จุดเปลี่ยนของชีวิต

"นังลูกไม่รักดี! แกรีบเก็บกระเป๋าแล้วออกไปจากบ้านฉัน!" ผู้เป็นแม่พูดไปพร้อมกับปาดน้ำตา

"แต่แม่ ลุงเด่นชัยมันปล้ำฉันนะแม่ไล่ลูกตัวเองออกไปแล้วมันล่ะ?" ม่านฟ้ามองผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อ

"แค่แกออกไปจากที่นี่ ทุกอย่างมันจะดีขึ้น" ดาวพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ โดยไม่ได้สนใจลูกสาวที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น

เธอรวบเสื้อผ้าที่ถูกโยนลงพื้นอย่างไม่ใยดีมาสวมใส่ พร้อมกับเก็บเสื้อผ้าที่เธอมียัดใส่กระเป๋าใบใหญ่ทั้งๆที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน

"นังดาว แกจะให้หนูม่านฟ้าออกไปจริงๆหรอ"

"หุบปากซะ ถ้าแกไม่อยากออกไปอีกคน"

"ไม่จ๊ะๆ" ตาเฒ่าหัวงูยกมือขึ้นสองข้างปฏิเสธ

ม่านฟ้าหันกลับมามองบ้านที่เธออยู่อาศัยตั้งแต่เล็กจนโตเป็นครั้งสุดท้ายด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม พร้อมกับลากกระเป๋าใบใหญ่เดินห่างออกไปเรื่อยๆโดยไม่รู้จุดหมายที่เธอจะไป เธอเดินไปตามถนนที่ไม่ค่อยมีรถวิ่งผ่านเท่าไหร่นัก

เอี๊ยดดด!!!

รถตู้สีดำคันหนึ่งแล่นมาจอดขวางด้านหน้า มีชายสวมชุดสูทสีดำเดินลงมาอย่างสง่า

"ขึ้นรถครับ"

"ไปไหนคะ"

"มาเถอะแม่หนู..."

ฉันมองผู้ชายวัยกลางคนที่มองมาที่ฉันอย่างไร้ความรู้สึกใดๆ ท่าทางของชายที่นั่งอยู่ในรถเหมือนผู้มีอิทธิพลที่น่าเกรงขามมาก ม่านฟ้าตัดสินใจก้าวขึ้นรถนั่งลงเบาะที่ว่างอีกฝั่ง

"ออกรถ"

"ครับนาย"

"ฉันมีข้อเสนอให้เธอ..."

เธอยังไม่ทันได้ถามชายวัยกลางคนก็พูดขึ้น ท่าทางและแววตาของเขาดูเย็นชาและเรียบเฉยไม่มีความรู้สึกใดๆ

"ข้อเสนออะไรคะ"

"ฉันมีงานให้เธอทำ เป็นภารกิจมีค่าตอบแทนที่สูง เธอสนใจไหม"

ชายคนนั้นหันหน้ามาหาเธอก่อนจะหันกลับไปมองทางเหมือนเดิม

"งานที่ว่าคือ..."

"นางบำเรอในค่ายทหาร"

"ห๊ะ!"

"เธอได้ยินไม่ผิด แล้วนีี่เรียนจบหรือยัง"

"เพิ่งจบค่ะแต่ยังไม่ได้งานทำ"

"ก็ดี สนใจไปทำกับฉันไหม"

"แต่หนูไม่..."

"เธอไม่ฟังค่าตอบแทนที่ได้รับหน่อยหรอ"

"งั้นฟังก็ได้ค่ะ"

"เดือนล่ะ1แสน แต่ต้องทำตามกฎของฉัน"

"โห 1แสนเลยหรอคะ"

"อืม...ทุกเดือนจะมีคนโอนเงินเข้าบัญชีเธอ แต่เธอห้ามฝ่าฝืนกฎไม่งั้นสัญญาเป็นโมฆะ"

ชายวัยกลางคนอธิบายเกี่ยวกับที่อยู่อาศัยและกฎระเบียบที่เธอต้องทำตามดังนี้

1.ห้ามออกจากเขตพื้นที่ปลอดภัย เพราะมันหมายถึงชีวิตของเธอ

2.เธอจะต้องร่วมรักกับทหารไม่เกิน3คนต่อวัน และต้องป้องกันทุกครั้งระหว่างร่วมเพศนั่นก็เพื่อตัวเธอเอง

3.ห้ามมีความรัก

4.ห้ามมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับคนอื่น

5.ห้ามหลบหนี และนั่นก็หมายถึงชีวิตของเธอเช่นกัน

"อืมมม" ม่านฟ้าขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด เธอคิดวกไปวนมากับกฏประหลาดที่ชายลึกลับคนนี้บอก

"ถ้าตกลงฉันจะไปส่งเธอที่ค่ายทหารแถวตะเข็บชายแดน"

"อะไรนะคะ"

ม่านฟ้าฟังไม่ผิด ตอนแรกเธอแค่คิดว่าจะเป็นค่ายทหารที่มีพวกนายพลยศใหญ่ แก่ๆรวยๆ วันนึงแทบไม่ต้องทำอะไร แต่เธอไม่คาดคิดว่ามันจะเลวร้ายขนาดนั้น

เธอสับสนอย่างออกสีหน้า นายพลยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอามือวางทาบบนไหล่ที่กำลังสั่นระริกให้ผ่อนคลายลง

"คิดดูให้ดีๆ เธออยู่นี่จะได้อะไร ไปกับฉันเธอจะได้อะไร"

"แต่ว่า"

"คิดว่ามันคือภารกิจหนึ่งสิ ทหารพวกนั้นต้องจากบ้านมานาน พวกเขามาดูแลความสงบให้บ้านเมือง เสียสละความสุขของตนเองเพื่อประเทศชาติ แบบนี้เธอจะอยากช่วยคนเหล่านั้นไหม"

"เอ่อ...แต่ว่า"

"ถ้าไม่ไปก็เชิญลงจากรถ แต่ถ้าคิดว่ามันคือโอกาสที่เธอจะได้เติบโตก็ตกลงซะ"

เธอครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

"ตกลงค่ะ"

"ต้องอย่างนี้สิ ออกรถ!" เขาหันไปสั่งคนขับรถ

บื้นนนนน!!!

เวลาผ่านไป6ชั่วโมงรถหรูแล่นมาจอดถึงจุดหมาย ชายชุดสูทลงมาเป็นประตูให้ทั้งคู่ลงจากรถ ก่อนที่ม่านฟ้าจะก้าวลงจากรถตามเขายังบ้านหลังหนึ่ง

"ตามฉันมา"

"ค่ะท่าน"

ท่านพาหญิงสาวมาหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง รอบๆเป็นต้นไม้ประดับต่างๆและมีชิงช้าให้นั่งเล่น บ้านสีขาวสะอาดตาชั้นเดียวแต่มีขนาดที่พอดีไม่เล็กจนเกินไป ท่านพาม่านฟ้าเดินดูรอบๆบ้านและอธิบายมุมต่างๆไปด้วย รวมไปถึงในตัวบ้านด้วย ม่านฟ้าก็ตั้งใจฟังเป็นอย่างดี

"เอาล่ะ เธอน่าจะอยู่ได้นะ"

"ค่ะท่าน"

"มีอะไรสงสัยอีกไหม"

"ทำไมที่นี่ไม่มีห้องครัวละคะ"

ม่านฟ้าเอ่ยถามเพราะเธอไม่เห็นว่าในห้องมีห้องครัวหรืออุปกรณ์ทำกับข้าวให้เลย

"ที่นี่มีแม่บ้านส่วนกลาง ไม่ต้องทำให้ยุ่งยาก หรอก เมื่อถึงเวลาแม่บ้านจะเอามาให้เอง"

"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง"

"พวกของใช้ต่างๆรวมไปถึงไอ้นั่น...มีเตรียมไว้ในห้องถ้ามันหมดขาดเหลืออะไรบอกแม่บ้าน เขาจะเป็นคนเอามาให้เธอเอง"

"เอ่อ ค่ะท่าน"

"มีอะไรอีกไหม"

"แล้วเรื่องเงินเดือน..."

"ไม่ต้องห่วง เงินจะเข้าบัญชีของเธอทุกสิ้นเดือน"

"ขอบคุณค่ะท่าน"

"ที่นี่ทหารเขาว่างไม่ตรงกันเธอจะต้องรับมือได้ทุกสถานการณ์ทุกเวลา แต่ถ้าเกิน3ครั้งก็บอกพวกเขาไป มันเป็นกฏที่ทุกคนต้องทำตาม"

"มีคนอื่นที่ทำแบบนี้อีกไหมคะ"

"หึ มีสิ...ทุกโซนจะแบ่งผู้หญิงมาบริการประมาณ1-2คน ที่นี่ไม่ได้หนักอะไรฉันคิดว่าเธอเอาอยู่"

"ค่ะ" เธอได้แต่ก้มหน้าเผชิญชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า

"ถ้าอยากออกไปซื้อของข้างนอกก็ขอให้เขาพาไปได้"

"ค่ะท่าน"

"นี่เบอร์ติดต่อฉันมีเรื่องด่วนอะไรโทรมา"

"ขอบคุณค่ะท่าน"

"ฉันขอตัวก่อนล่ะ"

"สวัสดีค่ะ"

ม่านฟ้ายกมือสวัสดีเขาก่อนที่เธอจะมองตามหลังไปจนลับสายตา กระเป๋าใบใหญ่ถูกเปิดออกและจัดเสื้อผ้าเข้าตู้อย่างเป็นระเบียบ เธอรู้สึกโดดเดี่ยวและอยากจะร้องไห้ออกมาเหลือเกิน เธอนึกย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ที่เธอโดนแม่แท้ๆไล่ออกจากบ้าน เธอไม่คิดว่าแม่ผู้ให้กำเนิดจะเห็นคนอื่นดีกว่าลูกอย่างเธอ

"ฮึก!"

เธอร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น น้ำใสๆรินไหลอาบใบหน้าสวย เธอปาดน้ำตาแล้วจัดของต่อจนเสร็จ

ติ๊ง!

ข้อความ : เงินเข้าบัญชี 100,000฿

เธอยิ้มทั้งน้ำตา อย่างน้อยๆก็ยังคนยื่นมือเข้ามาช่วย ถึงแม้ว่ามันจะต้องแลกกับสิ่งที่เธอไม่ชอบเลยก็ตาม

"เสียให้พ่อเลี้ยงเลวๆฉันยังผ่านมาได้เลยจะเป็นไรไปถ้าจะเสียให้คนอื่นอีก"

เธอปาดน้ำตาออกอย่างไม่แยแส ม่านฟ้าในตอนนี้มีทั้งความโกรธแค้นและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน