All Chapters of ท่านอ๋องพิการกับนางมารมาใช้กรรม: Chapter 1 - Chapter 10

โจวเมี่ยวเมี่ยวเคยเรียนรู้เรื่องสมุนไพรกับท่านพ่อก่อนแต่งงาน ทำให้นางสามารถรักษาคนและฆ่าคนได้ไม่ยาก อีกทั้งความจริงนางได้ฝึกฝนพลังปราณมาตั้งแต่ยังเด็กกับท่านพ่อ เพียงแต่หลังแต่งงานนางไม่ได้ทำการฝึกฝนต่อ จึงทำให้นางไม่มีพลังมากพอที่จะแก้แค้นแทนลูกชายได้ในตอนนั้นในหุบเขาพิษนี้มีสมุนไพรพิษเป็นจำนวนมาก โจวเมี่ยวเมี่ยวต้องอาบยาพิษทุกวันเพื่อให้ร่างกายทนทานต่อพิษและสามารถปล่อยปราณพิษออกมาได้ นี่เป็นสิ่งที่นางคิดค้นขึ้นมาด้วยตนเอง นางยอมใช้ตัวเองทดลองยาพิษต่าง ๆ โดยไม่กลัวว่าตนเองจะตกตายไปแม้แต่น้อย เพราะความแค้นที่นางมีนั้นใหญ่หลวงนัก ลูกชายคนเดียวของนางที่รักนางที่สุดตายไปแล้ว นางไม่มีหน้าจะกลับไปหาครอบครัวที่ต่างเมือง ชีวิตนางต้องการแค่ทำให้คนในตระกูลฉินตายไปอยู่ในปรโลกเพื่อปลอบโยนดวงวิญญาณของลูกชายนางเท่านั้นหุบเขาพิษแห่งนี้ไม่มีคนกล้าเข้ามาแต่ไหนแต่ไร ด้วยรู้ดีว่าเพียงก้าวเท้าเข้ามาเพียงชายขอบก็จะมีสมุนไพรพิษทำให้บาดเจ็บล้มตายได้โดยง่าย แต่สำหรับโจวเมี่ยวเมี่ยวที่รู้จักสมุนไพรทั้งหลายดีไม่นับเป็นอะไร นางสามารถเข้ามาอยู่อาศัยในหุบเขานี้อย่างสงบได้ไม่ยาก การทดสอบพิษของนางยังมีความก้าวหน

หลังจากวางยาครบเจ็ดวัน เหล่าหมอที่ยังคงมาทำการรักษาคนในตระกูลฉินต้องตกใจเมื่อมีคนเริ่มตายไปทีละคนด้วยอาการเลือดออกจากทวารทั้งเจ็ด พวกเขาตรวจร่างที่เพิ่งตายไปก็ไม่พบว่ามีพิษใดอยู่ในร่างแม้แต่น้อย เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับหมออย่างพวกเขาที่ไม่สามารถช่วยเหลือคนตระกูลฉินที่กำลังตายไปทีละคนๆ อย่างทรมานได้เลยข่าวนี้ถูกแพร่ออกไปโดยผู้ช่วยหมอที่มารักษาคนตระกูลฉินในเวลาไม่นานและฮ่องเต้ก็ได้รับรายงานเช่นเดียวกัน พระองค์ทรงหวาดกลัวมากว่าจะมีอะไรไม่ชอบมาพากลจึงส่งองครักษ์และหมอหลวงไปตรวจศพคนตระกูลฉินเพื่อความแน่ใจว่าสาเหตุนั้นเกิดจากอะไรกันแน่หมอหลวงหลายคนต่างตรวจศพ น้ำและอาหารที่คนในตระกูลฉินกินเข้าไปก็ไม่พบว่ามีพิษแต่อย่างใด ด้วยความจนใจ หมอหลวงได้แต่กลับไปรายงานฮ่องเต้ตามที่พวกเขาตรวจสอบได้ปัง!!!“พวกเจ้าช่างไร้สามารถนัก! หากไม่รู้สาเหตุการตายของคนทั้งตระกูลฉินแบบนี้ข้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าสักวันในวังจะไม่เกิดเรื่องเช่นนี้น่ะ!”“ขอฝ่าบาทได้โปรดระงับอารมณ์พะย่ะค่ะ พวกเราตรวจสอบทุกอย่างแล้วจริง ๆ หากมีการวางยาพิษตามการสันนิษฐานของพวกกระหม่อม นี่ก็นับว่าเป็นพิษที่พิสดารมากพะย่ะค่ะ ตั้งแต่

โจวเมี่ยวเมี่ยวที่ไม่ได้ปรุงยาพิษมานานมากแล้วไม่รู้เรื่องในหุบเขาเลยว่าเกิดสิ่งใดขึ้น แต่ศิษย์สายตรงของนางที่ทราบเรื่องจากศิษย์รับใช้กลับขมวดคิ้วมุ่นอย่างยุ่งยากใจ หากสมุนไพรพิษถูกนำไปใช้มากเกินไป ความปลอดภัยภายในหุบเขาก็จะลดน้อยลงตามไปด้วย“เจ้าคิดว่าเราควรบอกเรื่องนี้กับท่านอาจารย์หรือไม่?” ลี่ฮวาถามเพื่อน ๆ“ข้าว่าเรารอดูเหตุการณ์อีกสักพักดีไหม?” จิงฟางกล่าว“แล้วถ้ารอต่อไปจนสมุนไพรพิษในหุบเขาไม่สามารถเกิดทันเช่นนี้ ความปลอดภัยของคนในหุบเขาจะเป็นอย่างไรเล่า” เป่าจู้เอ่ยอย่างหนักใจ“เฮ้อ เหตุใดจึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้กันนะ ทั้งที่พวกเราก็กำชับให้ใช้สมุนไพรแค่ที่จำเป็นสำหรับปรุงยาเท่านั้น” ชุนหยานกล่าว“เกิดเป็นคนย่อมต้องมีความโลภ พวกเจ้าอย่าคิดว่าทุกคนจะคิดเหมือนพวกเราสิ เพื่อเงินแค่เล็กน้อยจากยาพิษ พวกเขาจึงได้ทำเช่นนี้” ซูฉินกล่าว&

“อามิตตาพุทธ ประสกอย่าได้ฆ่าคนอีกเลย ที่พวกเราต้องกวาดล้างที่นี่เพราะยาพิษที่พวกเจ้าสร้างขึ้นมาทำให้คนบริสุทธิ์ต้องตกตายไปเป็นจำนวนมาก”“ฮึ! คนบางคนมันก็สมควรตายมิใช่หรือ? ชาวบ้านเหล่านี้พวกเขาแค่ต้องการแก้แค้นคนที่ทำร้ายพวกเขาด้วยตนเอง ข้าเพียงแค่สอนพวกเขาเล็กน้อยเท่านั้น แต่พวกท่านกลับนำคนมามากมายเพื่อฆ่าล้างบางคนที่นี่ ไม่ใช่ว่าพวกท่านจะเลวร้ายกว่าพวกข้าหรอกหรือ?”“เจ้าอย่าได้เห็นผิดเป็นชอบ คนที่ได้รับพิษจากพวกเจ้าบางคนอาจจะเลวร้ายจริง แต่คนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องเล่า พวกเขาเหตุใดจึงต้องตกตายเพราะพิษของพวกเจ้าด้วย”“นั่นสิ พวกเจ้าก่อกรรมทำเข็ญมาหลายปี วันนี้พวกเราจึงต้องรวมตัวกันมากำจัดพวกเจ้าและสถานที่อันเลวร้ายแห่งนี้ให้หมดสิ้น!” เจ้าสำนักคนหนึ่งกล่าว“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าโจวเมี่ยวเมี่ยว ไม่เคยสอนให้ใครทำร้ายผู้บริสุทธิ์ ในเมื่อพวกเจ้าต้องการทำลายหุบเขาพิษนี้ของข้า พวกเจ้าก็จงตกตายเป็นเพื่อนพวกข้าที่นี่

ณ จวนอู๋อ๋องขันทีอ้ายมาถึงในเวลาไม่นานและประกาศราชโองการแต่งงานในวันพรุ่งนี้ให้อู๋อ๋องรับทราบ ก่อนจะขอทูลลากลับวังหลวงไป เพราะกลัวสายตาดุร้ายของอู๋อ๋องที่ถูกมัดมือชกให้แต่งงานแก้เคล็ดกับบุตรีอนุจวนเสนาบดีกรมโยธา“ท่านอ๋องแน่ใจหรือว่าจะรับราชโองการนี้ เหตุใดพระองค์ไม่ปฏิเสธไปเล่า”“ฮึ! เจ้าคิดว่าเสด็จพ่อจะยอมรับได้หรือ? ในเมื่อพระองค์ทรงเชื่อว่าการแต่งงานแก้เคล็ดครั้งนี้จะช่วยให้ข้าหายได้” หยางชิงหลงกล่าวอย่างเย็นชา“แต่อย่างไรฝ่าบาทก็โปรดปรานพระองค์ที่สุดนะพะย่ะค่ะ หากพระองค์ต้องการแต่งกับบุตรีเสนาบดีคนใด ฮ่องเต้ก็คงไม่ปฏิเสธแน่ แต่นี่พระองค์กลับยอมแต่งงานกับสตรีที่เป็นเพียงบุตรีอนุเท่านั้น แบบนี้จะไม่เป็นการดูถูกจวนอู๋อ๋องหรือพะย่ะค่ะ”“ช่างเถิด แต่งกับใครก็ไม่ต่างกัน เจ้าก็รู้ดีว่าพิษของข้าร้ายแรงแค่ไหน เสนาบดีซินก็แค่อยากได้ทรัพย์สินของข้าเท่านั้น จึงได้กล้าส่งบุต