2.1

สองพี่น้องเริ่มสั่งอาหารมารับประทานกันไปคุยกันไปเป็นเวลาร่วมสองชั่วโมงกว่าจะเสร็จและลุกออกจากร้าน

“พี่ยักษ์ไปไหนอีกไหม อยากไปเที่ยวไหมคะเดี๋ยวศรอาสาเป็นไกด์ให้เอง” ลูกศรเสนอด้วยรอยยิ้มสดใส อยากใช้เวลากับพี่ชายให้มากหน่อย แต่ทศกัณฐ์กลับส่ายหน้าให้

“ไม่ พี่กลับไปพักหน่อยดีกว่า ยังไม่ได้เช็คอินที่พักด้วย”

“อ่าว แล้วไม่ไปพักกับศรเหรอ” ถึงเธอจะย้ายไปอยู่คอนโดของสิงหราชมาหลายเดือนแล้วแต่ก็ยังเช่าหอพักราคาสามพันห้าทิ้งไว้ เป็นหอที่อยู่ตั้งแต่สมัยฝึกงานครั้งยังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัย สิงหราชให้คืนหอแต่เธอบอกเช่าไว้เผื่อพี่ชายถามว่าอยู่ที่ไหนได้มีคำตอบให้ได้

“ไม่ดีกว่า พี่มาสัมมนา” ทางต้นสังกัดได้จัดที่พักเอาไว้ให้แล้วในโรงแรมที่ใช้เป็นสถานที่สัมมนา

อีกอย่างหอพักลูกศรก็เป็นหอเล็ก ๆ ที่นอนสี่ฟุตหากเขาไปอยู่ด้วยเกรงว่าน้องสาวจะอึดอัด ข้าวของเครื่องใช้ยายคนนี้เยอะแยะไปหมด เขาเองก็ตัวใหญ่เสียด้วย

“อ่าว นี่ตกลงว่าพี่ยักษ์มาสัมมนาไม่ได้ตั้งใจมาหาน้องหรอกเหรอ” หญิงสาวพูดอ้อนปนน้อยอกน้อยใจ ทั้งที่ลึก ๆ ก็ลอบถอนหายใจโล่งอก

เธอรู้อยู่แล้วว่าพี่ชายไม่ชอบวุ่นวายกับใคร เขาชอบนอนคนเดียว ที่คาดเดาไว้ก็คือเขาน่าจะไปเปิดโรงแรมนอน และที่เอ่ยปากชวนไปพักด้วยนั่นแค่ทำตามมารยาทพี่ชายจะได้ไม่สงสัย กลัวถูกจับได้ว่าเธอย้ายไปอยู่กับผู้ชาย ได้โดนกระทืบตายกันพอดี

“อืม” ส่วนทศกัณฐ์ก็ตอบรับหน้าตาย

“ใจร้ายจัง...”

“แต่พี่ก็แวะมาหาเราก่อนแล้วนี่ไง” พรุ่งนี้เช้าเขามีสัมมนาอบรมเรื่องการปราบปรามอาชญากรรมทางไซเบอร์ และวันนี้ก็ยังไม่ได้เข้าที่พักขับรถมาเจ็ดชั่วโมงเหนื่อยจะตายชัก แต่ยังมีกะจิตกะใจมาหาน้องสาวก่อน แล้วยังน้อยใจอะไรอีก

“ถึงว่าลมอะไรหอบมาภูเก็ตได้ ปกติทำแต่งานแทบไม่เคยเห็นไปเที่ยว ไอ้เราก็หลงดีใจคิดว่าจะลางานมาหาซะอีก ชิ!” ลูกศรพูดแซะตอนที่ทั้งสองเดินมายังลานจอดรถแล้ว

“ไม่ต้องมาแซะ เราเองก็ไม่เห็นเคยไปหาพี่เลยหนิ่ มีแต่รอให้พี่มาหา ตั้งแต่เป็นสาวก็เกเรใหญ่แล้วนะ เดี๋ยวเถอะ!” มือหยาบใหญ่ยกขึ้นขยี้เรือนผมยาวนุ่มสลวยของน้องสาวจนฟูฟ่องด้วยอดหมั่นไส้ไม่ได้

“โอ้ยพี่ยักษ์ ผมน้องเสียทรง!”

“หึ! สม”

“ศรจะฟ้องพี่ฟ้า!” ทศกัณฐ์เหลือบมองเด็กขี้ฟ้องงอนตุ้บป่องที่โดนเข้าแกล้งจนผมเสียทรงแล้วส่ายหน้า

“อย่าเยอะ เดี๋ยวพี่โดนบ่น” ประโยคหลังเสียงเบามาก

ลูกศรหัวเราะ เห็นทศกัณฐ์ดุเข้มแบบนี้แต่กลัวแฟนจะตาย เวลาใครแซวเขามักจะบอกไม่ได้กลัว แค่เกรงใจ

“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยไอ้ตัวแสบ ให้พี่ไปส่งไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะศรขับรถมา”

“รถใคร?” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว น้องสาวเขาซื้อรถตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่เห็นรู้ เคยบอกจะซื้อให้แต่เธอปฏิเสธบอกเสียดายเงิน

“รถเพื่อนค่ะศรยืมมา พี่ยักษ์ขับรถดี ๆ นะคะ ไม่ได้มาภูเก็ตเสียนาน คนที่นี่เขาขับรถไม่เหมือนบ้านเรานะอย่าลืม” เธอย้ำ

หลายเดือนก่อนที่พี่ชายขับรถมาหาเกือบได้ซัดหน้าอาแปะที่ขับรถสวนเลนมาแล้ว เจอคนแก่ขับรถไม่สนใจใครราวกับบรรพบุรุษเป็นคนสร้างถนนเส้นนั้นมาให้อาแปะแกใช้คนเดียว

“เออน่า ว่าแต่เราเถอะไปเอารถเพื่อนมาใช้ได้ยังไง เกรงใจเขา ถ้าเราอยากได้พี่ซื้อให้เอาไหม” ทศกัณฐ์ไม่สบายใจที่จะปล่อยให้น้องไปรถกวนคนอื่น ถึงเขาไม่รวยมากแต่ก็มีพอจะหาให้น้องได้ เคยสัญญากับพ่อแม่ไว้ก่อนท่านเสียว่าจะดูแลลูกศรให้ดีที่สุด เขาก็จะทำให้ได้

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ยักษ์เก็บเงินไว้ขอพี่ฟ้าแต่งงานเถอะ ศรอยากอุ้มหลานจะแย่แล้วเนี่ย”

“เลิกสนในเรื่องพี่ แล้วรีบเอารถไปคืนเพื่อนซะ”

“ค่า ๆ ๆ ขี้บ่นจริงพี่ชายใครเนี่ย ศรไปก่อนนะ อ้อ..! ก่อนกลับอย่าลืมโทรมาบอกด้วยล่ะไว้นัดกินข้าวกันอีกทีนะคะพี่ชายสุดที่รัก”

ล่ำลากันจบลูกศรก็รีบปลีกตัวมายังลานจอดรถวีไอพีที่อยู่โซนหน้าลิฟต์ทันทีโดยไม่รู้ตัวเลยว่าพี่ชายแอบตามมา

ดวงตาคมกริบเฝ้ามองผู้เป็นน้อง จนเห็นเธอขึ้นรถสปอร์ตราคาแพงคันหนึ่งแล้วขับทะยานออกไป โดยที่ไม่ลืมยกกล้องโทรศัพท์มือถือขึ้นถ่ายรูปรถและป้ายทะเบียนเอาไว้แล้วส่งให้ลูกน้องรีบตรวจสอบในทันที