ตอนที่22 รอแก้แค้น

ตอนที่​ 22​ รอแก้แค้น

กำลังขับรถออกมาจากบ้านมุก​ เธอไล่ให้ผมกลับไปอาบน้ำแล้วทำธุระส่วนตัวให้เสร็จก่อนแล้วค่อยมาหาเธอใหม่​ ผมก็ไม่อยากขัดใจเลยทำตามอย่างว่าง่าย

ในขณะที่รถกำลังจะพ้นหน้าปากซอยหมู่บ้าน​ ก็มีรถหรูคันหนึ่งขับสวนเข้ามา​แล้วจอด​ ผมเองก็มองดูชั่วครู่​ เห็นเป็นไอ้หน้าจืดนั่น​ลงมาจากรถ ไอ้นิวมันมองมาที่รถผมแล้วกดโทรศัพท์​หาใครบางคน

Rrrr.

เสียงสายเรียกเข้าดังขึ้น​ มือผมกดรับแบบไม่ลังเลแต่สายตาก็เหลียวมองไปที่ไอ้เวรนั่นก่อนจะปรับมามองที่หน้าคอลโซล​รถ

(กลับแล้วเหรอ)​

‘…’ ผมนิ่งเงียบ​ รอฟังว่าไอ้คนที่โทรมามันจะพูดอะไรอีก

(ไม่คิดจะลงมาทักทายกันรึไง)​

‘…’ ผมหันควับไปมองไอ้นิวทันที

(ดีใจมั้ย)​

…

มันตัดสายแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นก่อนจะยิ้มร้ายให้

ผมรีบลงจากรถแล้วเดินปรี่เข้าไปหา​ “มึงเป็นใคร​ มึงรู้เบอร์กูได้ไง!” ดึงคอเสื้อมันแล้วถามเสียงดัง

“แล้วถ้ากูบอกว่ากูชื่อนนล่ะ​ มึงจะเชื่อเปล่า” มันตอบด้วยท่าทีกวนส้นตีน

ไม่จริง ต้องไม่ใช่แน่นอน​ ไอ้นนมันตายไปแล้วเมื่อสองปีก่อน​ ผมเป็นคนฆ่ามันเองกับมือ

“อย่ามาตลก!”

“ฮึ!” มันปัดมือผมออกอย่างแรง​ “จะเป็นนนได้ไงล่ะ​ ก็มึงฆ่าตายไปเมื่อสองปีที่แล้วนี่นา”

“…”

“กูชื่อนิว​ เป็นน้องชายแท้ๆ​ ของไอ้นนเอง​”

“…”

พึ่บ!

ไอ้นิวมันดึงคอเสื้อผมบ้าง​

“กูรอเวลาที่จะแก้แค้นแทนพี่ชายมานานมาก​ กูต้องสืบทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องของมึง​ จนมาเจอมุก​ มุกนี่คือจุดอ่อนของมิงสินะ”

“อย่ายุ่งกับมุก!” แสดงว่าที่มันเข้าหามุกเพราะต้องการจะใช้เธอเป็นจุดอ่อนในการแก้แค้นผมแทนพี่ชายมันสินะ

“ฮ่า​” มันหัวเราะร่วน​ “กูจะยุ่ง และกูจะทำให้มึงเจ็บที่สุด​ กูจะฆ่ามึง​ เหมือนที่มึงฆ่าพี่กู!”

“กูฆ่าพี่มึงเพราะพี่มึงจะฆ่ากูก่อน​ มีสติหน่อยไอ้ไก่อ่อน” ผมปัดมือมันออก​ “แต่ถ้าคิดจะแก้แค้นก็มาลงที่กู​ อย่ายุ่งกับมุกเป็นอันขาด!”

“เสียใจว่ะ​ กูยุ่งกับมุกไปแล้ว​ และมุกก็ดูจะไว้ใจกูมากด้วย​”

ไอ้เหี้ยนี่!

“...” ผมง้างมือจะต่อย​

ทว่ามุกดันเดินออกมาเห็นแล้วตะโกนเสียงดังก่อนจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินมา​ “คุณเตย์!”

“ฮึ​ ต่อยดิ” ไอ้นิวมันท้าทายพลางยิ้มเย้ย

“อย่านะ” มุกวางถุงขยะในมือลง​ เธอรั้งแขนผมไว้​

“…” ผมลดมือลงอย่างไม่เต็มใจ​ เบือนหน้าไปทางอื่นอย่างหงุดหงิด

“สวัสดีมุก” ไอ้ห่านั่นมันทักทายมุกแล้วแสร้งยิ้มแสนดี​

“สวัสดีค่ะ​ พี่นิวมาทำอะไรเหรอคะ?”

“อ๋อ​ ว่าจะมาหามุกนั่นแหละ​”

“หามุกเหรอคะ?”

“ใช่​ พอดีพี่ว่าจะชวนมุกไปดูหนังน่ะ​ ว่างเปล่า”

“ว่…”

“ไม่ว่าง​ มุกไม่สะดวกจะไปไหนกับใคร!” ผมพูดตัดหน้าและดึงคนตัวเล็กเข้ามาโอบไหล่​ ก่อนจะแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้า​ของ​ด้วยการหอมแก้มมุกฟอดใหญ่

“คุณทำบ้าอะไรเนี่ย” มือเล็กทุบลงที่อกกำยำหนึ่งทีแบบไม่ลงแรง

“…” ไอ้นิวเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจใส่ผมโดยไม่ให้มุกเห็นก่อนจะหันไปปั้นหน้ายิ้มแย้มตามเดิม

“กลับเข้าบ้านไปเตรียมตัวเถอะมุก” ผมเอ่ยบอก

“ไปไหน?”

“ก็ไปกับพี่ไง”

“ไปไหนล่ะคะ”

“ไปซื้อตุ๊กตาไง​ พี่เห็นในโซเชียล​มันลงว่าคอลเลคชันใหม่มาแล้วไม่ใช่เหรอ”

“จริงด้วย​ แต่ออกใหม่น่าจะแพงมาก”

“จะกลัวอะไรล่ะ​ มีพี่อยู่ทั้งคน​ ตัวละล้านก็ยังซื้อให้ได้” ตัวละสิบล้านหรือยี่สิบล้านก็ซื้อให้ได้​ เงินทองผมมีมากมาย​ ถ้ายังไม่ตายก็หาใหม่ได้เรื่อยๆ

“ชิ! ขี้คุย” มุกเบ้ปากใส่​ก่อนจะหยิบถุงขยะไปทิ้งใส่ถังใบใหญ่ที่ตั้งอยู่หน้าปากซอย​ “จะจอดรถเกะกะขวางทางแบบนี้กันอีกนานมั้ยคะ​ เกรงใจคนส่วนรวม”

“เดี๋ยวพี่ขับไปจอดที่หน้าบ้าน”

“งั้นวันนี้พี่กลับก่อนแล้วกัน​ เอาไว้ค่อยนัดมุกวันหลัง​” ไอ้นิวบอกกับมุก

“ได้ค่ะ​ มุกต่องขอโทษด้วยนะคะ​ เอาไว้วันหลังมุกจะไปดูหนังกับพี่นิวนะ”

“ครับ​ ไว้เจอกัน” มันเดินไปขึ้นรถแล้วขับไปทันที

ฟู่~

โล่งอกหน่อย​ อย่างน้อยมุกก็ไม่ได้ไปกับมัน​

“มีอะไรจะเล่ามั้ยคะ”

“ฮะ​ อะไรเหรอ​ เล่าอะไร”

“คิดว่ามุกไม่ได้ยินรึไง​”

“หนูได้ยินเหรอ?”

“ทุกคำ​ ออกมายืนหลบมุมอยู่ตั้งนานแล้ว​ ไม่สังเกตกันเอง”

โฮ​ นี่มุกไม่ใช่เล่นๆ​ เลยนะเนี่ย​ เธอไม่ใช่ผู้หญิงไร้เดียงสา​จริงๆ​ โกหกอะไรเธอได้ยาก

“ไม่มีอะไร​ เรื่องเล็กน้อย”

“เล็กน้อยอะไร​ แล้วถ้าเกิดเขาฆ่าคุณล่ะ” ใบหน้าสวยยับย่นชั่วขณะ​ คิ้วทั้งสองขมวดชนกัน

“เป็นห่วงพี่เหรอ” ผมแอบยิ้ม​ เหมือนลึกๆ​ แล้วมุกจะเป็นห่วงผม​ “ห่วงพี่ใช่มั้ยล่ะ​ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ​ พี่เตย์คนนี้เก่งมากค่ะ”

“เปล่า​ ห่วงตัวเองค่ะ​ อยู่ๆ​ ก็ตกอยู่ในการแก้แค้นอะไรก็ไม่รู้​ ​”

“ไม่ต้องห่วง​ ถ้าพี่ยังมีลมหายใจจะไม่มีใครหน้าไหนมาทำอะไรมุกได้แน่นอน​ พี่จะปกป้องที่รักสุดชีวิตเลย

“ใครที่รักคุณฮะ​ ชอบโมเมอยู่เรื่อย”

“ไปซื้อตุ๊กเปล่า”

“ไม่รู้”

“คอลเลคชันใหม่น้า”

“ก็…ไปก็ได้​ ขอไปแต่งตัวก่อน” พูดจบเธอก็เดินหนีไปทันที

“…” ผมส่ายศีรษะ​ด้วยความเอ็นดูก่อนจะถอยรถกลับไปจอดที่หน้าบ้านตามเดิม

ห้างสรรพสินค้า

ร้านตุ๊กตาxxx

“คอลเลคชันใหม่เข้าแล้วใช่มั้ยครับ” ผมถามพนักงานขายภายในร้านตุ๊กตา

“เข้าแล้วค่ะ​ คอลเลคชันใหม่มีทั้งหมดหกแบบให้สะสมค่ะ​ แต่ราคาจะแตกต่างกันออกไป”

“เอ่อ​ มีหกแบบเหรอ​ แล้วมี…”

“งั้นเอามาอย่างละสิบกล่องครับ”

“หะ​ หา! เอาไปทำอะไรเยอะแยะเล่า” มุกค้านขึ้นแล้วมองหน้าผม​ เธอดูเกรงอกเกรงใจ

“เอามาอย่างละสิบครับ” ผมย้ำกับพนักงาน

“ได้ค่ะ​ รบกวนคุุณลูกค้ารอสักครู่นะคะ”

“ครับ” ผมเดินไปนั่งรอที่โซฟาซึ่งไว้รองรับลูกค้า

มุกเดินตามมาแล้วมองหน้าผมตาไม่กะพริบ​ก่อนจะพูดขึ้น​ “เยอะไปนะคะคุณเตย์​ มีหกแบบเท่ากับว่าหกสิบกล่อง​ ที่ห้องของมุกไม่มีที่จะไว้แล้วนะ”

“ก็มาไว้ห้องพี่​ ห้องหนูไม่ที่จะไว้งั้นก็มาไว้ห้องพี่สิคะ​ ห้องพี่กว้างมาก”

“นี่จะบอกว่าซื้อให้ตัวเองหรอกเหรอ”

“เปล่า​ ซื้อให้หนูนั่นแหละ​ ไม่เข้าใจจริงๆ​ ดิ”

“…”

“มาอยู่กับพี่มั้ย​ อยู่จนกว่าไอ้มินจะกลับมา”

“ไม่เอาอะ​ มุกเป็นห่วงบ้าน”

“เดี๋ยวพี่ให้คนมาเฝ้าไว้”

“จะบ้าเหรอคะ​ มาเฝ้าทำไม​”

“ในช่วงอาทิตย์นี้ไปอยู่กับพี่เถอะนะ”

“…”

“ไม่ต้องห่วง​ พี่จะให้ความเป็นส่วนตัวและเคารพสิทธิ​ของมุก​ ถ้ามุกบอกว่าไม่คือไม่​ พี่ยอมทำตามที่มุกขอทุกอย่าง​ ขอแค่ไปอยู่กับพี่ก่อน​ ไม่อยากให้อยู่คนเดียว​ เป็นห่วง”

“จะเคารพสิทธิกัน​จริงๆ​ ใช่มั้ย”

“ใช่​ค่ะ”

“โอเค​ มุกจะไปอยู่กับคุณจนกว่าพี่มินจะกลับมา​ แต่ว่ามีข้อแม้”

“ข้อแม้...?”