LOGINShare
บทที่ 8 Game On
Last Updated:
2025-02-08 13:15:26“คุณพี่การ์ดหนูจะเข้าไปทำงานค่ะมากันหนูเอาไว้ทำไม” นานาร้องโวยวายเมื่อเธอมาถึงที่ทำงานแต่เข้าไปไม่ได้เพราะการ์ดตรวจบัตรไม่ให้เข้าไป
“รอก่อน” ชายร่างกำยำพูดสั้น ๆ และมองมาทางหญิงสาวด้วยใบหน้าที่ถมึงทึงน่ากลัว
ร่างเล็กได้แต่ยืนสั่นด้วยหัวใจที่เต้นตึกตักไปด้วยความหวาดกลัว เพราะกลัวฝั่งนี้จับได้ว่าเธอคือหนอนบ่อนไส้
“ให้หนูรออะไรเดี๋ยวหนูไปทำงานสายแล้วโดนไล่ออกจะทำยังไงล่ะพี่” ถึงแม้จะกลัวแต่เธอยังทำใจดีสู้เสือถามออกไปอย่างไม่ยอมแพ้
“ก็บอกให้รอก่อน น้องพูดไม่รู้เรื่องเหรอ” ครั้งนี้นานาเลือกที่จะเงียบและไม่ถามซอกแซกอีก เพราะสายตาของการ์ดมันน่ากลัวมาก
“ตามมา” ไม่นานการ์ดอีกคนก็เดินมาหาเธอและเรียกให้เดินตามไป
เขาจะพาฉันไปฆ่าหรือไงกัน
ใจก็กลัวแต่ก็เลือกที่จะเดินตามออกไปเงียบ ๆ หลังร้าน ค่อยหาทางหนีเมื่อมีโอกาสดี ๆ
เธอเดินมาสักพักก็เห็นรถ BMW สีดำเงาวับขนาดอยู่ที่มืดยังรู้ว่ารถคันนี้สะอาดเอี่ยมขนาดไหน เขาคงไม่จับเธอไปฆ่าหรอกมั้ง เพราะรถมันดูดีเกินไปที่จะจับตัวเธอไปฆ่าหมกศพในรถ
“ขึ้นไปบอสรอเธออยู่” เสียงแข็งกระด้างเอ่ยบอกและผลักร่างบางเข้าไป ผลักเพียงนิดเดียวคนตัวเล็ก ๆ อย่างเธอหน้าก็แทบคะมำ
“เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนี้เธอก็แอบหนักอยู่นะสาวน้อย”
ใบหน้าสวยรีบเงยหน้ามองเมื่อเธอจำได้ว่านี่คือเสียงใคร
“บอส!” ตาเธอโตเท่าไข่ห่านเมื่อรู้ว่าตอนนี้กำลังนอนทับบนขาแกร่งของเขาอยู่จึงรีบเด้งตัวขึ้น แต่มือหนากลับจับเธอกดลงไปที่เดิม
“อ๊ะ!” เธอร้องด้วยความตกใจเมื่อใบหน้าเธออยู่ตรงหว่างขาของเขาอย่างพอดิบพอดี และมีดุ้นแข็ง ๆ ทิ่มเข้ามาที่หน้าของเธอเต็ม ๆ
นานาตัวแข็งทื่อและเม้มปากแน่น ตาคอยกลอกไปมาเพราะไม่รู้จะคลี่คลายสถานการณ์นี้ยังไง
“ออกรถ” เสียงกังวานเอ่ยสั่งอย่างทรงอำนาจ ไม่นานรถก็เคลื่อนตัวออกอย่างระมัดระวัง
“บะ บอสค่ะ ขอนานาลุกขึ้นนั่งดี ๆ หน่อยได้ไหมคะ” เธอทำตัวเล็กที่สุดเท่าที่จะเล็กได้ และเอ่ยเสียงเบาหวิวแทบจะไม่ได้ยิน
“เธอว่าอะไรนะสาวน้อย ฉันไม่ได้ยินเลย” ไหมคะริสเอ่ยแกล้ง และใช้นิ้วไล่สัมผัสตรงบั้นท้ายสวย
“อ๊ะ! ยะ อย่านะ นานาอยากลุกขึ้นนั่ง” เธอตะโกนออกมาด้วยความตกใจและบวกกับความเขินอายใบหน้าแดงซ่านอย่างเห็นได้ชัด
“ก็นั่งสิใครเขาห้ามเธอ” มาเฟียหนุ่มบอกและจับร่างเล็กขึ้นนั่งแต่เป็นนั่งตรงหว่างขาเขาแทน
‘นี่มันอะไรกันเนี่ย’ หญิงสาวได้แต่คร่ำครวญในใจไม่เข้าใจมาเฟียโรคจิตนี่ต้องการอะไรจากเธอ หรือเขาแค่โรคจิตที่อยากแอ้มเด็กเฉย ๆ หรืออย่างไง เจอเธอแต่ละครั้งต้องถึงเนื้อถึงตัวตลอด
“นั่งเฉย ๆ จะขยุกขยิกทำไม”
“บะ บอสค่ะ เราจะไปไหนกันค่ะ”
“พาเธอไปฆ่านะสิ” เสียงเย็นเอ่ยบอก หญิงสาวมองหน้าหล่อเหลาของเขาที่นิ่งเรียบจนน่าใจหาย
“อะ อะไรกันค่ะ บอสก็มีอารมณ์ขันเหมือนกันนะคะเนี่ย แฮะ แฮะ” เธอได้แต่หัวเราะแห้ง ๆ หน้ายิ่งเสียเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นปากหยักคลี่ยิ้มมุมปาก
เอาตรง ๆ มาเฟียตรงหน้าฉันนี่หล่อนะ ไม่ใช่หล่อธรรมดาแต่หล่อมาก หล่อจนต้องหันมามองซ้ำ แต่ความหล่อมันก็ไม่ช่วยอะไรเลยจริง ๆ กับสิ่งที่ฉันได้เห็นมา เพราะเขาค่อนข้างอำมหิตจนไม่มีใครกล้าคิด ฆ่าคนให้เห็นมาตั้งสองครั้ง หรือเป็นเพราะฉันเห็นเขาฆ่าคนเลยคิดที่จะพาไปฆ่าปิดปาก
“เธอบอกเธออายุ 20 ทำไมหน้าเธอเหมือนคนอายุ 15 เลยล่ะเด็กน้อย” ขนอ่อนตั้งชูชันเมื่อเสียงทุ้มเอ่ยกระซิบที่ข้างหูเล็ก
“บอสมากระซิบแบบนี้มันขนลุกนะคะ” เธอบอกด้วยตัวที่เกร็งแทบจากสลายหายไปจากตรงนี้
“ฉันค่อนข้างถูกใจเธอมาเป็นคนของฉันดีไหมนานา”
หญิงสาวหูผึ่งทันทีเมื่อเขายื่นข้อเสนอที่มันหอมหวานแบบนี้ แบบนี้มันก็เข้าใกล้เขามากขึ้นนะสิ จะสืบอะไรมันก็ง่าย
แต่....เดี๋ยวก่อนไม่ใช่เขาแกล้งยื่นแบบนี้แล้วฆ่าเธอปิดปากทีหลังล่ะ
“ไงสนใจไหม อยู่กับฉันเธอไม่มีอดตาย”
“เออ เป็นคนของบอสต้องทำอะไรบ้างคะ” เธอถามเสียงอ้อมแอ้มและเงยหน้ามองใบหน้าที่หล่อเหลาจนเธอเองเขินอายจนต้องหลบสายตาลงต่ำ
“คอยอยู่ใกล้ ๆ ฉัน เวลาฉันฆ่าคนเธอก็ขึ้นมาจัดการแบบที่เคยทำ”
หน้าสวยซีดขึ้นมาทันทีเมื่อรู้จุดประสงค์ของเขา
“บอสค่ะ บอสไม่ต้องกังวลว่านานาจะเอาเรื่องนี้มา แบล็กเมลบอสทีหลังหรอกนะคะ เพราะนานาเองก็ไม่อยากตายก่อนวัยอันควร”
“ฮ่า ฮ่า”
บ้ารึไงฉันพูดอะไรตลกไปเขาถึงได้มาหัวเราะแบบนี้ มันหน้าสิ่วหน้าขวานนะ ฉันเองก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะปากสว่างพูดอะไรโง่ ๆ ออกไป
ชายหนุ่มหัวเราะและพลางคิดทำไมหญิงสาวตรงหน้านี้ช่างไร้เดียงสาได้ถึงขนาดนี้ ไร้เดียงสาจนน่ามาจับบีบคอให้ตาย
“เธอทำท่ากลัวฉัน แต่ก็พูดจาฉะฉานอย่างไม่กลัวตายเลยนะนานา”
“ขอโทษค่ะถ้าทำกิริยาไม่ดีต่อสายตาของบอส”
“หึ หึ เถียงคำไม่ตกฟาก”
“บอสค่ะ”
“ว่า” เสียงขรึมเอ่ยถามแต่มือก็คอยลูบวนที่ขาเนียนสวยที่ยังจับเธอนั่งบนตักแกร่งของตัวเอง
“ทำไมบอสต้องคอยถึงเนื้อถึงตัวนานาตลอดเลยละคะ” เธอถามออกไปในที่สุดเพราะรู้สึกอึดอัดจริง ๆ
“โคแก่ก็อยากกินหญ้าอ่อนกันทั้งนั้นแหละสาวน้อย”
ฮะ! อีตามาเฟียโรคจิตนี่อย่าได้คิดจะได้มาแอ้มความบริสุทธิ์ของฉันเชี่ยว
“หึ หึ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกสาวน้อย ก็แค่อยากสัมผัสเล่น ๆ แค่นั้น”
“ค่ะ” เธอจะเชื่อก็แล้วกันถึงแม้จะคิดแบบนั้น แต่มือของเขาก็ยังลูบคล้ำเล่นไม่หยุด เขาบอกไม่ทำอะไรหรอกแต่ที่พูดมามันก็น่าหวาดเสียวมากพอแล้วนะ
บ้าจริง
“บอสจะพานานาไปไหนคะ” เมื่อนั่งเงียบมาได้สักพักและทนให้เขาลูบคล้ำมาเป็นเวลานานจึงตัดสินใจถามออกมาอีกครั้งถึงจุดหมายปลายทาง
“ไปเก็บหนี้” เสียงขรึมเอ่ยบอกแต่สายตากับเจ้าเล่ห์อันตรายที่สุด
“เพราะอยากให้นานามาเป็นของบอสเลยพามาด้วยใช่ไหมคะ”
“ใช่ฉันหนีบเธอมาด้วยเพื่อคลายเครียดไง เวลาฉันเล่นอะไรสนุก ๆ จบแล้วมันมักจะเครียดและน่าเบื่ออยู่เสมอ” เสียงราบเรียบเอ่ยพูดและจับหญิงสาวนั่งลงที่เบาะข้างตัวและเอามือมาพาดไหล่เล็กแทน
ฉันอยากจะบ้าตายจริง ๆ นี่มันอะไรอีก ฉันควรจัดการสถานการณ์นี้ยังไงดี หรือเขาพยายามทำแบบนี้เพราะอยากแอ้มเด็กจริง ๆ แต่พูดก็พูดเถอะ ผู้หญิงสาว ๆ สวย ๆ มีเยอะแยะแค่เขากระดิกนิ้วก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่กลับเอาคนอย่างฉันมามันไม่ปกติเสียจริง ๆ
ร่างเล็กถอนหายใจอย่างคิดหนัก ชายหนุ่มเหลือบมองและแสยะยิ้มอย่างนึกสนุก
-------------------------------------
นานาเธอไม่ทันคนเจ้าเล่ห์เลยนะ
ถูกแล้วอีพี่มันจ้องจะกินเธอจ๊ะ
พูดซะขนาดนั้น โคแก่มันชอบกินหญ้าอ่อน
รุ่นพ่อก็ชอบกินเด็ก มารุ่นลูก ลูกกินเด็กกว่าอีก ><
เดี๋ยวเจอพ่อต้องมีสลบกันบ้างแระ แฮะ แฮะ
Latest chapter
ทัณฑ์รักมาเฟียเถื่อน ตอนพิเศษ 6
เป็นเวลาหลายวันแล้วที่หญิงสาวทำตัวเหินห่าง ถ้าวันไหนเขาเดินออกจากห้องเธอมักจะกลับขึ้นไปบนห้องตัวเองแทน อาหารที่เธอมักทำให้ตอนนี้เธอก็ไม่ทำคงโกรธเกลียดเขามากสินะ“คุณแนน อย่าเพิ่งไปครับ”ขาเรียวหยุดอยู่กับที่เมื่อได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยเรียก ปกติเขามักจะส่งเสียงเย็นชาให้ได้ยิน แต่วันนี้กลับอ่อนลงให้เธอแปลก ๆ หรือเขารู้สึกผิดกับเธออย่างงั้นเหรอ“คุณได้กินยารึยัง”เหอะ! ฉันคิดเพ้อฝันอะไรอยู่ อยากได้ยินคำว่าขอโทษจากปากเขาว่างั้น ตอนแรกหลงคิดว่าเขาจะเอ่ยขอโทษ แต่กลับมาถามว่ากินยารึยัง สารเลวจริง ๆ“กินแล้ว คุณไม่ต้องกังวลหรอก เพราะฉันก็ไม่ได้โง่” เธอตอบกลับเสียงเย็นชาและเลือกเดินขึ้นห้องไป“เดี๋ยวก่อนครับ” เมธาวิ่งเข้ามาจับข้อมือเล็กให้เธอหันมาเผชิญหน้า และก็ได้เห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากบนหน้าสวยจนเขาทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่ถูกกับน้ำตาของผู้หญิง“มีอะไรอีก ฉันอยากจะขึ้นห้องแล้ว”“ผมขอโทษสำหรับเรื่องคืนนั้น” ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างสำนึกผิด อีกอย่างเขาเป็นคนแสดงออกไม่เป็น เขารู้สึกผิดจริง ๆ แต่หน้ากลับเย็นชาทำเป็นแต่หน้านิ่ง ไม่รู้เธอจะให้อภัยไหม และอีกอย่างตนไม่ใช่คนที่ทำอะไรผิดแล้วจะชิ่ง“ทำไมไม่ขอโทษ
ทัณฑ์รักมาเฟียเถื่อน ตอนพิเศษ 5 nc
“คุณปล่อยฉันนะ” ร่างเล็กเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระจึงร้องส่งเสียงให้เขาออกไป“อื้อ..” ร่างหนาไม่ฟังเขาเพียงปรือตาขึ้นมาเล็กน้อยอาจด้วยพิษไข้จึงทำอะไรโดยไม่รู้ตัว“คุณ นี่ฉันเองนะ ปล่อยได้แล้ว” แนนร้องตะโกนบอกพยายามดิ้นหนี แต่ยิ่งดิ้นเหมือนยิ่งไปกระตุ้นให้เขามีอารมณ์มากขึ้น เพราะรู้สึกได้ถึงตรงนั้นที่นู่นเด่นและแข็งกำลังทิ่มตรงหว่างขาของเธอมือแกร่งดั่งคีมเหล็กเข้ามากระชากชุดนอนของหญิงสาวออก เขากระชากและดึงออกอย่างแรงเมื่อคนตัวเล็กพยายามดิ้นหนีอีกครั้ง“ปล่อยฉันนะ คุณเมธาได้ยินฉันไหม นี่ฉันเอง”“หุบปากสักที รำคาญ” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น และเข้ามาฉกริมฝีปากอวบอิ่มจูบอีกครั้งอย่างหื่นกระหายมือหนาหยาบกร้านเข้ามาสัมผัสผิวเรียบเนียนทีละจุดและมาหยุดที่อกอวบคู่สวย เขาไม่รอช้าบีบขยี้จนแทบแหลกคามือ และใช้ฟันกัดเบา ๆ ที่ปทุมถันที่เริ่มแข็งเป็นไต ลิ้นร้อนปาดเลียวนไปมาและดูดเข้าปากเหมือนเด็กน้อยที่หิวกระหาย“อือ อึก ไม่เอา อย่าทำฉันนะ” ด้วยแรงที่สู้เขาไม่ได้เลยอยู่ใต้อาณัติอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง เธอพยายามสู้กับแรงเขาแล้วแต่ไม่สามารถเอาชนะได้เลย และตอนนี้เขากำลังจับเธอแหกขาออกกว้าง“ไม่นะ เมธา ไม่”สวบ!
ทัณฑ์รักมาเฟียเถื่อน ตอนพิเศษ 4
“เมื่อคืนขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดยังงั้นออกไป”ทันทีที่เห็นชายหนุ่มเดินลงมาแนนจึงรีบพุ่งตัวเข้าไปหาและเอ่ยขอโทษออกมาอย่างสำนึกผิด เธอชงกาแฟดำและขนมปังปิ้งวางไว้ให้เขาตามด้วยไข่คนที่มีเบคอนทอดกรอบวางอยู่ด้านข้างส่งกลิ่นหอมฉุยออกมาเรียกน้ำลาย“อืม” ชายหนุ่มขานรับสั้น ๆ ในลำคอและจิบกาแฟดำเข้าปากพร้อมกับกัดขนมปังทานไปเงียบ ๆ และเอ่ยขอตัวไปทำงานแบบที่เขาทำเป็นประจำ“วันนี้ฉันจะทำกับข้าวรอนะคะ”เมธาหยุดเดินและหันมามองด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่เขาไม่พูดอะไรแค่มองแบบนั้นและเดินออกไป“เฮ้อ~~ สงสัยกลัวดอกพิกุลร่วงออกจากปาก พูดลากันสักคำก็ได้ ไม่ใช่เดินออกไปเฉย ๆ” เธอบ่นตามหลังเพราะไม่กล้าบ่นต่อหน้าเพราะเมื่อคืนสร้างวีรกรรมไว้แล้ว ถ้าจะสร้างต่อคงไม่ดี เพราะเธอยังอยากให้น้องปลอดภัยจากคนของโทมัสตกเย็นจวบจนถึงเวลาสี่ทุ่มเธอก็ยังไม่เห็นชายหนุ่มกลับมา ตั้งใจทำอาหารรอไว้อย่างดิบดีแต่กลับไม่เห็นเจ้าตัวกลับมาเสียที เธอตัดสินใจเก็บอาหารเข้าตู้เย็น พอเคลียร์อะไรเสร็จตั้งใจจะขึ้นห้องแต่ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาจึงยืนอยู่รอ เผื่อเขายังไม่ได้ทานข้าวมาเธอจะเตรียมอุ่นให้“ทำไมสภาพคุณเป็นอย่างงั้นล่ะคะ”
ทัณฑ์รักมาเฟียเถื่อน ตอนพิเศษ 3
ร่างสูงกำยำบังคับหัวเรือเข้ามาจอดเทียบท่า สายตาคมมองไปในพื้นน้ำและท่ามกลางความมืด ตอนนี้แค่รอเวลาเพียงเท่านั้นปัง!ปัง!ปากหยักคลี่ยิ้มเมื่อทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผน เมธารีบเดินออกมาเมื่อได้ยินเหล่าลูกน้องส่งเสียงร้องโหวกเหวกโวยวาย“กูจัดการเอง” เสียงแข็งกระด้างและใหญ่เอ่ยบอกและชี้ให้เหล่าลูกหาบกระโดดลงไปเพื่อเอาชีวิตรอด“แล้วกัปตันล่ะ ถ้ามันยิงกัปตันขึ้นมาพวกเราจะทำยังไง”“พวกมันไม่ยิงหรอก พวกมึงหนีเอาชีวิตรอดก่อนเถอะ”“ครับ” เมื่อเห็นเหล่าลูกจ้างหนีออกไปกันจนหมดแล้วเขาก็เดินออกมาเพื่อเผชิญหน้ากับผู้ที่เข้ามาเยือน“นี่คือของทั้งหมดใช่ไหม” หนึ่งในแก๊งที่เข้ามาปล้นเอ่ยถามเสียงหยัน“เออ รีบ ๆ เข้าเถอะก่อนที่บอสใหญ่จะมา ถ้ามาตัวใครตัวมันก็แล้วกัน และถ้าใครโดนจับได้กูแนะนำให้พวกมึงฆ่าตัวตายซะถ้าไม่อยากทรมาน"“นี่เงินที่นายแบบนั้นสั่งให้เอามาให้ ครั้งหน้ามีงานอีกกูจะติดต่อไป” มือหนารับเงินปึกใหญ่ที่บรรจุอยู่ในซองกระดาษมาถือเอาไว้“อืม รีบเข้าเถอะก่อนที่ลูกเรือคนอื่นจะเห็น เมื่อกี้กูเพิ่งไล่ให้ไปอีกทางไม่รู้มันจะย้อนกลับมาไหม”“เออ เร่งมือเข้า เอาเรือมาเทียบท่าเร็ว” เพราะด้วยวันนี้ไม่มีเรื
ทัณฑ์รักมาเฟียเถื่อน ตอนพิเศษ 2
หลายเดือนมาแล้วที่เธอได้อยู่กับคนหน้านิ่งเหมือนเป็นคนไม่มีอารมณ์ใด ๆ ผ่านใบหน้า นอกจากความเย็นชา“หน้าผมมันมีอะไรติดรึไงครับถึงได้เอาแต่มอง”เสียงพูดติดรำคาญถามแต่ตายังคงมองไปข้างหน้า ที่ทั้งเขาและเธอออกมาห้างเพื่อซื้อของใช้จำเป็น และพวกอาหารสดและแห้ง ปกติเขาชอบซื้อกินมากกว่า แต่พอมีผู้หญิงคนนี้เข้ามากลับกลายเป็นต้องเลิกซื้ออาหารข้างนอกกิน เพราะเธอคนนี้จะทำอาหารไว้รอเขาตลอด จนมันกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว“ฉันมองเพราะหน้าคุณมันหล่อละมั้งค่ะ” แนนตอบกลับหน้าตาย ส่วนเมธาก็หน้าตายไม่แพ้กัน“เหอะ!!” เมธาหัวเราะออกมาเพราะรู้ว่าหญิงสาวประชด“ตอนนี้สถานการณ์อีกฝั่งยังไม่คลี่คลายดีเหรอคะ”“ทำไม”“ฉันอยากไปอยู่กับน้องแค่สองคนแล้วค่ะ มัวแต่อยู่กับคุณแบบนี้ฉันเกรงใจ”“เกรงใจหรืออึดอัดกันแน่”หึ รู้ดีอีก อุตส่าห์เก็บความรู้สึกเอาไว้อย่างดีแล้วแท้ ๆ“เกรงใจสิคะ จะมาอึดอัดอะไรล่ะ บ้านหลังตั้งใหญ่โต ข้าวก็ไม่ต้องซื้อกินสบายจะตาย ใช่ไหมละคะ”เหอะ! ยัยผู้หญิงหน้าด้านเมธาถอนหายใจและเดินมาหยุดตรงครีมอาบน้ำ กำลังจะหยิบครีมอาบน้ำที่ใช้เป็นประจำขึ้นมาสองขวด แต่มือเล็กขึ้นมาปัดมือของเขาออก“ฉันอยากเปลี่ยนครีม
ทัณฑ์รักมาเฟียเถื่อน ตอนพิเศษ 1
ผลัวะ! ผลัวะ! อั๊ก!!เสียงข้างนอกดังเอะอะโวยวายเข้ามา ร่างเล็กที่นอนคดอยู่บนฟูกเก่า ๆ ขยับตัวขึ้นและพยายามมองลอดผ่านช่องว่างของประตูออกไปว่าเกิดอะไรขึ้นผลัวะ!! ปัง!“กรี๊ด!!” เธอหวีดร้องออกมาอย่างตกใจที่ประตูเกือบกระแทกโดนหน้าของเธอเต็ม ๆ ดีที่กระโดดหลบออกมาได้ทัน“เธอใช่แนนไหม?” เสียงเย็นชาเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง และใช้มือที่มีแต่เลือดกระแทกท่อนเหล็กลงพื้นด้วยความหงุดหงิด “ตอบสิวะ” ชายหนุ่มทำหน้าหงุดหงิดและเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเลือดที่มือออกและเดินดุ่ม ๆ เข้ามาที่หญิงสาว“จะทำอะไรฉัน ถ้าจะฆ่าฉันก็ปล่อยน้องสาวฉันไป” ร่างสูงมองเข้าไปที่ดวงตาดำขลับที่มองเขาอย่างไม่เกรงกลัว แต่ตัวของเธอกลับสั่นอย่างน่าขัน“ฉันถาม เธอใช่แนนไหม” เสียงเย็นชาเอ่ยถามอีกครั้ง และบีบเข้าที่คางเล็กจนผิวยุบไปตามแรง“ชะ ใช่ ฉันเจ็บนะ”“ถ้าไม่อยากให้น้องสาวเธอตายก็รีบตามมา”“ค่ะ” เธอรับอย่างว่าง่ายและเดินตามมาอย่างเชื่อฟังเมธาเหลือบมองร่างเล็กของหญิงสาวใบหน้าของเธอละม้ายคล้ายคลึงกับน้องสาวของเธอไม่มีผิด แต่คนนี้มีดวงตาสีดำและเส้นผมสีดำที่เงางามเหยียดตรงมากกว่า ต่างจากคนน้องที่ผมออกสีน้ำตาล“ออกรถ” เสียงแข็งกระ
You may also like
