเธอเท่านั้นเอง

“ธารตะวัน” เขาเปล่งเสียงเรียกชื่อเธอ ทำให้เจ้าของชื่อหยุดชะงักฝ่าเท้าลง ก่อนหมุนตัวหันหลังกลับมาหาทันที

“คุณธันย์...” เธอยิ้มกว้างเมื่อได้เห็นหน้าเจ้านายในเช้าแรก

“ขาคุณไปโดนอะไรมา”

“ซุ่มซ่ามนิดหน่อยค่ะ”

ว่าแล้วเธอก็ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแก้เขิน พลางช้อนตามองคนตัวสูงกว่าที่เดินมายืนรอลิฟต์ขนาบข้าง

ถ้าบอกว่ากระโดดจับกบกลางอากาศ เธออาจจะอับอายมากกว่านี้ก็เป็นได้ ใบหน้าจิ้มลิ้มยิ้มแป้นแก้มกลมแต่เช้า ก่อนจะหันมองไปที่ต้นเสียงของเด็กน้อยที่เรียกชื่อธันย์ธารามาแต่ไกล

“ลุงธันย์ค้าบ” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยดังขึ้น พอธารตะวันผงะเอนตัวมอง เธอก็พบกับเด็กชายวัยสามขวบวิ่งโกยเข้ามาหาเขา

“น้องกร...”

“มังกรคิดถึงลุงธันย์ที่สุดเลย”

ร่างสูงทรุดตัวนั่งลงให้ใบหน้าเสมอกับเด็กน้อย พร้อมกับอ้าแขนโอบรับเด็กชายแล้วอุ้มขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขน โดยมีผู้ชายอีกคนใส่ชุดสูทเดินตามหลังมา เขาแต่งตัวสุภาพและหน้าละม้ายคล้ายกับเด็กน้อย

“ปากหวานแบบนี้ จะอ้อนลุงธันย์ให้ซื้อรถบังคับล่ะสิ” ตัวละครใหม่หันไปยิ้มกับเจ้าเด็กจิ๋วที่ธันย์ธาราอุ้มอยู่

“จริงหรือเปล่าน้องกร อ้อนลุงจะเอาของเล่นเหรอครับ”

เจ้าเด็กน้อยมังกรยิ้มเผล่ เมื่อผู้เป็นพ่อรู้ใจเขาเสียดิบดี ทำเอาสองหนุ่มหัวเราะครืนอย่างนึกเอ็นดู จนธารตะวันที่ยืนอยู่นอกบทสนทนาแอบหูผึ่ง สายตาก็สอดส่องมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วย

“เอาไว้ลุงคุยงานกับพ่อเราเสร็จ ค่อยไปซื้อกันดีมั้ย”

“ดีครับลุงธันย์ น้องกรรักลุงธันย์ที่ฉุดเยยค้าบ”

ว่าแล้วเด็กน้อยก็หอมแก้มธันย์ธารา เป็นภาพที่ทำให้เธออดยิ้มตามไม่ได้เลย หากเขาเป็นพ่อของใครสักคนขึ้นมา คงจะเป็นคุณพ่อที่อบอุ่นน่าดู

วาสนาพ่อของลูกใครกันนะ...

“แล้วไม่รักปะป๊าเหรอครับน้องกร” คนเป็นพ่อก็รีบถามหาคะแนนจากลูกชายด้วยทันที

“วันนี้น้องกรรักลุงธันย์มากกว่าปะป๊า 1 วัน” น้องมังกรทิ้งหัวซบไหล่ลุงธันย์อย่างออดอ้อน จนเธอเผลอยิ้มตามอย่างอิ่มเอมใจไปด้วย

คุยกันสักพักสองพ่อลูกก็พากันไปเข้าห้องน้ำ แล้วบอกจะตามประธานธันย์ขึ้นไปคุยงานทีหลัง เธอที่ยังไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามก็งุนงง ยืนเงียบไม่กล้าละลาบละล้วงอะไรออกไป

“เมืองเอกเป็นเพื่อนผมเอง ลูกชายชื่อน้องมังกรน่ะ” เขาพูดเสียงเรียบราวกับอ่านใจคุณผู้ช่วยที่ยืนเงียบอยู่

“อ๋อค่ะ รับทราบคุณธันย์” เธอค้อมศีรษะรับคำในทันที

ทั้งคู่อยู่ในลิฟต์ที่กำลังขึ้นไปยังชั้นของท่านประธาน ระหว่างที่ความเงียบเข้าเกาะกุม ธันย์ธาราก็เอ่ยถามเสียงเรียบขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

“เวลาโดนเรียกว่าลุง มันจะดูแก่หรือเปล่าคุณ” เขายืนเยื้องไปข้างหน้าเล็กน้อย ทำให้เธอมองเห็นเขาผ่านไหล่กว้างจากด้านหลัง แต่มองจากข้างหลังยังรู้เลยว่าหล่อมาก

“แค่เรียกว่าลุงก็ไม่ได้เหมารวมว่าแก่หมดสักหน่อย”

“ผมแค่รู้สึกแก่น่ะ เวลาโดนหลานเรียกว่าลุง”

“แต่ถึงจะเป็นคุณลุงแล้ว แต่คุณธันย์ก็เป็นคุณลุงที่หล่อระดับยอดพีระมิดเชียวนะ”

เธออดที่จะเยินยอความหล่อระดับพระเจ้าสร้างไม่ได้ พร้อมตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะแห้งเบาๆ เมื่อเจ้านายเงียบไปกะทันหัน ราวกับใครเดินสะดุดปลั๊กคอมพิวเตอร์ยังไงยังงั้น

“คุณธันย์ทำไมเงียบไปล่ะคะ” สุ้มเสียงติดเกรงใจเอ่ยถามออกไป

กระทั่งเขาเอี้ยวลำคอหันหน้ามามอง เธอก็พบว่าบนผิวแก้มเขามีเลือดฝาดแดงระเรื่อ คล้ายว่าแพ้อากาศจนหน้าเห่อร้อนขึ้นมา

“คุณธันย์แพ้อากาศหรือเปล่าคะ ทำไมหน้าแดงจัง”

“ไม่มีอะไร ช่างเถอะ”

ธันย์ธาราบอกปัดเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะรีบเดินออกจากลิฟต์ทันทีที่ประตูเปิด ทำเอาคนที่ยังยืนอยู่เกาหัวแกรกด้วยความงงงวย

“อ้าว อะไรของเขา...”

เธอหรี่ตาครุ่นคิดหนัก ก่อนจะนิ่งงันจนหน้าแอบถอดสี เพราะวันนั้นที่เมาจนแทบไม่ได้สติ เธอจดจำไม่ได้เลยว่าเผลอพูด หรือทำอะไรแปลกตาที่คนปกติเขาไม่ทำหรือเปล่าน่ะสิ

เพราะพอเธอตื่นมา ธันย์ธาราก็หายตัวไป ทิ้งไว้แค่โน้ตลายมือบนโพสอิทว่ากลับก่อนเท่านั้น จนกระทั่งรุ่งขึ้นของอีกวัน เขาก็ทำตัวแปลกไปอย่างที่เห็นเลย

“คงไม่ได้ทำอะไร... ล่วงเกินเขาใช่มั้ยเรา”