บทที่ 2 ภาคต่อของนิยาย

หลังจากได้อ่านชื่อของหญิงสาวหน้าบนใบสมัครงาน ร่างบางก็รีบไปล็อคประตูห้องตรวจสอบความปลอดภัยให้เรียบร้อย ก่อนเธอจะมานั่งจมจ่อมตกผลึกความคิดของตัวเองอยู่พักใหญ่

จากประสบการณ์เป็นนักอ่านช่างเพ้อมาหลายปี เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเธอตอนนี้เหมือนฉากทะลุมิติในนิยายไม่มีผิด

กึก กึก

เสียงกัดเล็บดังขึ้นกับความวิตกกังวลที่ก่อตัว นี่ตัวเธอทะลุมิติเข้ามาในโลกนิยายกลายเป็นตัวดำเนินเรื่องแทนธารตะวันงั้นเหรอ หรือเธอแค่ฝันซ้อนฝันยังไม่ตื่นเพราะทำงานหนักจนสมองล้า

“ปกติจะถูกดูดเข้ามาในโลกนิยายเพราะอะไรกันนะ...” มุมหว่างคิ้วเธอเกร็งเครียดเข้าหากัน ในหัวนึกถึงพล็อตนิยายทะลุมิติที่เคยอ่านมา

ปกติแล้วบางเรื่องก็โดนดูดเข้ามาไม่มีสาเหตุ บางเรื่องก็มีสาเหตุให้ต้องโดนดูดเข้ามาเช่นกัน แต่สิ่งเดียวที่เหมือนกันคือต้องเป็นคนดำเนินเรื่องต่อทั้งหมดจนกว่าจะจบเรื่อง

“อ่า ตอนสุดท้ายธารตะวัน... ฆ่าตัวตายไม่ใช่เหรอ” เธอคิดไม่ตกกับฉากสุดท้ายที่ธารตะวันตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง แต่ชื่อบนใบสมัครงานคือชื่อของธารตะวัน ภาพความจำที่เธอได้รับก็คือเนื้อหานิยายที่ได้อ่านอีก

คิดจนสมองมึนเบลอเธอก็หัวเราะร่วนออกมาเสียงดัง คิดว่าตัวเองน่าจะสติฟั่นเฟือนหรือไม่ก็อ่านนิยายมากเกินไป ถึงได้มานั่งคิดว่าตัวเองทะลุมิติเข้าไปในโลกนิยาย แทนที่จะเอนเอียงไปทางลักพาตัว

“แกทำงานหนักจนบ้าแน่ๆ พบตะวัน... เหอะ เธอจะกลายเป็นธารตะวันในนิยายได้ยังไงกัน”

ร่างบางหัวเราะร่วนจนไหล่สั่น ยกมือขึ้นตีขมับอย่างนึกขำ ไม่คิดว่าจะอ่านนิยายจนมโนเพ้อพกได้ขนาดนี้ นี่อาจจะเป็นการสร้างสถานการณ์ในการลักพาตัวมาก็ได้

ก๊อก ก๊อก

“ตะวันอยู่หรือเปล่า...”

ในขณะที่ครุ่นคิดอยู่นั้น เสียงหญิงสาวก็ดังขึ้นหน้าประตู ตัวเธอที่ชื่อพบตะวันนึกว่าเรียกตัวเองเลยลุกขึ้นไปส่องตาแมวทันที

หญิงสาวหน้าไม่คุ้นทำเธอฉงนหนักกว่าเก่า รู้จักชื่อกันแต่ทำไมเธอถึงไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อนเลย

“แกยังไม่ตื่นอีกเหรอ ฉันซื้อสุกี้มาฝากแกด้วยน้าตะวัน”

ตะวันไหน...

พบตะวัน

หรือธารตะวัน

เธอส่ายหัวไปมา แต่ด้วยความอยากรู้เต็มประดา เธอจึงตัดสินใจเปิดประตูออกไปแล้วสบสายตาแขกผู้มาเยือน

“นึกว่ายังไม่ตื่นซะอีก แล้วแกก็ปล่อยให้ฉันยืนรอตั้งนานนะ”

อีกฝ่ายบ่นอุบแล้วแทรกตัวเดินเข้าไปในห้อง ไม่มีความประหลาดใจสักนิดที่เห็นหน้ากัน ทำตัวเป็นปกติราวกับคนคุ้นเคยมานาน จนมีแค่พบตะวันที่หน้าเหลอหลาอยู่หน้าประตู

“ยืนทำอะไรล่ะตะวัน มานั่งกินสุกี้ด้วยกันสิ”

“เดี๋ยวนะ...”

ตัวละครใหม่ที่เพิ่มเข้ามา ทำให้เธอเริ่มฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้

ไม่อยากจะเชื่อก็คงต้องเชื่อ เนื้อเรื่องดำเนินราวกับโลกนิยายที่เธอเคยอ่าน ผู้คนรอบข้างยังจดจำตัวละครในโลกนิยายได้ แต่คนที่ทะลุมิติข้ามเข้ามาไม่มีความทรงจำของพวกเขาอยู่แล้ว

ก็แหงสิ... เธอทั้งสองคนไม่ใช่คนเดียวกันนี่นา

“นี่เธอ ขอถามอะไรหน่อยสิ” เธอเดินตามอีกฝ่ายไปที่ครัว กำลังเทอาหารใส่ถ้วยจัดชามเตรียมไปนั่งทานด้วยกัน

ใบหน้าของแขกที่มาเยือนคุ้นตาแปลกๆ เธอหรี่ตาจับผิดเพียงเสี้ยววินาทีก็อ้าปากร้องเสียงดังออกมา

“นึกออกแล้ว!” เธอเบิกตาโตฉีกยิ้มกว้าง เมื่อแก้ไขปริศนาออกหนึ่งอย่าง คนตรงหน้าก็คือคนเดียวกับในภาพที่ถ่ายรูปกอดคอกัน

“อะไรของแกเนี่ย ฉันตกใจหมดเลยตะวัน”

“แฮะๆ ขอโทษที พอดีตื่นเต้นเกินไปหน่อย”

เธอหัวเราะแห้งยิ้มเจื่อนแล้วยกมือเกาหัวแกรก ก่อนจะหลุบตาใช้ความคิดกับตัวเองครู่หนึ่ง เพราะตงิดใจว่าสิ่งที่เธอคิดว่ามันเป็นความมโนเพ้อพกของตัวเอง... กำลังจะเป็นเรื่องจริง

“เด๋อด๋าแต่เช้าเลยนะ แล้วแกอยากถามอะไรล่ะ” แพรพิมพ์ดาวเลิกคิ้วขึ้น รอให้อีกฝ่ายถามในสิ่งที่อยากรู้มา

“ธารตะวันจะไปสมัครงานเหรอ...” เธอถามออกไป จงใจใช้ชื่อของธารตะวันย้ำจะได้รู้ว่าชื่อเธอหรือเปล่า

หมายถึงชื่อเจ้าของตัวละครในโลกนิยายนี้...

“ก็ใช่ไง พรุ่งนี้แกจะไปสมัครงานที่เครือเธียรประทีปจำไม่ได้เหรอ”

“อ่า อย่างนี้นี่เอง... ย้อนกลับมาฉากที่กำลังจะไปสมัครงาน”

“แกดูแปลกๆ นะ เมื่อกี้ก็แทนตัวเองแปลกๆ ด้วยตะวัน”

แพรพิมพ์ดาวทิ้งถุงพลาสติกใส่ถังขยะ ก่อนที่จะหันมาหรี่ตาจับผิดเพื่อนรักที่ทำตัวแปลกๆ ตอนเปิดประตูเจอกันก็หน้าเหวอ แล้วยังมาทำตัวมีพิลึกพิลั่นพูดจาแปลกหูอีกต่างหาก

“เธอคือ... แพรพิมพ์ดาวใช่มั้ย”

“ก็ใช่สิ อะไรของแกเนี่ย”

“ไม่มีอะไร แค่อยากย้ำความทรงจำเฉยๆ”

“ไหนดูสิ ไปล้มหัวกระแทกมาใช่มั้ยตะวัน”

ว่าแล้วก็จับใบหน้าเธอพลิกหาดูความผิดปกติ เกรงว่าจะล้มหัวฟาดพื้นก่อนมาเจอกันหรือเปล่า แม้แต่ชื่อของเธอก็ยังมาถามอย่างกับจะทายปัญหาเชาวน์กัน

“บ้า ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ถ้างั้นระหว่างกินสุกี้ขอคุยอะไรด้วยอีกสิ... ได้ไหม”

“ได้สิ แกก็พูดจาแปลกๆ อีกแล้วเนี่ยตะวัน”

คนที่ทำตัวแปลกยิ้มร่ากลบเกลื่อน เหมือนจะเข้าใจบางอย่างขึ้นมาบ้างแล้ว ก่อนจะช่วยยกถ้วยสุกี้ไปวางบนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็ก ลากเบาะรองมานั่งไม่วายส่งยิ้มให้แพรพิมพ์ดาวที่กระตุกยิ้มเหยเก

ถ้าสิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องที่เธอมโนขึ้นมา...

นี่ก็คงเป็นภาคต่อนิยายของธารตะวันอย่างแน่นอน