7

ทั้งสองแยกย้ายกันไปแจ้งข่าวอย่างรวดเร็ว ซิ่วหลานใช้วิชาตัวเบารีบไปยังกระท่อมด้านหลังซึ่งเป็นที่พักของโจวเมี่ยวเมี่ยว

“ท่านอาจารย์!!”

“หืม? เจ้าเป็นอันใด เหตุใดจึงได้เสียงดังเช่นนี้เล่า”

“แย่แล้วเจ้าค่ะ! ที่ตีนเขาตอนนี้มีจอมยุทธ์มากกว่าพันคนมาพักอยู่ ข้าไม่รู้ว่าพวกเขามาที่นี่เพราะเหตุใดเจ้าค่ะ”

“เจ้าใจเย็น ๆ ก่อน ส่งคนไปวางยาพิษที่ทางขึ้นหุบเขาเสีย หากพวกเขาคิดร้ายกับพวกเราจริง ๆ พวกเขาจะต้องขึ้นเขามาแน่ ตอนนี้เจ้ารีบสั่งคนไปป้องกันไว้”

“เจ้าค่ะอาจารย์ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” ซิ่วหลานรีบคำนับอาจารย์และจากไป

โจวเมี่ยวเมี่ยวนั่งจิบชาคิดว่าเหตุใดจึงมีจอมยุทธ์มากมายมาที่นี่ แถมพวกเขายังไม่คิดจะปิดบังการมาแม้แต่น้อย โจวเมี่ยวเมี่ยวไม่อยากให้ศิษย์ของนางล้มตายหลังจากที่นางสั่งสอนมาอย่างยากลำบาก การส่งคนไปวางยาพิษตามทางเป็นแค่แผนการป้องกันเท่านั้น หากนางต้องการให้ศิษย์ของนางปลอดภัย นางจะต้องส่งพวกเขาหลบออกจากหุบเขาพิษแห่งนี้โดยเร็ว ส่วนนางนั้นไม่ต้องการจากลูกชายนางไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น นางจะอยู่กับลูกของนางที่นี่

บนหุบเขาพิษตอนนี้ผู้คนต่างวุ่นวายไปหมด คำสั่งให้วางยาพิษตามทางขึ้นหุบเขาแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว ศิษย์ของโจวเมี่ยวเมี่ยวทั้ง 12 หลังสั่งการแล้วก็มารวมตัวกันที่กระท่อมของโจวเมี่ยวเมี่ยวในช่วงค่ำ

“อาจารย์ พวกเราจะทำอย่างไรต่อไปดีเจ้าคะ” หยูเฟินถามอย่างกังวล

“ข้าอยากให้พวกเจ้าหลบหนีไปทางหลังเขาเสีย เจ้าคงจำได้ว่าภูเขาอีกลูกไม่ห่างจากที่นี่อุดมสมบูรณ์นัก ข้าไม่อยากให้พวกเจ้าต้องตกตายอยู่ที่นี่กับข้า” โจวเมี่ยวเมี่ยวยิ้มอย่างอาทรให้ศิษย์ทั้งหมด

“ไม่ได้นะเจ้าคะท่านอาจารย์ หากจะไปเราต้องไปด้วยกันเจ้าค่ะ” เป่าจู้รีบค้าน

“ข้าก็ไม่ไปเจ้าค่ะ หากอาจารย์จะอยู่ที่นี่ ข้าก็จะอยู่ด้วย” จิงฟางกล่าว

“พวกเจ้าอย่าได้ดื้อดึง ข้าสั่งสอนพวกเจ้ามาหลายปี เห็นพวกเจ้าเหมือนดั่งบุตรหลาน ใยข้าจะไม่อยากปกป้องพวกเจ้าเล่า”

“ฮึก… อาจารย์… ข้าไม่อยากไปจากท่าน” ฉิวจู้กล่าวไปร้องไห้ไป

“ฮือ… ข้าก็ไม่อยากไป” หยูเฟินกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหวจึงร้องไห้อีกคน

“เฮ้อ พวกเจ้าอย่าร้อง นี่เป็นคำสั่งสุดท้ายของข้า จงเก็บข้าวของแล้วรีบออกเดินทางให้เร็วที่สุดเสีย ส่วนศิษย์นอกพวกนั้นอย่าได้ใส่ใจ พวกเขาก่อเรื่องจนพวกเราถูกคนภายนอกเห็นว่าเป็นสำนักมารไปแล้ว ข้าไม่อยากให้พวกเขาใช้วิชาที่พวกเจ้าสั่งสอนทำร้ายคนอีกต่อไป รีบไปซะ!” โจวเมี่ยวเมี่ยวส่งสายตานิ่งเรียบมองกวาดไปยังศิษย์ที่นางรักตรงหน้า

ศิษย์ทั้งหมดต่างหลั่งน้ำตาอย่างเศร้าโศก เป็นพวกนางที่อยากช่วยเหลือคนพวกนั้นจนทำร้ายอาจารย์เข้าในวันนี้ ทั้งที่ไม่อยากจากไป แต่นี่เป็นคำสั่งของอาจารย์ผู้เปรียบเสมือนแม่ของพวกนาง

“ฮึก… ในเมื่อนี่เป็นคำสั่งอาจารย์ พวกเราจะทำตามเจ้าค่ะ ข้าขออภัยที่ไม่สามารถตอบแทนบุญคุณของท่านได้อีกต่อไป” ซูจินสะอึกสะอื้นกล่าวทั้งน้ำตา

“เอาล่ะ ๆ ข้าเข้าใจพวกเจ้าดี หลังไปจากที่นี่ จงอย่าคิดรับศิษย์อีก พวกเจ้าจงหาสามีและมีครอบครัวไปเสีย ส่วนเรื่องการถ่ายทอดวิชาให้บุตรหลานพวกเจ้าในอนาคตนั้น ข้าไม่ห้ามหากพวกเจ้าต้องการ แต่จงจำไว้ว่าอย่าได้ใช้ยาพิษทำร้ายคนดีเด็ดขาด นี่เป็นสิ่งที่ข้าอยากขอร้องพวกเจ้า พวกเจ้ารับปากข้าได้หรือไม่?”

“พวกเรารับปากเจ้าค่ะ” ทั้งหมดรีบรับคำทั้งน้ำตา ก่อนจะก้มกราบลาโจวเมี่ยวเมี่ยว

“พวกเจ้ารีบไปเถิด อย่าได้ชักช้าและอย่าให้ใครพบเห็นเล่า”

“พวกเราเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ อาจารย์รักษาตัวด้วย”

โจวเมี่ยวเมี่ยวมองส่งศิษย์ทั้งหมดของนางด้วยแววตาชื่นชม นางรู้ดีว่าเด็กเหล่านี้จะไม่กล้าขัดคำสั่งเสียสุดท้ายของนางเป็นแน่ ส่วนศิษย์นอกพวกนั้นนางไม่เคยสนใจความเป็นความตายของพวกเขามาแต่แรกแล้ว

“อาหลาง อีกไม่นานแม่ก็จะได้ไปอยู่เป็นเพื่อนเจ้าแล้วนะ คืนนี้แม่จะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าที่นี่จนกว่าจะเช้า ดีหรือไม่?” โจวเมี่ยวเมี่ยวหันไปทางหลุมศพบุตรชาย

ศิษย์สายตรงของโจวเมี่ยวเมี่ยวเก็บสิ่งของจำเป็นในเวลาอันรวดเร็ว ก่อนที่พวกนางจะใช้วิชาตัวเบาลอบออกไปจากที่พักด้านหลังเขาที่อาจารย์เคยพาไปทันที พวกนางไม่คิดจะเสียเวลาตามคำสั่งของอาจารย์ และสัญญาว่าจะหาสามีที่ดีในอนาคต

รุ่งสางวันต่อมา

เหล่าจอมยุทธ์ที่มาต่างกินยาถอนพิษก่อนจะเดินทางตามหลังเจ้าสำนักต่างๆ ขึ้นไปยังหุบเขาพิษ พวกเขาไม่รู้หรอกว่ายาพวกนี้จะช่วยชีวิตพวกเขาได้มากเพียงใด ขอแค่พวกเขาสามารถกำจัดคนบนเขาได้สักคนหนึ่งก็นับว่าช่วยเหลือชาวบ้านที่ต้องตายจากพิษร้ายเหล่านี้ได้ก็พอแล้ว

“ท่านเจ้าอาวาส เราไม่ล้อมหุบเขานี้เอาไว้หรือขอรับ” เจ้าสำนักคนหนึ่งเอ่ย

“อามิตตาพุทธ ข้ากลัวว่าหากล้อมเอาไว้ทั้งหมด ไม่รู้พวกท่านจะถูกพิษกันหรือไม่”

“เรื่องนั้นข้าคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหานะขอรับ ในเมื่อพวกเรากินยาแก้พิษมาก่อน”

“เช่นนั้นพวกท่านก็สั่งการเถิด ข้าต้องการเพียงกำจัดต้นตอของผู้สร้างพิษร้ายเหล่านี้เท่านั้น หลังจากกำจัดคนเสร็จสิ้น เรายังต้องเผาทำลายสมุนไพรพิษเหล่านี้ด้วย”

“ขอรับท่านเจ้าอาวาส” เหล่าเจ้าสำนักต่างส่งคำสั่งออกไปยังคนของตน

เมื่อจอมยุทธ์ทั้งหมดทราบถึงคำสั่งนี้แล้วจึงแยกย้ายกันออกไปล้อมรอบหุบเขาพิษเอาไว้และเดินทางขึ้นเขาตามทิศทางที่ตนเองล้อมเอาไว้อย่างรวดเร็ว

ระหว่างทางขึ้นเขามีจอมยุทธ์บางคนที่ยาแก้พิษนั้นไม่เป็นผล จำต้องรีบลงจากเขาก่อนเพื่อไม่ให้เป็นภาระคนอื่นเกือบหนึ่งร้อยคน แต่จำนวนคนที่ยังคงเดินทางขึ้นไปนั้นก็ยังมีนับพันคนเช่นเดิม พวกเขาเร่งใช้วิชาตัวเบาเพื่อให้ถึงยอดเขาที่คิดว่าน่าจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม

ทางด้านเหล่าเจ้าสำนักที่ขึ้นไปถึงก่อนไม่พูดพร่ำทำเพลง พวกเขาเห็นศิษย์บนเขาก็ฆ่าอย่างไม่ละเว้น เสียงการต่อสู้และเสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นทั่วหุบเขา โจวเมี่ยวเมี่ยวได้แต่หลับตาลงอย่างปลดปลง นางไม่คิดว่าคนเหล่านั้นจะไม่ถามไถ่สักคำก็ลงมือ โจวเมี่ยวเมี่ยวได้แต่ขอโทษศิษย์นอกที่ตายไปทั้งหมด

เสียงการต่อสู้ยังคงดังมาเป็นระยะ เพราะศิษย์นอกที่อยู่บนเขานี้มีหลายคนที่เรียนวิชากับศิษย์ของนางมาหลายปีแล้วไม่ยอมลงเขา พวกเขาจึงมีฝีมือไม่น้อย รวมถึงพิษที่ใช้ก็รุนแรงกว่าศิษย์ทั่วไปที่เพิ่งเข้ามาเรียนที่นี่

“อ๊าก!!! อาจารย์ช่วยด้วย!” เสียงร่ำร้องเรียกหาอาจารย์ของศิษย์นอกดังไปทั่วบริเวณ

“อั่ก!! อาจารย์…” ศิษย์นอกคนหนึ่งถูกดาบแทงเข้าร่างอย่างน่าสงสาร

“พวกเจ้า!! หยุดมือเดี๋ยวนี้!!!”

พรึ่บ! ฟู่ม!!! อ๊าก!!!

ด้วยพลังปราณพิษของโจวเมี่ยวเมี่ยว ทำให้จอมยุทธ์จำนวนมากตายลงภายในพริบตาเดียว จอมยุทธ์หลายคนเห็นฝีมือผู้มาซึ่งมีผมสีม่วง ตาสีม่วงแปลกตาตรงหน้าก็รู้ว่าเป็นผู้ที่มีฝีมือสูงส่งที่สุดในหุบเขาแห่งนี้ พวกเขารีบถอยกรูดไปด้านหลังเหล่าเจ้าสำนักฝีมือดีในทันใด

“พวกเจ้ากล้าดีอย่างไรมาทำร้ายคนบนหุบเขาของข้า!” โจวเมี่ยวเมี่ยวมองกราดไปยังผู้คนจำนวนมากตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว