ตอนที่ 11 ยลโฉม

“เธอเองก็พยายามพูดเกทับฉันตลอดเลยนะปราง เหมือนจะทำตัวเป็นคนดีในคราบนางร้ายยังไงก็ไม่รู้นะ เธอคิดว่าฉันมองเธอไม่ออกหรือไง!”

“อุ้ยตาย! เราจะทะเลาะกันที่นี่ไม่ได้ ใจเย็นๆ นะคะ ขอให้งานเสร็จก่อนนะคะ เจ้ขอร้องเถอะค่ะ”

กัญญาวีร์รีบห้ามศึกสงครามน้ำลายครั้งนี้โดยด่วน ดารานางแบบเมื่อขึ้นที่สูงไปแล้ว ก็มักจะคิดว่าตัวเองนั้นอยู่เหนือคนอื่นตลอดเวลา บางครั้งกัญญาวีร์ก็แสนจะเหนื่อยกับความลืมตัวของพวกนางเหลือเกิน

[อีกด้านหนึ่ง]

บริเวณตรงกลางด้านหน้าของเวที เป็นที่พำนักของเหล่าบรรดาแขก ผู้นำรัฐ ผู้สูงศักดิ์ชายหญิง และเหล่าเซเลบทั้งหลาย รวมไปถึงนักธุรกิจทั้งในและต่างประเทศ ที่ได้รับเชิญต่างนั่งรอดูการแสดงแสงสีเสียงงดงามตระการตา ช่างภาพ สื่อหลายหลายแขนงที่ถูกรับเชิญมาต่างกำลังกดชัตเตอร์แบบรัวๆ อยู่ด้านหน้าของเวทีกันอย่างเนื่องแน่น เมื่อการแสดงและนักดนตรีสากลบรรเลงเพลงเพื่อเปิดงานตามลำดับของการจัดงาน

ชีคคาริสผู้ซึ่งเป็นเจ้าของงานอลังการยิ่งใหญ่นี้ เดินทักทายแขกเรื่อที่เขารับเชิญมา การพบปะพูดคุยสนทนา สื่อต่างจับจ้องไปที่เขาอย่างชื่นชม การปรากฏตัวของเหล่านักการเมือง นักธุรกิจ ต่างสนใจและเป็นพันธมิตรร่วมกัน ในการติดต่อร่วมค้าขายซึ่งกันและกัน...

“พี่ยินดีกับเจ้าด้วยคาริส ที่เจ้าสามารถสร้างธุรกิจนี้ขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง และประสบความสำเร็จได้ในวันนี้”

ฮาซีฟเอ่ยชมยินดีกับน้องชาย วันนี้เขาตั้งใจที่จะมาดูความสำเร็จของน้องชาย ที่ถึงแม้ในตอนแรกนั้นจะขัดใจกับผู้เป็นพ่อก็ตาม แต่คาริสก็พยายามทำมันจนสำเร็จได้

“ขอรับท่านพี่...คืนนี้ข้าก็จัดงานเพื่อท่านพี่ด้วยนะขอรับ”

“ท่านพี่คาริสเอาใจท่านพี่ฮาซีฟมากๆ เลยนะขอรับ”

“อะไรของเจ้า...อิลยาส นี่ถ้าไม่ใช่งานของพี่คาริสของเจ้า พี่ก็คงจะไม่เห็นหน้าเจ้าเลยสินะ”

ฮาชีฟนั้นรู้ว่าน้องชายคนเล็กของเขานั้น สนิทกับคาริสมากว่าเขา และมีนิสัยแตกต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง น้องชายเขาไม่สนใจสตรีสาวงามคนไหนเลย แต่สำหรับฮาซีฟนั้นเขาสนใจสาวงาม และตั้งใจมางานนี้เป็นพิเศษ เพราะการได้ยลโฉมสาวงามนั้นเป็นสิ่งที่หอมหวานสำหรับฮาซีฟอยู่แล้ว

“ถูกแล้วขอรับท่านพี่ ข้าไม่เหมือนท่านพี่นี่ขอรับ รอดูสาวงามที่ท่านพี่คาริสจัดมาให้ท่านพี่เถิด รับรองท่านพี่อาจจะต้องถูกใจอย่างแน่นอนขอรับ”

“งั้นเชียวหรือ...คาริส” ฮาซีฟหันไปถามน้องชาย

“ขอรับท่านพี่...ไว้ให้ท่านพี่ดูเองเถิดขอรับ”

คาริสเองก็ไม่รู้ว่าสาวงามหลากหลายประเทศนั้นจะถูกใจพี่ชายของเขาหรือเปล่า เพราะคาริสก็ยังไม่ได้เห็นสาวงามเหล่านั้นกับตาตัวเอง เขาทำตามคำแนะนำของลูกน้อง ว่าถ้าดึงคนฝั่งเอเชียมาจัดแสดงในวันนี้ ก็จะสามารถสร้างปรากฎการณ์แบบให้ทั่วโลกตะลึงได้ และมันเป็นก้าวสำคัญของเขาที่ต้องการประกาศให้โลกได้รับรู้ถึงความสำเร็จของเขาต่อไป

“ชักน่าสนใจแล้วสิ หวังว่าคงมีสตรีสาวงามให้พี่ได้พากลับฮาเร็มสักคนสองคนนะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลา เคร่งขรึม ดิบ เถื่อน ที่มีนางในฮาเร็มเป็นร้อยเพียงแค่ใช้ปลดเปลื้องความใคร่นั้นเผยออกมาทันที เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาจะได้เชยชมในวันนี้

[หนึ่งชั่วโมงต่อมา...เวลา 19.00 น.]

“สู้ๆ นะคะทุกคน...น้องโมนาสู้ๆ นะคะ”

กัญญาวีร์ให้กำลังใจทีมตัวเอง เมื่อถึงเวลาสำคัญนั้นมาถึง

“ค่ะเจ้” อริสาตอบกลับด้วยความมั่นใจ เอาเข้าจริงๆ ตัวเธอเองก็ประหม่าเวทีอยู่ไม่น้อยเลย เพราะอริสาไม่คิดว่าผู้คนที่มาร่วมงานนั้นจะมากมายขนาดนี้ บุคคลสำคัญมากันอย่างเนืองแน่น เจ้าของงานนี้คงร่ำรวยมหาศาลอย่างแน่นอน

“Thailand!!!” ปลายเสียงด้านหน้าเวทีนั้นประกาศบ่งบอกว่าทีมงานของประเทศไทยต้องทำงานแล้ว

“ไปเลยค่ะน้องโมนา”

“ค่ะ!” อริสาก้าวเดินด้วยท่วงท่าที่งดงาม ชุดประจำชาติของไทยมีความงดงามชดช้อย ความเป็นมืออาชีพเข้าสิงสู่เรือนร่างของอริสาทันที รอยยิ้มอันงดงามนั้นถูกส่งไปยังด้านหน้า ผู้คนต่างปรบมือเพื่อเป็นเกียรติและตื่นตะลึงกับความงดงามและเครื่องแต่งกายอันสวยงามที่ไม่เคยพานพบมาก่อน

“สตรีชาวไทยสวยเหลือเกิน”

“ชุดของเธอสวยมาก”

“คนไทยสวยเพียงนี้เชียวหรือ?”

เสียงผู้คนต่างชื่นชมความงดงามบนเวทีอย่างไม่ขาดปาก รวมไปถึงสายตาคมดุคู่หนึ่งที่จ้องอย่างไม่กระพริบเช่นกัน ริมฝีปากได้รูปสีชมพูใต้เคราที่ถูกตัดแต่งอย่างประณีตนั้นยกยิ้มอย่างพอใจกับสิ่งที่เห็น และเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาของชีคหนุ่ม

“ท่านพี่สนใจมั้ยขอรับ นางเป็นสาวจากประเทศไทยตามที่ท่านพี่ชอบเลยนะขอรับ”

อิลยาสอดแซวพี่ชายของเขาไม่ได้ เมื่อเขาเหลือบไปเห็นว่าฮาซีฟนั้นจ้องสตรีชาวไทยอย่างเผยความรู้สึกออกทางสายตาชัดเจน

“อืม...งดงามจริงๆ” สายตาคมกริบมองร่างบางที่กำลังเฉิดฉายอยู่บนเวที ดวงตาคมกวาดไล่ตั้งแต่ใบหน้าอันงดงามและไปตามลำคอเรียวระหง ก่อนที่สายตาคู่นั้นจะหยุดอยู่ที่ปทุมคู่งามอย่างจงใจ

“แสดงว่าคนนี้ไม่รอดพ้นมือของท่านพี่อย่างแน่นอน”

อิลยาสมองสาวงามที่กำลังวาดลวดลายอยู่กลางเวที หญิงชาวไทยมีความงดงามจริงๆ เหมือนดังที่พี่ชายเขานั้นสนใจจนออกนอกหน้าเสียจริง

“คิวต่อไปปรางทิพย์ค่ะ...”

กัญญาวีร์คอยกำกับลูกทีมอยู่หลังเวที เพื่อการทำงานเป็นไปตามขั้นตอนที่ทางทีมงานจัดไว้

“ค่ะ...เจ้”

ปรางทิพย์ก้าวออกไปด้วยชุดไทยจักรีสีครีมสวยงาม

 “หนูเพียงขวัญเตรียมเลยนะคะ”

“ค่ะเจ้”

“คิวต่อไปเป็นนับดาว และคนสุดท้ายหนูข้าวฟ่างค่ะ”

กัญญาวีร์ตั้งใจให้รินลดาเดินเป็นคนสุดท้ายเพื่อนปิดงาน

“ค่ะเจ้”

“ตื่นเต้นจังเลยข้าว...”

ธาริกาหันไปกระซิบกับรินลดา เธอไม่เคยเจอผู้คนมากมายขนาดนี้มาก่อน สายตาทุกคนจับจ้องรุ่นพี่ที่เดินไปก่อนหน้าเธอ เมื่อเดินไปด้านหน้าและเดินวนกลับมาซ้ายขวาของเวที

“ทำใจดีๆ ไว้นะนับดาว เราจะต้องทำงานนี้ได้สำเร็จแน่นอน นึกถึงความฝันของเราเอาไว้นะ”

รินลดาได้แต่ให้กำลังใจเพื่อน แต่ทว่าตัวเองนั้นก็ไม่ต่างกันกับธาริกาเลยด้วยซ้ำ ความตื่นเวทีของเธอนั้นบังเกิดขึ้นทันใด ผู้คนมากมายส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายมากกว่าผู้หญิง มันเลยทำให้รินลดารู้สึกประหม่าอย่างที่สุด