EP.10 อดีตที่เลวร้าย(1)

ย้อนไปเมื่อ 5 ปีที่แล้ว

    กุลนิดาที่นอนซมพิษไข้อยู่ภายในคอนโดหรู ซึ่งเป็นที่ที่เธอไม่คุ้นตาเอาเสียเลย เมื่อลืมตาขึ้นมาจึงมีแต่ความสับสนเต็มไปหมด ก่อนหน้าที่เธอจะหมดสติยังคิดว่าตัวเองกำลังจะตายไปแล้วเลย

" พ่อ....พ่อคะ พ่ออยู่ไหน "

    กุลนิดาพอได้สติก็เรียกหาแต่บิดาของตัวเอง จนพยาบาลพิเศษเข้ามาดูแล เธอถูกจ้างมาให้ดูแลกุลนิดาตลอด 24 ชม. เพื่อความปลอดภัย

" รู้สึกตัวแล้วหรอคะคุณกุล ดื่มน้ำสักหน่อยนะคะ คุณหลับไปนานมาก ร่างกายขาดน้ำ "

    พยาบาลสาวสวยบอกกับคนไข้พิเศษของเธอพร้อมกับรินน้ำใส่แก้วแล้วนำมาป้อนให้เธออย่างดี เมื่อกุลนิดาดื่มน้ำเสร็จจึงรีบเอ่ยถามในสิ่งที่คาใจ

" ที่นี่ที่ไหนคะ "

    นี่เป็นครั้งแรกที่เธอถามพยาบาลสาว เธอก็ไม่รู้ว่าพยาบาลคนนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่ที่แน่ๆที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาล

" ที่นี่เป็นคอนโดส่วนตัวของคุณคิมหันต์ค่ะ ดิฉันชื่อน้ำนะคะเป็นพยาบาลส่วนตัวของคุณที่คุณคิมหันต์จ้างมาพิเศษค่ะ คุณหลับมาร่วม 2 สัปดาห์แล้วนะคะ "

    เมื่อพูดถึงชื่อคิมหันต์ น้ำพยาบาลสาวสวยก็เกิดอาการเขินอายเพราะเธอกับเขาลึกซึ้งกันก่อนหน้านี้แล้ว ซึ่งเธอคิดไปไกลถึงการเป็นตัวจริงของมาเฟียหนุ่มคนนี้เลย แตกต่างจากกุลนิดาที่รู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก พอนึกถึงเรื่องราวก่อนหน้าก็จำได้ว่าคิมหันต์เป็นคนจับตัวเธอไป ก่อนพ่อและเธอจะโดนยิง

" แล้วพ่อของกุลล่ะคะอยู่ที่ไหน "

    เมื่อถามถึงมีชัยพยาบาลสาวที่พอจะรู้เรื่องอยู่แล้วจึงได้เอ่ยบอกกับเธอไปตามตรง

" คุณมีชัยเสียแล้วค่ะพร้อมกับคุณกุลนิดานอนหลับไปมากกว่า 2 สัปดาห์ ทางครอบครัวของคุณคิมหันต์เลยจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนไม่ได้รอคุณเพราะไม่รู้จะตื่นมาตอนไหน คุณหมอบอกว่าแล้วแต่สภาพร่างกายของแต่ละคนบางคนก็ไม่ฟื้นขึ้นมาเลยก็มี ทุกคนจึงไม่อาจรอได้ค่ะ "

    น้ำพยาบาลสาวบอก กุลนิดาจึงมองไปตามสายตาที่เธอคนนั้นมองก็เห็นเป็นเถ้ากระดูกของพ่อเธอ น้ำตาของคนตัวเล็กก็เริ่มไหลอาบแก้ม เธอรู้สึกเสียใจที่ตื่นมาไม่ทันส่งพ่อของเธอเป็นครั้งสุดท้าย ในที่สุดเรื่องราวที่ผ่านมาก็ไม่ใช่แค่ฝันร้าย พ่อของเธอจากไปแล้วจริงๆอย่างไม่มีวันหวนกลับ และเธอก็ไม่มีโอกาสได้ส่งท่านเป็นครั้งสุดท้ายด้วย

    กุลนิดาเข้าใจดีแต่ก็รู้สึกเหมือนว่าโลกทั้งใบกำลังจะแตกสลาย เธอรู้สึกโดดเดี่ยวเมื่อขาดที่พึ่งเดียวอย่างคุณพ่อไป แม้ว่าพ่อของเธอจะเป็นคนร้ายกาจมากแค่ไหนแต่เธอก็รักท่านมากแล้วยิ่งได้ยินคำว่ารักจากท่านเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ท่านจะจากไปเธอก็ยิ่งเสียใจที่มารู้เอาเมื่อสายว่าพ่อของเธอก็รักเธอมากเหมือนกัน

" ทำไมฉันถึงไม่อยู่ที่โรงพยาบาลล่ะคะ "

    กุลนิดาเธอบาดเจ็บขนาดนี้ควรที่จะต้องอยู่โรงพยาบาลสิทำไมเขาถึงเอาเธอกลับมาที่นี่

" อันนี้น้ำเองก็ไม่ทราบค่ะ คุณคิมหันต์เป็นเจ้าของไข้ ทุกอย่างอยู่ที่การตัดสินใจของเขา เอาเป็นว่าคุณลองถามเขาเย็นนี้ดูดีไหมคะ "

    คำว่าเย็นนี้ของพยาบาลสาวตรงหน้าทำให้กุลนิดามองไปที่นาฬิกาพบว่าตอนนี้ใกล้จะ 6 โมงแล้ว เหลืออีกเวลาไม่กี่นาทีเท่านั้นและเธอยังไม่ทันเตรียมใจก็ได้ยินเสียงเปิดประตูจากผู้มาใหม่เสียแล้ว เธอจึงหันไปพร้อมกันกับพยาบาลสาวที่ตอนนี้แต่งหน้าทาปากจัดเต็มรอแล้ว เธอพอจะเดาออกว่าสองคนนี้ไปถึงไหนกันแล้วจากท่าทางของพยาบาลคนนี้แต่เธอก็ไม่ได้สนใจนักหรอก

" กลับมาแล้วหรอคะคุณคิมหันต์ "

    น้ำพยาบาลสาวพูดด้วยท่าทางเขินอายเมื่อผู้มาใหม่คือคิมหันต์พร้อมกับบอดี้การ์ดมือขวาที่เดินเข้ามาพร้อมกัน

" เธอตื่นนานหรือยัง "

    คิมหันต์ถามโดยไม่สนใจพยาบาลสาวเลยสักนิด น้ำพยาบาลสาวถึงกับหน้าเสีย

" เพิ่งตื่นมาเมื่อสักครู่นี้ค่ะ "

" แล้วได้โทรบอกหมอหรือยัง "

" ก่อนหน้านี้โทรหาแล้วค่ะ คุณหมอบอกว่าเมื่อเธอฟื้นขึ้นมาก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว เหลือแค่แผลที่ต้องรักษาให้หายแต่อาจจะต้องทิ้งรอยแผลเป็นเพราะแผลมีขนาดใหญ่ "

    คิมหันต์พยักหน้าเข้าใจ เธอฟื้นจากความตายมาได้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว ก่อนหน้านี้ที่เธออยู่โรงพยาบาลชีพจรเธอเต้นอ่อนมากๆโอกาสรอดแทบไม่มี แต่แล้วท้ายที่สุดเธอก็กลับมาสู้อีกครั้งอย่างน่าประหลาดใจ

" เธอออกไปก่อนไป "

    คิมหันต์ไล่พยาบาลสาวจนเธอทำหน้าไม่พอใจ แต่ก็เพียงแป๊บเดียวเท่านั้นเพราะเธอรู้ดีว่าคนอย่างคิมหันต์เป็นมาเฟียไร้หัวใจไม่เคยพูดจารักษาน้ำใจใครอยู่แล้ว และเมื่อพยาบาลสาวออกไปในห้องนี้จึงเหลือเพียงแค่คิมหันต์และกุลนิดา

" ไง ยัยตัวแสบ "

    เขาพูดกับเธอเพียงแค่นั้นพร้อมกับมองหน้าของเธอนิ่งและกุลนิดาก็เริ่มตัวสั่นเทาด้วยความกลัว เพราะจำได้เมื่อก่อนหน้านี้เขาเอาปืนจ่อที่ขมับของเธอ ความเป็นความตายของเธออยู่ในมือเขา แต่สุดท้ายเธอก็ใจกล้าบ้าบิ่นหนีไปหาพ่อจนได้

" คุณช่วยฉันทำไม คุณน้ำบอกว่าคุณคือเจ้าของไข้ฉัน "

    กุลนิดาถาม เธอคิดว่าสิ่งที่พ่อเธอทำครอบครัวนั้น พวกเขาคงจะเกลียดเธอเข้าไส้ไปแล้ว

" สมเพชมั้ง ไม่สิ! เธอต้องอยู่ชดใช้ในสิ่งที่พ่อของเธอทำกับฉัน ไม่เฉพาะทำกับแม่ฉันนะแต่พ่อของเธอยังติดหนี้ฉันอยู่ถึง 200 ล้าน "

" 200 ล้าน!! คุณโกหก คุณพ่อไม่มีทางเป็นหนี้คุณได้มากมายขนาดนั้น "

    กุลนิดาพูดออกไปเพราะเธอมั่นใจว่าครอบครัวของเธอไม่มีทางเป็นหนี้ครอบครัวของเขาอย่างแน่นอน พ่อของเธอให้เธอใช้จ่ายอย่างสุขสบายและไม่เคยพูดถึงเรื่องหนี้สินนี่เลยสักครั้ง

" หึ! "

    คิมหันต์ยกยิ้มมุมปากพร้อมกับเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองแล้วกลับมาที่ห้องของเธอและปาเอกสารสัญญาใส่หน้าของเธออย่างแรงจนมันกระจัดกระจายไปหมด กุลนิดาตกใจแต่ก็คว้ากระดาษที่อยู่ตรงหน้ามาหนึ่งใบแล้วอ่านมัน ปรากฏว่าเป็นลายเซ็นต์ของพ่อเธอจริงๆที่ไปเซ็นต์กู้ยืมเงินนั่น พ่อของเธอเอาเงินไปทำอะไรมากมายขนาดนั้น

" คราวนี้ตาสว่างหรือยัง พ่อสารเลวของเธอติดการพนันอย่างหนักไปเล่นที่คาสิโนของฉันทุกคืนแล้วก็กู้ยืมเงินเอกสารเป็นสิบๆฉบับทีละหลายล้าน เธอคิดว่ารวมๆกันมันจะมากมายแค่ไหนกันล่ะ  พ่อเธอเล่นอยู่ที่นั่นหลายปี แล้วก็ส่งแค่ดอกมาตลอดต้นมันก็เลยไม่ลดสักที แล้วตอนนี้พ่อตัวดีของเธอก็ตายไปแล้ว เพราะฉะนั้นคนที่ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ก็คือเธอ "

     กุลนิดาที่ได้ฟังก็ถึงกับนิ่งค้างไปชั่วขณะ ไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะออกมาเป็นแบบนี้แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยินดีชดใช้ให้กับเขา อย่างมากก็แค่ขายบ้านมาใช้หนี้

" เดี๋ยวฉันจะหาเงินมาใช้หนี้คุณเอง "

" ด้วยวิธีไหนล่ะ ขายบ้าน? หรือขายของภายในบ้าน? มีอีกเรื่องนะที่เธอควรรู้เอาไว้ บ้านของเธอมันถูกเซ็นต์ยกให้กับฉันตั้งแต่ปีแรกที่พ่อเธอเข้ามาที่บ่อนฉันแล้ว

    กุลนิดาตกใจกับสิ่งที่ได้ฟัง บ้านเธอราคาหลายสิบล้านตกเป็นของเขาง่ายๆแบบนี้เลยหรอ แสดงว่าตอนนี้เธอเหลือแต่ตัวจริงๆสินะ

" ว่ายังไงนะ!! "