EP.11 อดีตที่เลวร้าย(2)

" คุณว่าอะไรนะ!! ไม่จริง!! "

    กุลนิดาถึงกับตกใจที่ได้ยินว่าเธอไม่เหลืออะไรแล้วแม้กระทั่งบ้านให้อยู่ เหอะ! ชีวิตเธอนี่มันน่าขำสิ้นดีเป็นคุณหนูกุลนิดาอยู่ดีดีก็กลายมาเป็นอะไรก็ไม่รู้ แถมยังโดนคนที่กลัวที่สุดจับมาอยู่ไกล้ๆด้วย ดูเขาสิขู่ฟ่อๆอย่างกับร็อตไวเลอร์

" เธอฟังไม่ผิดหรอก เธอไม่มีแม้กระทั่งบ้านให้อยู่แล้ว ลองคิดดูสิว่าฉันพาเธอมาที่นี่ทำไมถ้าเธอไม่มีประโยชน์ "

    คิมหันต์พูดพร้อมกับจ้องมองคนตรงหน้าที่ตอนนี้สตั้นไปแล้ว ความรู้สึกของกุลนิดาเหมือนโดนแช่แข็งเพราะไม่รู้ต้องรู้สึกยังไง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก เธอโดนจับตัวไปพร้อมกับเห็นคนสาดกระสุนกันไปมามีแต่รอยเลือด เกิดมายังไม่เคยเห็นเลือดมนุษย์มาก่อนหรอกนะ ใจแทบตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม พร้อมกันนั้นพ่อของเธอก็ถูกยิงจนเสียชีวิต แล้วพอเธอฟื้นขึ้นมาก็ได้รับรู้ว่าตัวเองสิ้นเนื้อประดาตัวไปหมดแล้วเพราะพ่อเล่นการพนัน ถามจริง!ต้องตกใจอะไรก่อนดี

" ถ้าอย่างนั้นคุณก็รู้ว่าฉันไม่มีเงินน่ะสิ แล้วคุณยังจะมาทวงอะไรอีก "

    คนตัวเล็กที่แทบไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว เธอช็อคจนจะรับไม่ไหวอยู่แล้วอยู่ดีๆจากคุณหนูไฮโซก็กลายมาเป็นคนจนๆคนหนึ่งเท่านั้น

" เธอต้องรักษาตัวที่นี่ให้หายแล้วก็ไปทำงานใช้หนี้ให้พ่อของเธอ "

" ทำอะไร "

    ร่างเล็กถามกลับทันที คนแบบเธอจะทำอะไรได้เธอไม่เคยทำงานเลยสักอย่าง เกิดมาก็มีคนคอยทำนั่นทำนี่ให้หมดแล้ว

" งั้นให้เวลาเธอพักผ่อนอีกแค่อาทิตย์เดียว หลังจากนั้นเธอต้องมาทำงานให้ฉันตลอด 24 ชั่วโมงจนกว่าจะใช้หนี้หมด "

" คุณจะบ้าหรอ ใครเขาทำงานตลอด 24 ชั่วโมงกัน อีกอย่างฉันทำงาน...เอ่อ...ไม่เป็น "

    ประโยคแรกเธอบอกกับเขาด้วยเสียงฉะฉานส่วนประโยคถัดมาพูดอู้อี้อยู่ในลำคอเพราะความอาย เธอโตมาจนป่านนี้แต่ยังไม่เคยทำงานเลยสักครั้ง งานบ้านยิ่งไม่ต้องพูดถึง

" ฝึกสิ ถ้าเธอไม่ฝึกทำอะไรเลยเธอก็จะทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง อย่าลืมนะว่าตอนนี้เธอไม่ใช่คุณหนูกุลนิดาอีกต่อไปแล้ว "

    คิมหันต์พูดขึ้นมาในสายตาไม่มีความรู้สึกห่วงใยที่ส่งผ่านมาให้เธอเลยสักนิด เมื่อคิมหันต์พูดจบก็เดินออกไปพร้อมกับท่าทางหงุดหงิดที่เธอไม่ได้ดั่งใจเขาเลยสักอย่าง ไม่รู้จะได้เรื่องหรือเปล่า  แต่หากไม่ให้เธอทำอะไรเลยหนี้ 200 ล้านนั่นก็คงสูญเปล่าเพราะมีชัยมันตายไปแล้ว

    เวลาผ่านไป 1 สัปดาห์อาการของกุลนิดาก็เริ่มดีขึ้น ถึงแม้ว่าแผลยังไม่หายดีแต่เธอก็ไม่ค่อยรู้สึกเจ็บแล้ว ตลอดทั้งสัปดาห์เธอแทบไม่กินไม่นอนเพราะตรอมใจจนตอนนี้เธอผอมแห้งไปหมด เธอมีอาการซึมเศร้าแทบไม่อยากคุยกับใครทั้งสิ้นเพราะเนื่องมาจากเหตุการณ์ที่มันถาโถมเข้ามาไวมากจนสภาพจิตใจของเธอมันรับไม่ไหว ขนาดผ่านมาสัปดาห์กว่าๆเธอยังรู้สึกว่าเรื่องมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้อยู่เลย

" วันนี้ฉันจะดูแลคุณเป็นวันสุดท้ายแล้วนะคะ คุณคงหายดีแล้ว ฉันต้องไปแล้ว "

    น้ำพยาบาลสาวที่ดูแลเธอแทบจะตลอดเวลาบอกกับกุลนิดา กุลนิดาได้ยินคำว่าฉันต้องไปแล้วทำไมเธอถึงได้รู้สึกเศร้าหมองทั้งๆที่เธอและพยาบาลคนนี้ก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันขนาดนั้น แต่ตลอดระยะเวลาที่เธอต้องรักษาตัวเธอก็มีแค่พยาบาลสาวคนนี้เท่านั้น

" จะไปแล้วหรอคะ "

    กุลนิดาทำหน้าเศร้า จนน้ำอดสงสารไม่ได้ แม้ว่าเธอรับงานนี้มาด้วยเหตุผลที่ว่าอยากมาอยู่ใกล้คิมหันต์เผื่อว่าเขาจะหันมาสนใจเธอบ้างแต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าเธอดูแลคนไข้ของเธอมาอย่างดีด้วยจรรยาบรรณวิชาชีพก็ไม่แปลกเท่าไรที่เธอจะรู้สึกใจหายเมื่อต้องจากไป

" หมดเวลาของฉันแล้วค่ะ เมื่อคุณหายดีแล้วพยาบาลอย่างฉันก็ไม่จำเป็น ดูแลตัวเองดีๆนะคะหวังว่าเราจะไม่ต้องเจอกันอีกเพราะการเจอกันของเรามันคือการที่คุณไม่สบายเท่านั้น "

    กุลนิดายิ้มรับกับการพลัดพรากในครั้งนี้อีกครั้ง ความอ่อนไหวที่มีภายในใจบวกกับการที่คิดว่าต่อไปเธอจะต้องอยู่คนเดียวจริงๆแล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็พลันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

" ขอบคุณมากนะคะที่ดูแลกุลเป็นอย่างดี "

    กุลนิดาเอ่ยขอบคุณพยาบาลสาวพร้อมกับหันหน้าออกไปทางหน้าต่างท่าทางเหม่อลอยเหมือนที่ทำมาตลอดทั้งสัปดาห์และน้ำพยาบาลสาวก็ได้ออกจากห้องนี้ไป

    เย็นของวันนั้นคิมหันต์เข้ามาก็เจอกับกุลนิดาที่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่เดิมตั้งแต่ตอนบ่าย เขาติดกล้องวงจรปิดของที่นี่เอาไว้จึงรู้ทุกการกระทำของเธอ

" ลุกขึ้นมาได้แล้ว เธอต้องออกไปทำงาน "

    คิมหันต์พูดกุลนิดาจึงมองไปยังนาฬิกาซึ่งตอนนี้เป็นเวลาเกือบ 19:00 น. ดึกป่านนี้ยังมีงานอะไรให้ทำอีก

" คุณจะให้ฉันไปทำงานอะไร "

" งานกลางคืน "

" ช่วยบอกให้มันชัดเจนกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ "

" ขายตัวมั้ง "

" ไม่นะ ฉันไม่ทำ ไม่มีทางเด็ดขาด "

ร่างเล็กตอบปฏิเสธเสียงแข็ง เขาจะทำแบบนั้นกับเธอไม่ได้

" ถ้าฉันจะให้เธอทำเธอปฏิเสธได้หรอ เงินตั้งมากมายขนาดนั้นหากี่ชาติล่ะถึงจะใช้หนี้หมด "

    กุลนิดาก้มหน้าเศร้าอีกครั้ง พร้อมกับตัดพ้อกับตัวเอง ชีวิตของเธอมันมาถึงจุดนี้ได้ยังไงกันนะ ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรไปหมดแล้วเขาจะให้เธอไปขายตัวจริงๆหรอเธอทำไม่ได้หรอก

" คุณคงไม่ใจร้ายขนาดนั้น "

" ผิดแล้วล่ะ ฉันไม่เคยใจดีเลยต่างหาก ยิ่งกับลูกศัตรูด้วยแล้วฉันไม่เคยคิดจะเห็นใจ เธอก็รู้ว่าพ่อเธอทำกับครอบครัวของฉันยังไง เธอคิดว่าฉันจะให้อภัยครอบครัวเธอได้หรอ "

    ก็จริงอย่างที่เขาว่าพ่อของเธอเล่นไปลักพาตัวแม่ของเขาแบบนั้นเป็นใครก็คงให้อภัยไม่ได้ เธอต้องก้มหน้ารับกรรมในสิ่งที่เธอไม่ได้ก่อสินะ

" ฉันขอทำงานอย่างอื่นแทนได้ไหมคะ อย่างเช่น เป็นแม่บ้านหรืออะไรก็ได้ที่ไม่ต้องขายตัว "

    คนตัวเล็กต่อรอง ส่วนคิมหันต์เขาถึงกับยกยิ้มมุมปาก เธอคนนี้อ่อนต่อโลกเสียจริงๆ ถึงคาสิโนของเขาจะมีเรื่องแบบนี้แต่เขาก็ให้ทำเฉพาะคนที่เต็มใจเท่านั้น ดูเหมือนตั้งแต่เธอตื่นขึ้นมาเธอจะมีอาการเปลี่ยนไปเหมือนจะไม่ร้ายแบบแต่ก่อนที่เขาเคยเจอมาแต่เธอดูเศร้าจนน่าใจหาย

" รีบไปแต่งตัวแล้วตามฉันออกมา "