บทที่ 4

เวลาล่วงเลยมากว่าครึ่งชั่วโมง ลูกค้าที่จองยังไม่มา...

คีรติเป็นคนถือเรื่องเวลาเป็นสำคัญ หากลูกค้าติดธุระด่วนควรโทรแจ้งเข้ามาที่บาร์ หรือจะทักข้อความแจ้งแอดมินไว้ก็ได้ นี่กลับปล่อยให้เธอต้องรอ โดยไม่รู้ว่าจะโดนเขาเทนัดหรือไม่

แต่นะ...ลูกค้าก็คือลูกค้า บางทีอาจจะเกิดเรื่องฉุกเฉินจริง ๆ ก็เป็นได้

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูเรียกสติให้บาร์เทนเดอร์สาวลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติ ด้วยรู้ดีว่าเวลานี้คนที่จะเข้ามามีแต่ลูกค้าคนสำคัญเท่านั้น ส่วนน้ำผึ้งหลังบาร์เปิดแล้วก็จะปลีกตัวไปอยู่ในห้องทำงาน ซึ่งหากมีเหตุจำเป็นคีรติจะกดปุ่มส่งสัญญาณเรียกให้ออกมาเอง ทั้งหมดนี้ล้วนมีไว้เพื่อรักษาความเป็นส่วนตัวให้ลูกค้า

“คุณ...”

ทว่า ลูกค้าที่เดินเข้ามาทำเอาเธอนิ่งค้างไปหลายวินาที

ผู้ชายคนนี้หายหน้าไปนานหนึ่งสัปดาห์นับตั้งแต่คืนที่บุกมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แต่รอยยิ้มมาดกวน ใบหน้าหล่อเหลา และสายตาเจ้าเล่ห์ยากจะคาดเดานั่น ล้วนเป็นสิ่งที่ใครได้เห็นก็ไม่มีทางลืมลง ที่สำคัญเขายังทำให้คีรติใจเต้นแรงเหมือนครั้งแรกที่ได้สบตากัน!

“คืนนี้ผมเป็นลูกค้าของคุณได้แล้วใช่ไหมครับ”

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินย่างเท้าสบาย ๆ เข้ามานั่งที่บาร์ตรงหน้าหญิงสาว สายตาทอดมองเธออย่างไม่คิดหลบซ่อน คีรติรีบไล่ความประหม่าออกจากใจ แล้วกล่าวต้อนรับเฉกเช่นลูกค้าทุกคนของเธอ

“ยินดีต้อนรับค่ะ คุณคือ...คุณคีย์?”

“เรียกผมว่าคีตะก็ได้ครับ คุณเค้ก เราสองคนนี่ท่าจะมีหลายอย่างคล้ายกันนะ แค่ชื่อยังคล้องกันเลย คีตะ...คีรติ”

ตึก ตึก ตึก

เสียงหัวใจเธอเต้นรัวแรงจนกลัวว่ามันจะดังจนไปถึงหูชายหนุ่มตรงหน้า

‘คีตะ’ กับ ‘คีรติ’ อย่างนั้นเหรอ

“ทั่วไปค่ะ ตอนเรียนฉันมีเพื่อนชื่อคีรติตั้งสองคน” เธอเลือกจะแสดงออกด้วยรอยยิ้มเฉยชา ราวกับตนไม่ได้หวั่นไหวไปกับคำพูดของเขา

“งั้นอยากให้ผมเรียกว่าอะไร คีรติ? หรือว่าเค้กดี”

“นี่คุณรู้ชื่อเล่นฉัน?”

“ผมก็ต้องทำการบ้านสิ คิดว่าผมยอมจ่ายเงินมากมายขนาดนี้ทำไมถ้าไม่ได้อยากรู้จักคุณ”

“เรียกว่าคีรติเหมือนเดิมนั่นแหละค่ะ” แต่ละประโยคที่ลูกค้าหนุ่มเอ่ย ทำเอาเธอใจไม่เป็นสุข สัญชาตญาณเธอร้องเตือนว่าควรอยู่ให้ห่างจากผู้ชายเสน่ห์เหลือล้นคนนี้ไว้

“ครับ...คีรติ”

“นี่คุณ!”

“ผมคีตะครับ...”

กวนประสาทชะมัด! จะว่าเขามาชีกอใส่ก็ไม่เชิง หลัก ๆ เหมือนเขาตั้งใจอยากจะมายียวนให้เธอโมโหเล่นเสียมากกว่า

“คุณคีย์อยากดื่มเครื่องดื่มรสชาติแบบไหนดีคะ” คีรติรีบเปลี่ยนเรื่อง หากมัวแต่เสียเวลาเถียงอะไรไร้สาระก็จะยิ่งต่อเวลาให้คนตรงหน้ากวนเธอมากยิ่งขึ้นไปอีก

“อะไรก็ได้ครับ ผมเชื่อใจคุณ” คีตะส่งยิ้มหวาน มองตามทุกการกระทำของเธอ

คีรติเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ร่างกายผอมบาง ทว่ามีสัดส่วนดึงดูดสายตา...คีตะมองด้วยตาเปล่าก็ดูออกว่าผู้หญิงคนนี้คงจะซ่อนรูปไม่เบา อีกทั้งใบหน้าเธอยังหวานสมชื่อ ‘เค้ก’ ของเจ้าตัว ดวงตาฉายประกายซุกซนแฝงแววดื้อรั้น ยิ่งท้าทายให้เขาอยากเอาชนะใจเธอมากขึ้น

วันแรกที่เจอกัน เขารู้ทันทีว่าการจะเข้าหาผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิด นั่นจึงเป็นเหตุผลให้เขายอมทุ่มเงินหลายแสนบาทอย่างไม่เสียเวลาคิด

“คุณอยู่ในชุดบาร์เทนเดอร์ก็ดูดีไปอีกแบบนะ” คีตะจ้องเรียวขาคนตัวเล็ก เวลานี้หญิงสาวกำลังหันหลังเขย่งปลายเท้าหยิบขวดเครื่องดื่ม ชายกระโปรงขยับเลิกขึ้นสูงจนเขาเห็นขาขาวนวลของเธอไปถึงไหนต่อไหน

“ขอบคุณค่ะ” คีรติหันมาสบตาลูกค้าหนุ่ม ไม่นึกใส่ใจคำชมจากเขามากนัก รู้ดีว่าหากยิ่งต่อกรด้วยมาก ๆ เข้า เขาก็จะยิ่งได้ใจ

คีรติใช้สมาธิเพียงครู่หนึ่ง ไม่นานเครื่องดื่มสีแดงสดก็ถูกวางลงตรงหน้าชายหนุ่ม

“ฉันมิกซ์เครื่องดื่มให้คุณเป็นระดับแอลกอฮอล์ไม่สูงมาก แก้วนี้พอดื่มแล้วความรู้สึกแรกจะมีรสชาติขมที่ปลายลิ้น ฉันอยากให้คุณอมค้างไว้สักประมาณสามวินาทีแล้วค่อยกลืนค่ะ ความขมจะค่อย ๆ หายไป เปลี่ยนเป็นรสหวานอมเปรี้ยว ซ่า ๆ ตรงปลายลิ้นนิดหน่อย แก้วนี้ดื่มแล้วจะสดชื่นมากเลยละค่ะ” หญิงสาวอธิบายด้วยรอยยิ้ม

ระหว่างที่รอให้ลูกค้าลิ้มลองเครื่องดื่มที่เธอตั้งใจชงให้ คีรติมักจะตื่นเต้นเสียทุกครั้ง

คีตะยิ้มให้จาง ๆ ดวงตาที่ทอประกายคาดหวังของเธอทำให้เขาต้องรีบหยิบเครื่องดื่มดังกล่าวมายกดื่ม โดยทำตามคำแนะนำของเธอทุกกระบวนการ

“เป็นไงบ้างคะ” ถึงอยากรู้ใจจะขาด คีรติก็ยังพยายามคีฟลุคให้ดูนิ่งมากที่สุด

“อื้ม ดีครับ ความรู้สึกแรกคือขม พอทำตามที่คุณบอกรสชาติก็หวานขึ้นเรื่อย ๆ จริง ๆ” คีตะจ้องมองหญิงสาวด้วยสายตาสื่อความหมาย ก่อนจะเลื่อนสายตาลงมองริมฝีปากอวบอิ่มเย้ายวนอย่างห้ามใจไม่ได้

ทั้งที่เธอออกตัวก่อนแล้วว่าเครื่องดื่มที่เพิ่งลิ้มลองไปมีระดับแอลกอฮอล์ไม่สูงมาก เวลานี้คีตะกลับรู้สึกไม่ต่างจากคนมึนเมา เนื่องเพราะหญิงสาวตรงหน้าได้พรากสติของเขาจนแทบจะหมดสิ้น

“เอ่อ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันชงแก้วต่อไปให้นะคะ...”

“ดื่มด้วยกันเลยได้ไหมครับ ไหน ๆ ผมก็จองเหมาเดือนหนึ่ง เลยคิดว่าเราสองคนควรจะสนิทกันให้มากขึ้น”

“คุณคีย์คงไม่ได้อ่านกฎการใช้บริการที่นี่ ฉันจะไม่ดื่มกับลูกค้าค่ะ” คีรติตอบด้วยความเคยชิน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกลูกค้าหนุ่ม ๆ ชักชวนให้ดื่มด้วยกัน

“ถ้าอย่างนั้นหนึ่งหมื่นต่อคืนที่จ่ายไป ผมทำอะไรกับคีรติได้บ้างครับ”

“คุณคีย์...ฉันไม่ตลกนะคะ” คีรติมองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาจริงจัง จะบอกว่าโกรธก็ไม่ถึงขั้นนั้น อาจเพราะคนตรงหน้าถูกเธอส่งสายตาไม่พอใจใส่หลายครั้งแล้ว เขากลับยังมีหน้ามายิ้มหวาน พูดจากวน ๆ ใส่กันอีก เธอถึงโกรธเขาไม่ลงเลยจริง ๆ

“ผมหมายถึงการคุยกันอะไรแบบนั้น คุณคิดไปถึงไหนฮึ?” คีตะแสร้งทำท่าปฏิเสธ ก่อนจะตบท้ายด้วยรอยยิ้มกวนตามเคย

“ค่ะ ถ้าคุณคีย์มีเรื่องไม่สบายใจอยากระบาย ฉันก็ยินดีรับฟังค่ะ”

“งั้นเหรอ บางที...เรื่องของผมอาจจะเป็นฝันร้ายของคุณก็ได้นะ”

“คะ?” หญิงสาวถามย้ำ แวบหนึ่งเธอรู้สึกว่าสายตาสดใสของเขาแปรเปลี่ยนเป็นดำมืดหมองหม่น

“ช่างเถอะ คืนนี้ผมไม่อยากคุยเรื่องเครียด ใจจริงอยากมาดื่มกับคุณมากกว่า”

“ขอยืนยันคำเดิมนะคะว่าฉันไม่ดื่มกับลูกค้า” บาร์เทนเดอร์สาวย้ำอีกครั้งอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“งั้นเวลาหนึ่งเดือนต่อจากนี้ ผมจะทำให้คุณยอมดื่มกับผมให้ได้...”

คีรติหลบตาคนตรงหน้า ทั้งคำพูดและสายตาบ่งบอกว่าเขา ‘เอาจริง’ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้กังวลอะไร ด้วยรู้ว่าตัวเองสามารถเว้นระยะห่างจากลูกค้าหนุ่ม ๆ ได้เป็นอย่างดีมาเสมอ

ติดก็แค่ มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าคีตะคนนี้ไม่เหมือนกับลูกค้าคนอื่น ๆ นั่นคือ ลึกลงไปในสายตาที่เหมือนจะมีความสุขคู่นั้น กลับแฝงด้วยความเศร้า ความเหนื่อยล้า และความทุกข์ที่เจ้าตัวเพียรพยายามจะซุกซ่อนเอาไว้อยู่

คุณคีย์...คุณเป็นคนยังไงกันแน่นะ