Chapter 26“โอ๊ย...คุณเมฆ...คุณเมฆ”ช่องทางนั้นค่อยๆ ขยายกว้างรับความยิ่งใหญ่ที่แทรกเข้ามา ณัฐรวีเจ็บตามประสาครั้งแรก รู้สึกอึดอัด ตื่นเต้นและยังคงความกลัว หล่อนไม่ใช่สาวไร้เดียงสาถึงไม่รู้ว่า ช่องทางนี้สามารถร่วมรักได้ แต่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองเมฆาเหมือนจะรู้ว่าสาวใต้ร่างรู้สึกเช่นไร เพราะเขาเองก็รู้สึกเจ็บร้าวเช่นกัน เมฆาก้มหน้าเชยชมทรวงอกสล้างสองดอก สลับดูดดื่มสร้างความกระสัน ชักนำความรู้สึกของหล่อนให้อยู่ที่ความสยิวซ่าน ค่อยๆ ดันกายแกร่งช้าๆ ไม่รีบร้อน ชักเข้าชักออกสร้างความคุ้นเคยไปในที ไม่เพียงแค่กระตุ้นอารมณ์หล่อนส่วนบนเท่านั้น นิ้วมือใหญ่สะกิดเร็วๆ ตรงอัญมณีเม็ดน้อยไปพร้อมกัน ความเจ็บปวดที่ณัฐรวีได้รับบรรเทาลง ถูกความกระสันเสียวเข้าแทนที่“โอ้...พระเจ้า...แม่งเอ๊ย” เขาสบถออกมาอย่างสุดจะกลั้น เมฆาอธิบายไม่ถูกว่า ตนรู้สึกเช่นไร รู้แค่ว่า ช่องทางที่เขากำลังบุกบั่นนี้ ทำให้หัวใจตนเต้นแรงและพองโต เลือดในกายเดือดพล่าน ความเสียวไหลเวียนไป
Chapter 25เป็นความเจ็บปวดที่ค่อนข้างมากเนื่องจากรอยจ้ำแต่ละรอย เขาดูดเนื้อหล่อนแรงๆ ราวกับให้เจ้าของเนื้อตัวจำไว้ว่า อย่าทำให้เขาโกรธ และตามแรงโทสะที่สุมในจิตใจเมฆา ไม่เพียงแค่รอยจ้ำเท่านั้นที่ปรากฏบนตัวณัฐรวี รอยฝ่ามือใหญ่ทับซ้อนอยู่บนภูเขาลูกย่อมที่เขาทั้งบีบและขยำมันมือ ไม่กลัวว่าอวัยวะที่เขาจับต้องจะบอบช้ำ เขาทำตามอารมณ์ ทำตามความรู้สึกย้อนแย้งในใจ “อา...คุณเมฆ...ระ...รวีเจ็บ...อา”ณัฐรวีระบายเสียงคราง น้ำตาไหลริน เวลานี้หล่อนเจ็บระบมไปทั่วสรรพางค์กาย โดยเฉพาะดอกไม้งามร้อนฉ่าและชอกช้ำไปกับแรงกำลังดุจช้างสารของเมฆา เขาสอดประสานกายรุนแรงไม่ผ่อนปรนจังหวะตั้งแต่เริ่มต้น จนถึงตอนนี้เรี่ยวแรงเขาก็ไม่ถดถอย ดูเหมือนว่ากำลังกายจะเพิ่มมากขึ้นทุกขณะด้วยซ้ำไป มือเขาไม่ใช่ว่าจะอยู่นิ่งเฉย กอบกุมทรวงอกแรงๆ เคล้นหนักๆ ขยำขยี้ราวกับว่า สิ่งที่ตนจับต้องอยู่ไม่มีชีวิต“นั่นแหละที่ฉันต้องการ เธอจะได้จำใส่หัวไว้ว่า อย่าคิดไปจาก
Chapter 24แก้วตาหมุนลูกบิดประตูห้องนอนเนาวรัตน์ หลังจากเคาะประตูตามมารยาท หล่อนถือนมอุ่นๆ มาหนึ่งแก้ว ก่อนส่งให้เนาวรัตน์ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง “นมอุ่นๆ เพื่อสุขภาพค่ะคุณป้า” “ขอบใจจ้ะ” เนาวรัตน์ยกแก้วนมขึ้นดื่มไปครึ่งแก้ว ทำท่าจะไม่ดื่มต่อ “ดื่มให้หมดแก้วสิคะคุณป้า ดื่มนมก่อนนอนนอกจากจะเสริมสร้างกระดูกแล้ว ยังซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอของร่างกายอีกด้วย ไขมันจากนมช่วยเพิ่มพลังงาน เสริมสร้างภูมิต้านทานโรคนะคะคุณป้า มีแต่ประโยชน์ค่ะ” แก้วตาบอกคุณประโยชน์ของนมโคที่ตนนำมาให้เนาวรัตน์ดื่ม “จ้ะ ว่าที่คุณหมอ” นางพูดหยอก ดื่มนมที่เหลือจนหมดแก้ว “ป้าถามอะไรแก้วตาหน่อยนะ ป้าว่าจะถามแต่ก็ลืม” “ค่ะ คุณป้าจะถามอะไรแก้วตาคะ” “ทำไมรวีถึงใส่ชุดที่เมฆตัดให้แก้วตาล่ะ” เป็นคำถามที่แก้วตาเตรียมคำตอบไว้แล้ว “รวีขอใส่ค่ะ พอรวีเห็นก็ถูกใจ ขอร้องและอ้อนวอนแก้วตายกใหญ่ แก้วตาสงสารค่ะ เลยให้รวีใส่” แก้วตาตอบ “พี่เมฆก็ไม่พอใจนะคะที่รวีใส่ชุดนั้น แต่คนผิดไม่ใช่รวีค่ะ แก้วตาเองที่ใจอ่อนยอมให้รวีใส่” คำตอบแก้วตาต่างกับคำพูดณัฐรวี ทว่าเน
Chapter 23“คุณเมฆ...แค่กๆ พะ...พอค่ะ” ณัฐรวีสำลักน้ำ พูดขาดๆ หายๆ“พอเหรอ ฉันจะพอต่อเมื่อฉันอยากพอ อยากหาที่หมายใหม่งั้นเหรอ อย่าหวังเลย”เมฆาไม่รู้ตัวเลยว่า การกระทำของตนเองมีความหึงหวงเป็นตัวชักนำ ยิ่งเขานึกถึงคำพูดของเพื่อนรัก และสายตาของชายอื่น เขารู้สึกทนไม่ได้ หล่อนไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น ณัฐรวีจะอยู่หรือไปจากที่นี่ เขาคือคนกำหนดเพียงคนเดียวในขณะที่ณัฐรวีกำลังถูกลงโทษ เนาวรัตน์ได้เดินมายังห้องนอนของบุตรชาย นางสาวเท้าเร็วขึ้นเมื่อได้ยินเสียงณัฐรวีดังออกมาจากในห้อง แต่จับใจความไม่ได้ว่า หล่อนพูดว่าอะไร แต่เป็นเสียงที่ทำให้เนาวรัตน์อยู่นิ่งไม่ได้ นางรีบผลักประตูห้องนอนที่เปิดแย้ม เร่งฝีเท้าไปยังต้นเสียง และภาพที่นางเห็นเรียกความตกใจและสงสาร“เมฆ! หยุดนะ หยุด เป็นบ้าอะไร” เนาวรัตน์ตะเบ็งเสียงพูด โดยไม่กลัวว่าใครจะได้ยิน เพราะคนรับใช้และคนในบ้านอยู่ในงาน ซึ่งในงานก็กำลังมีดนตรีสร้างความครื้นเครง กลบเสียงของตนไปในที “แม่บอกให้หยุดไงล่ะ”เนาวรัตน์คิดว่า แค่พูดห้ามเมฆาคงไม่ฟังและไม่ทำตามแน่นอน นางจึงปรี่ไปหาลูกชาย ดึงแขนกำยำของเมฆาด้วยแรงทั้งหมดที่มี เมฆาหันมามองมารดาและยอมถอยห่างร่า
Chapter 22“พี่เมฆจะจัดการยังไงคะ แก้วตาว่า ช่างมันเถอะค่ะ รวีใส่ก็ดีแล้ว เผื่อรวีจะได้เจอคนดีๆ คนรวยๆ อย่างที่รวีตั้งใจ จะว่าไปงานนี้ถือเป็นโอกาสเดียวที่รวีจะสุขสมหวังค่ะ ปล่อยรวีไปนะคะ แก้วตาสงสาร”แก้วตาทำตัวราวกับเป็นนางฟ้านางสวรรค์ เปี่ยมล้นไปด้วยความดีและน้ำใจ เมฆาได้ยินแล้วยิ่งแค้นณัฐรวีมากขึ้นที่มาแย่งชิงความโดดเด่นจากแก้วตาไปซึ่งหน้า“แก้วตาลืมไปแล้วเหรอว่า แม่ของรวีทำอะไรไว้กับครอบครัวเรา”เมฆาเท้าความในอดีต แก้วตาไม่มีวันลืม หล่อนจำได้ขึ้นใจ ตนเคยได้รับความเอ็นดูจากเชษฐา พอณัฐรวีเข้ามา หล่อนก็ตกเป็นรอง อยู่นอกสายตา ได้สิ่งของทีหลังณัฐรวีเสมอ เป็นความแค้นที่สะสมมาหลายปี“แก้วตาจำได้ค่ะ แก้วตาไม่อยากให้พี่เมฆผูกพยาบาทอาฆาต อีกอย่างรวีก็ไม่มีส่วนผิดในเรื่องนี้ คนที่ผิดคือแม่ของรวีไม่ใช่เหรอคะ” แก้วตาพยายามพูดดีต่อ“พี่จะไปจัดการรวีก่อน แก้วตาไปหาคุณย่าเถอะ”“พี่เมฆจะจัดการรวียังไงคะ อย่าทำรุนแรงนะคะ แก้วตาขอร้อง” หน้าตาคนพูดเต็มไปด้วยความกังวลใจ“แก้วตาช่วยไปบอกรวีให้พี่ทีว่า ไปหยิบกล่องของขวัญในห้องพี่ให้หน่อย แก้วตาทำแค่นี้แหละ ที่เหลือพี่จัดการเอง” แก้วตาทำท่าทางลังเลใจทำตา
Chapter 21 “เอาน่า ลงไปกันเถอะ”แก้วตาตัดบท จูงมือณัฐรวีเดินออกจากห้อง ลงไปร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดกิ่งโพยม ขณะที่พากันเดินไปนั้น ใบหน้าอันสวยสดของแก้วปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ หล่อนปรายตามองณัฐรวีด้วยสายตาที่ไร้ซึ่งความจริงใจสักนิดเดียว แขกที่ถูกเชิญมาร่วมงานต่างทยอยกันมาเกือบครบทุกคน กิ่งโพยมนั่งอยู่บนโต๊ะหน้าเวที มีเนาวรัตน์ สมสมรและครอบครัว รวมถึงภารดรที่นั่งร่วมโต๊ะด้วย ทั้งหมดพูดคุยกันอย่างถูกคอตามประสาคนสนิทตั้งแต่รุ่นทวด “เอ...ตั้งแต่มายังไม่เห็นแก้วตาเลยนะคะ” สมสมรพูดขึ้นเพราะทุกปีจะเห็นแก้วตานั่งข้างกิ่งโพยมตลอดเวลา “นั่นสิครับ รวีด้วย ผมก็ไม่เห็น” ผู้พูดคือประพจน์ สามีสมสมร กิ่งโพยมหน้าบึ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อณัฐรวี แต่ก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยังไม่ทันที่กิ่งโพยมหรือเนาวรัตน์จะตอบคำถาม เสียงภูมิภัทรพูดขึ้นเสียก่อน “นั่นไงครับ แก้วตากับรวีเดินมาโน่นแล้ว”ทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะหันมาอมสองสาวที่กำลังเดินเข้ามาในงาน ไม่เพียงสายตาของทุกคนโต๊ะนี้จะมองคนถามถึง บุคคลภายในงานหลายคนต่างพากันมองไปยังแก้วตากับณัฐรวีเป็นตาเดียว โดยเฉพา