07 น้องสาว

@เช้าวันต่อมา

ฉันลืมตาตื่นมาในเช้าวันใหม่บนเตียงนอนของคุณวายุซึ่งเป็นเตียงเดิมที่เราร่วมรักกันเมื่อคืน แต่ต่างตรงที่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่บนเตียงด้วยแล้ว หรือเขาจะไปแล้วนะ...พอคิดได้อย่างนั้นมันก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา ทั้งๆ ที่คิดว่าเขาดูสนใจฉันมากขนาดนั้นแล้วแท้ๆ แต่หลังจากที่ได้ฉันเขาก็จะไม่ใยดีเลยงั้นหรอ ถึงฉันจะเป็นแค่นางบำเรอแต่ฉันก็มีหัวใจเหมือนกัน ในขณะที่ฉันกำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้น

แกร๊ก~

เสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของวายุที่มีเพียงผ้าขนหนูปกปิดช่วงล่างไว้ บนร่างกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามมากมายมีหยดน้ำเกาะอยู่ จึงทำให้น้ำหวานรู้ว่าเขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ หญิงสาวรีบดันตัวลุกขึ้นแล้วดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาปิดหน้าอกไว้ทันทีที่เขาเดินเข้ามาใกล้

“ตื่นนานรึยัง” วายุหย่อนตัวลงบนเตียงข้างๆ หญิงสาวแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“อึก! ฮืออ” อยู่ๆ น้ำตาใสก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างห้ามไม่ได้ น้ำหวานรีบโน้มตัวเข้าไปโผกอดร่างกำยำของชายหนุ่มไว้แน่นพลางแนบใบหน้าลงที่แผงอกแกร่งแล้วปล่อยโฮออกมา

“เป็นอะไร?” มือหนาลูบที่ศีรษะทุยเล็กอย่างอ่อนโยนแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจนัก

“หวาน ฮึก หวานคิดว่าคุณวายุจะทิ้งหวานไปแล้ว ฮืออ”

“พูดอะไรของเธอน่ะ หื้ม” ชายหนุ่มดันตัวของน้ำหวานออกให้สบตากันแล้วเลื่อนมือมาเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน

“หวาน ฮึก หวานขอโทษค่ะ”

“เธอรู้อะไรมั้ย~” วายุมองลึกไปในแววตาคนตรงหน้านิ่ง พลางใช้นิ้วหนาลูบริมฝีปากบางเบาๆ

“ฉันน่ะ...ถูกใจเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลยนะ”

“ฉันไม่ทิ้งเธอไปไหนหรอก”

“จะ...จริงหรอคะ”

“จริงสิ~” ใบหน้าหล่อค่อยๆ โน้มมากดจูบบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างหนักหน่วงจนน้ำหวานส่งเสียงร้องประท้วงในลำคอออกมาเล็กน้อย

“อื้มมม~” ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่มอยู่พักใหญ่ ก่อนที่วายุจะเป็นฝ่ายถอนจูบออกมาก่อน

“ไปอาบน้ำสิ เธอมีเรียนไม่ใช่หรอ”

“เอ่อ...” จริงสิ ฉันลืมเรื่องชุดของฉันไปเลย

“ชุดของเธออยู่บนโต๊ะ ฉันให้ลูกน้องเอามาให้แล้ว” วายุเอ่ยบอกอย่างรู้ทันในความคิดของคนตัวเล็ก

“ขอบคุณค่ะ”

“รีบไปสิจะได้ลงไปกินข้าว แล้วฉันจะไปส่ง เดินไหวใช่มั้ย”

“วะ...ไหวค่ะ แต่ว่าคุณจะไปส่งฉันเหรอคะ” เพราะสถานะของเธอกับเขาเป็นแค่คู่นอนกันเท่านั้น ดังนั้นคำพูดของวายุจึงทำให้น้ำหวานแปลกใจไม่น้อย

“ก็ใช่น่ะสิ”

“แต่หวานเกรงใจค่ะ เดี๋ยวหวานนั่งแท็กซี่ไปเองก็ได้”

“เธอควรทำตามคำสั่งของฉันนะ”

“ขะ...ขอโทษค่ะ”

“ไปอาบน้ำได้แล้ว”

“ค่ะ” ร่างบางรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวทันทีด้วยกลัวว่าจะไปเรียนสาย โดยที่วายุนั้นก็เดินไปแต่งตัวในส่วนของเขา

@มหาวิทยาลัย

รถยนต์คันหรูของคุณวายุที่มาส่งฉันยังหน้าตึกคณะเรียกสายตาอยากรู้ของนักศึกษามากมายที่อยู่บริเวณนั้น ก็ดูรถของเขาสิ หรูซะขนาดนั้นจะไม่ให้คนสนใจได้ยังไง ฉันก็บอกไปแล้วนะว่าส่งแค่หน้ามหา'ลัยก็พอเดี๋ยวฉันเดินเข้าไปเอง แต่เขาก็ไม่ยอมจะมาส่งหน้าตึกให้ได้!

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” หญิงสาวหันไปขอบคุณคนด้านข้างด้วยรอยยิ้มหวานก่อนจะเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยออก

“อืม เดี๋ยวตอนเย็นฉันมารับ”

“ตอนเย็นหรอคะ!?” น้ำหวานโผล่งถามเสียงดังอย่างลืมตัวก่อนจะได้สติรีบยกมือเล็กขึ้นมาปิดปากไว้

“ทำไม?” วายุโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ เมื่อเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของหญิงสาว สองมือแกร่งเอื้อมมาจับเบาะรถกังขังคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน

“หรือว่าเธอนัดใครไว้” น้ำเสียงนิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยความจริงจังของเขาทำเอาร่างบางรู้สึกเสียวสันหลังวาบอย่างบอกไม่ถูก

“ปะ...เปล่านะคะ หวานแค่ เอ่อ หวานเกรงใจคุณน่ะค่ะ คุณเองก็มีธุรกิจที่ต้องดูแล เดี๋ยวหวานกลับเองก็ได้” น้ำหวานพยายามอธิบายไปยาวเหยียดให้คนตรงหน้าเข้าใจ

“ต้องครางก่อนใช่มั้ยถึงเลิกพูด”

“อึก...” หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อเห็นท่าทางที่จริงจังของเขา

“ลงไปเรียนได้แล้ว ตอนเย็นเดี๋ยวฉันมารับหน้าตึก”

“ค่ะ...” แล้วเย็นวันนั้นคุณวายุก็มารอรับฉันจริงๆ เขารอรับฉันแล้วก็พาฉันไปกินข้าว รวมถึงพาไปซื้อเสื้อผ้าใหม่เพราะเขาบอกว่าที่ฉันมีอยู่มันเก่าไป ถึงคุณวายุอาจจะดูปากร้ายและอารมณ์ร้อนที่สุดในบรรดาพี่น้องของเขาทั้งหมด แต่พอได้อยู่ด้วยแล้วเขาก็มีความใส่ใจไม่ต่างจากคุณเทวาเลย ซึ่งในวันนั้นเขาก็ไปส่งฉันที่บ้านแล้วตัวเขาก็ไปดูงานที่สนามแข่งรถต่อ เพราะคุณเมธาไปต่างจังหวัด ทุกคนจึงต้องทำงานหนักกว่าเดิม ส่วนตอนเช้าเขาก็ให้คนขับรถไปส่งฉันที่มหา'ลัยแทน

@ตอนเย็นวันถัดมา

หลังจากเลิกเรียนร่างบางในชุดนักศึกษารัดรูปก็กำลังเดินออกมารอวายุที่หน้าตึกคณะเหมือนที่เคยทำ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักไปเมื่อเห็นธัญที่กำลังยืนคุยอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่บริเวณด้านหน้าของเธอ

“จีนไม่คิดเลยนะคะว่าจะเจอพี่ธัญที่นี่ จีนคิดถึงพี่ธัญม๊ากมาก~” หญิงสาวในชุดนักศึกษาคนนั้นพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ท่าทางของพวกเขาสองคนดูสนิมสนมกันมากเป็นพิเศษ

“ครับ” ธัญเอ่ยตอบกลับอย่างยิ้มๆ ท่าทางอบอุ่นพวกนั้นราวกับเป็นคนละคนกับที่เธอเจอวันแรกอย่างสิ้นเชิง

“แล้วนี่พี่ธัญมาทำอะไรเหรอคะ อย่าบอกนะว่า...มารับแฟน” ใบหน้าเรียวดูเศร้าลงทันทีเมื่อพูดประโยคนั้น

“เปล่าครับ พี่มารับน้องสาวน่ะ”

“น้องสาวเหรอคะ?"

“ครับ เป็นญาติๆ กันน่ะ”

“อ๋อ นั่นน่ะสิ จีนก็คิดอยู่ว่าพี่ธัญมีน้องสาวตั้งแต่ตอนไหน”

“ครับ” ชายหนุ่มในชุดลำลองโทนสีดำตอบกลับไปแค่นั้นก่อนจะหันหน้ามาทางที่น้ำหวานยืนอยู่ แล้วยิ้มออกมา

“นั่นไงครับ น้องสาวพี่” น้ำหวานเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ เขาก็มองมาที่เธอแล้วพูดแบบนั้นออกมา

“มานี่สิ น้ำหวาน” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอบอุ่นราวกับสนิทสนมกันจริงๆ ทำให้เธอต้องเดินเข้าไปหาเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้

“น่ารักจังเลยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยชมคนที่เข้ามาใหม่อย่างไม่รู้เรื่องอะไรซึ่งน้ำหวานก็ได้แต่ยิ้มตอบกลับเท่านั้น

“สวัสดีค่ะ หนูชื่อจีนนะคะ เป็นคนที่กำลัง...จีบพี่ธัญอยู่น่ะค่ะ” เธอพูดอย่างยิ้มๆ แล้วหันไปมองหน้ารุ่นพี่หนุ่มที่อยู่ด้านข้าง

“หึ พูดอะไรของเราน่ะ” ทั้งคู่ยิ้มให้กันเล็กน้อยก่อนที่หญิงสาวจะหันกลับมาสนใจที่น้ำหวานต่อ จนเธอต้องแนะนำตัวเองอย่างเลี่ยงไม่ได้

“เอ่อ...พี่ชื่อน้ำหวานค่ะ” 

“พี่น้ำหวานต้องช่วยจีนจีบพี่ธัญนะคะ” ร่างบางยังคงพูดต่อไม่หยุดซึ่งน้ำหวานก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไปอย่างทำอะไรไม่ถูก

“พี่ว่าเรารีบกลับกันดีกว่า พี่ไปก่อนนะพอดีต้องไปดูงานที่สนามน่ะ” คุณธัญพูดกับน้ำหวานในประโยคแรก แล้วหันไปพูดกับจีนในประโยคหลังอย่างเป็นการจบบทสนทนาของเราทั้งคู่

“อ่อค่ะ งั้นกลับดีๆ นะคะ แล้วเจอกันนะคะพี่น้ำหวาน”

“ค่ะ” เรียวปากบางยิ้มตอบกลับไปเพียงแค่นั้นแล้วเดินตามชายหนุ่มไปที่รถ

@บนรถ

“มีอะไรก็พูดมา” เสียงเข้มเอ่ยทำลายความเงียบหลังจากที่ขับรถออกมาจากมหาวิทยาลัยได้สักพัก ซึ่งน้ำเสียงของเขาต่างจากตอนที่คุยกับจีนในตอนแรกอย่างสิ้นเชิง

“คุณธัญไปบอกน้องจีนอย่างนั้นได้ไงคะ”

“ฉันบอกอะไร?” เขาพูดในขณะที่ตายังมองไปยังถนนอยู่

“ก็ที่บอกว่าหวานเป็นน้องสาวคุณไงคะ” แล้วถ้าฉันเจอน้องเขาขึ้นมาฉันจะตอบน้องยังไงล่ะ

“แล้วจะให้บอกว่าไง” ธัญหันมามองใบหน้าเรียวเล็กของคนด้านข้างในตอนที่รถติดไฟแดงอยู่ แล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“บอกว่าเธอเป็นเมียฉัน?”

“...”

“หรือบอกว่าเป็นนางบำเรอพี่ชายฉันดี” 

“ทำไมเงียบล่ะ”

“อ้อ คงจะผิดหมดสินะ เพราะเธอเป็นนางบำเรอของพวกเราต่างหาก” มือหนาหยาบกร้านเลื่อนเข้ามาลูบไล้ที่ต้นขาอ่อนของหญิงสาวแล้วแสยะยิ้มอย่างเย้ยหยันซึ่งน้ำหวานก็ได้แต่กัดฟันแน่นในคำพูดดูถูกพวกนั้น ก่อนที่เขาจะเหยียบคันเร่งเพื่อไปส่งเธอที่บ้าน

@คฤหาสน์หรู

รถยนต์ราคาแพงเคลื่อนตัวมายังคฤหาสน์ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ซึ่งน้ำหวานก็ได้นั่งตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้นเมื่อรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร

“ลงไปสิ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกเสียงนิ่งในขณะที่รถยังไม่ดับเครื่องยนต์ นั่นยิ่งสร้างความประหลาดใจให้หญิงสาวไม่น้อยเพราะเธอคิดว่าการที่เขามารับเธอในวันนี้ก็คงจะหวังเรื่องอย่างว่า

“คะ?” ใบหน้าเรียวหันไปมองคนด้านข้างด้วยความไม่เข้าใจนักที่เขายอมปล่อยเธอไปง่ายๆ

“มีอะไร” ชายหนุ่มหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถามเมื่อเธอยังไม่ยอมลงจากรถไป

“...”

“หึ สีหน้าเธอดูผิดหวังนะ”

“คิดว่าฉันจะเอาเธองั้นสิ” ธัญเอ่ยออกมาอย่างรู้ทัน เพียงแค่เห็นสายตาของเธอเขาก็เดาได้ไม่ยาก

“ละ...แล้วไม่ใช่หรอคะ ที่คุณธัญไปรับฉันที่มหา'ลัยไม่ใช่เพราะ

จะ...” เธอมองหน้าเขาอย่างชั่งใจ

“เปล่า วันนี้เฮียวามันเคลียร์งาน เลยให้ฉันมารับเธอแทน”

“...” น้ำหวานพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจที่เธอไม่ต้องทำหน้าที่ในวันนี้ ก่อนที่ประโยคถัดมาจะทำให้เธอเสียวสันหลังวาบ

“ฉันยังไม่เอาเธอตอนนี้หรอก....เพราะฉันน่ะ ชอบซ้ำมากกว่า” ดวงตาคมกริบจ้องมองมายังใบหน้าสวยอย่างมีเลศนัย แววตาของเขาคล้ายกับกำลังจะบอกอะไรบางอย่างให้เธอรู้

“ลงไปสิ ฉันมีงานต่อ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” น้ำหวานเลือกที่จะเก็บความสงสัยไว้ในใจเกี่ยวกับสายตานั้น แล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างพยายามไม่คิดมาก