บทที่ 3

ทุกวันคีรติจะมาที่บาร์ก่อนเวลาเปิดร้านประมาณสามถึงสี่ชั่วโมง แม้ว่าจะมีน้ำผึ้งคอยเป็นแอดมินรวมถึงดูแลความเรียบร้อยในร้านให้ ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ยังอยากช่วยเหลือพนักงานของตนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่สำคัญเธอต้องมาแต่งตัวที่ร้านด้วย เพราะต่อให้คีรติจะเป็นเจ้าของบาร์ มีอำนาจตัดสินทุกอย่างโดยไม่ต้องขอความเห็นใคร แต่หญิงสาวมองว่าตนไม่ได้สวมแค่ ‘หมวก’ เจ้าของบาร์ ยังมี ‘หมวก’ ของการเป็นบาร์เทนเดอร์อีก ดังนั้น ยามต้องทำหน้าที่ชงเครื่องดื่มให้ลูกค้า คีรติจะแต่งกายให้เหมาะสมกับหน้าที่เสมอ

ส่วนเหตุผลที่เธอเลือกมาแต่งเสื้อผ้าหน้าผมที่ร้าน ก็เพราะอยาก ‘ตัดความรำคาญ’ จากคนที่บ้าน อย่างที่บอก ครอบครัวไม่ใคร่จะสนับสนุนงานของเธอสักเท่าไร ทุกวันนี้แม้ Your Night Bar จะเปิดมาได้เกือบปีแล้ว แทบทุกคนในบ้านก็ยังคอยเหน็บแนมให้เธอระคายหูอยู่เสมอ คีรติรู้ดีว่าค่าตอบแทนที่ได้มันน้อยนิด ไม่คุ้มกับทุนที่เสียไป ถึงอย่างไรเธอก็เชื่อว่าสักวันบาร์แห่งนี้จะต้องมีชื่อเสียง สักวันลูกค้าที่มีความชอบในลักษณะเดียวกันจะค้นพบร้านของเธอ

เคยมีคนแนะนำว่าให้เปิดบริการในรูปแบบทั่วไป รับทั้งวอล์กอินและแบบจองคิว ว่าง่าย ๆ คือปรับเปลี่ยนสไตล์การให้บริการเป็นลักษณะเดียวกับบาร์ทั่วไป แต่หญิงสาวกลับยืนกรานหนักแน่นด้วยความมั่นใจว่า จะต้องมีลูกค้าบางคนที่หลงใหลในความสงบ อยากดื่มด่ำกับบรรยากาศยามค่ำคืนในแบบของตัวเอง ที่สำคัญเธออยากให้ลูกค้าทุกคนได้ลิ้มลองเครื่องดื่มทุกแก้วที่เธอมิกซ์ด้วยใจ

ใช่สิ เธอมันหัวแข็ง! ก็แค่อยากจะลองดูจนกว่ามันจะถึงที่สุดนี่นา

“คุณเค้กคะ คุณเค้ก!”

“เอะอะเสียงดังอีกแล้ว คราวนี้มีลูกค้าวอล์กอินอีกหรือไง” คีรติเอ็ดพนักงานสาว จะว่าไปเธอเกือบจะลืมเลือนลูกค้าสายตาเจ้าเล่ห์คนนั้นไปแล้วเชียว

“เปล่าค่ะ แต่ว่าดูนี่สิคะ” น้ำผึ้งยื่นไอแพดให้เจ้านายดูด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“เดี๋ยวนะ ไหนตอนแรกผึ้งบอกว่าช่วงนี้ไม่มีลูกค้าจองเข้ามาไง” คีรติมองตารางจองคิวบนหน้าจอแบบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

เป็นไปได้ยังไงนี่...

ที่ผ่านมา Your Night Bar มีทั้งช่วงที่บูมและช่วงที่เงียบเหงา พักนี้นับเป็นช่วงที่บาร์ค่อนข้างเงียบ หญิงสาวยังแอบกังวลใจอยู่เลยว่าสัปดาห์นี้จะมีลูกค้าจองมาหรือไม่ ภาพที่เห็นบนหน้าจอไอแพดจึงทำให้เธออยากจะขยี้ตาซ้ำ ๆ

คิวเต็มทั้งเดือนเนี่ยนะ

“ใช่ค่ะ จองมาเมื่อกี้สด ๆ ร้อน ๆ เลยนะคะ ลูกค้าคนนี้ใจป้ำมาก โอนจ่ายยอดเต็มสามสิบวันเรียบร้อยแล้วค่ะ”

“ว่าไงนะ!”

คนคนเดียวจองเหมาทั้งเดือนว่าอึ้งแล้ว พอรู้ว่าลูกค้าจ่ายยอดเต็ม นี่ยิ่งทำหญิงสาวเหวอไปกันใหญ่

ที่นี่เป็นบาร์เฉพาะกลุ่ม ค่าเข้าบริการแต่ละคืนแตะหลักหมื่น หมายความว่าลูกค้าคนนี้เพิ่งจะจ่ายเงินให้บาร์เธอร่วมสามแสนบาทในเวลาไม่ถึงห้านาที!

“ผึ้งยังมือสั่นไม่หายเลยค่ะ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะคะที่มีคนจองเยอะแบบนี้” ปกติพนักงานสาวจะเจอแค่กรณีลูกค้าคนเดิมจองซ้ำอยู่สองสามวันเท่านั้น ไม่เคยมีใครกล้าทุ่มหนักขนาดนี้มาก่อน เธอชักนึกอยากจะเห็นหน้าลูกค้าคนนี้แล้วละสิ

“ลูกค้าคนนี้ชื่ออะไร” คีรติมั่นใจว่าคนที่กล้าควักเงินหลายแสนซื้อความสุขให้ตัวเองเช่นนี้ ย่อมไม่ใช่คนธรรมดา บางทีอาจจะเป็นคนมีชื่อเสียง ไม่ก็คนในแวดวงสังคมที่เธอเคยเห็นหรือได้ยินชื่อผ่านหูมาบ้าง

“อืม...แจ้งว่าชื่อคุณคีย์ค่ะ ส่วนนามสกุลเหมือนจะเว้นว่างเอาไว้นะคะ”

“เดี๋ยวนะ ฉันเคยบอกผึ้งแล้วไงว่าก่อนจะรับลูกค้าเราต้องเช็กประวัติก่อน” หญิงสาวมองพนักงานด้วยสายตาดุ ๆ ทุกวันนี้บ้านเมืองเราน่ากลัวเต็มทน อะไรที่ควรป้องกันไว้แต่เนิ่น ๆ ก็ควรทำ ที่สำคัญคีรติไม่อยากได้ลูกค้าชีกอที่จองเข้ามาเพียงเพราะอยากนั่งจ้องหน้าพูดคุยกับเธอหรอกนะ

...ซึ่งที่ผ่านมาก็เจอไม่น้อยเสียด้วยสิ

“ขอโทษค่ะ ผึ้งมัวแต่ตกใจที่คุณเขาบอกว่าจะขอจองเหมาหนึ่งเดือน คุณเค้กอย่ากังวลเลยนะคะ เขาเล่นทุ่มไม่อั้นแบบนี้ ผึ้งว่าไม่ใช่คนขี้ไก่ขี้กาแน่ ๆ”

“อีกแล้วนะ ฉันบอกแล้วไงว่าคนสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้ ต่อให้หล่อรวยแค่ไหนก็ไม่ได้รับประกันว่าเขาจะเป็นคนดี” คีรติสั่งสอน น้ำผึ้งเป็นเด็กสาวต่างจังหวัด เรียนจบแค่ชั้นมัธยมปลาย อายุอานามก็เพียงยี่สิบสองปีเท่านั้น สำหรับคีรติแล้วผึ้งไม่ต่างจากน้องสาวคนหนึ่ง พอมีอะไรที่เห็นว่าไม่สมควรเธอจึงคอยเตือนคอยสอนคนเด็กว่าอยู่เสมอ

“ผึ้งคิดน้อยไปหน่อย ขอโทษนะคะ” น้ำผึ้งยกมือไหว้เจ้านายอย่างรู้สึกผิด

“เฮ้อ ช่างเถอะ ยังไงเขาก็จ่ายเงินจองมาแล้ว ถ้ามาคืนแรกแล้วมีท่าทีแปลก ๆ ไม่น่าไว้ใจก็ค่อยโอนเงินคืนละกัน ว่าแต่เขาเริ่มจองมาตั้งแต่คืนไหนล่ะ”

“คืนนี้เลยค่ะ ผึ้งแจ้งไปว่าคืนนี้เราไม่มีลูกค้าพอดี”

“อืม นี่จะห้าโมงแล้ว ถ้าอย่างนั้นผึ้งไปจัดการงานต่อเถอะ เดี๋ยวฉันจะแต่งตัว” หญิงสาวมองนาฬิกา เหลือเวลาให้แต่งตัวอีกประมาณสองชั่วโมง ดีที่คีรติไม่ได้แต่งองค์ทรงเครื่องอะไรมากมาย ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เสร็จแล้ว

“ค่ะ คุณเค้ก แต่งสวย ๆ เลยนะคะ”

“จะเอาอะไรมาสวยจ๊ะ” คีรติยิ้มขำเมื่อนึกถึงชุดทำงานที่ไม่ได้หวือหวาพิสดารอะไร ก็แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวทับด้วยกั๊กสูทสีดำ ส่วนท่อนล่างเป็นกระโปรงสั้นเหนือเข่าสีเดียวกัน เป็นยูนิฟอร์มที่เธอสวมใส่จนชาชินไปเสียแล้ว

“ก็หน้าคุณเค้กไงคะ จริง ๆ ต่อให้ไม่แต่งตัว คุณเค้กของผึ้งก็สวยอยู่แล้วแหละ” พนักงานสาวชมจากใจ นั่นเพราะเจ้านายของเธอสวยและมีเสน่ห์มาก ชนิดที่ว่าลูกค้าชายคนไหนได้เจอจะต้องหลงเสน่ห์จนยอมเสียเงินมาดื่มที่บาร์ซ้ำสองแน่นอน

“พูดไปเรื่อยจริง ๆ ไปทำงานได้แล้ว” คีรติส่ายหน้าขำอย่างไม่ได้คิดจริงจังกับคำชมของน้ำผึ้ง เธอไม่ใช่คนหลงตัวเองแต่ก็ไม่ใช่คนถ่อมตัวเสียทีเดียว ด้วยรู้ดีว่ารูปร่างหน้าตาเธอตรงมาตรฐานที่ถูกใจผู้ชายส่วนมาก ซึ่งเธอไม่ได้ภาคภูมิใจกับมันเลยสักนิด

ความสวยที่ติดตัวมาแต่กำเนิดเป็นดั่งคำสาป คีรติรู้สึกว่าทุกคนที่เข้าหาเธอเป็นเพียงเพราะรูปลักษณ์ ฐานะชาติตระกูล ไม่มีใครชื่นชอบเธอที่เนื้อแท้ของจิตใจเลยสักคน นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมคีรติถึงครองตัวเป็นโสดได้นานถึงยี่สิบหกปี

หัวใจเธอไม่ได้ปิดกั้นด้านความรักหรอกนะ ลึก ๆ แล้วเธอหวังเสมอว่าจะได้เจอใครคนนั้นเข้าสักวัน...