บทที่ 28

ลูกศิษย์ร่างน้อยก้มหน้าหลบสายตาเผด็จการคู่นั้น เอ่ยเสียงสุภาพอ่อนหวาน “ศิษย์จะออกไปบอกให้พวกเขาเตรียมน้ำร้อนไว้รอท่า ระหว่างนี้ซือฝุรีบถอดเสื้อคลุมตัวนั้นออกไว้ก่อน เสื้อผ้านั่นถ้าจะเอามาใช้อีกก็ต้องต้ม ทั้งต้มทั้งนึ่งให้มากหน่อยน่าจะดี” ว่าจบ เสี่ยวจวี๋ฮวาก็ผลักประตูออกไป ทิ้งให้บุรุษที่มักวางสีหน้าเรียบเฉยทอดถอนใจไล่หลัง

การบังคับให้นางจ้องมองเพียงแผ่นหลังช่างยากเย็นเสียจริง...

“มีผู้ใดเคยสัมผัสหรือเข้าใกล้คนผู้นี้อีกหรือไม่” จ้าวหุบเขาถามเสียงขรึม

“มีอยู่ห้าคน ข้าทำตามที่ท่านเคยแนะนำไว้ครั้งก่อน แยกตัวพวกเขาออกไปเรียบร้อยแล้ว ทุกคนข้างนอกสุขภาพสมบูรณ์รู้หน้าที่ดี ล้วนไม่มีสิ่งใดต้องกังวล”

“คนของเหยี่ยวราตรีไม่ใช่ว่าผู้ใดก็สามารถเรียกใช้ ที่นี่ไม่มีธุระอะไรแล้ว ในเมื่อประมุขเยว่ไม่อยากอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก ออกไปควบคุมตระเตรียมสิ่งที่ควรตระเตรียมให้ดีคงเหมาะกว่า”

ระหว่างนี้กระดาษกับพู่กันมาถึงแล้ว

ท่านจ้าวหุบเขาพยักหน้าให้ชายใบ้ลงมือเขียน เยว่เทียนฟงจึงตอบเพียง “สิ่งที่ต้องเตรียมก็เตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว” จากนั้นก็ส่งเสียงสั่งให้ทุกคนทำตามคำสั่งสตรีของจ้าวหุบเขาอย่างเคร่งครัด ไม่ยอมขยับกาย

สตรีของจ้าวหุบเขารึ? ท่านจ้าวหุบเขาได้ยินแล้วหัวคิ้วอันราบเรียบย่นเข้าหากันเล็กน้อย ทว่าเมื่อนิ่งคิดทบทวนดูแล้วก็ทำเพียงถอดถุงมือและเสื้อคลุมตัวนอกออกวาง ไม่โต้แย้งใดใด

ยามนี้นางเป็นลูกศิษย์เพียงหนึ่งเดียวของหุบเขา เป็นคนของหุบเขาเดียวดาย จะไม่นับเป็นคนของเขาได้อย่างไร?

ประโยคนี้ของเยว่เทียนฟงกล่าวได้ถูกต้องแล้ว

            เพราะครั้งก่อนตอนอาศัยอยู่ที่นี่มีเรื่องราวประเดประดังเข้ามามากเกินไป หลังจากตั้งสติเรียบเรียงเรื่องราวได้ไม่ทันไรก็ต้องรีบกวาดข้าวของที่ท่านจ้าวหุบเขาทิ้งไว้ให้ติดตามเขาขึ้นไปยังหุบเขาเดียวดาย อาจูจึงไม่ทันได้สังเกตว่าวัดร้างแห่งนี้ดูดีเกินกว่ามาตรฐานความเป็นวัดร้างกลางป่าทั่วๆ ไป

วัดร้างแห่งนี้ แม้มองเผินๆ แล้วเหมือนไม่ใหญ่โต ด้านหน้าก็รกรุงรังเสียจนไม่อยากเฉียดใกล้ แต่สิ่งปลูกสร้างกลับไม่ได้ผุพังเท่าที่ควร อาณาบริเวณด้านในเองแม้ไม่ถึงกับโล่งเตียนก็ไม่มีเศษไม้ใบหญ้ารกรุงรัง มองแล้วชวนให้นึกถึงที่พำนักของจอมยุทธสมถะผู้เร้นกายในผืนป่า หรือไม่ก็สถานที่ลับที่สมาชิกสมาพันธ์ใต้ดินบางอย่างใช้กบดาน

พิจารณาจากภาพเหล่าบุรุษชุดดำวิ่งวุ่นติดเตาต้มน้ำร้อนเตรียมถังอาบน้ำและเตานึ่งขนาดใหญ่ในไม่กี่อึดใจก่อนหน้าแล้ว อาจูแน่ใจว่ากระทั่งเด็กที่ไร้เดียงสาที่สุด มองโลกกลมๆ ใบนี้ในแง่ดีงามที่สุด ก็ไม่อาจไม่คิดเชื่อมโยงสถานที่แห่งนี้กับข้อสันนิษฐานข้อหลัง

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...

ถ้าที่นี่เป็นแหล่งซ่องสุมของสมาพันธ์อะไรนี่จริง จ้าวหุบเขาหลี่มีอภิสิทธิ์อะไรถึงมีสิทธิ์ใช้ที่นี่รักษาอาการจวี๋ฮวา ยังไม่นับอีกว่าที่นี่ตั้งอยู่ใกล้หุบเขาเดียวดายเสียจนให้ความรู้สึกไม่ต่างอะไรไปจากสวนหลังบ้าน...

ถ้าลองถาม คนหน้าตายนั่นจะยอมตอบไหมนะ?

อาจูใช้กิ่งไม้ที่หาเอาจากบริเวณนั้นเกี่ยวเสื้อผ้าและถุงมือท่านจ้าวหุบเขาลงวางในหม้อนึ่ง จุดประสงค์เพื่อสาธิตให้คนอื่นๆ ดูด้วยในที ต่อไปนี้พวกเขาจะได้ไม่ต้องกวาดเอาข้าวของเครื่องใช้อันได้แก่เครื่องนอนของผู้ป่วย เสื้อผ้า ภาชนะจานชามที่ผู้ป่วยแตะต้อง รวมไปถึงเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายของผู้มีความจำเป็นต้องเข้าใกล้ผู้ป่วย ไปเผาไฟอย่างที่เคยทำมา

“ก่อนหน้านี้พวกเจ้าเผาข้าวของทุกชิ้นอย่างที่เล่ามาจริงๆ หรือ” เธออดถามคนชุดดำที่คอยช่วยสั่งการคนอื่นๆ อยู่ใกล้ๆ ไม่ได้

จากการตะล่อมถามชายคนนี้ในชั่วระยะเวลาสั้นๆ อาจูได้ข้อสรุปในใจว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาเหล่าสมาพันธ์เฮยอิงพบผู้ป่วยโรคระบาดลักษณะอาการแบบนี้ แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ดูคล้ายมีผู้คิดเพาะเลี้ยงเชื้อโรคร้ายเอาไว้ใช้งาน...

ชายที่คล้ายจะเป็นหัวหน้าคอยสั่งการทุกคนอยู่อีกชั้นนิ่งคิดชั่วครู่ ก่อนตอบ

“ขอรับ”

หลังจากโดน “สตรีของท่านจ้าวหุบเขา” ผู้ “เปี่ยมเมตตา” ทั้งยัง “มีอัธยาศัยไมตรีเป็นเลิศ” ใช้ทั้งสถานะที่คนอื่นให้มาแบบงงๆ ควบรวมกับกิริยาวาจาหลอกล่อซื้อใจสำเร็จ ชายคนนี้ก็คล้ายจะไว้ใจ ยอมเปิดปากพูดเรื่องที่พูดได้โดยง่าย

ข้อมูลแรกสุดที่อาจูได้จากชายคนนี้ก็คือเรื่องที่สมาพันธ์เฮยอิงเป็นสมาพันธ์ของเหล่าสำนักคุ้มภัยที่มีเครือข่ายโยงใยถึงสามอาณาจักรหกแคว้น

ชายคนนี้ไม่ได้ลงรายละเอียดว่าเป็นอาณาจักรไหน แคว้นไหน มีค่ายพรรคสำนักคุ้มกันภัยสำนักใดเข้าร่วมบ้าง และต่อให้เขาสาธยายให้ฟัง คนหลงยุคอย่างเธอก็คงจะไม่รู้จักอยู่ดี ก็เลยไม่ได้ซักถามลงลึกสักเท่าไหร่...แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องทั่วๆ ไปที่คนมีหูมีตากว้างขวางหน่อยย่อมต้องรู้ และเป็นเรื่องที่หากอยากรู้ขึ้นมาจริงๆ ลองไปถามใครต่อใครดู หากคนผู้นั้นรู้ก็คงจะยินดีบอกกล่าว แต่การที่คนเพิ่งพบหน้ายอมเปิดปากเล่าเรื่องให้ฟังตั้งมากมายแบบนี้ ก็พอจะบอกได้ว่าอีกฝ่ายเริ่มเปิดใจให้คู่สนทนา

“ไม่เฉพาะข้าวของเท่านั้น ยังต้องเผาซากศพและบ้านเรือนทิ้งอีกด้วย” เขาขยายความ

 “ข้อเสียของการไม่มียาฆ่าเชื้อสินะ...” อาจูอดบ่นไม่ได้ “ตอนเผาสะเก็ดหนังติดเชื้อกับชิ้นส่วนข้าวของอันตรายพวกนั้นไม่หลุดปลิวในอากาศบ้างหรือไง?”

“หมายถึงโรคระบาดนั่นรึ? ก็มีบ้าง ตอนนั้นพายุลมแรง ท่านจ้าวหุบเขาของเจ้าตำหนิข้าจนหูชาเชียวล่ะ” จู่ๆ เยว่เทียนฟงก็มาหยุดยืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้