บทที่ 18 พี่เจตจะจีบน้องตะวัน

“ญี่ปุ่นต้องสนุกมากแน่เลยใช่มั้ยคะป้าขา... ฮือ”

ร่างบางยืนหมดอาลัยตายอยากอยู่หน้าร้านน้ำเต้าหู้ ทั้งๆ ที่เพิ่งจะผ่านไปได้ไม่กี่วัน แต่เธอก็คิดถึงน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋เจ้าประจำจะแย่ ถึงขั้นเบะปากจะร้องไห้มาร่อมมาร่ออยู่แล้ว

ญี่ปุ่นในช่วงเดือนนี้คงมีหิมะให้เล่นสนุกแน่เลย จะว่าไปแล้วตั้งแต่เกิด ตัวเธอไม่เคยเดินทางไปต่างประเทศเลยสักครั้ง อย่าว่าแต่เที่ยวเมืองนอกเลย แค่เดินทางในประเทศยังเป็นไปได้ยาก

ชีวิตที่ต้องก้มหน้าหาเงินงกๆ หนึ่งวันก็เก้าชั่วโมง ไม่รวมเดินทางไปกลับที่ต้องเผชิญอุปสรรคแต่ละวันต่างกันออกไปอีก

“รีบกลับมาไวๆ น้าคุณป้าขา” เธอได้แต่มองรถเข็นของป้าที่คลุมผ้าใบไว้ตาละห้อย

ทว่าวินาทีที่เธอหมุนตัวหันหลัง ร่างสูงของเจตกวินดันมาปรากฏอยู่ตรงหน้า ทำเอาเธอชะงักตัวมองอีกฝ่ายที่ยิ้มหวานให้แต่เช้า

“พี่เจต...”

เจตกวินมุ่นคิ้วเข้าหากัน พลางชะเง้อตัวมองไปด้านหลังเธอ แล้วทำหน้าเสียดายที่เห็นป้ายกระดาษติดประกาศว่าหยุด แต่เขาก็แค่เล่นละครตบตาเพราะมาดักรอธารตะวันแต่แรกแล้ว

“อ้าว พี่เพิ่งรู้ว่าร้านป้าเขาปิด” เจตกวินยิ้มหวานให้หญิงสาว อันที่จริงเมื่อวานเขาขับผ่านทางนี้แล้วเห็นธารตะวันขึ้นรถเมล์พอดี เช้าวันถัดมาก็เลยตัดสินใจมาดักรออย่างแนบเนียนซะเลย

“ใช่ค่ะ ป้าไปเที่ยวญี่ปุ่นกับลูกสาว 7 วัน”

“อดกินน้ำเต้าหู้เลยวันนี้ ว่าจะมาลองชิมสักหน่อย”

ร่างบางยิ้มรับตามมารยาท พลางส่ายตามองหาตัวช่วย เพื่อจะได้ปลีกตัวออกจากตรงนี้ให้ไร้พิรุธมากที่สุด

“แล้วนี่เรากำลังจะไปทำงานใช่มั้ย ทางเดียวกันไปด้วยกันสิ” ได้ทีเขาก็เอ่ยชักชวนอย่างเป็นธรรมชาติ วาดรอยยิ้มโค้งบนใบหน้าส่งให้

“ไปรถพี่เจตเหรอคะ”

“ใช่ครับ...”

เธอหัวเราะกลบเกลื่อนไปก่อน แต่ในหัวหาหนทางร้อยแปดวิธี ที่จะหนีแฟนเก่าในนิยายภาคก่อนจนสมองมึนเบลอ กระทั่งรถโดยสารประจำทางขับผ่านมาพอดี เธอก็ชี้แล้วรีบโกยหนีอย่างรวดเร็ว

“โน่น มาแล้วค่ะ ขอตัวไปก่อนนะคะ”

ฟิ้ว

คล้ายว่ามีลมก้อนใหญ่ผ่านหน้าเขาไปเมื่อครู่ ในจังหวะที่เธอออกตัววิ่งใส่เกียร์หมาแทบไม่หันหลังมามอง

“อะไรมา อ้าว... น้องตะวันอย่าวิ่งสิครับ เดี๋ยวล้มหรอก”

เจตกวินอ้าปากค้างกลางอากาศ พลางหมุนตัวหันหลังกลับไปมองเธอ เห็นวิ่งโล่ราวกับหนีเอาชีวิตรอดยังไงยังงั้น

ทว่าสิ้นประโยคเอ่ยเตือน ร่างบางที่สับขาก้าวฉับก็พลันล้มลง ในท่าจับกบกลางอากาศจนเข่ากระแทกพื้นแบบไม่ทันตั้งตัว

ตุบ

“อ่ะ”

“น้องตะวัน!”

ธารตะวันเบ้หน้าด้วยความเจ็บ ก่อนจะยกเข่าขึ้นมาดู ถึงได้พบว่ามีเลือดซึมจากรอยถลอก เจตกวินรีบวิ่งเข้าไปดูอาการ สองมือประคองเธอให้ขยับขึ้นมานั่งบนขอบปูนดีๆ

“เห็นมั้ย พี่บอกแล้วว่าอย่าวิ่งไงครับ” เขาดุแต่สีหน้าเป็นห่วง ใช้มือปัดเศษดินกับหินออกให้อย่างเบามือ

“ซวยชะมัด... อ่า เจ็บจัง”

“ขี่หลังพี่ดีกว่า แล้วก็นั่งรถพี่ไปทำงาน ไม่ต้องเกรงใจหรอก”

คนที่ออกความเห็นหันหลังให้ มือก็ตบที่แผ่นหลังเชิงให้เธอขึ้นขี่ จะได้ไม่ต้องเดินให้ขากะเผลกด้วย

“เดี๋ยวตะวันเดินไปเองได้ค่ะ ไม่ลำบากพี่เจตหรอก... อึก” เธอรีบปัดปฏิเสธน้ำใจเขาพร้อมยิ้มแห้งๆ ส่งให้ แต่พอจะลุกก็ดันเจ็บแปลบที่หัวเข่า ทำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายเดินไม่ไหวและอาสาตัวเขารับส่งเธอเอง

“ทำไมดื้อจังเลยล่ะเรา ขี่หลังพี่ไม่ต้องกลัวตกหรอกครับ” เขาพูดให้เธอวางใจ แต่คนที่โดนเขาพูดกดดันหนักใจไม่น้อย

“แต่ว่า...”

“พี่ไม่ปล่อยให้เราตกแน่นอน... ขึ้นมาเลยครับ”

น้ำเสียงของเจตกวินฟังดูอ่อนโยน เขาเอี้ยวลำคอหันมายิ้มให้เธอด้วยแววตาที่อบอุ่น ขณะตั้งรับให้ร่างบางขึ้นขี่หลังด้วยฐานที่มั่นคง

สุดท้ายเธอก็ไม่มีทางเลือก ยอมกระโดดเกาะขี่หลังเขาเป็นลูกลิงตัวจ้อย เหตุเพราะใกล้จะเข้างานสายแล้วด้วย รถเมล์เที่ยวที่ผ่านไปเมื่อครู่นี้กว่าจะมาอีกรอบก็คงจะนาน

กลับกลายเป็นว่าฉากที่เธอควรวิ่งหนี ดันถูกดูดให้เข้าหาและพลาดท่าเสียทีให้มีฉากหวานแหววซะได้

“น้องตะวันตัวเบามากเลย ทานข้าวเยอะๆ สิครับ” เขาชวนเธอคุยระหว่างทาง ก่อนจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว เมื่อเหลือบหางตามองร่างบางที่กอดคอเขาเอาไว้

“อื้อ... ขอบคุณค่ะ” เธอขอบคุณสำหรับความเป็นห่วง

“ถ้าเราได้คุยกันมากกว่านี้ก็คงจะดีสิ”

“เอ่อ...”

“พี่อยากสนิทกับเรานะ แต่ไม่รู้สิ... เราจะรังเกียจพี่หรือเปล่า”

เจตกวินทำเสียงเชิงน้อยใจ เธอที่ได้ยินก็ลอบกลืนน้ำลาย ราวกับว่าเขากำลังไล่ต้อนเธอให้จนมุมอยู่

“ไม่รังเกียจหรอกค่ะ อย่าคิดมากเลย” เธอส่งยิ้มให้เขา แต่สีหน้าดูคิดหนักและหนักใจไม่น้อย เมื่อได้เห็นโหมดอ่อนโยนของเจตกวิน เข้าใจแล้วว่าทำไมธารตะวันคนเก่าถึงตกหลุมรักผู้ชายคนนี้

เพราะครั้งหนึ่งเขาเคยแสนดีมากมาก่อนยังไงล่ะ

ถ้ารู้ว่าจะเลว... คงไม่เลือกคนผิดมาแต่แรกหรอก

“พี่ก็คิดว่ารังเกียจ... เห็นเจอกันทีไรก็ชอบหนีกันตลอดเลย”

“คิดมากค่ะพี่เจต แฮะ... ไม่ใช่หรอกเนอะ”

“ดีใจนะครับที่น้องตะวันไม่ได้รังเกียจพี่”

การโกหกเป็นสิ่งที่ไม่ดี แต่ถ้าพูดความจริงไปตอนนี้ก็ไม่ดีเหมือนกัน

เพราะงั้นเธอขอเอาตัวรอดด้วยการแอบไขว่นิ้ว แต่ทว่าเสียงหัวเราะอย่างเป็นธรรมชาติของเจตกวินที่ดังขึ้น พาลให้ใจดวงน้อยที่พลอยแต่จะหนีเขาวูบไหวขึ้นมาดื้อๆ

โลกเอียงให้บทเจตกวินอบอุ่นขนาดนี้ได้ไงกัน...

อย่างที่เคยบอก เจตกวินเป็นคนหน้าตาดี ลักษณะนิสัยภายนอกก็ดูอบอุ่นเป็นกันเอง มักจะดึงดูดผู้คนได้ดีในความที่เป็นคนเข้าถึงง่าย แต่ว่าเธอต้องสะกดจิตตัวเองให้ขึ้นใจ เรื่องที่เขาเป็นตัวร้ายได้บทพระเอก

“น้องตะวัน”

“คะ”

“เรามีแฟนหรือยังครับ”

ประโยคคำถามจากเจตกวิน ทำเธอชักสีหน้าไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว

“พี่เจตถามทำไมคะ” เธอมุ่นคิ้วแล้วหลุบตามองต้นคออีกฝ่าย หัวใจแทบจะเต้นคร่อมจังหวะลุ้นระลึกว่าเขาจะพูดอะไรต่อ

“พี่แค่อยากรู้ว่าตัวเองมีสิทธิ์จะจีบดอกฟ้าไหม...”

“คะ”

“ถ้าพี่อยากบอกว่าจะจีบเราล่ะ... น้องตะวันจะยอมให้จีบมั้ยครับ”