บทที่8 เดินทางเข้าเมืองหลวง (ช่วงปลาย)

          อีกด้านหนึ่ง

          “อาจารย์ ข้าว่าพักโรงเตี๊ยมนี้ดีกว่า”

          เซียวอันหนิงพูดขึ้นเมื่อเห็นที่เหมาะ ๆ อีกทั้งตอนนี้นางเมื่อยเต็มที อาจารย์พานางเดินไปทั่วเสียจนตอนนี้ขาจะหลุดออกมาอยู่แล้ว โชคดีที่เซียวเหวินเองก็เมื่อย ไม่อย่างนั้นตอนนี้คงได้เกิดการถกเถียงจริง ๆ

          เมื่อตกลงกันได้จึงพากันเข้าไปในโรงเตี๊ยม โรงเตี๊ยมแห่งนี้ถูกสร้างเป็นแบบสองชั้น มีห้องพักอยู่หลายรูปแบบ พักห้องละสองคน หรือพักด้วยกันห้องละสี่ถึงห้าคน แล้วยังมีห้องพักแบบคนเดียวเพื่อความเป็นส่วนตัวอีกด้วย ทั้งสองพากันมองซ้ายขวา ไม่นานจึงเห็นเถ้าแก่คนหนึ่งกำลังขีดเขียนลงกระดาษจึงได้เอ่ยออกไป

          เซียวอันหนิงร้องบอกเขา “เถ้าแก่ ข้าต้องการที่พักสองห้อง”

          “เอาห้องแบบไหนเล่าแม่นาง” เถ้าแก่ถามขึ้นขณะวางกระดาษในมือแล้วเดินมารับรองลูกค้าท่าทางสุภาพ เซียวอันหนิงตอบไปแทบทันที “เอาห้องพักแบบเดี่ยวสองห้อง”

          เถ้าแก่พยักหน้า คิดเงินเรียบร้อยจึงรีบเดินขึ้นไปเตรียมที่พักให้ทันที โชคดีว่าไม่ต้องรอนานนัก ทั้งคู่พากันเดินไปยังห้องพักส่วนตัวแล้วแยกย้ายกันไปจัดการธุระของตนเองทันที นางเข้ามาในห้อง ครุ่นคิดว่าหลังจากชำระร่างกายเรียบร้อยจะคุยเรื่องมิติวิเศษเสียให้เรียบร้อย ใจหนึ่งตื่นเต้นไปหมด ใจหนึ่งหวาดกลัวว่าจะถูกมองประหลาด

          นางรีบชำระร่างกายให้เรียบร้อย จึงเดินไปเคาะประตูห้องท่านอาจารย์ทันที มือกำกระโปรงตนแน่น ทั้งตื่นเต้นทั้งกลัวในเวลาเดียวกัน

          “ท่านอาจารย์ ข้าเข้าไปได้หรือไม่”

          “ได้ เข้ามาสิ”

          ชายชราก็ได้แต่สงสัยว่านางมีธุระอะไร ถึงได้ยังไม่พักผ่อนเสียที

          ประตูถูกเปิดออก เซียวอันหนิงยิ้มเจื่อน ๆ ให้เขาในขณะที่ชายชราขมวดคิ้วมองนางท่าทางสงสัยยิ่งนัก ไหนว่าเหนื่อยเสียนักหนาแต่ตอนนี้กลับมาเคาะประตูขอคุยด้วยเสียอย่างนั้น นางเห็นสายตาพลันร้อนรน รีบปิดประตูให้เรียบร้อยก่อนเดินฉับ ๆ ไปนั่งเก้าอี้เรียบเรียงคำพูด

          “เอ่อ...อาจารย์ ท่านยังจำได้หรือไม่ ตอนท่านเจอข้า ข้าได้บอกว่าเกิดอุบัติเหตุจนหมดสติไป”

          ชายชราพยักหน้า ยังไม่แน่ใจว่าศิษย์ผู้นี้ต้องการจะสื่อถึงสิ่งใด “อืม...จำได้สิ เจ้าบอกว่าหมดสติไปจนสมองเลอะเลือน”

          คนงามยิ้มค้าง พล่ามไปเสียมากแต่อาจารย์ดันจำได้เพียงเลอะเลือนเพียงเท่านั้นงั้นรึ?

          นางลูบผมท่าทางประหม่าก่อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติดกังวล “คือว่า...หากข้าทำเรื่องประหลาดให้ท่านดู ท่านอย่าตกใจได้หรือไม่เจ้าคะ”

          เซียวเหวินมองนางด้วยแววตาสื่อความชัดเจนว่าไม่มีที่ใดของนางปกติมาตั้งแต่แรก จะมากังวลอันใดในเวลานี้

สุดท้ายเซียวอันหนิงได้หลับตา ตั้งจิตมั่นเพื่อเข้าไปในมิติ และเมื่อแบมือออกก็พบกับโสมสองต้นใหญ่อยู่ในสภาพสมบูรณ์

          ทางเซียวเหวินเห็นเช่นนั้นพลันตื่นตระหนกจนร่างแข็งค้าง ไม่คิดไม่ฝันว่าตนจะมีโอกาสเจอเรื่องพิศวงเช่นกับตา คนงามเห็นเช่นนั้นพลันรีบอธิบายก่อนถูกอาจารย์มองนางเป็นปีศาจไปเสียก่อน

          “ที่ข้าจะบอกอาจารย์ก็เรื่องนี้แหละ ยามนั้นข้าตกน้ำไป คิดว่าจะตายเสียแล้วแต่กลับมีเซียนคนหนึ่งมาหาบอกว่าข้ายังมิถึงที่ตาย จากนั้นจึงให้มิติซึ่งมีแต่ยาสมุนไพรมาให้ แล้วบอกว่าจงสร้างกุศลกับผู้อื่น รักษาผู้ตกยาก และจงอย่าบอกเล่าทุกเรื่องราวให้กับผู้ที่ไว้ใจมิได้ ท่านอาจารย์ ข้ารู้ว่าเรื่องนี้น่าเหลือเชื่อ ทว่าตัวข้ามีของเช่นนี้ไปแล้ว หวังว่าท่านจะไม่คิดว่าข้าเป็นปีศาจหรอกนะเจ้าคะ”

          นางทำทียิ้มเศร้าหมอง รู้ดีว่าชายชราจิตใจเปราะบางเป็นน้ำตาลเคลือบถังหูลู่ผู้นี้แพ้ทางสิ่งน่าสงสาร ไม่เช่นนั้นคงไม่ยอมเดินทางรอนแรมรักษาคนไปทั่วเช่นนี้ ซึ่งชายชราพอได้ยินเช่นนั้นมีหรือจะมองว่าศิษย์ตนเป็นมารไปได้ หากถึงขนาดเทพเซียนให้มิติอันเต็มไปด้วยยาซึ่งสรรพคุณรักษา คนเช่นนี้หรือจะเป็นมาร เขายิ้มให้ก่อนบอกน้ำเสียงนุ่มนวลระคนเป็นห่วง

          “เจ้าอย่าได้บอกเรื่องนี้กับผู้ใดเชียว มันจะเป็นอันตรายต่อตัวเจ้าเอง”

          “ข้าทราบเจ้าค่ะ ทว่าในเมื่อตอนนี้เป็นศิษย์ท่าน การเอาขาองพวกนี้ออกมาแล้วต้องหลบซ่อนย่อมทำให้ลำบากภายหลัง หากต้องหาข้ออ้างมาบอกท่านเสมอสู้บอกไปตามตรงเลยยังดีเสียกว่า อย่างไรเสียเจตนาของเทพเซียนผู้นั้นก็ให้มิติแก่ข้าเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นอยู่แล้ว”

          “เอาเถิด เจ้าเองก็ไปพักผ่อนได้แล้ว ข้าอยากเอนหลังเสียหน่อย”

          คืนนั้นเองระหว่างหลับใหล เซียวอันหนิงฝันถึงชายชุดดำที่นางกับอาจารย์ทำการช่วยเหลือไว้ ในฝันของนางเขาพุ่งมาโอบกอดนางแน่นเสียจนดิ้นไม่หลุด ยิ่งดิ้นอ้อมแขนแกร่งนั้นยิ่งรัดมากขึ้น จนในที่สุดหลังจากพยายามดิ้นรนเอาตัวรอด เปลือกตาพลันเปิดโพลงขึ้นมากะทันหัน หญิงสาวหอบหายใจ เหงื่อไหลโซมกาย เมื่อตั้งสติได้พลันมีโทสะปะทุขึ้นมา

          ‘น่าโมโหเสียจริง ข้ารึอุตส่าห์ช่วยเจ้าไว้แท้ ๆ ยังกล้าดีมาทำลามกในความฝันข้าเสียอย่างนั้น’

          มือเรียวลูบผมท่าทางหงุดหงิดงุ่นง่าน อีกไม่กี่ชั่วยามจะสว่างแล้ว นอนต่อไปก็มิหลับตาลงต่อได้ พอพบหน้าอาจารย์ก็ยังมีสภาพขอบตาแดงก่ำจากการอดนอน ใบหน้าสะลึมสะลือเล็กน้อยผิดจากปกติ ชายชราเลิกคิ้วมองท่าทางงุนงงกับใบหน้าเหมือนมิได้นอนดีๆ ไปเสียอย่างนั้น

          “เหตุใดดวงตาเจ้าถึงเป็นเช่นนั้นเล่า”

          คนงามเม้มปาก ไม่รู้ต้องอธิบายอย่างไรว่าเจ้าบุรุษชุดดำแปลงร่างเป็นงูหลามมารัดนางเสียจนกระดูกแทบแตก ขืนเอ่ยออกไปท่านอาจารย์คงคิดว่ามีความคิดอกุศลเป็นแน่

          “ข้าแค่แปลกที่เลยนอนมิค่อยหลับเจ้าค่ะ”

          นางเอ่ยออกไปส่ง ๆ ทางชายชราเองก็ทำเพียงพยักหน้ารับเท่านั้น เซียวอันหนิงรู้สึกว่าตอนนี้เป้าหมายการมาถึงเมืองหลวงได้ลุล่วงแล้ว ทว่าจะทำสิ่งใดต่อไปนั้นไม่รู้เลย

          “หลังจากนี้เราจะทำอย่างไรต่อไปหรือเจ้าคะ เพราะก็มาถึงเมืองหลวงแล้ว”

          “ข้าคิดเปิดโรงหมอ ช่วงเวลาที่เดินทางมาได้ยินข่าวว่ามีโรคประหลาด ในหมู่บ้าน ที่นั่นมิไกลจากเมืองหลวงนัก”

          เซียวอันหนิงมิคัดค้าน นางกับอาจารย์พากันเดินหาสถานที่เหมาะ ๆ สำหรับเปิดโรงหมอ ลองสอบถามดูว่ามีที่ใดพอให้เช่าได้บ้างซึ่งก็ได้มาที่หนึ่ง มันเป็นที่ที่ถูกเจ้าของทิ้งไว้ไม่ได้ทำประโยชน์ หากชายชราต้องการเปิดโรงหมอ เขาย่อมยินดีให้เช่าโดยง่าย อย่างไรก็เป็นพื้นที่สร้างกุศลแก่คนอื่น ๆ อยู่แล้ว

          ศิษย์อาจารย์และนายหน้าพากันมายังสถานที่ซึ่งกำลังคิดจะเช่า มองดูแล้วมีส่วนให้ต้องตกแต่งเพิ่มเติม ไม่ว่าจะเป็นการเพิ่มลิ้นชัก ตู้สำหรับแยกสมุนไพร เนื้อที่โดยรวมมีขนาดราว ๆ สองผิง (1 ผิง เท่ากับ 3.3 เมตร) สามารถกั้นห้องแยกไว้สำหรับพักผ่อนและตรวจคนไข้ได้อย่างชัดเจน เทียบกับพื้นที่อื่น ๆ ซึ่งต้องลงทุนปรับแต่งพอสมควร สู้เอาที่นี่ไปเสียเลยยังดีเสียกว่า

          เซียวอันหนิงตกลงเช่าที่นี่พร้อมกับหาคนออกแบบ ช่างไม้ มาช่วยจัดการเกี่ยวกับสิ่งของอันจำเป็นภายในพื้นที่ มีการจัดจ้างคนงานมาจัดการพื้นที่ให้สะอาดหมดจด ส่วนนางกับท่านอาจารย์ได้เช่าโรงเตี๊ยมอาศัยอยู่ชั่วคราว เขาเริ่มปรุงยาโดยอาศัยสมุนไพรจากนางระหว่างรอการตกแต่งโรงหมอ การไม่ต้องออกไปหาสมุนไพรจนปวดหลังทำให้งานเตรียมยาดำเนินไปได้ค่อนข้างไว เพียงสิบวันหลังตกลงเช่าพื้นที่ โรงหมอก็พร้อมทำการ

          เริ่มแรกชาวบ้านไม่รู้จักจึงไม่ค่อยมีคนเข้ามารักษา อาศัยเวลาสักพักถึงเริ่มมีคนเข้ามาขอความช่วยเหลือ วันนี้ในขณะที่นางกำลังช่วยอาจารย์แยกสมุนไพร ตรงประตูมีหญิงชาวบ้านคนหนึ่งพยุงชายวัยกลางคนท่าทางทุลักทุเล ใบหน้ามีแต่น้ำตาจนมอมแมมไปเสียหมด

          “ท่านหมอ ฮึก ช่วยสามีข้าด้วยเจ้าค่ะ”

          เซียวเหวินเห็นท่าไม่ดีจึงรีบบอก เขาละจากกองสมุนไพรทันทีเพื่อเตรียมยาสำหรับรักษา “พาสามีเจ้าไปนั่งเก้าอี้ เล่าอาการให้ข้าฟังว่าเขาป่วยอันใดมา”

          หญิงชาวบ้านเล่าอาการของสามี เริ่มจากมีอาการท้องเสียรุนแรง ต่อมาถึงอาเจียน ตกกลางคืนมีไข้ขึ้นสูง รุ่งสางเห็นท่าไม่ดีรีบพามาโรงหมอ ชายชราฟังแล้วเริ่มวินิจฉัยอาการ คงต้องจัดยาไปตามอาการเสียก่อน เขาครุ่นคิดว่าอาการไม่ใช่การป่วยแบบที่เจออยู่บ่อย ๆ เป็นไปได้ว่าอาจเป็นโรคระบาดในช่วงนี้

          เขาบอกเซียวอันหนิงจัดยาต้มสองห่อ เมื่อได้รับยาจากนางพลันหันมาบอกหญิงชาวบ้านซึ่งประคองสามีไม่ห่าง

          “จงนำยาสองห่อนี้ต้มให้เขากินสามเวลา ดื่มน้ำให้มาก อาการจะทุเลาลง”

          หญิงชาวบ้านรับยามา ดวงตามีน้ำตาเอ่อคลอก่อนถามราคา น้ำเสียงไม่แน่ใจนักเนื่องจากรู้ดีว่าหากแพงเกินไปตนคงจ่ายไม่ไหว ทว่าเพราะอาการสามีแย่เกินกว่าจะรอได้จึงไม่ได้คิดเรื่องนี้ ชายชรามิได้คิดค่ายา ค่าหมอแพงแต่แรกจึงบอกไปด้วยน้ำเสียงเมตตา

          “คิดเพียง100อีแปะ ดูแลสามีให้ดีเล่า ช่วงนี้ร่างกายอ่อนแอไปสักหน่อยเพียงต้มยาตามที่ได้รับไปก็จะดีขึ้นเอง”

          ได้ยินเช่นนั้นก็อึ้งไป ไม่คิดว่าค่าหมอ ค่ายาจะถูกถึงเพียงนี้ ด้วยราคาเพียงเท่านี้นางจ่ายไหว ขอบคุณสวรรค์เสียจริงที่มาเจอโรงหมอแห่งนี้ ไม่ใช่จ้องแต่จะสูบเลือดสูบเนื้อเหมือนท่านหมออู๋ผู้มีชื่อเสียง ‘หากมีเบี้ยมิถึงหนึ่งตำลึงเงิน ก็อย่าหวังว่าจะมีหยูกยาติดมือไป’

          ขอบคุณสวรรค์!