ครอบครัว (2)

ฉันนั่งคุยปรับทุกข์กับคุณตาและยายจันทร์อยู่พักใหญ่ ก่อนจะขอตัวกลับเพราะใกล้ถึงเวลาเข้างาน คำพูดของคุณตาเปรียบเสมือนน้ำทิพย์ชโลมใจ ท่านไม่มีลูกหลาน อาศัยอยู่เพียงลำพังด้วยการเก็บของเก่าขายเลี้ยงชีพ แกเล่าว่าเมื่อก่อนเคยคิดสั้นจะฆ่าตัวตาย แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจ...

"ขนาดหมามันยังรักชีวิต เราเป็นคนแท้ ๆ ทำไมต้องคิดทำร้ายตัวเอง คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะทำดีได้ และตาก็เลือกที่จะอยู่เพื่อทำความดี"

คำสอนนั้นปลุกพลังใจในตัวฉันให้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง อย่างน้อย ๆ ฉันก็ยังมีโอกาสได้ทำดี ได้หาเลี้ยงครอบครัว ถึงจะไม่มีใครมองเห็นค่า แต่มันก็เป็นความภาคภูมิใจลึก ๆ ในใจ... ถ้าไม่มีฉันสักคน พ่อกับน้อง ๆ จะอยู่กันอย่างไร?

เธอต้องคิดบวกนะลูกตาล ห้ามท้อ ห้ามคิดสั้นเด็ดขาด ขนาดยายจันทร์ที่ไม่ได้เป็นญาติยังรักและห่วงใย แล้วตัวเธอเองล่ะ... ต้องรักตัวเองให้มาก ๆ อย่างที่ตากับยายบอก ความสุขของเธอก็คือการได้เห็นคนในครอบครัวมีความสุขไม่ใช่หรือไง

ถึงพ่อจะดุด่าตบตี แต่พ่อก็คือผู้มีพระคุณที่ให้กำเนิด ส่วนน้าแพรว... ถึงจะวัน ๆ เอาแต่เล่นไพ่ไม่ทำงานทำการ แต่ตอนที่แม่จากไป ก็ได้น้าแพรวนี่แหละที่เข้ามาช่วยดูแลพ่อ ดูแลน้อง และดูแลฉันมาตลอด

"สู้ ๆ ลูกตาล!"

ฉันบอกกับตัวเองในกระจก ปาดน้ำตาทิ้ง แล้วเดินหน้าทำงานหาเงินต่อไป ขอแค่มีเงิน... พ่อก็จะไม่ดุไม่ด่า พ่อจะมีความสุข น้อง ๆ ก็จะมีความสุข แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับฉัน

...

ตกเย็น

"ฟ้าจะแต่งงาน!"

ทันทีที่เลิกงาน 'ฟ้า' น้องที่ทำงานด้วยกันก็โพล่งขึ้นมาทำเอาฉันตกใจตาโต เพราะรู้จักกันมาตั้งนาน ไม่ยักรู้ว่าฟ้ามีแฟน

"คะ... ค่ะ" ฟ้าตอบรับเสียงแผ่ว ใบหน้าสวยหวานดูไม่สดใสเลยสักนิด แววตาเต็มไปด้วยความกังวล

"มีอะไรเล่าให้พี่ฟังได้นะฟ้า" ฉันเอื้อมมือไปกุมมือฟ้าไว้แน่น ถึงเราจะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ฉันรักและเป็นห่วงเธอเหมือนน้องสาวแท้ ๆ มาตลอด

"พี่ตาล!..." จู่ ๆ ฟ้าก็โผเข้ากอดฉันแล้วปล่อยโฮออกมา

"ฟ้าไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ฮึก..." ฟ้าสะอื้นไห้ตัวสั่นเทา

"ใจเย็น ๆ นะ ค่อย ๆ เล่า มีอะไรรึเปล่า" ฉันได้แต่ลูบหลังกอดปลอบเธออยู่อย่างนั้น

10 นาทีผ่านไป

"คือฟ้า..." ตอนนี้ฟ้าหยุดร้องไห้แล้ว แต่ยังคงก้มหน้าเงียบ

"ฟ้าต้องแต่งงานกับคุณอธิศตามพินัยกรรมของคุณท่านค่ะ"

ฟ้าเริ่มเล่าเรื่องราวชีวิตให้ฟัง เธอเป็นเด็กกำพร้าที่คุณท่านรับอุปการะเลี้ยงดูมาอย่างดี แต่หลังจากคุณท่านเสียชีวิต ลูกหลานคนอื่น ๆ ก็ไม่อยากให้ฟ้าอยู่ในบ้านหลังนั้น แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะพินัยกรรมระบุไว้ว่า ฟ้าจะต้องแต่งงานกับหลานชายคนโตของตระกูล คือ 'คุณอธิศ'

"ฟ้าไม่อยากแต่ง แต่ฟ้าก็ทำอะไรไม่ได้..."

เฮ้อ... ชีวิตของฟ้าฟังดูเหมือนจะสุขสบายในคฤหาสน์หรู แต่ความจริงกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะแม่ของคุณอธิศไม่ยอมให้ฟ้าได้สมบัติ หากฟ้าไม่แต่งงาน สมบัติจะถูกแบ่งครึ่ง แต่ถ้าฟ้าแต่งงานและมีทายาท สมบัติส่วนของฟ้าจะตกเป็นของลูก และแน่นอนว่าผู้จัดการมรดกก็คงหนีไม่พ้นพ่อของเด็ก

"ฟ้าไม่อยากให้ใครเดือดร้อนเพราะฟ้าเลยพี่ตาล... ฟ้าเลย..." ฟ้าบีบมือฉันแน่น

ฟ้าเล่าต่อว่า มีคนพยายามจะช่วยเธอ คือหลานชายอีกคนของคุณท่านที่รักและเอ็นดูฟ้ามาตั้งแต่เด็ก เขาพยายามปกป้องเธอ แต่กลับถูกฝ่ายคุณอธิศที่มีพ่อเลี้ยงเป็นผู้มีอิทธิพลคอยเล่นงาน ฟ้ากลัวว่าทุกคนจะเดือดร้อนเพราะเธอ จึงจำใจตกลงแต่งงานและมีทายาทตามพินัยกรรม... คนรวยนี่ก็แปลก คิดแต่เรื่องสมบัติจนไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่นกันเลยหรือไงนะ

"ขอบคุณนะคะพี่ตาลที่รับฟังฟ้า... พอได้ระบายออกไป ฟ้าก็รู้สึกดีขึ้นมากเลยค่ะ"

เราสองคนเดินมาหยุดรอรถที่ป้ายรถเมล์เพื่อกลับบ้าน

"พี่ยินดีรับฟังฟ้าเสมอ มีอะไรบอกพี่ได้นะ ถึงพี่จะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่พี่พร้อมจะเป็นที่ระบายให้ฟ้าเสมอ" ฉันพูดจากใจจริง

ปรี๊น! ปรี๊น!

รถยนต์หรูคันหนึ่งแล่นมาจอดเทียบฟุตบาท กระจกฝั่งคนขับเลื่อนลงเผยให้เห็นชายหนุ่มสวมแว่นตาดำ

"ฟ้าจะกลับเหรอ ขึ้นรถสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง" เสียงทุ้มเอ่ยเรียก

"พี่หมอ..." ฟ้าจำเขาได้จึงเดินเข้าไปหา

"พี่ตาลกลับด้วยกันไหมคะ" ฟ้าหันมาชวนฉัน

"ไม่เป็นไรจ้ะ ฟ้าไปเถอะ" ฉันรีบปฏิเสธ ดูจากรถหรูราคาระยับขนาดนั้น เจ้าของคงรวยน่าดู คนอย่างฉันคงไม่มีวาสนาได้นั่งหรอก

"ไปด้วยกันค่ะพี่ตาล" ฟ้าไม่ยอมแพ้ เดินมาดึงมือฉันให้เดินไปที่รถ "พี่หมอคะ ไปส่งพี่ตาลด้วยได้ไหมคะ" ฟ้าหันไปถามชายหนุ่มในรถ

ฉันมองไม่เห็นหน้าเขาชัดเจนนักเพราะแว่นกันแดดสีเข้ม แต่สัมผัสได้ว่าเขาดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่

"ไม่เป็นไรค่ะฟ้า... นั่นไง รถเมล์มาพอดี พี่ไปก่อนนะ"

จังหวะที่รถเมล์สายประจำทางแล่นเข้ามาจอดพอดี ฉันจึงถือโอกาสรีบปลีกตัววิ่งขึ้นรถเมล์ไปทันที

"พี่ตาลนะพี่ตาล... เฮ้อ" ฟ้าได้แต่ถอนหายใจกับความขี้เกรงใจของรุ่นพี่สาว ทั้งที่ชวนให้นั่งรถแอร์เย็น ๆ กลับด้วยกันแท้ ๆ แต่กลับเลือกไปเบียดเสียดบนรถเมล์

...

ห้องเช่า

โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุด ไม่ต้องไปทำงานที่ผับ จะได้นอนพักผ่อนให้เต็มอิ่มเสียที แต่ทว่า... ทันทีที่ทิ้งตัวลงนอนได้ไม่นาน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

"ว่าไงลูกกวาง?"

"ว่าไงนะ!!" ฉันดีดตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ

"ได้ ๆ พี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้!"

ลูกกวางโทรมาบอกข่าวร้าย... ลูกอมถูกรถชน! เพราะออกไปขายพวงมาลัยช่วยน้าแพรวที่สี่แยก ช่วงหลังมานี้น้าแพรวให้ลูกอมกับลูกเกดออกไปขายแทน และเด็ก ๆ ก็มักจะโดนรถเฉี่ยวชนอยู่บ่อยครั้ง

ฉันรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วบึ่งไปยังโรงพยาบาลทันทีด้วยความร้อนใจ

โรงพยาบาล

"น้องอยู่ไหนกวาง!"

ฉันวิ่งกระหืดกระหอบไปหาลูกกวางที่นั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ข้างกายมีผู้ชายหน้าตาไม่น่าไว้ใจคนเมื่อเช้านั่งอยู่ด้วย

"ใครวะกวาง... สวยยังกับนางฟ้า" ผู้ชายคนนั้นมองฉันตาเป็นมัน พร้อมส่งสายตาเจ้าชู้โลมเลีย แต่ฉันไม่มีเวลามาสนใจ

"ใน... ห้อง!" ลูกกวางพยักพเยิดหน้าไปทางประตู

"เดี๋ยว!!"

ขณะที่ฉันกำลังจะผลักประตูเข้าไปดูลูกอม ลูกกวางก็คว้าแขนฉันไว้เสียก่อน

"เอาเงินมาก่อน 3,000... ค่าพาลูกอมมาส่งโรงพยาบาล"