ตอนที่ 5

"ผี?"

"ขอรับนายท่าน"

"เมื่อวานก็วิชามาร วันนี้ก็ผีสาง มันอะไรกันนักกันหนา?"

จ้าวจวิ้นซานยกมือขึ้นมาบีบนวดขมับคลายเส้นเบาๆหลังจากได้ยินรายงานเกี่ยวกับเหตุการณ์วุ่นวายเมื่อเช้า

เมื่อวานหลังจากกลับถึงบ้านก็ได้รับรู้เรื่องน่าปวดหัวอย่างเรือนเล็กท้ายจวนมีปัญหา พอไปถึงคนก็บอกว่าไอ้มารหัวขนนั่นฝึกวิชามาร แม้ว่าจะพูดอย่างนั้น

แต่อย่างไรแล้วมันก็เป็นเพียงแค่เรื่องไร้สาระ ไอ้สิ่งที่เรียกว่าวิชามารไม่ใช่ว่าใครจะฝึกก็ได้

อีกทั้งเช้ามายังไม่ทันจะตื่นดี ก็มีบ่าวหน้าโง่วิ่งแตกตื่นมาพูดจาเลอะเลือนว่าเรือนเล็กหลังจวนมีผี อยู่กันมาเป็นสิบปี อยู่ๆมันจะไปมีผีสางอะไรได้อย่างไร

ครั้นจะเอ่ยถามบุตรชายเกี่ยวกับเรื่องนี้ จ้าวซินเหอก็ยังนอนไม่ตื่น

"นายท่านขอรับ แต่บ่าวทั้งสามคน..."

"บ่าวทั้งสามคน?"

"ขอรับ เป็นบ่าวของคุณชายใหญ่"

"เรียกมาพบข้า ส่วนเจ้า ไปเรียกคุณชายใหญ่มา"

จ้าวจวิ้นซานออกคำสั่ง บ่าวทั้งสองคนที่ได้รับคำสั่งรีบไปตามคนที่จ้าวจวิ้นซานต้องการพบมาทันที เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน ก็มีกลุ่มบ่าวแบกอะไรบางอย่างมา ดูแล้ววุ่นวายไม่น้อย

"นั่นอะไร?"

"เรียนนายท่าน เป็นบ่าวของคุณชายใหญ่ทั้งสามคนขอรับ"

สภาพของบ่าวเด็กทั้งสามเรียกได้ว่าไม่น่าดูแม้แต่น้อย ถึงจะไม่ได้รับบาดเจ็บอันใด แต่ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าสกปรกมอมแมม บัดนี้ยังคงน้ำหูน้ำตาไหลไม่หยุด สายตาล่อกแล่กลอบมองรอบด้านด้วยความหวาดกลัว

ทั้งสามไม่มีแรงแม้จะเดินเองด้วยซ้ำ ดังนั้นจึงต้องให้บ่าวคนอื่นๆช่วยกันแบกหามมา ก่อนที่จะได้ถามอะไรต่อ จ้าวซินเหอก็เดินมาพอดี และได้เห็นสภาพของบ่าวทั้งสามของตัวเอง

"พวกเจ้า..."

บ่าวทั้งสามเมื่อเห็นคุณชายใหญ่ของตนเองก็รีบคลานเข่าเข้ามาหาหวังพึ่งพิง

"คะ คุณชาย คุณชายขอรับ ฮึก ช่วยด้วยขอรับ"

จ้าวซินเหอเองก็แสดงท่าทีหวาดกลัวออกมาเช่นกัน ยิ่งเห็นว่าสภาพของบ่าวที่ตนทิ้งไว้เมื่อคืนเป็นอย่างไร ยิ่งหวาดกลัวเป็นเท่าทวีคูณ

"อาเหอ นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

"ข้า..."

"คุณชาย ข้าเห็น ข้าเห็นแล้ว มะ มันใช้วิชามาร อีกทั้งยังเรียกภูติผีมาเป็นบริวาร..อึก ขะ ข้า..."

บ่าวทั้งสามห้อมล้อมคุณชายของตนเอาไว้ แม้ว่าสิ่งที่ทำอยู่มันจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็ตาม และคำพูดที่บ่าวคนหนึ่งนั้นพูดออกมา ยิ่งทำให้จ้าวจวิ้นซานฉงนนัก

หากเป็นอย่างที่บ่าวพวกนี้พูดจริง หรือว่าเจ้าเด็กนั่น จะฝึกวิชามารจริงๆ...

"ท่านพี่"

ติงมี่เซียนรีบออกมาจากเรือนนอนทั้งๆที่ยังประทินโฉมไม่แล้วดี เมื่อมีบ่าวหญิงคนหนึ่งมารายงานเรื่องความวุ่นวายที่เกิดขึ้น ในตอนแรกนางเองไม่ได้คิดจะใส่ใจ กระทั่งได้ยินบ่าวคนนั้นพูดว่าเกี่ยวกับเรือนท้ายจวนและวิชามาร

"ฮูหยิน สั่งให้คนไปตามไต้ซือมา"

"เจ้าคะ?"

แม้จะยังไม่รู้แน่ชัด แต่หากเรื่องนี้เกี่ยวกับวิชามารและภูติผีจริง เรื่องพวกนี้จ้าวจวิ้นซานไม่อาจจัดการเองได้

ตัวจ้าวจวิ้นซานนั้นเดิมก็เป็นเพียงพ่อค้า วรยุทธ์ที่มีก็นำไปสู้รบปรบมืออะไรกับใครเขาไม่ไหว สิ่งที่มีมากพอจะสู้คนอื่นได้ก็มีเพียงทรัพย์สมบัติจากการค้าขาย ดังนั้นจ้าวจวิ้นซานจึงได้เคี่ยวเข็ญอยากให้บุตรของตนเองนั้นได้วรยุทธ์

แต่หากจ้าวเซินฝู บุตรชายที่เขาแสนจะเกลียดชังนั่น กลับสามารถฝึกวิชามารได้ นั่นก็นับเป็นวรยุทธ์เช่นเดียวกัน เพียงแต่มันไม่ได้เป็นที่ยอมรับเท่านั้นเอง

"เดี๋ยว... ไม่ต้อง"

ติงมี่เซียนหันมามองผู้เป็นสามีด้วยความแปลกใจ หากว่ากันตามเรื่องแล้วการที่เด็กนั่นอาจข้องเกี่ยวกับวิชามาร หรือการเลี้ยงภูติผีอะไรก็แล้วแต่ การเชิญไต้ซือมาควรเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว

"ไปตามเด็กนั่นมา"

"เจ้าคะ?"

เป็นอีกครั้งที่ติงมี่เซี่ยนเอ่ยปากด้วยความสงสัย หากเด็กนั่นเป็นอย่างที่บ่าวพวกนี้พูด เด็กนั่นย่อมเป็นตัวอันตราย ไม่ควรให้ใครได้เข้าใกล้ด้วยซ้ำ แล้วทำไมอยู่ๆจึงให้ไปตามเจ้าเด็กนั่นมากัน

ครั้นจะหันไปออกคำสั่งกับบ่าวคนไหนก็ไม่มีใครกล้าสบตา เพราะกลัวว่าจะได้ไปที่เรือนเล็กนั่นเพียงลำพัง จากที่เห็นสภาพของบ่าวทั้งสามแล้ว ล้วนแต่ไม่มีใครอยากจะย่างกรายไปบริเวณนั้น

"ส่งใครไปสักคนสิ หรือจะให้ข้าไปเอง?"

จ้าวจวิ้นซานเห็นว่าติงมี่เซียนยังไม่คิดออกคำสั่งกับบ่าวคนไหนก็พูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด

"ขะ ข้า..."

จ้าวจวิ้นซานเห็นว่าทุกคนยังคงอึกอัก แม้ว่ายังไม่ได้รู้แน่ชัดว่าสิ่งที่บ่าวทั้งสามคนนั้นพูดมาเป็นความจริงหรือไม่

แต่หากนั่นเป็นความจริงแล้ว เหตุใดจึงลงมือแค่นี้...

หรือพลังนั่นยังใช้ได้ไม่เต็มที่อย่างนั้นหรือ...

"ข้าจะไปเรือนเล็ก"

จ้าวจวิ้นซานเอ่ยขึ้น ไม่รอให้ใครตอบรับ ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากเรือนรับรองทันที ฮูหยินใหญ่และบ่าวที่เหลือพากันมองหน้าเลิ่กลั่ก

"นายท่านเดินไปแล้ว พวกเจ้ายังรออะไรอยู่ รีบลุกตามไปสิ"

พ่อบ้านหยางที่ทำท่าจะเดินตามจ้าวจวิ้นซานนั้นหันมาออกคำสั่ง ปรายตามองติงมี่เซียนที่นั่งนิ่งเหมือนคนโง่งม แล้วหันหน้าหนี

บ่าวที่พากันนั่งล้อมนายอยู่เมื่อครู่ รีบพากันเดินตามจ้าวจวิ้นซานไปเรือนเล็ก แม้ว่าในใจจะรู้สึกหวาดกลัวมากแค่ไหนก็ตาม

ติงมี่เซียนหันไปคว้ามือบุตรชายเอาไว้แล้วรีบตามจ้าวจวิ้นซานไป แม้ว่าจ้าวซินเหอจะรั้งตัวเอาไว้แค่ไหนก็สู้แรงมารดาไม่ได้ จึงต้องเดินตามมาอย่างจำยอม

จ้าวจวิ้นซานที่เดินมาถึงเป็นคนแรก จ้องเรือนเล็กด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจนัก อย่างที่บอกว่าจ้าวเซินฝู เรียกได้ว่าเป็นเสี้ยนหนามเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิตของจ้าวจวิ้นซาน

เพราะจ้าวเซินฝูเกิดจากฮูหยินที่ต้องเกี่ยวดองกันทางการเมือง จ้าวจวิ้นซานไม่ได้ปักใจรักนางแต่อย่างใด อีกทั้งหลังจากอยู่กันได้ไม่นาน จ้าวจวิ้นซานก็ยังร่วมอภิรมย์กับนาง กระทั่งมีไอ้เด็กหัวแข็งนี่เกิดมา แม้ว่าจะแอบสับเปลี่ยนยาบำรุงเป็นยาห้ามครรภ์แล้วก็ตาม

"เรียกมันออกมา"

พ่อบ้านหยางค้อมตัวรับคำสั่ง ก่อนจะเดินไปเคาะประตูไม้บานเก่าคร่ำครึด้วยความสุภาพ พร้อมกับเปล่งเสียงเรียกคนที่อยู่ด้านใน

"เรียนคุณชายใหญ่ นายท่านต้องการพบขอรับ"

แม้ว่าใครหลายคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นจะรู้สึกแสลงหูกับสิ่งที่พ่อบ้านหยางพูดออกมา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ กระทั่งจ้าวจวิ้นซานเองยังทำได้เพียงแค่ขมวดคิ้ว

แน่นอนว่าพ่อบ้านหยางไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านแต่อย่างใดยืนปักหลักรอหน้าประตู กระทั่งได้ยินเสียงกุกกักจากด้านใน

"คุณชายใหญ่ขอรับ"

ไม่นานนักประตูไม้บานเก่าตรงหน้าพ่อบ้านหยางก็เปิดออก จ้าวเซินฝูที่ปรากฏตรงหน้าเป็นเพียงเด็กหนุ่มตัวเล็กแกน สภาพมอมแมม และดูเหมือนว่าเพิ่งจะตื่นนอนเท่านั้น

"นายท่านต้องการพบขอรับ"

แม้ว่าพ่อบ้านหยางจะไม่ได้ยิ้มแย้มอะไร แต่น้ำเสียงนั้นเจือความเป็นห่วงเป็นใยอยู่ไม่น้อย

ที่จริงแล้ว พ่อบ้านหยางนั้น เป็นพ่อบ้านเก่าแก่ของตระกูลเดิมของมารดาจ้าวเซินฝู เมื่อนางแต่งออกจากเรือนแล้ว พ่อบ้านหยางเป็นผู้ติดตามมาดูแลนางที่นี่ พร้อมกับบ่าวหญิงที่สนิทอีกสองคน

แต่เมื่อมารดาของจ้าวเซินฝูจากไป จ้าวจวิ้นซานก็ไล่ให้บ่าวหญิงทั้งสองคนกลับบ้านเดิมไป โดยรั้งเอาพ่อบ้านหยางเอาไว้ และที่พ่อบ้านหยางไม่ดึงดันจะจากไป ก็เพราะจ้าวเซินฝูยังอยู่ที่นี่

พ่อบ้านหยาง แม้ว่าจะมีศักดิ์เป็นพ่อบ้านของจวน แต่ว่าพ่อบ้านหยางเป็นผู้มีวรยุทธ์ หากไม่นับเหล่าผู้คุ้มกันรับจ้างแล้ว พ่อบ้านหยางเป็นเพียงคนเดียวในจวนจ้าวที่ใช้วรยุทธ์ได้ดี ดังนั้นจ้าวจวิ้นซานจึงไม่ค่อยมีปากเสียงกับพ่อบ้านหยางนัก แม้ว่าหลายๆอย่างจะดูขัดหูขัดตาไปบ้าง

อย่างสายตาของพ่อบ้านหยาง ยามที่มองฮูหยินและบุตรคนอื่นๆของจ้าวจวิ้นซาน

หรือการที่เรียกจ้าวเซินฝูว่าคุณชายใหญ่ และเรียกจ้าวซินเหอว่าคุณชายรอง

แต่ว่าหากเรื่องแค่นี้ ยังรั้งให้พ่อบ้านหยางไม่อุ้มเอาจ้าวเซินฝูหนีไปด้วย นับว่าไม่ได้เป็นอะไรเลย แม้ว่าติงมี่เซียนจะพูดเรื่องนี้อยู่หลายครั้ง แต่เอาเข้าจริง จ้าวจวิ้นซานก็ทำอะไรไม่ได้มากมายนัก

"เซินฝู"

จ้าวจวิ้นซานไม่อยากเรียกจ้าวเซินฝูว่าจ้าวเซินฝูด้วยซ้ำ

"คารวะนายท่านจ้าว"

และดูเหมือนว่าจ้าวเซินฝูก็ไม่ได้คิดจะเรียกจ้าวจวิ้นซานว่าบิดาด้วยเช่นกัน

"ข้าได้ยินเรื่องวุ่นวายในจวนตั้งแต่เมื่อวาน เป็นฝีมือเจ้าใช่หรือไม่?"

ไม่ทันได้รอให้คนอื่นได้พูดอะไร จ้าวจวิ้นซานก็เอ่ยปากพูดเรื่องที่ตนเองได้ยินได้ฟังมาทันที

ก่อนหน้านี้จ้าวจวิ้นซานนั้นไม่คิดว่าการที่มีวรยุทธ์จะเป็นเรื่องดี เพราะตระกูลจ้าวนั้นมั่งคั่งไปด้วยเงินทองอยู่แล้วเนื่องจากเป็นตระกูลพ่อค้า

แต่เมื่อไม่นานนี้เพิ่งจะมาเปลี่ยนความคิด...

ค่าตอบแทนของผู้มีวรยุทธ์นั้นสูงมาก เกินที่จะคาดเดา...

หากต้องการจ้างผู้มีวรยุทธ์ให้คุ้มครองนั้น ตกเดือนละ 50 เหรียญทอง หรือแทบจะเท่าๆกับการขายสินค้าจากต่างแดนของพวกพ่อค้าสามเกวียน และนี่ยังถือเป็นขั้นต่ำเท่านั้น หากต้องการผู้ที่มีวรยุทธ์สูงขึ้นไปอีก ราคาก็จะสูงตาม

ผู้คุ้มกันของจ้าวจวิ้นซานนั้นก็เช่นกัน เนื่องจากเป็นผู้ที่มีวรยุทธ์ค่อนข้างดี ดังนั้นค่าจ้างต่อคนจึงอยู่ที่เดือนละ 70 เหรียญทอง แทบจะเท่ากับรายได้ของชาวบ้านทั่วไปถึงสามปี

ดังนั้นหากจ้าวเซินฝูเป็นวรยุทธ์ล่ะก็...

จ้าวเซินฝูสามารถเป็นอีกหนึ่งในสินค้าของตระกูลจ้าวได้เลยทีเดียว

"ข้าน้อยโง่เขลา ไม่ทราบว่านายท่านจ้าวเอ่ยเรื่องใดอยู่"

ฝั่งของจ้าวเซินฝูที่ตายไปแล้วครั้งหนึ่งก็ไม่ได้โง่เขลา ชาติก่อนโดนกระทำมาอย่างไร เหตุใดจะต้องกลับไปในวังวนเดิมๆนั่นด้วย สู้หาทางรอดให้ตัวเองเพียงคนเดียวเสียยังจะดีกว่า

ไม่ว่าชาตินี้จะเป็นอย่างไร จ้าวเซินฝูก็ไม่ต้องการจะข้องเกี่ยวกับตระกูลจ้าวทั้งทางตรงและทางอ้อม จ้าวเซินฝูคิดเอาไว้ว่าหากปลุกพลังได้แล้ว จะรีบหนีไปจากตระกูลนี้ซะ

จ้าวจวิ้นซานที่ได้ยินจ้าวเซินฝูตอบแบบนั้นก็ไม่พอใจเล็กน้อย หันไปมองบุตรชายคนรองของตนเอง จ้าวซินเหอมีท่าทีหวาดกลัวจ้าวเซินฝูอย่างสุดหัวใจ เป็นไปไม่ได้ที่จ้าวซินเหอจะโกหก

"เจ้า.."

แต่ถ้าหากจ้าวซินเหอโกหกล่ะ...

ถ้าเป็นอย่างนั้นบ่าวของจ้าวซินเหอเองก็โกหกด้วยอย่างนั้นหรือ

"ข้าได้ยินมา... ว่าเจ้าเป็นวรยุทธ์"

จ้าวจวิ้นซานหลีกเลี่ยงคำว่าวิชามารอย่างที่บุตรชายคนรองและบ่าวป่าวประกาศ แม้ว่าจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ก็ยังเรียกสายตาหวาดกลัวจากคนอื่นๆรอบตัวได้

ทุกคนต่างรู้กันดีว่าการที่จะฝึกวรยุทธ์นั้นยากเย็นเพียงใด การที่อยู่ๆคนที่เป็นเหมือนเศษเดนของจวน ไม่ได้รับการดูแลหรือการศึกษาอะไร กลับมีวรยุทธ์ขึ้นมานั้น มีความเป็นไปได้เพียงแค่สองอย่าง

อย่างแรกคือเป็นอัจฉริยะ ลูกรักของสวรรค์ที่ได้รับมอบความเก่งกาจเหนือผู้อื่น

และอย่างที่สอง... คือการบูชายัญมอบเครื่องสังเวย เพื่อรับพลังมาร

จ้าวเซินฝูนั้น เป็นผู้ต้องสงสัยว่าใช้วิธีที่สองในการรับพลังมา ผู้คนต่างคิดว่า หากเป็นลูกรักสวรรค์จริง คงไม่มีชะตากรรมเช่นนี้เป็นแน่

"คงมีเรื่องเข้าใจผิดแล้วนายท่าน ข้าเป็นเพียงคนที่ถูกขังอยู่ที่เรือนเล็กนี้เท่านั้น มิได้เป็นวรยุทธ์ใดๆ"

จ้าวซินเหอส่ายหน้าไม่ยอมรับ เมื่อวานจ้าวซินเหอเห็นเองกับตา อีกทั้งเมื่อคืนที่พาบ่าวสามคนนั้นมาด้วย เช้ามาก็ต้องมาเห็นสภาพที่ไม่น่าดูของทั้งสามคน ทำให้จ้าวซินเหอปักใจเชื่อไม่ลงว่าจ้าวเซินฝูไม่ได้ทำอะไร

"มะ ไม่จริง มันโกหก"

"อาเหอ"

ติงมี่เซียนดึงแขนเบาๆไม่ให้จ้าวซินเหอพูดอะไรออกไป แค่นี้ก็วุ่นวายมากแล้ว หากเจ้าตัวพูดว่าไม่ใช่ เรื่องวันนี้ก็คงจบลงแล้ว...

และถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก มันก็คงจบลงโดยสมบูรณ์

ติงมี่เซียนขอให้มันเป็นแบบนั้น แม้ว่าสวรรค์จะไม่แยแสคำขอของนางเท่าใดนัก...

จ้าวจวิ้นซานเองก็ไม่ได้ปักใจเชื่อว่าจะไม่มีอะไร อย่างไรบุตรชายคนรองของตนตอนนี้ก็กลัวจนจะกลายเป็นคนวิตกจริต และบ่าวของบุตรคนรองทั้งสามตอนนี้เรียกได้ว่าต้องพาไปสวดมนต์บนเขาเพื่อสะเดาะเคราะห์เลยทีเดียว

จ้าวจวิ้นซานไม่เอ่ยอะไรเพิ่มเติมเมื่อจ้าวเซินฝูปั้นหน้านิ่งไม่ตอบคำถามใดๆ หันหลังเดินออกมาจากบริเวณของเรือนเล็ก ผู้คนที่รายล้อมอยู่เมื่อเห็นเจ้านายเดินออกไปแล้วก็รับเดินออกไปเช่นเดียวกัน ไม่มีใครอยากรั้งอยู่ตรงนี้นานนัก

พ่อบ้านหยางที่ยืนอยู่ใกล้จ้าวเซินฝูที่สุด หยิบก้อนเงินออกมาจากแขนเสื้อยื่นให้จ้าวเซินฝู บนใบหน้าประดับรอยยิ้มอ่อนๆ

"รักษาตัวด้วยคุณชายใหญ่"

จ้าวเซินฝูรับมาก่อนจะค้อมตัวเพื่อขอบคุณเล็กน้อย พ่อบ้านหยางเมื่อวางใจแล้วจึงเดินจากไป

จ้าวซินเหอที่เดินตามจ้าวจวิ้นซานออกไป หันกลับมามองจ้าวเซินฝูที่ยืนอยู่หน้าเรือนเล็ก แม้ว่าในใจจะหวาดกลัวมากเพียงใด แต่ก็คับแค้นใจไม่น้อย

หมายมาดว่าจะต้องหาหลักฐานเอาผิดจ้าวเซินฝูให้ได้

แต่เมื่อหันกลับมาก็ได้พบกับภาพที่น่าสยดสยองสำหรับเด็กอายุเพียงแปดหนาว...

ใบหน้ามอมแมมของจ้าวเซินฝู ไม่มีแววนอบน้อมอย่างเมื่อครู่อีกต่อไป จ้าวซินเหอสบตากับจ้าวซิ่วเทียน และได้เห็นรอยยิ้มเย้ยหยันของจ้าวเซินฝูเต็มๆสองตา

จ้าวซินเหอรีบหันหน้ากลับไป และรีบเดินตามจ้าวจวิ้นซานให้ไวขึ้น ไม่คิดจะหันกลับมามองจ้าวเซินฝูอีก

จ้าวซินเหอกำมือแน่น แม้จะหวาดกลัวแค่ไหน แต่ความเจ็บใจมีมากกว่า จากจ้าวเซินฝูที่เป็นฝ่ายถูกรังแก บัดนี้กลายเป็นจ้าวซินเหอแทน

จ้าวซินเหอได้เรียนรู้แล้วว่าจ้าวเซินฝูไม่ใช่หมูในอวยอีกต่อไป หัวเล็กๆของจ้าวซินเหอพยายามคิดหาวิธีที่จะพลิกสถานการณ์ให้ตัวเองกลับมามีอำนาจเหนือกว่าอีกครั้ง

แต่ถ้าหากเทียบกันแล้ว...

ไม่มีวิธีใดเลยที่จะทำให้จ้าวเซินฝูกลับไปเป็นไอ้ขี้แพ้ดั่งวันวาน

...และไม่มีหนทางใดทั้งนั้น ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเพียงใด

ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้ ในอนาคตอันใกล้ หรืออนาคตที่ไกลแสนไกลสุดจะหยั่งถึง...

จ้าวเซินฝูจะอยู่ในจุดที่จ้าวซินเหอต้องแหงนหน้ามอง