08 เมธา(เมธา-น้ำหวาน)

ร่างบางในชุดนักศึกษาเดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ด้วยความรู้สึกที่ดีกว่าทุกวัน เพราะวันนี้ทุกคนต่างไปทำงานกันหมด หญิงสาวเลยไม่ต้องทำหน้าที่นางบำเรอ และเธอก็จะได้อ่านหนังสือสักทีเพราะที่ผ่านมาพวกเขาเอาแต่เรียกใช้เธออยู่ตลอดจนน้ำหวานแทบจะไม่มีเวลาทบทวนบทเรียนเลย เมื่อคิดได้อย่างนั้นร่างบางจึงรีบเดินขึ้นห้องตัวเองไป แต่ก่อนที่จะถึงห้องเสียงทุ้มก็ดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน

“คุณน้ำหวาน” อยู่ๆ ก็มีลูกน้องร่างกำยำคนหนึ่งมายืนขวางด้านหน้าเธอไว้ คิ้วบางขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยเล็กน้อย เพราะปกติถึงที่นี่จะมีคนรักษาความปลอดภัยเยอะแต่พวกเขาก็ไม่เคยมายุ่งกับเธอเลย เรียกว่าแม้แต่ทักทายยังไม่มีเลยดีกว่า

“มีอะไรรึเปล่าคะ” ริมฝีปากบางถามคนตรงหน้าไปอย่างสุภาพ

“นายฝากนี่มาให้คุณ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกเพียงเท่านั้นแล้วยื่นถุงกระดาษขนาดพอดีมือมาให้หนึ่งถุง ซึ่งน้ำหวานก็รับมาอย่างงุนงงเล็กน้อยด้วยความสงสัยว่าใครที่เป็นคนฝากมาให้ เทวา วายุ หรือธัญ ส่วนเมธายิ่งไม่มีทางเป็นไปได้เลยเพราะเขาดูจะไม่ค่อยชอบเธอตั้งแต่แรก

“ขอบคุณนะคะ” แม้จะยังไม่เข้าใจอะไรนักแต่เธอก็รับมาแล้วเอ่ยขอบคุณออกไป จากนั้นจึงตั้งท่าจะเดินออกมาจากตรงนั้น

“เดี๋ยว”

“คะ?” ใบหน้าหวานหันกลับไปมองชายร่างสูงด้วยสีหน้างุนงง นี่เขายังมีอะไรอีกเหรอ...

“คืนนี้คุณต้องมาห้องนี้” ลูกน้องคนนั้นพูดขึ้นแล้วมองหน้าเธอเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำไปยังห้องๆ หนึ่ง ซึ่งน้ำหวานก็ได้แต่เดินตามไปด้วยความไม่เข้าใจนัก จนเขามาหยุดอยู่หน้าห้อง

“เข้าไปรอในนี้ เดี๋ยวนายจะกลับมา”

“อ อะไรนะคะ นาย?” 

“ใส่ของในถุงนี้ด้วย แล้วรอนายอยู่ที่ห้อง”

“คืนนี้ฉัน เอ่อ ฉันต้องทำหน้าที่อย่างนั้นเหรอคะ”

“...” ลูกน้องคนนั้นไม่ได้ตอบอะไร แต่เลือกที่จะเปิดประตูห้องให้หญิงสาวเข้าไปแทน ซึ่งนั่นก็คงจะเป็นคำตอบของเขาแล้ว

“งั้นคุณช่วยบอกได้มั้ยคะ ว่านายที่คุณพูดถึงหมายถึงใคร” น้ำหวานยังคงถามเขาต่อ อย่างน้อยเธอก็ควรที่จะรู้เพื่อจะได้เตรียมใจเอาไว้

“ถึงเวลาคุณก็จะรู้เอง”

“อะระ..”

“เชิญ” น้ำเสียงของเขาเริ่มดุดันเล็กน้อยทำให้น้ำหวานต้องเดินเข้าห้องไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถึงยังไงมันก็หน้าที่เธออยู่แล้วจะเป็นใครก็คงต้องทำ

ร่างบางเดินเข้ามาในห้องนอนขนาดใหญ่ด้วยความสงสัยที่ยังมีอยู่เต็มหัวว่านายที่ชายหนุ่มคนนั้นพูดถึงคือใคร มือเรียววางถุงกระดาษลงแล้วเดินสำรวจไปทั่วห้องเผื่อว่าอาจจะมีอะไรที่บ่งบอกถึงเจ้าของห้องได้บ้างแต่สุดท้ายก็ไม่เจออะไรเลย ในห้องมีเพียงแค่ของใช้ทั่วไปกับเฟอร์นิเจอร์สีดำเป็นส่วนใหญ่และ...กลิ่นที่หอมเป็นพิเศษซึ่งเธอไม่เคยได้กลิ่นนี้มาก่อน มันหอมอย่างชวนให้หลงใหล หญิงสาวคิดว่าห้องนี้อาจจะเป็นห้องของเทวาเพราะเธอยังไม่เคยเข้ามาในห้องของเขาที่บ้านหลังนี้เลย

น้ำหวานเดินกลับมาที่เดิมแล้วหยิบของในถุงกระดาษที่วางไว้ขึ้นมาดู แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าของในถุงนั้นคืออะไร มันเหมือนชุดนอนแต่ผ้านั้นบางมาก ซึ่งทั้งชุดเป็นสีแดงสดตัวบาง สั้นแค่ต้นขา แถมยังเว้าด้านหลัง หญิงสาวเม้มปากแน่นอย่างใช้ความคิดเพราะเธอแทบจะไม่อยากใส่มันเลย แต่ถึงยังไงก็คงเลี่ยงไม่ได้ ในเมื่อเป็นคำสั่งเธอก็ควรจะทำตาม เมื่อคิดได้อย่างนั้นเรือนร่างอรชรจึงเข้าไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดมารอคนคนนั้นทันที คนที่เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าใคร...

@กลางดึก

หญิงสาวที่เผลอหลับไปบนโซฟาตัวใหญ่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึกเมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของใครบางคนจ้องมองอยู่ ประกอบกับกลิ่มหอมของไวน์ที่ลอยคละคลุ้งอยู่เต็มห้อง น้ำหวานค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างงัวเงียภายใต้แสงไฟสลัวเธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งมองอยู่ และเมื่อปรับสายตาได้

“คุณเมธา!” น้ำหวานตะโกนออกมาอย่างสุดเสียงด้วยความตกใจ แล้วรีบลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือใคร

“ไง” เมธาเอ่ยทักทายคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นพร้อมกับแกว่งแก้วไวน์ในมือไปด้วย

“ตกใจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ” ชายหนุ่มพูดขึ้นแล้วมองสำรวจร่างกายของเธออย่างเปิดเผย ชุดนอนตัวบางที่เห็นทุกสัดส่วนแม้แต่ยอดปทุมถัน มีเพียงผ้าผืนจิ๋วที่ปกปิดจุดสงวนไว้เท่านั้น

“ฉันไม่คิดว่าคุณ...”

“คงต้องขอบคุณลูกค้านะที่ไม่เรื่องมาก ฉันเลยมาหาเธอได้เร็วยังไงล่ะ”

“...” ปากเรียวเม้มเข้าหากันแน่น ตอนนี้หัวใจของเธอมันเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว น้ำเสียงที่ดูเย็นชา ท่าทางที่ดูน่าเกรงขามเหล่านั้น แค่คิดว่าจะต้องบำเรอเขาร่างกายก็เริ่มสั่นเทาขึ้นมา

“มานี่สิ” ร่างบางในชุดนอนสีแดงสดเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่อย่างไม่เต็มใจนัก เธอพยายามคิดว่าเขาคือเทวาเพื่อที่จะได้ลดความกลัวลงไปบ้าง

พรึ่บ!

ฝ่ามือใหญ่รั้งเอวคอดของหญิงสาวเข้าหาตัวอย่างแรงจนร่างบางล้มลงบนหน้าตักแกร่งก่อนที่จะเลื่อนมือหนามาบีบที่ปลายคางมนไว้แน่นจนน้ำหวานหลุดเสียงร้องออกมา

“โอ๊ย!” 

“กำลังคิดว่าฉันเป็นใครอยู่” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นอย่างรู้ทันความคิดของคนบนหน้าตัก

“ปะ...เปล่าค่ะ” 

“ทำหน้าที่ของเธอสิ” เมธาเลือกที่จะเมินเฉยต่อถ้อยคำโกหกนั้น เพราะถึงยังไงมันก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับเขาอยู่ดี มือหนาคลายพันธนาการออกจากเรือนร่างขาวเนียนแล้ววางแก้วไวน์ลงเพื่อรอรับการปรนเปรอของเธอ

“งั้นเดี๋ยวหวานรินไวน์นะคะ” มือบางสั่นเทาเอื้อมไปหยิบไวน์มารินให้ชายหนุ่มในขณะที่ยังคงนั่งบนตักของเขาอยู่ เมื่อรินเสร็จแล้วจึงยื่นแก้วไวน์ให้เขาไป

“มีปัญญาทำได้แค่นี้เหรอ”

“อึก...”

“แสดงว่าที่โดนเอาไปคงไม่ได้ช่วยอะไรสินะ”

“งั้นฉันคงต้องสอนใหม่”

“ขะ...ขอโทษค่ะ” น้ำหวานรีบก้มหน้างุดด้วยความหวาดกลัวเมื่อเผลอสบตาเข้ากับแววตาที่ดุดันของคนด้านข้าง ก่อนที่เสียงเข้มของเขาจะดังขึ้นประชิดใบหูเล็กอีกครั้ง

“ป้อนไวน์ฉันสิ”

“..??”

“ใช้ปากของเธอป้อนมัน”

“ค่ะ” พอฉันได้ยินอย่างนั้นก็เริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น จึงกระดกไวน์เข้าปากอึกใหญ่แล้วโน้มใบหน้าไปประกบจูบแนบชิดกับคุณเมธาทันที

“อื้ม~” เสียงครางดังเล็ดลอดออกมาจากลำคอหนาเบาๆ ฝ่ามือของเขาเริ่มลูบไล้ไปที่บั้นท้ายงามแล้วบีบมันอย่างไม่แรงนักตามอารมณ์กระสันของตัวเอง

น้ำหวานส่งเรียวลิ้นเล็กเข้าไปเกี่ยวพันกับเรียวลิ้นสากในโพรงปากหนาอย่างชำนาญ รสชาติของไวน์ที่หอมหวานกับรสจูบของเขาทำให้เธอหลงมึนเมาไปชั่วขณะ

“อ่าส์~” คนตัวเล็กค่อยๆ ถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง มือเรียวเริ่มลูบไล้ร่างกำยำไปมาตามอารมณ์ปรารถนาของตัวเอง เธอพยายามปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติเพื่อที่จะทำให้เมธาพึงพอใจมากที่สุด

“ให้หวานทำให้นะคะ” น้ำหวานเอ่ยปากเสนอตัวขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงสิ่งที่เริ่มดุนดันบั้นท้ายงามภายใต้กางเกงของเขา โดยที่เมธาหยิบไวน์ขึ้นมาจิบแทนการตอบตกลง

ร่างบางลุกออกจากหน้าตักแกร่งแล้วย่อตัวลงกลางหว่างขาของชายหนุ่มอย่างรู้งาน มือเล็กค่อยๆ ปลดเข็มขัดออกแล้วดึงกางเกงของเขาลงมาจนแก่นกายขนาดใหญ่ดีดผึ่งตรงหน้า ท่อนลำโอบล้อมด้วยเส้นเลือดมากมายที่ใหญ่กว่าข้อมือเธอ และใหญ่กว่าที่เธอเคยเจอ ทำให้น้ำหวานลอบกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อยด้วยความหวาดกลัวแต่เธอก็ยังต้องทำหน้าที่ต่อ ไม่รอช้าฝ่ามืออ่อนนุ่มรีบเอื้อมไปชักรูดความใหญ่โตสองสามครั้ง แล้วครอบปากลงไปทันทีซึ่งขนาดของมันทำให้เธออมได้แค่ส่วนปลายหัวบานเท่านั้น เรียวลิ้นเล็กตวัดดูดเลียบริเวณหัวเห็ดแดงก่ำอย่างชำนาญพร้อมกับชักรูดมันขึ้นลงไปด้วยยิ่งสร้างความเสียวซ่านให้เมธาไม่น้อย

“อ่าส์~”

“ซี้ดด ดูดแรงๆ อ่า...”

“แบบนั้น เร็วกว่านี้หน่อย ซี้ดดด” เสียงครางที่บ่งบอกถึงความพึงพอใจดังออกมาเป็นระยะเมื่อน้ำหวานเริ่มดูดเลียแรงขึ้น แต่แล้วหญิงสาวก็ต้องร้องออกมาเสียงหลง เมื่ออยู่ดีๆ เมธาก็กระชากที่ผมของเธออย่างแรงทำให้ปากบางหลุดออกจากแก่นกายใหญ่

“โอ๊ย!” 

“ดูดอย่างนี้มันจะสนุกอะไร” มือหนายังคงกำเส้นผมของน้ำหวานไว้แน่น เขามองหน้าเธอเล็กน้อยแล้วยกขวดไวน์ขึ้นมา

ซ่า~

“ต้องทำความสะอาดด้วยสิ” เมธาราดไวน์ลงบนแก่นกายใหญ่จนเปียกชุ่ม แล้วปล่อยมือออกจากผมของเธอ

“ทำให้สะอาดล่ะ...”

“...เพราะถ้าไม่สะอาดเธอคงต้องทำใหม่”