เข้าสู่ระบบหลังโดนดุด้วยความห่วงใย พบตะวันก็งุดหน้าสำนึกผิด เพราะเคยเตือนความคิดเรื่องนี้แล้ว ว่าจะไม่บั่นทอนหรือด้อยค่าตัวเองอีก ในเมื่อองศาสมุทรไม่เคยทำให้เธอรู้สึกแบบนั้นเลยเขามีแต่จะทำให้เธอมั่นใจไม่เคยอายที่ได้ยืนข้างกันสักครั้งแล้วเธอ… ทำไมถึงด้อยค่าตัวเองได้ขนาดนี้กันนะ“ตะวันจะไม่ด้อยค่าตัวเองแบบนั้นอีกค่ะ” เธอช้อนตามองเขา ไม่อยากให้ดุกันอีก ซึ่งประธานองศาก็ยิ้มให้บางๆ พลางตักข้าวไก่เทอริยากิจะป้อนเธอ“ดีมาก”“อื้อ”“งั้นกินอีกคำเร็วเด็กดี”พบตะวันหลุบตามองช้อนที่เขาจ่อปาก พลันรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมา จนใบหน้าเหยเกจวนสำรอกกับอาการแพ้ท้องนึกว่าจะดีขึ้นบ้างแล้ว แต่เธอแพ้หนักมากต่างหาก“ตะวันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่า” เธอผลักมือเขาออกนิดๆ ก่อนทำท่าว่าจะลุกขึ้นยืน แต่โดนมือของเขารั้งแขนเอาไว้“เป็นอะไรหรือเปล่า”“ไม่ค่ะ พี่องศาทานให้หมดนะคะ”ร่างบางส่ายหัวแล้วกลั้นอาเจียนไว้ เธอแกะมือเขาออกแล้วรีบวิ่งหาห้องน้ำทันที พอผลักเข้าไปก็โก่งคออาเจียนในชักโครก หมดรอบแล้วถึงออกมาที่อ่างล้างมือ วักน้ำล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้นหน่อยแกรกเสียงผลักประตูดังขึ้น พร้อมร่างสูงที่พุ่งตัวเข้ามา“เธอไม่สบายใช่
หลายวันที่ผ่านมา พบตะวันยังหาโอกาสที่ดีบอกเขาไม่ได้ องศาสมุทรทำแต่งานจนแทบไม่ได้พักร่าง ตื่นเช้ากลับบ้านเย็น ช่วงค่ำก็ยังมีวาดงานอีก พอมีวันหยุดก็ไม่ได้หยุด ต้องหอบหิ้วงานติดประชุมบ่อยครั้งเรื่องนี้มันใหญ่เกินไป…เธอจะบอกเขาอยู่แล้วล่ะ แค่ไม่ใช่วันนี้หรือพรุ่งนี้แน่นอนเช้านี้เป็นวันหยุดของพบตะวัน เธอก็เลยตื่นแต่เช้า ขึ้นมาทำแซนวิซที่อุดมด้วยผักกับไข่แล้วชงกาแฟ เตรียมให้เขาทานก่อนออกไปทำงานติดหน้าที่ภรรยาไปแล้วสามีดีก็อยากทำสิ่งที่ดีให้“อรุณสวัสดิ์ครับ…”เสียงทักทายดังขึ้น ร่างสูงที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จ เดินเข้าไปสวมกอดพบตะวันจากด้านหลัง พลางวางปลายคางบนไหล่เล็ก“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่องศา” เธอบอกกลับ ก่อนจะหันไปหอมแก้มเขาทีนึงพอวางไข่ดาวลงบนแซนวิช ปิดประกบแล้วหั่นแบ่งครึ่งเสร็จ เธอก็เอาจัดวางใส่จานไปวางไว้บนโต๊ะ โดยมีองศาสมุทรเกาะหลังเป็นลูกลิง เดินตามติดไม่ยอมให้คลาดสายตาสักวินาทีเดียวเธอจับไหล่เขาให้นั่งที่เก้าอี้ ส่วนตัวเธอเดินลงไปนั่งตรงข้ามแทน“อยากไปพักร้อนสิ้นปีที่ไร่องุ่นมั้ย” ใบหน้าหล่อยกยิ้ม ณิชากับพ่อเลี้ยงภูผาเพิ่งมาชวนเขาไปเที่ยวไร่องุ่น หลังวางแผนกันมาเป็นเดือนแล้วตั้งแต
หลังโดนเขาดุปนขู่ไม่จริงจังนัก พบตะวันก็เก็บอาการพะอืดพะอม ชะเง้อหน้ามองถ้วยโจ๊กไก่ที่เขาเอามาวางบนเตียง หลุบตาสำรวจหน้าตาของโจ๊กไก่เขาที่น่ากินสุดๆ แต่เธอไม่อยากอาหารนี่แหละปัญหาไม่อยากเลยสักนิดเชียวล่ะกลัวเข้าปากแล้วบ้วนนี่สิ ทีนี้จะบันเทิงโดนงอนยาวแน่นอน“หอมมั้ย”“อึก”“หน้าตามันดูแย่ใช่ไหมเธอ…”พบตะวันสะอึกในลำคอ ก่อนจะฉีกยิ้มจืดเจื่อน รีบเอาหน้าไปถูไถต้นแขนกำยำของแฟนหนุ่ม หลังรู้สึกอาเจียนจนหน้าเหยเก“ไม่หรอกค่ะ ถ้างั้นทานสองคำโอเคมั้ย” เธอช้อนตามองเขา พลางกะพริบตาปริบๆ ออดอ้อนให้อีกฝ่ายเห็นใจองศาสมุทรใช้ช้อนคนโจ๊กในถ้วย ควันไอร้อนลอยขึ้นสู่อากาศ จนเขาต้องตักข้าวใส่ช้อนแล้วเป่าเบาๆ กลัวเพดานปากเธอจะพองซะก่อน กลิ่นหอมที่ลอยฟุ้งหอมกรุ่นในตอนนี้ คนป่วยน่าจะไม่ได้กลิ่นแน่นอนพบตะวันสูดจมูก พลางนั่งรอเขาเป่าให้เสร็จ“สามก็แล้วกัน”“พี่องศา…”“เป็นเด็กดีหน่อยตะวัน”สองคำที่ขอไปโดนปัดตก…ร่างบางทำหน้างอง้ำใส่เขา แต่ช้อนโจ๊กจ่อเข้าที่ริมฝีปากแล้วครั้นเธอไม่ยอมอ้าปาก องศาสมุทรก็ถอนหายใจเบาๆ เชิงน้อยใจที่เธอทำเหมือนไม่อยากกิน เขาไม่ได้หงุดหงิด ไม่มีอารมณ์โกรธเลยสักนิด แต่เพราะว่าเขาเป
พบตะวันกัดฟันฝืนร่างลงไปร้านขายยา พอกลับขึ้นห้องมา เธอก็ยืนจ้องที่ตรวจครรภ์ด้วยสีหน้าคิดหนัก คิดจนสมองจะระเบิด เธอพยายามหาเหตุผลมาเข้าข้างตัวเองทุกอย่าง แต่ก็ไม่วาย อดคิดไม่ได้ว่าเกิดอาการแพ้ท้อง“เอาก็เอา”เธอสูดลมหายใจเรียกขวัญ พลางถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่ก่อนเธอจะใช้เวลาไม่นาน ในการหยดน้ำปัสสาวะลงบนที่ตรวจครรภ์ เธอยืนกอดอกแล้วควบคุมลมหายใจให้ช้าลงแต่มันยากเหลือเกิน เมื่อต้องรอผลตรวจที่อีกสักพักจะแสดงผล ระหว่างที่ยังไม่รู้ผลตรวจ พบตะวันมีอาการหน้ามืดจะอาเจียนอีกครั้งใจเธอหล่นวูบไปที่ตาตุ่มแล้ว…“ถ้าท้องขึ้นมาจะทำยังไง… ทำยังไงดี”คิ้วเธอขมวดเป็นปม พลางยกมือขยุ้มเส้นผมข่มความคิดมาก ก่อนเธอจะเดินวนไปมาอยู่ในห้องน้ำ ใช้เวลาเกือบสามนาที พบตะวันเลยหยุดเดินแล้วก้มหน้ามองผลตรวจอึก…เสียงกลืนน้ำลายดังอึก พรากลมหายใจเธอให้สั่นกระตุกด้วย“ไม่จริง…”พบตะวันหายใจแรง หน้ามืดขึ้นมาฉับพลัน จนต้องเอามือค้ำยันขอบอ่างล่างหน้าเอาไว้ พอตั้งสติได้ เธอก็รีบออกไปหยิบโทรศัพท์ กดเบอร์โทรหาเพลงพลอยในทันที“เพลง” เธอเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงสั่น หลังสัญญาณสายกดรับดังขึ้น( “มีอะไรวะแก ทำไมเสียงไม่ค่อยดีเลยอ่า” )
ในเช้าวันที่ท้องฟ้าอึมครึ้ม ฝนเพิ่งตกไปเมื่อเช้ามืดหมาดๆ แต่ร่างบางของพบตะวันยังซุกตัวใต้ผ้าห่ม โผล่มาแค่หน้าให้เห็น เธอวาดยิ้มให้ร่างสูงที่เดินมานั่งข้างเตียงวันนี้เธอลาป่วยกับหัวหน้าแล้ว รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวตั้งแต่เมื่อวาน ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ฝนตกสลับแดดออกมาหลายวันแล้วร่างกายเธอก็เลยเริ่มต่อต้าน ประท้วงให้นอนซมจมเตียงลุกไม่ขึ้น“พี่ไปทำงานก่อนนะ” องศาสมุทรลูบหัวเธอ ก่อนที่จะก้มลงไปจูบริมฝีปากอีกฝ่าย พลันมุ่นคิ้วเป็นปมหลังผละออก“อื้อ…”“ทำไมตัวร้อนจัง”“ไม่รู้สิคะ รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวนิดหน่อย”ใบหน้าหล่อเหลาฉายชัดว่าเป็นห่วง หลังเห็นใบหน้าขาวดูซีดจาง ไร้เลือดฝาดบนผิวแก้มจนน่าเป็นห่วง“แต่ตะวันลางานแล้ว ถึงบริษัทแล้วทักมาบอกด้วยนะคะ” เธอยิ้มให้ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ เมื่อคนตรงหน้านั่งนิ่ง“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เลื่อนประชุมบ่ายดีกว่า”“อย่าเลื่อนประชุมเลยค่ะพี่องศา”“เธอไม่สบายพี่จะทิ้งได้ยังไง”“ตะวันไม่อยากเป็นต้นเหตุให้พี่ทิ้งงานนี่คะ”พบตะวันสั่นหัว ไม่เห็นด้วยอย่างรุนแรงเลยล่ะ เธอแค่รู้สึกเหมือนจะป่วยก็แค่นั้น สมองมันไม่ค่อยตอบสนองคำสั่งการเท่าไหร่ ขืนฝืนร่างกายไปที่ทำง
ร่างบางเปลื้องผ้าโยนเรี่ยราดลงบนพื้น เธอเปลือยเปล่าอวดเรือนร่างที่ทุกสัดส่วนล่อตาล่อใจ ปลุกอารมณ์ให้องศาสมุทรกระสันกว่าเดิม มองเธอที่ควบขี่อยู่บนตักด้วยสีหน้าเสียวสยิวพบตะวันบดร่อนเอวบนแท่งร้อน เธอมุ่นคิ้วเว้าวอน เสียวจนส่งเสียงครางหวานแล้วโน้มตัวไปจูบเขาก่อน“อือ…”เธอเป็นฝ่ายใช้ลิ้นบุกก่อน พลางออกแรงบีบบ่าแกร่ง เมื่อรู้สึกเสียววาบในท้องน้อย ทุกครั้งที่แท่งร้อนผลุบเข้าออกในร่องรักองศาสมุทรรั้งท้ายทอยเธอไว้ พลางควงคว้านเรียวลิ้นโพรงปากเธอพบตะวันสู้ยาก เธอผ่อนลมหายใจไม่ทัน เสียงน้ำลายที่ฉ่ำแฉะข้างในปากทำแก้มเธอเห่อร้อน เกี่ยวกระหวัดรัดลิ้นจนกระสันหนักกว่าเก่า แต่พอโดนเขาจับเอวให้ควบขี่บนแก่นกาย เธอก็เชิดหน้าหายใจถี่กระชั้น“อึก… แฮ่ก”หยาดน้ำลายเธอเหนียวหนืดในลำคอ เกร็งขาทั้งสองข้างจนเบ้หน้า คล้ายว่าอาการเหน็บชาเล่นงาน เพราะขึ้นคุมบังเหียนนานเกินไปใบหน้าสวยแดงปานลูกตำลึงสุก มันก็ดีอยู่หรอกที่อยู่ข้างบน แต่พอทำไปทำมา ตะคริวกลับกินขาในจังหวะกำลังเสียวพอดีเลยน่าอาย…ขืนบอกว่าขึ้นให้เขาแล้วเมื่อย อีกฝ่ายได้หัวเราะเธอกรามค้างแน่“ไหวมั้ย”“ไหวค่ะ”พบตะวันมันเลือดนักสู้ ไม่เคยยอมแพ้แต่ไ







