บทที่ 2

"พระชายา" มีเสียงอันอ่อนแรงดังลอยมาจากมุมข้างๆ นั่นก็คือเฟิ่งเอ๋อร์ สาวใช้แต่งเข้าบ้านตามเจ้าของร่างเดิม และเป็นเพียงคนเดียวที่ดีกับเจ้าของร่างเดิมด้วยใจจริง

"พระ…พระชายา นี่เป็นคำสั่งของหมัวมัว ไม่เกี่ยวกับพวกเรานะเพคะ" สาวใช้สองคนที่จับฟิ่งเอ๋อร์ไว้ตัวสั่นเทา แล้วปล่อยตัวเฟิ่งเอ๋อร์ เพราะกลัวว่าตนจะถูกเฆี่ยนตี พวกนางไม่เข้าใจว่าพระชายาที่อ่อนแอมาโดยตลอดเหตุใดถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเช่นนี้

"พระชายาผู้เปี่ยมล้นไปด้วยบารมี อะไรกัน แค่นี้ก็อดทนอดกลั้นไม่ได้แล้วหรือ" เสียงอันมืดมนเย็นเยียบดังมาจากด้านหลัง ซูเนี่ยนไม่ทันได้โต้ตอบอะไร ตัวนางก็ถูกบีบคอเสียแล้ว

"แค่กแค่ก ปล่อยนะ" ซูเนี่ยนตบมือใหญ่ที่บีบคอตนเอาไว้

"ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง ช่วยบ่าวด้วย พระชายาต้องถูกวิญญาณร้ายสิงอยู่เป็นแน่ พระองค์ต้องให้ความเป็นธรรมกับบ่าวนะเพคะ"

หลิวหมัวมัวพุ่งไปหาท่านอ๋องแล้วสะอื้นไห้ทั้งน้ำมูกและน้ำตา นึกไม่ถึงเลยว่าจะถูกองครักษ์ของฉู่อี้หานเตะออกไป นางหวาดกลัวจนไม่กล้าอาละวาด ฉู่อี้หานพินิจมองใบหน้าของซูเนี่ยนอย่างละเอียด ราวกับต้องการมองทะลุผ่านใบหน้าของซูเนี่ยนเข้าไป

"แค่กแค่ก ท่านอ๋อง...ผู้สง่างาม นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเพียงพวก...กากเดนที่มีความสามารถเพียงตบตีสตรีเท่านั้น อะไรกัน ขาของท่านอ๋องพิการแล้ว ดวงตาก็ยัง...มืดบอดอีกหรือ" ซูเนี่ยนพูดออกมาอย่างยากลำบากแต่ก็ไม่วายที่จะกล่าวเหน็บแนม

"กรึก"

ฉู่อี้หานบีบข้อมือของซูเนี่ยนแรงยิ่งขึ้น ตั้งแต่เขาสูญเสียขาทั้งสองข้างไป ก็ไม่มีผู้ใดบังอาจพูดถึงเรื่องนี้อีก

"ท่านอ๋อง ขอร้องเถิดเพคะ ขอพระองค์ทรงเห็นแก่พระพักตร์ของไทเฮา ปล่อยพระชายาไปเถิด พระชายา ท่านรีบยอมรับผิดกับท่านอ๋องเถอะเพคะ พระชายา" เฟิ่งเอ๋อร์คลานไปด้านข้างเก้าอี้ล้อของฉู่อี้หานอย่างยากลำบาก ต้องการขอร้อง แต่ก็ถูกฝ่ามือขององครักษ์ผลักกระเด็นออกไป

"เฟิ่งเอ๋อร์"

ซูเนี่ยนร้อนใจ

"แค่กแค่ก ท่านอ๋อง หากข้าตายไป ไม่เกินหนึ่งเดือนท่านก็ต้องแต่งกับพระชายาคนใหม่อีก มันจำเป็นด้วยหรือ!" ซูเนี่ยนจ้องฉู่อี้หานตาเขม็ง นางกล้าเดิมพันว่าตอนนี้ฉู่อี้หานยังต้องการให้นางเป็นพระชายาอยู่ อย่างไรเสียเจ้าของร่างเดิมก็ไร้เดียงสาจนเกินไป ทั้งยังควบคุมได้ง่าย

"ท่านอ๋อง เมตตาด้วยเถิด" มั่วอีที่อยู่ด้านหลังพูดขึ้น ในตอนนี้ จวนอ๋องยังต้องการซูเนี่ยนอยู่จริงๆ ไม่อย่างนั้นไทเฮาต้องสอดมือเข้ามายุ่งเรื่องในจวนอ๋องอีกเป็นแน่

"ฮึ"

ฉู่อี้หานส่งเสียงฮึออกมาหนึ่งคำ แล้วผลักซูเนี่ยนกระเด็นไปด้านข้าง ดวงตาจดจ้องไปที่ท้องของนาง

"แค่กแค่ก" ซูเนี่ยนหายใจหอบอย่างรุนแรง แล้วกุมท้องเอาไว้

"ท่านอ๋อง ข้าไม่มีทางดื่มน้ำแกงเล่าจือแน่นอน หากท่านยังบังคับข้า เช่นนั้น เราก็พินาศไปด้วยกันเถิด ข้าได้จัดเตรียมคนช่วยอยู่นอกจวนไปนานแล้ว หากเด็กในท้องของข้าเป็นอะไรไป พวกเขาก็จะเข้าวังหลวงไปรายงานเรื่องนี้ทันที ท่านคิดว่าไทเฮาจะทรงทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อปกป้องเด็กคนนี้หรือไม่"

ซูเนี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง ทว่าเสียงนั้นกลับแฝงไปด้วยความเด็ดขาด

ถึงแม้จะปกป้องไว้ไม่ได้ ไทเฮาก็ต้องหาข้ออ้างให้เด็กคนอื่นมาเป็นซื่อจื่อของจวนอ๋องหลีอยู่ดี

"ผู้หญิงต่ำช้าไร้ยางอาย ถึงขนาดกล้าขู่ข้าคนนี้เชียวหรือ" ฉู่อี้หานบีบที่วางแขนของเก้าอี้ล้อไว้แน่น

เขาไม่รู้ว่าที่ซูเนี่ยนพูดมานั้นจริงหรือเท็จ แต่เขาไม่กล้าเดิมพัน เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ

"ได้ ข้าจะไม่บังคับให้เจ้าดื่มน้ำแกงเล่าจือ แต่เจ้าประพฤติตนไม่เป็นกุลสตรี คบชู้สู่ชาย ควรถูกลงโทษ"

"เด็กๆ นำตัวพระชายาออกไปโบยยี่สิบไม้ แล้วกักขังไว้ในเรือนลั่วสุ่ย ผู้ใดฝ่าฝืนคำสั่งจะถูกประหาร ขับเฟิ่งเอ๋อร์ไปอยู่ที่ห้องครัว ไม่อนุญาตให้ใครมารับใช้อยู่ข้างกายพระชายา" หลังจากที่ฉู่อี้หานสั่งการเสร็จ เขาก็หันหน้าหนีด้วยความรังเกียจ ดูเหมือนเขาไม่อยากจะเห็นซูเนี่ยนอีกต่อไป และสั่งให้มั่วอีเข็นเก้าอี้ล้อออกไป

ซูเนี่ยนกัดฟัน ฉู่อี้หานที่ดูสง่างาม นึกไม่ถึงเลยว่าจะโหดร้ายถึงเพียงนี้ แต่ถูกโบยยี่สิบไม้ก็ยังดีกว่าต้องกินน้ำแกงเล่าจือ

ตราบใดที่วันนี้นางผ่านไปได้อย่างปลอดภัย ภายภาคหน้าจะให้ฉู่อี้หานชดใช้คืนเป็นสองเท่า

"ยังเหม่ออะไรกัน คำสั่งของท่านอ๋องไม่ได้ยินหรอกหรือ โบยให้หนักๆ ล่ะ" หลิวหมัวมัวลุกขึ้นยืนพลางกัดฟันตะคอก

นังตัวดีนี่ถึงกับกล้าตบนาง!

องครักษ์เหล่านั้นเหลือบมองไปยังหลิวหมัวมัวอย่างเย็นชา จากนั้นก็ลากตัวซูเนี่ยนมาแล้วกดลงไปบนม้านั่ง

"พระชายา ล่วงเกินแล้ว"

พูดจบ ไม้ก็ตีลงบนบั้นท้ายของซูเนี่ยนอย่างรุนแรง

ซูเนี่ยนเกร็งหลัง พยายามกันท้องของตนเอาไว้อย่างสุดกำลัง

เมื่อสาวใช้ทั้งแก่และสาวได้ยินข่าวต่างก็มาดูเรื่องสนุกกัน ดวงตาที่เย็นชาและเย้ยหยันล้วนจับจ้องไปที่ซูเนี่ยน

รสชาติทั้งคาวหวานพุ่งขึ้นมา ซูเนี่ยนกัดฟันแน่นพลางจิกเล็บเข้าไปในเนื้อ

นางขอสาบานว่า ความแค้นในวันนี้ต้องได้รับการชำระในภายภาคหน้า คนเหล่านั้นที่รังแกนาง คนที่ทำให้นางผิดหวัง จะไม่มีใครรอดมือไปได้สักคน!