ลงโทษ

            หลังจากทานอาหารค่ำเสร็จ ปลัดหนุ่มก็พาน้องสาวของเขาขับรถมาที่ผับ ตลอดเส้นทางทั้งสองคุยกันไม่หยุด โดยนาราลืมไปเลยว่าตนไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย โดยปกติเธอไม่ค่อยเล่นอยู่แล้ว เพราะต้องวิ่งงานในไร่ทั้งวัน บางครั้งก็กลับมาสลบเหมือด ลืมเล่นมันไปเลยก็มี จึงไม่ค่อยติดมันเท่าไหร่ ไม่มีก็ไม่เป็นไร

            “หนูไม่กินเหล้าเหมือนเดิมนะ” ขณะรถเลี้ยวเข้ามาหาที่จอดหน้าผับ นาราก็เอ่ยขึ้น โดยปกติภูริจะรู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ดื่ม หญิงสาวจึงย้ำ

            “รู้แล้ว ดื่มแค่โค๊กก็ได้ แต่ถ้าอยากลอง พี่จะจัดให้” ชายหนุ่มขยิบตาให้น้องสาว นาราตรงข้ามกับเขาที่ชอบดื่มทุกอย่าง ทว่าน้องของเขายังคงเสมอต้นเสมอปลาย

            “ไม่เอา นาคไม่ดื่ม เที่ยงคืนนาคจะกลับมานอน”

            “โอเค ไม่บังคับหรอกน้า”

            ทั้งสองลงมาจอดรถ พอเท้าเหยียบพื้นดินอันเป็นสถานที่อโคจรแบบนี้ ทั้งสองก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาแปลกๆ อาจเป็นเพราะไม่ได้เจอแสงสีเสียงมานาน

            เสียงดนตรีอีดีเอ็มกระหึ่มดังเข้ามาให้หู ภูริจับมือนาราเดินเข้าไปในผับ เพื่อนของเขาจองโต๊ะอยู่ด้านในแล้ว รอแค่เขาไปคนเดียวทุกอย่างก็จะเริ่ม

            “ไอ้ภูทางนี้” สิงหาที่กำลังโยกหัวอย่างเมามันกับเสียงเพลงเอ่ยเรียกเพื่อน ดวงตาคมฉายแววแปลกใจที่ภูริพาใครอีกคนมาด้วย

            “ใครวะ” เขากระซิบถามเพื่อนยามที่ทั้งสองคนนั่ง หญิงสาวตัวเล็กยกมือขึ้นมาสวัสดีเขาและเพื่อนคนอื่นๆ

            “น้องกู” ภูริตอบก่อนแนะนำนาราให้รู้จักเพื่อนของตน มือหนาชี้ไปยังคนแรกคือสิงหาเพื่อนสมัยมหาลัยของเขา สิงหาเป็นหนุ่มวิศวะ สมัยเรียนปีหนึ่งเขาไปเตะบอลที่สนามของมหาลัยบ่อยๆเลยได้สนิทกับมัน สิงหาเป็นคนขี้เล่น และแบดบอยพอตัว มีหน้าตาหล่อเหลาไปที่ไหนสาวก็มอง

            “สวัสดีค่ะ” นารายกมือไหว้อีกครั้ง เธอยิ้มให้เพื่อนของพี่ชาย ซึ่งชายหนุ่มก็มองเธอตาไม่กะพริบเช่นกัน

            “ส่วนนี่ใบแตง เพื่อนสมัยมัธยมของพี่” ภูริกำลังเอ่ยถึงสาวร่างอวบผู้ทำงานเป็นเจ้าหน้าที่สรรพากรให้ตัวจังหวัด ภูริรู้จักกับใบแตงมาตั้งแต่เรียนมัธยมศึกษาปีที่สี ใบแตงเป็นคนมีใบหน้าสวยทว่ากลับดูอ่อนเยาว์คล้ายกับเด็กสาวอายุไม่ถึงสามสิบ ทั้งๆที่เจ้าตัวอายุอานามปาเข้าไปสามสิบสี่แล้ว  

            “ส่วนนี่มาสุ เพื่อนเอกรัฐศาสตร์เหมือนพี่” นารายกมือขึ้นไหว้ชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาวจัด ดวงตาเรียวรี คล้ายกับดาราจีนที่กำลังโด่งดังอยู่ตอนนี้ ซึ่งมาสุเป็นเพื่อนรู้ใจของภูริ ทั้งสองผ่านด้านเรียนมหาโหดมาด้วยกัน จนตอนนี้ทำงานกันแล้ว

            และคนสุดท้ายภูริชี้ไปยังชายอีกคน ผู้ซึ่งมีใบหน้าหล่อร้ายกาจ ราวกับดาวร้ายในละครทีวี เขามีดวงตาคมเรียว จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากไม่หนาไม่บางกำลังพอดี แน่นอนว่าหน้าตาแบบนี้ดึงดูดสาวๆในร้านให้มองมาที่เขาเป็นตาเดียว แต่ไม่ใช่กับนาราที่อยากเบือนหน้าหนีจากนัยน์ตาคมคู่นั้น

            ไม่ได้คิดไปเองว่าเขามองเธอแปลกๆ มองทั้งที่ไม่เคยเจอหน้ากัน

            “นี้ไอ้ภีมรพัตน์ หรือภีม เพื่อนของสิงหามัน”

            “ส่วนทุกคน นี่น้องนาค น้องที่สนิทของกู”

            นารายกมือไหว้พวกเขาทั้งๆที่รู้สึกไม่คุ้นก็ตาม

            หลังจากแนะนำตัวเสร็จ พนักงานสาวสวยในร้านก็เดินเข้ามาชงเหล้าให้ ของนาราเป็นน้ำโค๊กเธอเลยยกมือขึ้นห้ามสาวสวยไว้

            “ไม่ได้เจอกันนานเลย เป็นยังไงบ้างวะ” ภูริเอ่ยปากถามเพื่อนทุกคน เพราะครั้งนี้เป็นการเจอกันในรอบหนึ่งปี รู้ข่าวคราวของกันและกันผ่านโซเชียลมีเดียเท่านั้น

            “ก็ดี” สิงหากระดกเหล้าเข้าปาก รู้สึกผ่อนคลายหลังจากผ่านงานอันหนักหน่วงมา

            “แล้วภูล่ะเป็นยังไงบ้าง” ใบแตงชำเลืองมองภูริ เป็นความจริงที่เธอแอบชอบเพื่อนตัวเองมานานแล้ว ทว่ายังไม่มีโอกาสบอกออกไปสักที อีกอย่างเธอกลัว กลัวว่าจะโดนปฏิเสธแล้วเป็นเพื่อนกันต่อไม่ได้

            “งานเยอะฉิบหายเลย ต้องไปงานเปิดนั่นเปิดนี่ด้วย ร่างกูจะพังอยู่แล้ว” ภูริทำหน้าเซ็งๆ ตอนแรกเขาก็คิดว่าคงชอบงานปลัดมาก ทว่าพอได้ทำเขากลับค้นพบว่างานก็คืองาน ไม่มีอะไรที่เราชอบไปซะทุกอย่าง พอทำไปนานๆก็รู้สึกเบื่อหน่ายอย่างกาลเวลาพาเป็น

            “แล้วมึงล่ะไอ้สุ เป็นถึงรองผู้ว่า เหนื่อยมั้ยวะ” ภูริหันไปหามาสุเพื่อนรักอีกคนที่ตอนนี้กำลังกรอกเหล้าลงในลำคออั้กๆ อดขำไม่ได้ ไม่รู้ว่าไปอดอยากปากแห้งมาจากไหน เพื่อนทั้งหมดมองก็ได้แต่หัวเราะ ไม่เว้นแม้แต่นาราที่ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรกับเขาเลย เธอปล่อยให้พี่ๆพูดคุยกันไป ส่วนตนก็ดื่มน้ำอัดลมหวานๆรอหัวเราะไปด้วย

            โทรไปไม่รับ เดี๋ยวนี่เก่งนักนี่

            ร่างสูงขบกรามจนเป็นสันนูน ทิ้งโทรศัพท์ลงกับพื้นอย่างไม่ไยดี หน้าจอแตกละเอียด ตอนเย็นกระทั่งตอนนี้ที่เขาพยายามติดต่อหาใครบางคนทว่าไม่ได้รับการตอบกลับอะไรเลย และถ้าให้เดา ไม่ผิดรถคันที่ขับออกไปจากไร่เขาตอนเย็นคงมีใครคนหนึ่งติดตามไปด้วย

            กล้านะ เดี๋ยวนี้ไปไหนมาไหนไม่บอกเขาแล้ว

            มือหนาอันเต็มไปด้วยเส้นเลือกปูดโปนกำมือข้างเดียวแน่น ความขุ่นมัวค่อยๆปะทุขึ้นในใจ ในตอนแรกเขาซื้ออาหารทะเลกลับมาเพื่อจะมากินกับนาราที่คาดว่าน่าจะออกมาจากสวนประมาณห้าโมงเย็น เขาซื้อของที่หญิงสาวชอบมาทั้งหมด แต่ตอนนี้...ไม่มีความหมายสักนิด

            “ป้านงรักครับ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเย็น พลันทำคนที่ยืนรอรับใช้ข้างๆสะดุ้งกายโหยง นงรักรู้ว่านายหัวของไร่กำลังไม่สบอารมณ์ ดูจากท่าทางของผู้เป็นนายแล้ว นงรักเดาว่าร่างน่ากลัวตรงหน้ากำลังพยายามติดต่อหาใครอีกคน ซึ่งคนคนนั้นก็คงเป็นคนที่ชอบอาหารทะเลที่นายเหนือหัวซื้อมาทั้งหมด

            ด้วยความที่เลี้ยงมาจนเติบใหญ่ถึงปานนี้ นงรักรู้ว่าสิงหราชไม่ชอบอาหารทะเลเลย ชายหนุ่มไม่เคยเรียกร้องจะอยากกินมัน ทว่ากลับมาจากในเมืองครั้งนี้ เธอกลับเห็นกุ้ง หอย ปู ปลาเต็มตู้เย็นไปหมด หลังๆมานี้ยิ่งเห็นบ่อย แบบนั้นสิงหราชจะซื้อมาทำไม ถ้าไม่ใช่เพราะอยากให้เด็กสาวที่ขึ้นมาบนเรือนนี้บ่อยๆได้กิน

            “เอาของที่ซื้อมาในตู้เย็นไปทิ้งให้หมด ผมไม่อยากกินมันแล้ว”

            “อะไรนะคะ!” นงรักตาโต เธอไม่อยากจะเชื่อหู ของพวกนั้นซื้อมาราคาคงไม่ต่ำกว่าพันจะเอาไปทิ้งเฉยๆมันก็...

            “ทำไมถึงทิ้งล่ะคะ ของยังดีอยู่เลย”

            วินาทีนั้นนงรักเสียวสันหลังวาบอีกครั้ง เมื่อดวงตาคมดุจเหยี่ยวตวัดมองเธอ หญิงแม่บ้านเห็นถึงความไม่พอใจอยู่ในตาคู่นั้น น่ากลัวจนนงรักละล้าละลังรีบไปทำให้

            น่ากลัวจริงๆ เธอนึกว่าสิงหราชจะตัดหัวเธอซะแล้ว