6

โจวเมี่ยวเมี่ยวที่ไม่ได้ปรุงยาพิษมานานมากแล้วไม่รู้เรื่องในหุบเขาเลยว่าเกิดสิ่งใดขึ้น แต่ศิษย์สายตรงของนางที่ทราบเรื่องจากศิษย์รับใช้กลับขมวดคิ้วมุ่นอย่างยุ่งยากใจ หากสมุนไพรพิษถูกนำไปใช้มากเกินไป ความปลอดภัยภายในหุบเขาก็จะลดน้อยลงตามไปด้วย

“เจ้าคิดว่าเราควรบอกเรื่องนี้กับท่านอาจารย์หรือไม่?” ลี่ฮวาถามเพื่อน ๆ

“ข้าว่าเรารอดูเหตุการณ์อีกสักพักดีไหม?” จิงฟางกล่าว

“แล้วถ้ารอต่อไปจนสมุนไพรพิษในหุบเขาไม่สามารถเกิดทันเช่นนี้ ความปลอดภัยของคนในหุบเขาจะเป็นอย่างไรเล่า” เป่าจู้เอ่ยอย่างหนักใจ

“เฮ้อ เหตุใดจึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้กันนะ ทั้งที่พวกเราก็กำชับให้ใช้สมุนไพรแค่ที่จำเป็นสำหรับปรุงยาเท่านั้น” ชุนหยานกล่าว

“เกิดเป็นคนย่อมต้องมีความโลภ พวกเจ้าอย่าคิดว่าทุกคนจะคิดเหมือนพวกเราสิ เพื่อเงินแค่เล็กน้อยจากยาพิษ พวกเขาจึงได้ทำเช่นนี้” ซูฉินกล่าว

“หรือเราจะไล่พวกเขาลงจากเขาไปเลยดี?” หยูเฟินให้ความเห็นบ้าง

“นั่นคงยากที่จะทำ ในเมื่อพวกเรารับพวกเขามาด้วยตนเองแล้ว มีหรือคนเหล่านั้นจะยอมลงเขาไปโดยไม่ได้สิ่งใดกลับไปบ้างน่ะ” ลี่ฮวากล่าว

“มานึกเสียใจตอนนี้ก็คงจะสายเกินไปสินะ ในเมื่อเรื่องนี้พวกเราเป็นคนก่อ เราก็ต้องช่วยกันแก้ไขเอง จะให้อาจารย์ลำบากไม่ได้” ฉิวจู้ออกความเห็นบ้าง

“หากบอกพวกเขาดี ๆ ไม่ได้ ข้าจะฆ่าพวกเขาเสีย” ซูฉินกล่าวอย่างเย็นชา

ศิษย์ทั้ง 12 ต่างตกลงกันในที่สุดว่าจะเตือนพวกเขาด้วยวาจาก่อน หากว่าพวกเขาไม่ทำตามข้อกำหนดแล้วก็ทำได้แค่ฆ่าไก่ให้ลิงดูเท่านั้น พวกนางเชื่อว่าหากเห็นว่าพวกนางเอาจริง คนที่เหลือคงไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งอีก

หลังจากพวกนางให้ศิษย์รับใช้ไปแจ้งคำสั่งแล้ว แต่กลับพบว่ายังมีคนฝ่าฝืนอยู่จริง ๆ พวกนางก็ไม่ลังเลที่จะฆ่าคนพวกนั้นและยึดยาพิษทั้งหมดกลับมา ทำให้คนที่เหลืออยู่ในสำนักต่างไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งอีกต่อไป แต่ถึงแม้จะหยุดการเก็บสมุนไพรที่มากเกินไปได้ก็ตาม สมุนไพรในหุบเขาพิษที่เสียไปนั้นก็มีจำนวนมากเกินกว่าที่จะปกป้องทางขึ้นลงหุบเขาได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ภายนอกหุบเขาที่ผู้คนต่างระดมกำลังช่วยกันตามหาต้นตอคนขายยาพิษได้รับเบาะแสเรื่องนี้กันบ้างแล้ว หลังจากต้องใช้เวลามากกว่าครึ่งปีเพื่อตามหาเบาะแสพวกนี้ พวกเขาส่งคนแอบติดตามจนทราบว่าพ่อค้าคนกลางไปได้ยาพิษมาจากใคร พวกเขาจับคนขายมาสอบสวนอย่างหนัก มีหลายคนที่ยอมตายไม่ยอมบอกที่มาเพราะพวกเขายังสำนึกในบุญคุณของอาจารย์อยู่ แต่กลับมีศิษย์นอกบางคนที่ทนการทรมานไม่ไหวแล้วบอกที่อยู่ของหุบเขาพิษออกไป

เมื่อทราบที่อยู่ของหุบเขาพิษแล้ว เหล่าเจ้าสำนักและจอมยุทธ์จำนวนมากที่ลำบากหาที่มาของพิษต่างไปรวมตัวกันที่สำนักเส้าหลินเพื่อวางแผนทำลายหุบเขานี้เสียในเร็ววัน ไม่เช่นนั้นคงมีคนต้องตกตายเพราะพิษร้ายเหล่านี้ไม่เว้นแต่ละวันเป็นแน่ พวกเขารู้ดีว่าคนที่ถูกพิษบางคนก็สมควรตาย แต่การมีพิษร้ายมากมายกระจายไปทั่วแคว้นนั้นน่ากลัวยิ่งกว่า คนดี ๆ ถูกฆ่าด้วยพิษจากศัตรูไปก็มากเช่นกัน ดังนั้นการรวมตัวในครั้งนี้เพื่อกำจัดสำนักพิษจึงเกิดขึ้น

“ท่านเจ้าอาวาสคิดว่าเราควรเดินทางไปยังหุบเขาพิษเมื่อใดดีขอรับ” เจ้าสำนักกระบี่แห่งหนึ่งในแคว้นถามขึ้นเป็นคนแรก

“รอให้รวบรวมคนได้มากกว่านี้เสียก่อนดีหรือไม่? พวกเรายังไม่รู้เลยว่าที่นั่นจะมีคนมากน้อยเพียงใด อีกอย่างพิษพวกนี้ช่างร้ายกาจนัก หากมีคนถูกพิษเข้าคงไม่รอดกลับมากันเป็นแน่” เจ้าอาวาสกล่าว

“ที่ท่านพูดก็ถูกนะขอรับ แต่ข้าคิดว่าเราหายาแก้พิษกันก่อนดีหรือไม่? ข้าได้ยินว่ามีคนขายยาถอนพิษเหล่านี้อยู่ด้วยขอรับ หากเราได้มาก็ไม่ต้องกลัวแล้วว่าจะต้องตาย”

“เจ้าสำนักหยางพูดถูก เราคงต้องรวบรวมยาแก้พิษมาให้ได้มากที่สุดเสียก่อน เพื่อป้องกันไม่ให้มีใครล้มตายจากพิษเหล่านี้อีก” เจ้าสำนักเฟยเอ่ยขึ้น

“เช่นนั้นก็เอาตามที่พวกท่านว่า ให้ศิษย์ของแต่ละสำนักออกตามหาคนขายยาแก้พิษให้ได้มากที่สุดเสียก่อนเราค่อยออกเดินทาง” เจ้าอาวาสกล่าว

เหล่าเจ้าสำนักต่างรับคำเจ้าอาวาสโดยพร้อมเพรียงกันเสียงดัง พวกเขานำเงินที่มีอยู่มอบให้ศิษย์สำนักของตนกระจายตัวไปซื้อยาแก้พิษมาในทันที ส่วนพวกเขานั้นจะยังพักอยู่ที่วัดเส้าหลินเพื่อรอออกเดินทางไปยังหุบเขาพิษพร้อมกันในอีกไม่กี่วันข้างหน้าหลังจากได้ยาแก้พิษ

ด้านหุบเขาพิษพอได้ข่าวว่ามีคนกว้านซื้อยาแก้พิษไปจำนวนมากก็ต่างแปลกใจไม่น้อย เหล่าศิษย์สายตรงของโจวเมี่ยวเมี่ยวปรึกษาหารือกันก่อนจะเร่งผลิตยาแก้พิษออกไปขายในตลาดเพราะคิดว่าน่าจะมีคนในสำนักก่อเรื่อง พวกนางจึงอยากทำยาแก้พิษออกไปไถ่โทษ แต่กว่าที่พวกนางจะรู้ว่ายาแก้พิษเหล่านั้นถูกนำมาใช้เพื่อฆ่าศิษย์ของพวกนาง เหตุการณ์ต่าง ๆ ก็สายเกินกว่าจะแก้ไขเสียแล้ว

ศิษย์ในหุบเขาที่ได้รับคำสั่งให้เร่งผลิตยาแก้พิษต่างช่วยกันทำอย่างขะมักเขม้นเช่นกัน พวกเขาไม่รู้ว่าเหตุใดเหล่าอาจารย์จึงได้เร่งรีบให้ผลิตยาแก้พิษออกไปขายเช่นนี้ แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของอาจารย์ พวกเขาก็ไม่กล้าขัด

สำนักฝ่ายธรรมะที่รวมตัวกันอยู่ที่วัดเส้าหลินได้รับข่าวในอีกสามวันต่อมาว่ามีคนนำยาแก้พิษจำนวนมากออกมาขายก็เปลี่ยนวันเวลาเดินทางไปยังหุบเขาพิษอีกครั้ง พวกเขาจะรอจนกว่าจะกว้านซื้อยาแก้พิษมาได้ทั้งหมดเสียก่อนเพื่อความปลอดภัย ถึงแม้จะไม่รู้ว่ายาแก้พิษพวกนี้จะใช้ได้ผลมากน้อยเพียงใด แต่การป้องกันเอาไว้ก่อนก็เป็นเรื่องดี

กว่าที่พวกเขาจะเตรียมยาทั้งหมดเสร็จสิ้นสำหรับผู้ที่จะเข้าร่วมปราบปรามคนจากหุบเขาพิษก็ใช้เวลากว่าครึ่งเดือนเลยทีเดียว จำนวนคนที่อาสาไปรบในครั้งนี้มีมากกว่าหนึ่งพันคน ทุกคนต่างได้รับการแจกจ่ายยาแก้พิษหลากหลายชนิดเอาไว้ป้องกันตัวก่อนออกเดินทางจากวัดเส้าหลิน

คนของวัดเส้าหลินนั้นเดินทางไปเพียงแค่หนึ่งร้อยคนเท่านั้น พวกเขาต่างมีฝีมือเทียบเท่ากับเจ้าสำนักอื่น ๆ และรองเจ้าสำนักเท่านั้น วัดเส้าหลินจึงไม่จำเป็นจะต้องนำคนไปมากมายนัก ยิ่งกับเจ้าสำนักที่มีฝีมือนับว่าเก่งกาจที่สุดในยุทธภพ พวกเขามั่นใจว่าการไปปราบปรามคนจากหุบเขาพิษจะไม่มีสิ่งใดผิดพลาดอย่างแน่นอน

ศิษย์ทั้ง 12 ของโจวเมี่ยวเมี่ยวต่างดีใจที่ยาถอนพิษที่พวกนางสั่งศิษย์เร่งผลิตออกมาทำเงินได้จำนวนมาก พวกนางรายงานเรื่องนี้ต่อโจวเมี่ยวเมี่ยวและซื้อเสบียงอาหารมาไว้ที่หุบเขามากมายเพียงพอสำหรับหนึ่งปีเลยทีเดียว

“เหตุใดพวกเจ้าจึงได้ซื้อเสบียงมาไว้มากมายนักเล่า”

“พวกเราเห็นว่าการให้คนลงเขาบ่อย ๆ จะเกิดอันตรายได้เจ้าค่ะ จึงให้ศิษย์นอกไปซื้อมาเก็บเอาไว้ให้เพียงพอแทน” เยว่เอ๋อกล่าว

“ในเมื่อซื้อมาแล้วก็ช่างเถิด อย่าลืมทำห้องเก็บเอาไว้ให้ดีเล่า”

“เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์”

ศิษย์อาจารย์ต่างพูดคุยกันต่ออีกพักใหญ่กว่าที่ทั้งหมดจะแยกย้ายกันไปฝึกฝนวิชาต่อตามที่โจวเมี่ยวเมี่ยวให้คำแนะนำ

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

กลุ่มของจอมยุทธ์ทั่วแคว้นพันกว่าคนมาถึงตีนหุบเขาพิษแล้ว พวกเขาพักผ่อนเพื่อให้ร่างกายสมบูรณ์ที่สุดก่อนหนึ่งวัน คนของหุบเขาพิษที่คิดจะลงเขาไปขายยาเห็นคนจำนวนมากอยู่ก็รีบขึ้นไปแจ้งข่าวบนเขาทันที

“ท่านอาจารย์ แย่แล้วขอรับ ที่ตีนเขามีคนกว่าพันคนพักอยู่ขอรับ ข้าไม่รู้ว่าพวกเขามาที่นี่ทำไม แต่ดูท่าทางแล้วไม่น่าจะมาดีขอรับ” ศิษย์คนหนึ่งรีบวิ่งไปรายงานซิ่วหลาน

“หืม? เหตุใดจึงมีคนมามากมายนักเล่า เจ้ารีบส่งคนไปแจ้งอาจารย์คนอื่น ๆ และส่งคนไปเฝ้าดูสถานการณ์ที่ตีนเขาก่อน ข้าจะรีบไปรายงานท่านเจ้าสำนัก”

“ขอรับท่านอาจารย์”