ตอนที่ 1 นางฟ้า อนาสตาเซีย

อนาสตาเซีย เบนเน็ต

            “แม่! แม่ค่ะ...แม่อยู่ไหน...อกาธาเห็นแม่มั้ย?...”อนาสตาเซียหรือแอนนี่ วิ่งทันทีหลังจากลงมาจากรถที่ไปรับเธอ ณ ท่าอากาศยานนานาชาติฟิลาเดลเฟีย

            “คุณน้ำ น่าจะอยู่ในทุ่งดอกไม้นะคะ” อกาธาตอบคำถามนายสาว อนาสตาเซียเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็รีบวิ่งออกจากบ้านและมุ่งหน้าสู่ทุ่งดอกไม้ในอาณาบริเวณบ้านของพ่อ พ่อที่เป็นหัวหน้าแก็งมาเฟียแห่งฟิลาเดลเฟีย เขาก็คือ อดัม เบนเน็ต นั่นเอง

            ฝีเท้าถูกเร่งให้เร็วขึ้น เมื่ออนาสตาเซียที่วิ่งมายังทุ่งดอกไม้เห็น   น้ำฟ้า เบนเน็ต แม่ของเธอ อย่างกับว่าถ้าเธอช้าเพียงนิด เรื่องร้ายที่กำลังดำเนินอยู่ตอนนี้อาจจะไม่ทันการ ที่เธอจะแก้ไขมันได้

            “แม่!...” น้ำฟ้า หรือ นาวา หันไปตามเสียงเรียกที่เธอรู้ทันทีว่าเป็นใคร?

            “แอนนี่...”

            “แม่!...” อนาสตาเซียที่วิ่งมาถึงตรงหน้า เข้ากอดแม่และหอมแก้มซ้ายขวาของแม่อย่างรวดเร็ว อย่างที่ทำเป็นประจำทุกครั้งที่เธอได้เจอกับแม่ เมื่อเธอต้องย้ายไปอยู่ที่นิวยอร์กเป็นส่วนใหญ่

            “เกิดอะไรขึ้น...ใจเย็นๆก่อนลูก...” น้ำฟ้าเอ่ยเพียงแค่นั้น เธอก็รู้ทันทีว่าต้องมีเรื่องที่ไม่ปกติเกิดขึ้นแน่นอน

            “พ่อ!...แม่รู้มั้ยคะ...ว่าตอนนี้พ่ออยู่ไหน?”

            “เกิดอะไรขึ้น?”

            “ลูส ลูเธอร์ หายไปค่ะแม่...ต้องเป็นฝีมือพ่อแน่ๆ...”

            “ลูส ลูเธอร์ คนที่แอนนี่เคยเล่าให้แม่ฟัง...” อนาสตาเซียพยักหน้าพร้อมกับหายใจเข้าไปด้วย เพราะเธอยังคงเหนื่อยอยู่นั่นเอง

            “พ่อรู้เรื่องแล้วเหรอ?...ถึงว่า!!! เมื่อเช้ารีบออกไปตั้งแต่เช้า”

            “แม่เร็วๆเถอะค่ะ...หนูใจไม่ดีเลย...”

            “ใจเย็นๆก่อนแอนนี่...พ่อไม่ทำอะไรวู่วาม เดี๋ยวขอเวลาแม่คิดก่อนว่าจะทำอย่างไรดี?...” อนาสตาเซียมองหน้าน้ำฟ้า ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความหวังว่าเธอคงมาทันเวลา... “แม่คิดออกแล้ว...” น้ำฟ้าพูดเพียงแค่นั้น เธอก็ล้วงโทรศัพท์ออกมา กดหาและโทร.ออก ‘อกาธา’

‘เซฟเฮ้าส์ ของตระกูลเบนเน็ต’

            อดัม ยืนมองร่างไร้สติของลูส ลูเธอร์แขนทั้งสองถูกล่ามด้วยโซ่ไว้เหนือศีรษะ เท้าทั้งสองยืดตรงไร้พันธนาการ

            เจอาร์ยืนอยู่ด้านหลังเยื้องไป ยืนเงียบๆ รอคำสั่งจากอดัม

            “ผมเคยเจอ ลูส ลูเธอร์เมื่อสองปีก่อน ไม่อยากจะเชื่อว่าวันนี้ผมต้องมาเจอเขาอีกครั้งที่สภาพต่างกันอย่างฟ้ากับเหว”

            “นายจะถามก่อน หรือว่าจะปิดฉากลมหายใจเลยครับ” เจอาร์   วัยห้าสิบเอ็ด ที่ยังดูองอาจ แข็งแรง ไม่เข้ากับวัยที่มาถึงเลขห้าแล้ว เอ่ยถามด้วยท่าทางนอบน้อม

            “ผมมีเหตุผลและให้โอกาสเสมอ” อดัมกับเจอาร์พูดคุยกันเพียงลำพังในห้องแห่งนั้น อาจไม่ทันสังเกตเห็นหัวคิ้วของเชลยที่ขมวดเข้าหากัน เมื่อลูสเริ่มรู้สึกตัว แต่เขาก็ไม่อาจเข้าใจสิ่งที่อดัมกับมือขวาคุยกัน เพราะทั้งสองไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษนั่นเอง ลูสที่พอทราบมาบ้างว่าอดัมมีภรรยาเป็นหญิงไทย ทั้งสองน่าจะใช้ภาษาไทยสื่อสารกัน

            Grrrrr Grrrrr เสียงเรียกของโทรศัพท์เจอาร์ดังขึ้น

            “นาย ที่บ้านโทร.มาครับ”

            “หรือว่า....Grrrrr Grrrr” อดัมเอ่ยยังไม่ทันจบ โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น “เอ็ดเวิร์ด!....เข้าใจแล้ว” อดัมที่รับสายนั้น เอ่ยเรียกผู้ที่โทร.เข้ามาและเงียบ เพื่อฟังปลายสาย

            “อากาธา...แจ้งมาว่า คุณน้ำไม่ค่อยสบาย” อดัมยิ้มให้กับการรายงานของเจอาร์

            “อนาสตาเซีย...กลับมาบ้าน” เจอาร์เลิกคิ้วและเข้าใจโดยทันที บุตรสาวของอดัมคงหนีกลับมา สาเหตุหลักก็คงเป็นเพราะผู้ชายตรงหน้าที่ยังไม่ได้สติ

            “แล้วเราจะกลับก่อนมั้ยครับ?”

            “ก็คงต้องอย่างนั้น...ผมก็อยากจะฟังเหมือนกันว่าแอนนี่จะว่าอย่างไร...ลงทุนหนีการคุ้มกันมาได้...กลับไปนิวยอร์กรอบนี้ เอ็ดเวิร์ดคงเตรียมการจัดการนางฟ้าแสนซนของเราเป็นแน่...”

‘ณ บ้าน ตระกูลเบนเน็ต’

            “แอนนี่...มานั่งตรงนี้” น้ำฟ้าเอ่ยเตือนบุตรสาวที่เอาแต่เดินไปเดินมาด้วยความร้อนใจ

            “แม่ค่ะ...หนูคงไม่ช้าเกินไปนะคะ”

            “…พ่อไม่ใช่คนที่เห็นชีวิตของคนเป็นผักปลา...ใจเย็นๆ...และจำไว้ ถ้าพ่อกลับมา...แอนนี่ห้ามมีคำถามกับพ่อ...หน้าที่ลูกคือตอบคำถามพ่อเท่านั้น...” อนาสตาเซียพยักหน้าอย่างเข้าใจ คนที่รู้จักและเข้าใจพ่อของเธอที่สุดบนโลกนี้ก็คงมีแต่แม่เธอคนนี้เท่านั้น