บทที่ 7

"ท่านอ๋อง..." มั่วอีลำบากใจ

สายตาของซูเนี่ยนให้ความรู้สึกที่คุณเคยแก่เขา ราวกับเห็นท่านอ๋องในแบบที่เป็นสตรีเลย

สายตาท่าทางของฉู่อี้หานดูมืดหม่น เขาหมุนล้อไปด้านข้างของซูเนี่ยนอย่างรวดเร็ว มือหนึ่งก็บีบที่คอของซูเนี่ยน

"ท่านอ๋อง" มั่วอีกังวล ตอนนี้ซูเนี่ยนยังเป็นคนของไทเฮาอยู่ จวนอ๋องหลีจะทำอะไรนางไม่ได้

“ปล่อยท่านแม่ของข้านะ” เสียวเป่าอยากก้าวไปข้างหน้า แต่กลับถูกมั่วอีจับตัวเอาไว้

"แค่กแค่ก" ซูเนี่ยนถูกบีบคอจนหายใจลำบาก ทำให้นางนึกถึงเมื่อสามปีก่อนที่ถูกฉู่อี้หานบีบคอเช่นนี้เหมือนกัน

อ๋องสุนัขชั่วช้าชอบบีบคอคนขนาดนี้ แต่เสียดายที่นางไม่ใช่ซูเนี่ยนในตอนนั้นอีกแล้ว

"ฉึก"

ทันใดนั้นก็มีแสงสีเงินสว่างวาบ เข็มเงินสามเล่มพุ่งออกมาจากแขนเสื้อซูเนี่ยน พุ่งตรงเข้าไปหาดวงตาของฉู่อี้หาน ในเมื่ออ๋องสุนัขผู้นี้ตาบอด เช่นนั้นนางจะช่วยเขาอีกแรง

"ท่านอ๋องระวัง"

ฉู่อี้หานหักเลี้ยวเก้าอี้ล้อ หลบสามเข็มนั่นอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังถูกเข็มหนึ่งในนั้นปาดเฉียดใบหน้าไป

ใบหน้าของฉู่อี้หานขาวเนียน จึงเห็นบาดแผลได้อย่างชัดเจน

นัยน์ตาของฉู่อี้หานเต็มไปด้วยไอสังหาร

เสียวเป่าฉวยโอกาสในตอนที่มั่วอีกำลังไขว้เขว สลัดตัวออกจากมือมั่วอี แล้ววิ่งไปอยู่ข้างๆ ซูเนี่ยน จ้องมองนางด้วยดวงตาเบิกโตและเป็นกังวล

"ข้าเกลียดท่าน" เสียวเป่ามองดูฉู่อี้หานด้วยสายตาที่ดุร้าย กางแขนทั้งสองปกป้องซูเนี่ยนเอาไว้เหมือนกับลูกหมาป่า ร่างกายของฉู่อี้หานสั่นเทา รู้สึกประหลาดอยู่ในใจ สายตาและท่าทางของเด็กคนนี้ทำให้เขาอดสงสารไม่ได้

อดสงสารไม่ได้? เขาคือเทพแห่งสงครามที่หลั่งเลือดฆ่าฟันในสนามรบ อดสงสารไม่ได้คำนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน แต่เขาอิจฉาซูเนี่ยนเล็กน้อย อิจฉาที่มีคนปกป้องนาง

"แม่ไม่เป็นอะไร" ซูเนี่ยนลูบหัวเสียวเป่าเพื่อปลอบโยน

"ท่านอ๋องหลี พวกเรามาเปิดอกคุยกันดีกว่า พูดตามตรงข้าไม่สนใจเรื่องบุญคุณความแค้นระหว่างท่านกับราชวงศ์เลย ท่านเองก็รู้ว่าข้ามีความเป็นอยู่อย่างไรในตระกูลซู สามปีมานี้ข้าเองก็เข้าใจดีแล้วว่าชีวิตของข้าไม่มีค่าสำหรับตระกูลซูและไทเฮาเลย หากท่านต้องการสิ่งใดจากข้า ข้าสัญญาว่าจะร่วมมือแต่โดยดี แลกกับการที่ท่านต้องช่วยข้าปิดบังตัวตนของเด็กน้อยผู้นี้"

ตอนนี้ซูเนี่ยนเป็นแม่คนแล้ว นางต้องวางแผนให้กับลูกตนเอง ไม่ว่าฉู่อี้หานจะล้มหรือไม่ล้มก็ตาม สุดท้ายแล้วไทเฮาก็ไม่มีทางปล่อยนางไป ตรงกันข้ามกันกับฉู่อี้หาน ในสามปีมานี้ตัวนางสืบความเคลื่อนไหวของเขามาไม่น้อย

จักรพรรดิองค์ปัจจุบันวางแผนสังหารอดีตองค์จักรพรรดิ และฉู่อี้หานก็เป็นบุตรของอดีตองค์จักรพรรดิ พวกเขาย่อมเข้ากันไม่ได้เหมือนน้ำกับไฟอยู่แล้ว หลายปีมานี้ฉู่อี้หานต้องอดทนต่อความอัปยศอดสู แล้วยังกลายเป็นเทพแห่งสงคราม ความสามารถของเขาไม่อาจดูถูกได้ ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมไทเฮากับองค์จักรพรรดิถึงได้หวาดหวั่นเขานัก

แม้ขาทั้งสองของเขาจะพิการ แต่ก็ไม่มีผู้ใดดูแคลน

มีคนอย่างฉู่อี้หานคอยคุ้มครอง ไม่เพียงแต่มีชีวิตอยู่ต่อได้แต่ยังทำสิ่งต่างๆ ได้มากมายในฐานะพระชายาหลี เรื่องดีๆ เช่นนี้เหตุใดนางจะไม่ทำเล่า

"ข้าจะเชื่อเจ้าได้อย่างไร" ฉู่อี้หานลูบแหวนบนมือของเขา มองหยั่งเชิงท่าทางของซูเนี่ยน

"ก็อาศัยที่ข้าให้ท่านช่วยปิดบังตัวตนของเด็กน้อยนี่ อีกทั้งไม่ได้บอกไทเฮาด้วย สามปีแล้ว ที่ข้าไม่ได้ส่งข่าวอะไรออกไปภายนอก ท่านน่าจะรู้ดี" ท่าทีของซูเนี่ยนดีเป็นอย่างมาก

ในการร่วมมือกันกับพันธมิตร นางจริงใจเสมอมา

"อีกอย่าง ก็อาศัยที่ข้าเคยตายไปแล้วหนึ่งครั้ง เข้าใจหลายสิ่งอย่างถ่องแท้ จุดนี้ ท่านเองก็น่าจะมองออกแล้ว" ซูเนี่ยนเพิ่มยาแรงเข้าไป

นัยน์ตาของฉู่อี้หานแลดูลึกล้ำ หากได้รับการช่วยเหลือจากซูเนี่ยน อันดับแรก ไทเฮาจะไม่ส่งคนเข้ามาแทรกแซงในจวนอ๋องหลีอีกต่อไป สองคือเขาสามารถส่งข่าวที่ต้องการให้ไทเฮารู้ผ่านซูเนี่ยนได้

"ได้ แต่ว่า เจ้ามีความจริงใจอะไรที่จะทำให้ข้าเชื่อว่าเจ้ามีความสามารถนั้นล่ะ ไทเฮากับทางราชวงศ์ก็ใช่ว่าจะจัดการได้ง่ายๆ" ฉู่อี้หานกล่าว

"สิ่งนี้... ให้ท่าน อย่าเห็นว่ามันเล็ก มันสามารถคร่าชีวิตชายฉกรรจ์สามคนได้ในคราเดียว อีกทั้งยังสามารถปรับเปลี่ยนมันเพื่อเพิ่มความยืดหยุ่นแล้วนำไปใช้ในสนามรบได้อีกด้วย" ซูเนี่ยนหยิบธนูเล็กๆ ออกมาจากแขนเสื้อ

มั่วอีรับธนูมา ดวงตาดูตื่นตะลึง ขนาดท่านอ๋องยังได้รับบาดเจ็บเลย พลังของธนูนี้ไม่อาจดูแคลนได้

ฉู่อี้หานหยิบธนูนั่นมาเล่น แล้วยกมุมปากขึ้น

ไม่เลว น่าสนใจยิ่งนัก ซูเนี่ยนผู้นี้ปิดซ่อนบางอย่างไว้จริงๆ แต่ก็ช่างเถอะ ลองเดิมพันดูสักครั้ง ถึงอย่างไรนางก็หนีจากเงื้อมมือของเขาไม่พ้นอยู่แล้ว

เขาเปลี่ยนทิศทาง ฉู่อี้หานหันธนูมาทางซูเนี่ยน