ประสบการณ์แรกในชีวิต

ก๊อกๆ

ม่านฟ้างัวเงียขึ้นมาในกลางดึกคืนหนึ่งหลังจากที่เธอได้เข้ามาอยู่ที่นี่ได้ประมาณ1สัปดาห์เท่านั้น ระหว่างนี้เธอก็ทำความรู้จักกับแม่บ้านและคนในพื้นที่ ทุกคนต่างให้ความสนใจและเป็นมิตรกับเธอมาก จนม่านฟ้ารู้สึกว่าอยู่ที่นี่ก็ไม่เลวมากนัก พอลุกขึ้นได้เธอจึงรีบเดินไปที่ประตู

"ใครคะ"

" " เงียบ

"มาหาใครคะ"

"พี่มาหาหนูนั่นแหละครับ"

เสียงทุ้มดูแข็งแกร่งและหนักแน่น เธอค่อยๆเปิดประตูออกไป เจอผู้ชายคนหนึ่งสูงประมาณ190เซนติเมตร ผิวขาวแต่ดูแข็งแรงและสมส่วน เขายืนเท้าเอวมองม่านฟ้าตั้งแต่หัวจรดเท้า

"หนูชื่ออะไร"

"มะ ม่านฟ้าค่ะ"

"พี่ขอเข้าไปหน่อยนะ"

"พี่เป็นทหารหรอคะ ขอดูบัตรหน่อยค่ะ"

"อ่ะ"

เขายื่นมันให้เธอดูก่อนจะยันประตูเข้าไปด้านในจนเธอต้องหลีกทางให้เขาเข้าไปแต่โดยดี

"พี่ชื่อขุนพลนะ"

"ค่ะ"

"เธอเพิ่งมาใช่ไหม พี่เห็นเธอเมื่อหลายวันก่อนแต่เห็นว่าเพิ่งมาก็เลยไม่กล้ามากวน"

"ค่ะ"

"วันนี้มีใครมาบ้าง"

"เอ่อ ยังไม่มีค่ะ พี่เป็นคนแรก..."

เธอก้มหน้างุดด้วยความอาย

"คนแรกของวันนี้หรือคนแรกที่มาที่นี่ครับ"

"เอ่อ คนแรกที่มาที่นี่ค่ะ"

"จะ จริงหรอ"

"อื้อออ" เธอก้มหน้ามุดหนีเขาด้วยความอาย ใครใช้ให้เขามาถามเธอตรงๆแบบนี้กันล่ะ

"พี่ไม่ได้แกล้งนะ แค่อยากถามดูนะครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ พี่มาที่นี่ก็เพราะอยากผ่อนคลายไม่ใช่หรอคะ"

"เปล่า พี่มาหาเพื่อนคุยเฉยๆ"

"ห๊ะ"

"ตอนแรกก็อยากมาลองดูเพราะพี่เพิ่งมาประจำการที่นี่ได้ไม่ถึงเดือน แต่เห็นว่านี่เป็นครั้งแรกพี่ก็เลยจะมาคุยเล่นเฉยๆ"

"ตอนเที่ยงคืนนี่นะ" เธอมองไปยังนาฬิกาที่อยู่หัวเตียง

"ทำไม คุยไม่ได้หรอครับ ถ้าพี่เปลี่ยนใจขึ้นมาอย่าร้องนะ"

"เอ่อ ใจเย็นค่ะพี่ หนูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น"

"ครับ พี่ขอเวลาแปปเดียว"

"นั่งก่อนสิคะ"

เขานั่งบนเตียงข้างๆเธอก่อนจะเอ่ยคำถาม

"แล้วทำไมถึงมาทำงานแบบนี้ครับ"

"ชีวิตคนเราไม่มีทางเลือกเท่าไหร่หรอกค่ะ" เธอกำมือแน่น ก่อนที่เขาจะสังเกตเห็นความเครียดของเธอ

"พี่ไม่ถามแล้วครับ เอางี้ถ้าไม่รู้จะทำอะไรไม่หาพี่ที่บ้านพักได้นะ พวกพี่อยู่กันหลายคนก็ถือซะว่าพี่เป็นเพื่อนก็ได้ ท่านนายพลคงไม่ว่าหรอกใช่ไหม"

"ได้ค่ะ ขอบคุณพี่มากๆนะคะ"

เช้าวันต่อมา...

ม่านฟ้าเดินไปบ้านหลังหนึ่งระยะทางไม่ไกลจากบ้านที่เธอพักเท่าไหร่นัก เธอเดินมาตามที่ขุนพลบอกเธอเมื่อคืน เธอเอ่ยถามชายทหารคนหนึ่งที่นั่งเล่นอยู่ชิงช้าหน้าบ้าน

"พี่ขุนพลอยู่ไหมคะ"

"อ๋อ ไอ้พลมันอยู่ด้านในหนะ แล้วนี่น้องชื่ออะไรหรอครับ"

"ชื่อม่านฟ้าค่ะ"

"ม่านฟ้า...อ๋อคนที่ไอ้พลพูดถึงสินะ พี่ชื่อทศนะ"

"คะ?" เธอถามด้วยความสงสัย ทำไมขุนพลถึงพูดถึงเธอ

"ก็ไอ้พลมันเล่าให้ฟังว่าเมื่อคืนไปหาเธอมา"

"หรอคะ แล้วได้บอกไหมคะว่าไปทำอะไร"

"ไม่ได้บอกครับ เข้าไปหามันสิ มันกำลังอยู่กับไอ้กัน"

"ขอบคุณค่ะ"

"อ้าวม่านฟ้า"

"สวัสดีค่ะ"

"เข้ามาก่อนสิ"

"ค่ะ"

"รกนิดหนึ่งนะ พอดีพวกพี่ไม่ค่อยมีเวลาเก็บหนะ"

"ใครวะสวยจัง" ผู้ชายอีกคนที่ชื่อกันหันไปถามเพื่อน

"ให้มันน้อยๆหน่อย นี่น้องม่านฟ้า น้องเป็นเอ่อ...ช่างเถอะ น้องมาทำงานที่นี่อยู่บ้านพักหลังที่แก้วตาเคยอยู่อ่ะ"

"อ๋ออออออ" กันร้องเสียงยาว ก่อนจะมองสลับเพื่อนตัวดีและสาวสวยผู้มาใหม่

"นั่งก่อนครับคนสวย"

"ขอบคุณค่ะ"

"ไม่ต้องเกร็งนะ พวกพี่ไม่กัดครับ ฮ่าๆ"

"ค่ะ" เธอเริ่มผ่อนคลายขึ้น ไม่นานคนชื่อทศก็เดินเข้ามาร่วมวง

"น้องม่านฟ้าพักอยู่บ้านหลังไหนหรอครับ" ทศถามอีกคน

"อยู่หลังที่แก้วตาเคยอยู่ไง...มึงถามอะไรเยอะแยะวะ" กันตอบแทน แต่ม่านฟ้ากลับทำหน้าเศร้าลง

"อย่าไปสนใจมันเลยครับไอ้นี่มันปากหมา"ขุนพลบอกพร้อมกับตีขาเพื่อน

"ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ"

"เอาหน่า มาคุยเล่นกับพวกพี่ได้ไม่ต้องกังวลครับ" กันเสริม

"พี่ขอโทษนะครับ ถ้างั้นวันนี้อยู่กินข้าวกับพวกพี่นะ" ทศพูด

"ดีเลยๆ" กันเสริม

"ขอบคุณมากนะคะ"

"เดี๋ยววันนี้พี่โชว์ฝีมือเอง" ขุนพลทำท่ายืดอกพร้อมกับยิ้มราวกับว่าตนเองเป็นผู้ชนะ

"โห โชว์สาวว่ะ"

"แมนมากมึง"

"ธรรมดาไหมว่ะ น้องเป็นแขกเราก็ต้องต้อนรับสิ"

"เออๆ ไม่ผิดปกติเลย"

"พูดมาก" ขันพลทำท่าจะดุเพื่อน

อาหารหลายอย่างถูกวางต่อหน้าม่านฟ้า บนโต๊ะปูนั่งพื้นขนาดพอดี ทั้งสี่คนนั่งล้อมกันคนละฝั่งก่อนที่ขุนพลจะตักข้าวสวยร้อนๆแล้วยื่นให้หญิงสาว

"อ้าว แล้วของพวกกูล่ะ"

"มึงมีมือก็ตักเองดิ"

"อะ อ้าววว"

"ลำเอียงชัดๆ ไอ้กันมึงดูไอ้พลดิว่ะ"

"ใช่" กันตอบสั้นๆ พร้อมกับตักข้าวต่อจากเพื่อน

"นั่นเห็นไหม"

"กูหมายถึงว่ามึงมีมือก็ตักเองดิ"

"อะ อ้าววว"

"ฮ่าๆ"

ท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคนและม่านฟ้าก็ดูจะมีความสุขมาก เธอไม่ได้เจอบรรยากาศแบบนี้มานานมากแล้ว เธอรู้สึกอบอุ่นมากๆราวกับว่านี่เป็นครอบครัวเล็กๆที่เธอเพิ่งมาเจอ หลังจากทุกคนอิ่มกันหมดแล้วม่านฟ้าก็ขอตัวกลับบ้านเพราะมันใกล้จะมืดแล้ว

"ถ้างั้นม่านฟ้าขอตัวกลับก่อนนะคะ"

"อ้าวจะกลับแล้วหรอ" ทศเอ่ยถาม

"นั่นสิ ไม่อยู่นั่งคุยกันก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกพี่ก็จะไปช่วยชาวบ้านทำฝายกั้นน้ำแล้ว"

"ให้พวกพี่ๆพักผ่อนกันดีกว่าค่ะ วันนี้รบกวนมาทั้งวันแล้ว"

"ถ้างั้นเดี๋ยวรอแป๊บนึงพี่ไปส่งครับ"

ขุนพลอาสาพร้อมกับลุกขึ้นเตรียมจะไปส่งหญิงสาว

"อุ้ย ไม่เป็นไรค่ะ ม่านฟ้ากลับเองดีกว่า"

"ไม่เป็นไร พี่จะแวะไปเอาของที่ศาลากลางด้วย"

"เอ่อ อย่างนั้นก็รบกวนด้วยค่ะ"

"ป่ะ"

เขาเดินไปส่งม่านฟ้าถึงหน้าบ้านก่อนจะโบกมือลา แต่ก่อนที่เขาจะหันหลังกลับก็เอ่ยกับเธออีกว่า

"แล้ววันนี้...ถ้ามีใครมาหาก็บอกไปนะว่ามีคนมาหาครบแล้ว"

"คะ? อ๋อค่ะๆ"

เธอยืนงงสักพักถึงเข้าใจว่าชายหนุ่มจะสื่อถึงอะไร เขาคงหมายถึงเรื่องนั้นแน่ๆ ม่านฟ้าก้มหน้าลงพื้นก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอคงหนีไม่พ้นกับสิ่งที่เธอได้ตัดสินใจเลือกไปแล้ว ท่านฟ้าโบกมือลาขุนทัพก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

"ม่านฟ้าพี่...เอ่อ..."

"ไม่เป็นไรค่ะพี่กลับไปเถอะ"