บทที่ 6 วีรบุรุษตัวจริง

เฉินอิ้งถงยิ้มกริ่ม ในที่สุดเหยื่อที่นางวางล่อเอาไว้ก็ทำงานแล้ว

เจ้าชายขี่ม้าขาวของข้ามาแล้ว มาตรงเวลาเป๊ะ!

แต่แล้วเมื่อหญิงสาวหมุนกายกลับริมฝีปากที่ยกโค้งก็หุบฉับลงเดี๋ยวนั้น สีหน้าชวนฝันพลันเลือนหายไปหลายส่วน

ไม่ใช่เขางั้นเหรอ…

เฉินอิ้งถงรู้สึกคล้ายกับฟ้ากำลังถล่มลงตรงหน้า เหตุใดมารยาหญิงของนางจึงใช้ไม่ได้ผล หรือใบหน้าตอนนี้ยังงดงามไม่เพียงพอมัดใจบุรุษ

ชายหนุ่มร่างสูงสาวเท้าเข้ามาด้านในด้วยท่วงท่าองอาจ ทุกคนต่างให้ความสนใจเขาเป็นจุดเดียว ไม่มีใครรู้จักหรือคุ้นตาเขาสักราย

ฝานหงจื้อเลิกคิ้ว “เจ้าเป็นใคร อย่าบอกว่าเป็นพวกเดียวกันกับนาง”

เจ้าของใบหน้าคมเข้มยกยิ้มมุมปาก ชายหนุ่มเมินคำถามของฝานหงจื้อจนอีกฝ่ายรู้สึกโมโห ร่างสูงประสานมือค้อมกายเล็กน้อยให้กับเจ้าหน้าที่ว่าความพอเป็นพิธี

“ข้าก็แค่ผ่านมาทางนี้พอดี เรื่องโจ่งแจ้งเพียงนี้ไม่อยากยื่นมือเข้าสอดก็ยังยาก”  

บรรดาชาวบ้านที่ได้ยินล้วนสะดุ้งโหยงละอายใจ วาจาของชายปริศนาผู้นี้ช่างจี้ใจดำเสียจนทุกคนรู้สึกกระอักกระอ่วน 

ฝานหงจื้อแค่นยิ้ม “เหอะ! หลักฐานก็ไม่มีแค่พูดปากเปล่าจะน่าเชื่อถือได้อย่างไร”

“ปากเปล่าหรือไม่เดี๋ยวก็รู้เอง” ชายหนุ่มปรายตามองหน้านิ่ง 

ท่อนขาแกร่งเยื้องย่างตรงไปยังแท่นผู้พิพากษา มือหยาบระคายวางบางอย่างลงบนโต๊ะ เมื่อผู้พิพากษาเห็นของสิ่งนั้นก็พลันเบิกตากว้างตระหนกตื่น จากนั้นก็เร่งทรุดกายลงบนพื้นพลันโขกศีรษะละล้าละลัง

“ใต้เท้าโปรดอภัย ข้าน้อยเลอะเลือนไปชั่วขณะ ต่อไปจะไม่มีเหตุการณ์เช่นนี้อีก”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วหยั่งเชิง เขายังไม่ทันตำหนิสิ่งใด จำเลยก็ร้อนรนดั่งถูกเพลิงนรกลนก้น นัยน์ตาคมกริบจับจ้องถุงเงินที่โผล่พ้นแขนเสื้อของคนบนพื้น เสียงทุ้มจึงแค่นยิ้มออกมา 

เฉินอิ้งถงมึนงงไม่หาย เพราะหญิงสาวไม่รู้ว่าวีรบุรุษขี่ม้าขาวผู้ยื่นมือช่วยเหลือนั้นเป็นใคร นางจึงพยายามควานหาความสัมพันธ์ของบทนางร้ายที่มีในโซนสมองแต่ก็ยังไร้เบาะแส

ฝานฟ่านหน้าเขียวคล้ำ “นี่มันเรื่องอะไรกัน ท่านพ่อไม่ใช่ว่าท่านให้…”

“หุบปาก!” ฝานหงจื้อตวาดเสียงแข็ง

ดูเหมือนลูกชายตัวดีของเขากำลังจะสร้างเรื่องอีกแล้ว

ชายหนุ่มร่างสูงยอบกายลง เขาประคองผู้พิพากษาที่กำลังตัวสั่นงันงกให้ยืนขึ้น พลางกระซิบเสียงแผ่ว

“ท่านรู้ใช่หรือไม่ว่าการติดสินบนคือเรื่องที่ผิดมหันต์ หากใต้เท้ายังตัดสินไม่ยุติธรรมข้าจะส่งเรื่องกลับไปยังศาลสูงสุดให้ลงอาญาและเพิกถอนท่านออกจากหน้าที่นี้เสีย ต่อให้อยู่ในที่แร้นแค้นห่างไกลก็อย่าได้คิดว่าเทพไม่รู้ผีไม่เห็น ส่วนเรื่องของแม่นางน้อยข้าคิดว่าทุกคนรู้ดีแก่ใจว่าสิ่งไหนจริงสิ่งไหนเท็จ ข้าจะรอฟังคำตัดสินอยู่ข้าง ๆ”

ผู้พิพากษาพยักหน้ารัวเร็ว “ขอรับ ขอรับ”

ชายหนุ่มผินหน้าสบตาเฉินอิ้งถง แน่นอนว่าเขาเห็นทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ

ผู้พิพากษาพยุงร่างกลับไปยังแท่นว่าความ ใบหน้าของเขาซีดขาวประหนึ่งคนใกล้สิ้นลม สิ่งที่ยังวางเบื้องหน้ากำลังย้ำเตือนสติเขา เพราะนั่นก็คือตราหยกของเจ้าหน้าที่ศาลหลักประจำเมืองหลวง หากผู้ใดมีติดกายล้วนสามารถเข้าร่วมตัดสินคดีได้ทุกพื้นที่ไม่มียกเว้น และน้อยมากที่ใครจะได้ถือครองหยกนี้ แม้ผลงานโดดเด่นก็ยังถือว่ายากยิ่งกว่าฝนทั่งให้เป็นเข็ม ^[1] หากไร้อำนาจล้นฟ้าก็อย่าคิดหวังจะได้ครอบครอง 

ถุงเงินที่รับเอาไว้ก่อนหน้าถูกส่งกลับและคืนเจ้าของเดิม ฝานหงจื้อเหลือบมองแท่นตัดสินสลับกับบุรุษที่นั่งหน้านิ่งรอฟังผลอยู่นาน เขาขบเคี้ยวเขี้ยวฟันสังเกตอีกฝ่ายอย่างละเอียด กระทั่งสะดุดเข้ากับหยกแขวนข้างเอวของชายหนุ่ม ฝานหงจื้อก็ใจกระตุกวูบรู้สึกหายใจติดขัดทั้งยังเสียวสันหลังวาบดั่งถูกน้ำแข็งปะทะร่าง 

องครักษ์วังหลวง! ไยเขาจึงยื่นมือเข้ายุ่งกับเรื่องนี้ หรือเขาจะเป็น…

ปัง ปัง ปัง!

เสียงการตัดสินคดีสิ้นสุดลง ฝานฟ่านร้องไห้เสียงหลงดุจดั่งว่าตนกลับไปเป็นเด็กสามขวบอีกครั้ง

เพราะเมื่อครู่ฝานหงจื้อติดอยู่ในภวังค์จึงไม่ได้ยินสิ่งที่ว่าความมาทั้งหมด

บรรยากาศการว่าความมาคุเป็นอย่างมาก จากชาวบ้านที่ล้วนตาขาวก็ต่างพร้อมใจกันเป็นพยานให้กับเฉินอิ้งถง ทุกคนบอกเล่าไปในทิศทางเดียวกันว่าเฉินอิ้งถงทำไปเพื่อป้องกันตัว หนำซ้ำยังมีหญิงสาวอีกหลายรายที่ถูกฝานฟ่านเอาเปรียบมานานและรอวันเอาคืนก็ต่างสาวเท้าออกมาประจานความต่ำช้าของเขาทีละคน คดีที่คิดว่าควรจบลงโดยง่ายก็กลายเป็นเรื่องบานปลายใหญ่โต 

สุดท้ายศาลจึงตัดสินให้ลงทัณฑ์ฝานฟ่านและลูกน้องของเขาด้วยการหนีบนิ้วทั้งสิบ โบยอีกห้าสิบไม้ รวมถึงต้องนั่งรถลากเพื่อสำนึกความผิด ไม่เพียงเท่านั้นยังต้องส่งตัวเข้าคุมขังยังคุกใต้ดินเป็นเวลาครึ่งปี

ฝานหงจื้อได้ยินก็เข่าแทบทรุด ทว่าเขาไม่กล้าผลีผลามกระทำตามใจ เพราะหากยังคิดดื้อดึงเข้าปะทะจนเรื่องเลวร้ายที่ฝานฟ่านเคยกระทำถูกขุดคุ้ยเพิ่ม เกรงว่าโทษของบุตรชายอาจร้ายแรงไปมากกว่านี้

“ท่านพ่อ ช่วยข้าด้วย พวกมัน พวกมันปรักปรำข้า ฮื่อ ฮื่อ…”

“เจ้าลูกอัปรีย์ ยังไม่รู้ถูกผิดอีก ไสหัวไป!” ฝานหงจื้อสะบัดขาจนร่างของฝานฟ่านลอยกระเด็น

ฝานฟ่านร้องไห้โฮประหนึ่งฟ้าถล่ม บุรุษตัวสูงกำลังนอนแดดิ้นเอาแต่ใจ เขาหลงลืมความอับอายจนสิ้น บรรดาชาวบ้านและเฉินอิ้งถงยืนมองบทโศกที่ชายหนุ่มพยายามบีบเค้นน้ำตาออกมาด้วยความสาแก่ใจ 

เจ้าหน้าที่เตรียมเครื่องมือลงทัณฑ์กันหน้าซีด ฝานฟ่านกับบ่าวคนสนิทถูกโบยและหนีบนิ้วประสานเสียงร้องโอดโอยดั่งหมูถูกเชือด 

หลายคนถึงขั้นต้องยกมือปิดหูทั้งยังทำหน้าสยอง ฝานหงจื้อละอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี เขาไม่อาจทนดูความอัปยศได้นาน ชายวัยกลางคนก็เร่งสะบัดกายจากไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว 

หลังจากรับทัณฑ์ทรมานแล้วพวกเขาก็ถูกส่งตัวขึ้นรถลากสุดอนาถ บนลำคอต้องแขวนป้ายประจานความผิดแห่แหนไปทั่วอำเภอ ฝานฟ่านอับอายจนอยากสิ้นลมไปตรงนั้น ทว่าคนเช่นเขานั้นมันขี้ขลาด ไหนเลยจะกล้าละทิ้งชีวิตชั่วช้าของตน 

ระหว่างถูกนำตัวแห่ประจานจนทั่ว พวกเขายังถูกชาวบ้านรุมประชาทัณฑ์อย่างหนัก บ้างปาไข่เน่า บ้างปาผักเสีย จนสารรูปของชายฉกรรจ์ทั้งสามไม่หลงเหลือเค้าเดิม จากคุณชายเจ้าสำอางก็ปรากฏบาดแผลฟกช้ำดำเขียวไปทั่วร่าง เสื้อผ้าเปื้อนเขรอะส่งกลิ่นเหม็นเน่าเสียจนแสบจมูก 

ฝานฟ่านโกรธแค้นเฉินอิ้งถงอย่างมาก หากมิใช่เพราะนางเขาก็คงไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพคนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิงเช่นนี้ แม้จะโดนทรมานอย่างหนักชายหนุ่มกลับไม่สำนึก 

ตัวแสบ อย่าให้ข้าพบเจ้าอีกหนเชียว ข้ารับรองจะถลกหนังของเจ้าแล้วเอาเกลือทาให้เข็ด

เมื่อทุกอย่างจบสิ้น ทุกคนก็เริ่มทยอยกลับไปทำมาหากิน กระทั่งผู้คนบางตาลง ชายร่างสูงก็ลุกเดินจากไปโดยไม่เหลือบแลผู้ใดอีก

เฉินอิ้งถงเห็นเช่นนั้นก็ตาโต ร่างระหงวิ่งถลาไปขวางหน้าเขา “คุณชายช้าก่อนเจ้าค่ะ”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “แม่นางน้อยมีสิ่งใดอีกหรือ”

“ข้ายังไม่ทันได้ขอบคุณท่านเลยเจ้าค่ะ”

เจ้าของใบหน้าคมเข้มยกยิ้มจาง ๆ “ไม่ต้องหรอก ไม่ใช่ข้าที่ช่วยเจ้า”

เฉินอิ้งถงงุนงง เห็นอยู่ว่าเป็นเขาแล้วจะบอกว่าไม่ใช่ได้อย่างไร ชายร่างสูงย้ายสายตาไปยังรถม้าที่จอดนิ่งหลบอยู่ข้างถนน เฉินอิ้งถงผินหน้ามองตามสายตาของเขาก็ทันได้เห็นปลายผ้าประตูนั้นขยับ ประหลาดใจอยู่ไม่นานรอยยิ้มก็ประดับขึ้นบนริมฝีปาก 

“เท่านี้คงพอใจเจ้าแล้วกระมัง” จินเหยียนเอ่ยถามน้องชายที่นั่งฝั่งตรงข้าม

“ข้าเพียงไม่อาจทนเห็นคนถูกเอาเปรียบได้ ลำบากท่านพี่แล้ว”

แม้จินชางหลงนั่งอยู่ในรถม้าทว่าก่อนขบวนเดินทางจะเคลื่อนผ่านไปยังทิศใด องครักษ์เผิงจิ้นเสียนจะต้องล่วงหน้ามาตรวจสอบความเรียบร้อยก่อนทุกครั้ง 

หนนี้จินชางหลงได้รับรายงานจากองครักษ์ว่ามีบุตรชายของเศรษฐีประจำอำเภอกำลังเที่ยวระรานรังแกหญิงสาวชาวบ้าน จินชางหลงมิให้องครักษ์ขัดขวางการกระทำของฝานฟ่านเดี๋ยวนั้น ทว่าให้จับตาดูสถานการณ์อย่างละเอียด 

หลังจากได้ยินคำรายงานขององครักษ์ทั้งหมด จินชางหลงก็นึกสนใจหญิงประหลาดขึ้นมา ไม่คิดว่ายังมีสตรีใจกล้าสู้ยิบตากับอันธพาลจนมิถนอมภาพลักษณ์ 

จินเหยียนเลิกคิ้วเมื่อสังเกตเห็นรอยยิ้มกริ่มบนใบหน้าซีดขาวของน้องชาย “ดูเจ้าอารมณ์ดีมากทีเดียว”

จินชางหลงพ่นหายใจแผ่ว “เรื่องบางอย่างก็สร้างความประหลาดใจจนยากจะกล่าว แม่นางคนนั้นดูไม่ธรรมดาทีเดียว”

จินชางหลงเผลอนึกถึงใบหน้าพริ้มเพราของหญิงสาวก็อดขบขันเป็นมิได้ สายตาเว้าวอนกับละครที่ปั้นแต่งนางคงคิดว่าเขาดูไม่ออก ดูเหมือนนางไม่เกรงกลัวว่าศีรษะจะกระเด็นร่วงจากบ่าเลยสักนิด 

ใจกล้าไม่เบา…

จินเหยียนหัวเราะร่า “อย่างนั้นก็ดี ดียิ่งนัก ข้าไม่เคยเห็นเจ้ามีความสุขเช่นนี้มานานแล้ว”

รถม้าที่นิ่งสนิทกำลังจะเคลื่อนไปต่อ ทว่ากลับต้องหยุดลงกะทันหัน

“ช้าก่อนเพคะ!”

บุรุษทั้งสองจ้องตากัน คิ้วสีเข้มต่างเลิกขึ้นด้วยความฉงน 

กงกงขมวดคิ้วแน่น “องค์ชาย ท่านอ๋อง กระหม่อมออกไปดูเองพ่ะย่ะค่ะ”

จินเหยียนพยักหน้า ไม่นานกงกงก็ลงจากรถม้าไป 

“เจ้าเป็นใคร ไยจึงบังอาจมาขวางรถม้าขององค์ชาย” น้ำเสียงที่เล็กกว่าบุรุษกล่าวยานยืด ทว่าใบหน้าของชายวัยกลางคนผู้นี้กลับดูเคร่งขรึมและจริงจัง 

ร่างระหงคุกเข่าลงทันควัน “หม่อมฉันเฉินอิ้งถงขอบพระทัยองค์ชายห้าและท่านอ๋องที่ทรงเมตตาเพคะ”

ชายสูงศักดิ์ทั้งสองต่างมีสีหน้าฉงน นางรู้จักเหยียนอ๋องย่อมไม่แปลก เพราะจินเหยียนนั้นสร้างผลงานไว้มากตั้งแต่วัยเยาว์ผู้คนล้วนโจษจันทั้งสี่ดินแดนแปดทิศ ทว่ากับองค์ชายห้าผู้อ่อนแอขี้โรคที่เพิ่งได้รับอนุญาตให้ออกจากวัง นางจะเอ่ยอย่างเจาะจงได้อย่างไร หากสตรีคนนี้มิได้มีปัญหา 

“เรื่องไม่เป็นเรื่องเจ้าก็กล้ามาขวางรถม้างั้นหรือ ช่างบังอาจยิ่งนัก ถอยออกไป” กงกงเอ่ยปากไล่

ทว่าหญิงสาวกลับยังนั่งนิ่งไม่ขยับ “หม่อมฉันล่วงเกินแล้ว เพียงแต่ไม่ทราบว่าหม่อมฉันจะมีวาสนาได้ขอบพระทัยต่อหน้าพระพักตร์องค์ชายห้าและท่านอ๋องหรือไม่”

“นี่เจ้า!” กงกงบังเกิดโทสะ ทว่าน้ำเสียงกลับดูนุ่มนิ่มตรงกันข้าม “ท่านองครักษ์มาลากตัวนางออกไป”

องครักษ์เผิงจิ้นเสียนปรามนางแต่แรกแล้วก็เอาไม่อยู่ หญิงสาวคนนี้ดึงดันอยากขอบคุณด้วยตนเอง หนำซ้ำกำลังของนางยังมากอย่างกับช้างทั้งโขลง ทันทีที่ได้รับคำสั่ง องครักษ์หนุ่มก็เร่งฝีเท้าเข้ามาทันควัน 

“แม่นางน้อยเจ้าอยากหัวขาดรึ ลุกขึ้นเถิด”

เฉินอิ้งถงไม่อาจละทิ้งโอกาสทองให้หลุดไปได้ นางยังคงดื้อดึงอยู่เช่นนั้น “หม่อมฉันทราบที่ตั้งของบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์เพคะ”

ครั้นได้ยินสิ่งที่หญิงสาวกล่าว เหยียนอ๋องก็ปรากฏกายนอกรถม้าฉับพลัน “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้ากำลังตามหาสิ่งใด ตัวตนน้องชายของข้าเจ้าก็รู้จัก หากเหตุผลของเจ้าไม่มากพอข้าจะสั่งตัดหัวของเจ้า!”

เฉินอิ้งถงก้มหน้าเล็กน้อยริมฝีปากบางกระตุกแผ่ว นางไม่กลัวศีรษะหลุดจากบ่าเลยสักเสี้ยว แต่กลัวจะมิได้พิชิตใจองค์ชายห้ามากกว่า “หากให้หม่อมฉันได้พบพระพักตร์องค์ชายห้าผู้มีพระคุณสักครั้ง หม่อมฉันยินดีเป็นผู้นำทางเพื่อเป็นการตอบแทนเพคะ”

กงกงตระหนก “เจ้าพูดอะไร รู้หรือไม่ถ้าเจ้ามุสาจะถูกกุดหัว”

เฉินอิ้งถงตอบอย่างไม่ลังเล “ข้าน้อยมิได้มุสาแม้เพียงครึ่งคำ”

จินชางหลงที่นั่งฟังอยู่ตลอดขย้ำเนื้อผ้าบนตักจนยับย่น “เห็นแก่ความพยายามของเจ้า เช่นนั้นข้าก็จะพบเจ้าดูสักครา”

เชิงอรรถ

^{^}ฝนทั่งให้เป็นเข็ม หมายถึง พากเพียรพยายามมากจนถึงที่สุด เพื่อให้สำเร็จผล.