ตอนที่5 เลือกไม่ถูก

ตอนที่​ 5 เลือกไม่ถูก

สองวันถัดมา

มหาวิทยาลัย​xxx

เรียนคาบสุดท้ายจบในเวลาบ่ายโมงกว่าๆ​ ส่วนวิชาที่เหลืออาจารย์​ไม่เข้าสอน​ ดังนั้นวันนี้จึงเลิกเรียนเร็วและกลับบ้านได้​

ฉันเดินอ้อยอิ่งอยู่ภายในรั้วมหาวิทยาลัย​ รู้สึกเบื่อๆ​ ยังไม่อยากกลับบ้าน​ พี่มินกว่าจะกลับก็เย็นบ้างดึกบ้าง​ เอาจริงก็เหงานะ​

“น้องมุก”

“…” ฉันหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงคนเรียก

“มาเดินทำอะไรครับ”

“เดินเล่นค่ะ​ พอดีเรียนคาบสุดท้ายเสร็จแล้ว” ฉันตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม

“เหรอ​ แล้วกลับบ้านยังไง?”

“ว่าจะนั่งรถเมล์​ค่ะ”

“ให้ไปส่งมั้ยครับ”

คนนี้ที่ฉันคุยอยู่เขาชื่อพี่นิว​ เป็นรุ่นพี่ในมหา’ลัย​ เรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์​ปีสี่​ พอดีเรารู้จักกันแบบบังเอิญน่ะ​ เรื่องมันยาว​ ขี้เกียจจะเล่า

“ไม่เป็นไรค่ะ​ มุกขอตัวก่อนนะคะ” ก้มศีรษะ​เล็กน้อยแล้วเดินมาต่อ​

เป็นเวลาบ่ายสองโมง​ ฉันเดินออกมารอรถประจำทาง​ที่หน้ามหาวิทยาลัย​ ไม่นานนักก็เห็นใครบางคนกำลังจะเดินข้ามถนนมาหาจากอีกฝั่ง

จริงๆ​ เลย​ ลุงเตย์จอมตื๊อ~

“ไงน้องมุกคนสวย”

“สวัสดีค่ะคุณเตย์”

“เมื่อไหร่จะเรียกพี่เตย์ล่ะคะ”

“…” ฉันยิ้ม​ อายุมากกว่าตั้งสิบห้าปี​ จะให้ฉันเรียกเขาว่าพี่มันก็ยังไงๆ​ อยู่​

“ยิ้มอะไร”

“เปล่าค่ะ”

“อย่าเรียกลุงก็พอ​”

“ค่ะ”

“แล้วนี่เลิกเรียนแล้วใช่มั้ย”

“ใช่ค่ะ​”

“อย่าพึ่งกลับบ้านได้เปล่า​ พอดีพี่อยากพามุกไปเดินห้างน่ะ”

“มุกไปบ่อยแล้วค่ะ​” ฉันไปห้างจนเอียนแล้วล่ะ​ ไปเกือบจะทุกวัน​ ชอบไปเดินตากแอร์เล่น​

“ไปหน่อย​ อยากได้อะไรพี่เตย์คนนี้จะซื้อให้หมดเลย​ค่ะ” คุณเตย์คว้ามือฉันไปจับไว้ข้างหนึ่ง​ “วันนี้พี่อุตส่าห์​เบี้ยวงานเพื่อมาหาน้องมุกโดยเฉพาะเลยนะ” ทำหน้าตาออดอ้อนใส่

ให้ตายสิ​ คนแก่มีมุมแบบนี้ด้วย

คิดอีกทีก็ดีเหมือนกันนะ​ อยากจะรู้นักว่าสายเปย์แค่ไหนกันเชียว?

“ก็ได้ค่ะ”

“น่ารักที่สุด” คุณเตย์กำลังจะจูงมือฉันข้ามถนนเพื่อไปขึ้นรถของเขาที่จอดอยู่อีกฝั่ง​

ทว่าดันมีคนมาใหม่เข้ามาขัดจังหวะไว้​ “น้องมุก” พี่นิวเรียกชื่อฉันแล้ววิ่งปรี่เข้ามาหา​ “จะไปไหนเหรอ?”

“คือมุกจะ…”

“คนนี้พ่อใช่มั้ยครับ”

“คือ…”

“สวัสดีครับพ่อ​ ผมนิว​เป็นรุ่นพี่อยู่มหา’ลัยเดียวกับมุกครับ”

ไม่ทันได้พูดอะไร​ พี่นิวดันคิดว่าคุณเตย์คือพ่อของฉันแถมยังยกมือไหว้เสร็จสรรพ​

“ใครพ่อวะ?!” คุณเตย์ถามกลับด้วยน้ำเสียงเข้ม

“คุณพ่อ?” พี่นิวทำหน้างงแล้วหันมามองหน้าฉัน

“ไม่ใช่ค่ะ” ฉันตอบแล้วยิ้มแห้งใส่พี่เขา

“อ้าวเหรอ​ แล้วใครอะ?”

“เป็นใครไม่ต้องสาระแน​ แต่มึงอะมีสิทธิ์​อะไรมาหาว่ากูเป็นพ่อวะ!” คุณเตย์บอกพี่นิวอย่างคนหัวร้อน

ก็น่าหัวร้อนอยู่​ ไปหาว่าเขาเป็นพ่อนี่เนอะ

“เอ้า​ ก็เห็นแก่ๆ​ ผมก็เลยนึกว่าเป็นพ่ออะดิ​ งั้นขอโทษละกันครับ”

“ขอโทษละจบเหรอวะ” คนอายุเยอะกว่าเหมือนจะไม่ยอม

“จะ​ ใจเย็นๆ​ นะคะ​” ฉันรีบปรามแล้วยืนคั่นกลางไว้​ ดูทรงไม่น่าไว้ใจ​ กลัวมีจะคนต่อยกัน​ “แค่เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยเองค่ะ​”

“ก็ได้ค่ะ​ เราไปกันเถอะ” คุณเตย์ยอมอย่างว่าง่าย​ ก่อนจะจับมือฉันไว้แน่น

“น้องมุกจะไปไหนเหรอ?” พี่นิวเอ่ยถาม

“ไปห้างค่ะ”

“ดีเลย​ พี่ก็ว่าจะไปห้างพอดี​ งั้นเราไปด้วยกันเถอะ” พี่นิวจับมือฉันไว้อีกข้างเช่นกัน

“ไม่ได้​ น้องมุกจะไปกับกู!” คุณเตย์ไม่ยอม

“ผมไม่รู้คุณเป็นใคร​ แต่ว่าน้องมุกจะไปกับผมต่างหาก” พี่นิวก็ยอมที่ไหน

ตอนนี้สองมือถูกพันธนาการ​จากผู้ชายสองคน​ แถมผู้คนยังมองมาที่พวกเราเป็นตาเดียว​

“…” ฉันรู้สึกอึดอัดและทำตัวไม่ถูกเลยแฮะ​ อยู่ๆ​ ก็มีผู้ชายสองคนมาแย่งมายื้อกันแบบนี้

ห้างสรรพสินค้า​ชื่อดัง

หลังจากที่โดนฉุดยื้ออยู่พักใหญ่​ และการตัดสินใจของฉันจบลงด้วยการมาเดินห้างพร้อมกันทั้งสามคน​ มีฉัน​ คุณเตย์​ และพี่นิว​ เพราะถ้ามากับใครคนใดคนหนึ่งคงได้มีมวยเกิดขึ้นแน่นอน​ ดูทรงแล้วนิสัยแรงทั้งคู่

“น้องมุกอยากได้อะไรคะ” คุณเตย์ถามพร้อมเดินแนบชิดลำตัวข้างขวาของฉัน

“ไม่ค่ะ​ มุกไม่อยากได้อะไร”

“เสื้อผ้ามั้ยครับ​ เดี๋ยวพี่ซื้อให้” พี่นิวก็ถามฉันเช่นกัน​ และตอนนี้เขาเดินขนาบอยู่ข้างซ้าย

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“กระเป๋าดีกว่าค่ะ​ เอาไว้สะพายสวยๆ​ เวลาไปมหา’ลัย” คุณเตย์ไม่รอฉันตอบ​ เขาพาฉันเดินเข้าไปในร้านขายกระเป๋าแบรนด์เนมราคาแพง​ทันที​

“คือมุก…”

“ขอใบที่แพงที่สุดทีครับ!” ผู้ชายทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน

ว้าว! ชีวิตฉันดูมีวาสนาดีจัง

“ใบนี้เลยค่ะ​ เป็นคอลเลคชันใหม่และแพงที่สุด​ ราคาอยู่ที่ห้าแสนบาทค่ะ” พนักงานเข้ามาบริการแล้วหยิบกระเป๋าราคาแพงใบนั้นมาให้ดู

“…” มันสวยมาก​ แต่ราคาจะแรงไปไหน​ ตั้งห้าแสนเชียวแน่ะ

“เอาใบนี้ครับ!” และผู้ชายทั้งคนก็พูดขึ้นพร้อมกันอีกครั้ง

“บ้าเหรอคะ​ ไม่เอาค่ะ” ฉันรีบปฏิเสธ​ทันทีทันใด​ ใครมันจะไปบ้าใช้กระเป๋าราคาครึ่งล้าน​ และประเด็นจะมีตั้งสองใบอะ​นะ ไม่ไหวๆ

“เอาครับ”

“ผมก็เอาครับ”

“ได่ค่ะ​ รบกวนรอสักครู่นะคะ” พนักงานเดินไปที่เคาน์เตอร์​ทันที

“มุกบอกว่าไม่เอาไง”

“พี่อยากซื้อให้ค่ะ” คุณเตย์พูดขึ้นแล้วยิ้มให้ฉัน

“อยากให้น้องมุกสะพายสวยๆ” พี่นิวพูดขึ้นอีกคน

สองคนนี้นี่นะ!

เดินออกมาจากร้านกระเป๋าได้​ ฉันก็โดนสองหนุ่มลากไปร้านรองเท้าบ้าง​ ตามด้วยร้านเสื้อผ้าบ้าง​ และจบที่ร้านเครื่องเพชร​

ที่เป็นเพชรแท้ๆ!

“มุกว่าพอแล้วดีกว่าค่ะ​” มันเยอะเกินไปแล้ว​ แถมยังมีแบบเดียวกันถึงอย่างละสองอัน​ และฉันจะใช้ยังไงล่ะทีนี้​ “แค่นี้ก็เยอะแล้ว​ เกรงใจ”

“ไม่เป็นไร​ พี่เปย์ได้ค่ะคนสวย” คุณเตย์บอกพร้อมใช้มือลูบแก้มฉันแผ่วเบา

“แค่นี้จิ๊บๆ​ ครับ” พี่นิวก็ไม่มียอม​ เขาจะลูบผมฉันบ้าง​ แต่ดันโดนอีกคนปัดมือออก​ “มาปัดมือออกทำไมครับ?!”

“อย่าสะเออะมาแตะต้องน้องมุก!”

“อ้าว​ แล้วคุณมีสิทธิ์​อะไรมาแตะต้องมุกอะ!”

“…” เฮ้อ​ ฉันไมเกรน​จะขึ้นสมอง

“ก็กูชอบน้องมุกว่ะ”

“ผมก็ชอบมุก​”

หะ​ หา!

คุณเตย์ชอบฉันอันนั้นพอรู้​ แต่พี่นิวก็ชอบฉันอย่างนั้นเหรอ?

“กูไม่ให้ชอบ!”

“ผมจะชอบ!”

“พอเถอะค่ะ​ พอๆ” ดึงสติกลับมาแล้วเอ่ยห้ามคนใจร้อนทั้งสอง​ ตอนนี้พนักงานขายเพชรมองตาปริบๆ​ แล้ว​มีสีหน้าเจื่อนลง “จะพามาซื้อเพชรไม่ใช่เหรอคะ​”

“…”

“…”

สองหนุ่มมองเขม่นใส่กัน

“ว้าว​ เส้นนั้นสวยจังเลยค่ะ​” ฉันชี้ไปที่เพชรเส้นหนึ่งเพื่อดึงความสนใจให้สองคนนั้นเลิกแยกเขี้ยวใส่กัน

“เส้นนี้เหรอคะ​ เดี๋ยวหยิบให้ดูค่ะ” พนักงานหยิบขึ้นมาให้ดู​ “เส้นนี้เก้าล้านสองแสนบาทค่ะ”

“กะ เก้าล้าน!” พระเจ้า​ สร้อยเส้นแค่เนี้ยนะเก้าล้านบาท​ ไม่อยากจะเชื่อ

“เก้าล้านเหรอครับ?” คุณเตย์ถามพนักงานอีกครั้ง

“…” พี่นิวนี่หน้าเหวออย่างเห็นได้ชัด

“ค่ะ​ เก้าล้านสองแสนบาทค่ะ​ ราคานี้ดีมากนะคะ” พนักงานทวนราคาให้อีกครั้ง

“…” ฉันเงียบแล้วตีเนียนค่อยๆ​ เดินออกมา​ ไม่ไหวๆ​ ราคาเก้าล้านเชียว

“น้องมุกคนสวยคะ” คุณเตย์เดินตามหลังมาติดๆ​ เขากระซิบกระซาบ​ข้างหูฉัน​ “ไปร้านทองก่อนเถอะนะ​ สร้อยทองก็สวย”

“ไม่เป็นไรค่ะ​”

“…” ส่วนพี่นิวก็ตามมาเงียบๆ​ เช่นกัน

แต่ก็แอบขำในใจนะ​ สายเปย์ไม่จริงนี่นาสองคนนี้​ หน้าซีดเหงื่อตกกันใหญ่