บทที่ 1

“เพียะ”

เสียงตบดังขึ้น ซูเนี่ยนลืมตาขึ้น เห็นกลุ่มหญิงวัยกลางคนผู้เป็นบ่าวรับใช้ที่สวมใส่ชุดโบราณห้อมล้อมเธออยู่

“เพียะ”

เสียงตบดังขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้ซูเนี่ยนสะดุ้งตื่นขึ้นทันที

เธอจำได้แม่นว่าเธอกำลังทำการทดลองศึกษายาต้านการอักเสบชนิดพิเศษตัวต่อไปที่กำลังจะออกขาย แต่คาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะถูกผู้ช่วยของเธอแทงจนตายเสียก่อน

อะไรเนี่ย นี่เราเดินทางข้ามมิติเวลามางั้นหรือ!

“พระชายาเพคะ บ่าวขอให้พระชายาหยุดดิ้นรนและเอาเด็กในท้องออกแต่โดยดีเสียเถอะเพคะ จวนท่านอ๋องนี้ไม่มีที่สำหรับลูกนอกคอกหรอกนะเพคะ”

คนตรงหน้าซูเนี่ยนคือผู้หญิงแต่งกายในชุดหัวหน้าบ่าวรับใช้คนหนึ่งถือถ้วยยาอยู่ในมือ และจ้องมองซูเนี่ยนด้วยสายตาดูถูก

พระชายา? เด็ก?

ซูเนี่ยนก้มศีรษะลง เหลือบมองท้องที่นูนป่องของเธอ มุมปากกระดกขึ้น ย้อนเวลามาแล้วยังมีเด็กติดมาด้วยหรือนี่!

เมื่อมองดูท้องป่องของตน ซูเนี่ยนคิดอยากจะเอื้อมมือไปลูบ เธอจึงเพิ่งรู้ตัวว่ามือทั้งสองข้างของเธอถูกหญิงรับใช้จับขึงไว้

ทันใดนั้น ความทรงจำแปลกๆ ก็พรั่งพรูออกมา

เจ้าของร่างเดิมเป็นพระชายาเอกของฉู่อี้หาน ผู้ชนะศึกสงครามแห่งราชวงศ์สุย แต่นางไม่ได้เป็นที่โปรดปรานของฉู่อี้หานมากนัก เพียงเพราะนางถูกไทเฮายัดเยียดให้เข้ามาสอดส่องจวนอ๋องหลี ไทเฮาได้วางยาทั้งเจ้าของร่างเดิมและอ๋องหลีเพื่อจะได้ควบคุมจวนอ๋อง เมื่อเรื่องราวสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี แต่อ๋องหลีกลับเข้าใจผิดคิดว่านางเป็นซูเยียนหรันน้องสาวต่างมารดาของนาง

ต่อมาเจ้าของร่างเดิมรู้ว่านางตั้งครรภ์ แต่ใครๆ ต่างก็คิดว่าเด็กในท้องเป็นลูกของคนอื่น ฉู่อี้หานเลยบังคับขู่เข็ญให้นางเอาเด็กออก แต่นางก็ต่อสู้ฟันฝ่ามาจนถึงปัจจุบันนี้

หัวหน้าแม่บ้านที่อยู่ตรงหน้าเธอคือหลิวหมัวมัวซึ่งคอยรับใช้ติดตัวเจ้าของร่างเดิมในตอนแรก

หลิวหมัวมัวเคยชินกับการไหลไปตามน้ำ ก่อนที่เจ้าของเดิมจะเกิดเรื่องขึ้น หลิวหมัวมัวก็เป็นที่ไว้วางใจ นางอาศัยความไว้ใจของเจ้าของร่างเดิมแล้วหลอกให้เจ้าของร่างเดิมทำสิ่งโง่เขลามากมาย ทั้งยังแอบอ้างบารมีของนางเพื่อรังแกผู้อื่น ซึ่งทำให้ทุกคนรู้สึกต่อต้านเจ้าของร่างเดิมยิ่งขึ้นไปอีก

หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้น นางก็ตัดความสัมพันธ์กับเจ้าของร่างเดิม เปลี่ยนฝักเปลี่ยนฝ่าย ทรยศหักหลังนางทันที และถึงขั้นเป็นผู้นำในการทำเรื่องยากๆ ให้กับเขา

ซูเนี่ยนกัดฟันกรอด "อ๋องเทพเจ้าแห่งสงครามบ้าบออะไรกัน ก็แค่คนเลวๆ ที่ตาบอดใจดำคนหนึ่งดีๆ นี่เอง แล้วยังมีหลิวหมัวมัวนี่อีก สมควรตายทั้งนั้น!”

“ปล่อยข้า พวกเจ้าเป็นแค่บ่าวไพร่ กล้ามาจับข้าอย่างนั้นรึ” ซูเนี่ยนจ้องหลิวหมัวมัวด้วยสายตาอำมหิต

“แหม บ่าวมิบังอาจหรอกเพคะ แต่ยาถ้วยนี้ท่านอ๋องได้กำชับด้วยตนเองว่าให้พระชายาดื่มเชียวนะเพคะ” หลิวหมัวมัวพูดอย่างเหยียดหยาม

“ข้ามีเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านอ๋องอยู่ในท้อง พวกเจ้ากล้าดียังไง ข้าจะพบท่านอ๋อง” ซูเนี่ยนพูดอย่างเย็นชา

“พระชายา บ่าวขอเตือนว่าอย่าสร้างปัญหาให้ตัวเองเลยเพคะ ชื่อเสียงของพระชายาใครๆ เขาก็รู้กันทั่วเมืองหลวง ท่านอ๋องเป็นถึงคนระดับไหน พระชายาอยากให้ท่านอ๋องพลอยเสื่อมเสียชื่อเสียงไปด้วยอย่างนั้นหรือ” หลิวหมัวมัวยิ้มหยัน แม้จะเรียกได้ว่าเป็นพระชายาเอก แต่ก็เป็นแค่เปลือกเท่านั้น ชื่อเสียงฟอนเฟะ บ้าผู้ชาย ทั้งยังเป็นหญิงสำส่อนหลายใจ

เมื่อเทียบกันแล้ว ซูเยียนหรันน้องต่างมารดาของนางช่างแตกต่างกันนัก นางคือสตรีที่ท่านอ๋องตกหลุมรัก ทั้งยังเป็นที่รักของซูกั๋วกง

ซูเนี่ยนเม้มริมฝีปากของเธอแน่นแล้วมองดูหลิวหมัวมัวด้วยสายตาที่ดุร้าย

“พระชายา อย่ามัวรอช้าเลยเพคะ บ่าวยังมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการ ไม่มีเวลามากนัก หากพระชายาไม่ดื่มเอง บ่าวจะป้อนให้นะเพคะ”

หลิวหมัวมัวพูดจบก็บอกใบ้ให้หญิงรับใช้สองคนจับซูเนี่ยนไว้ ขณะที่นางค่อยๆ เดินเข้าไปหาซูเนี่ยน

“เจ้าลองแตะต้องตัวข้าดูสิ!” ดวงตาของซูเนี่ยนเย็นชา แม้ว่าเธอจะเป็นแพทย์ทหาร แต่เธอก็ปฏิบัติตามวินัยทหารอย่างเคร่งครัดและไม่ทำร้ายใครก่อนง่ายๆ แต่หากว่าหญิงแก่คนนี้ไม่รู้จักเจียมตัว ก็อย่าหาว่าเธอใจร้ายก็แล้วกัน

“โถ พระชายาขู่ใครหรือเพคะ” สายตาของซูเนี่ยนทำให้หลิวหมัวมัวหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ฝีเท้าไม่หยุด พยายามจะจับคางกรอกยาใส่ปากซูเนี่ยน

ทันใดนั้น เดิมทีที่ถูกหญิงรับใช้จับขึงไว้ เธอก็หลุดออกจากพันธนาการอย่างรวดเร็ว เธอจับมือสาวใช้ทั้งสองคนแล้วหัก

“ว้าย” สาวใช้ทั้งสองร้องลั่น

ก่อนที่หลิวหมัวมัวจะทันได้โต้ตอบ เธอก็ปัดถ้วยยาจนตกแตก

เสียง "เพล้ง" ดังขึ้น ซูเนี่ยนสะบัดมือซ้ายขวา ตบเข้าที่ใบหน้าของหลิวหมัวมัวอย่างแรง

“เจ้า เจ้าไม่ใช่พระชายา เจ้าเป็นใครกันแน่”

หลิวหมัวมัวล้มลงกับพื้นด้วยความตื่นตระหนก ใบหน้าของนางบวมขึ้นอย่างรวดเร็ว นี่ไม่ใช่พระชายาแสนอ่อนแอที่ถูกผู้คนรังแกคนนั้นอย่างแน่นอน

“ข้าเป็นใครอย่างนั้นหรือ ข้าก็คือคนที่ถูกเจ้ารังแก ซูเนี่ยนอย่างไรล่ะ” ซูเนี่ยนหมุนข้อมือของเธอพร้อมด้วยสายตาที่ดูถูก เธอมองไปที่ใบหน้าบวมปูดและแดงก่ำของหลิวหมัวมัวพลันรู้สึกสะใจ เธอรู้จักโครงสร้างร่างกายของมนุษย์เป็นอย่างดี รู้ว่าต้องตบตรงส่วนไหนถึงจะทำให้เจ็บปวดที่สุด

เธอซูเนี่ยน จะไม่ยอมถูกคนอื่นรังแกอย่างเด็ดขาด

มีเพียงเธอเป็นฝ่ายรังแกคนอื่นมาโดยตลอด ใครรังแกเธอ เธอจะต้องให้ผู้นั้นชดใช้เป็นสองเท่า