6

จิ้นเหอหันมาถามหญิงสาวที่เขากำลังประคองไหล่ของนางไว้ ทว่าฟางซินกลับมิได้รู้สึกว่าเขาฉวยโอกาสแต่อย่างใดเพราะแววตาที่เขามองมายังนางนั้นสำแดงความห่วงใยอย่างจริงจัง เขาค่อย ๆ ผละห่างและนางต้องแสดงว่าสามารถเดินเองได้

“ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก มันอาจลำบากแค่เวลาที่ข้าลงจากหลังม้าเท่านั้น หลังจากนี้ข้าช่วยเหลือตัวเองได้”

จิ้นเหอพยักหน้าและเดินนำหน้าเข้าไปในโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ สร้างติดหน้าผาอันเป็นเส้นทางแคบก่อนเข้าไปยังหมู่บ้านเล็ก ๆ ภายในโรงเตี๊ยมมีคนนั่งอยู่สองสามคนล้วนเป็นผู้ชาย ที่โต๊ะหนึ่งมีคนยกไหเหล้าขึ้นซดอย่างไม่ยี่หระขณะเจ้าของโรงเตี๊ยมเป็นชายแก่อายุประมาณสักหกสิบกว่าวิ่งเข้ามาหาคนทั้งสาม

“นายท่าน...เชิญครับเชิญนั่ง คนของข้าได้จัดเตรียมห้องพักไว้ให้ท่านแล้วสองห้อง สำหรับท่านกับฮูหยินหนึ่งห้องและเพื่อนของท่านหนึ่งห้อง ไม่ทราบว่าท่านต้องการรับน้ำชาและอาหารก่อนหรือไม่”

“จัดอาหารและน้ำชามาให้เพื่อนของข้าและฮูหยินของข้า จะเป็นอาหารอะไรก็ได้ที่โรงเตี๊ยมของเจ้ามีในตอนนี้”

“ครับท่าน”

เจ้าของโรงเตี๊ยมกุลีกุจอวิ่งกลับเข้าไปด้านในเมื่อได้ยินเสียงจิ้นเหอสั่ง ฟางซินนึกประหลาดใจที่เขายอมรับออกมาว่านางเป็นภรรยาของเขาทั้งที่ไม่ใช่ หรือว่าเขาจะคิดอะไรไม่ดี ประมุขพรรคบุปผาสวรรค์คลางแคลงใจในการกระทำนั้นเหลือที่ นี่เรียกว่าหนีเสือปะจระเข้ บุรุษผู้นี้ที่แท้ฉวยโอกาสทั้งที่พึ่งพบเจอนางแท้ ๆ หรือเขาคิดว่านางก็แค่หญิงอ่อนแอไร้วรยุทธ์ และเมื่อทั้งสามนั่งลงที่โต๊ะหนึ่ง ฟางซินสังเกตว่าโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ แห่งนี้เก่าซอมซ่อ ห้องพักของโรงเตี๊ยมก็คงเก่าเช่นกัน สักครู่เสี่ยวเอ้อร่างท้วมคนเดิมก็นำอาหารมาวางเต็มโต๊ะ หากแต่ฟางซินหาได้ยินว่าจิ้นเหอสั่งเหล้ามาด้วยไม่ มีเพียงน้ำชาส่งกลิ่นหอมอวล แต่แล้วเมื่อนางหยิบตะเกียบขึ้นมาก็ได้ยินเสียงชายที่นั่งซดเหล้าจากไหกล่าวขึ้น

“ข้าล่ะสงสัยจริงว่า...แท้แล้วนางมารหมื่นบุปผาอาจเป็นแค่หญิงตัวเล็กที่มิได้มีพิษภัยหรือแม้แต่จะสู้กับชายอกสามศอกอย่างข้าได้แม้เพียงหนึ่งกระบวนท่า หรือเจ้าว่าอย่างไรฮะ...เสี่ยวเอ้อ”

เสียงนั้นวกวนอย่างคนเมา เสี่ยวเอ้อพยักหน้าและยิ้มรับ

“คงจริงอย่างท่านว่าขอรับ”

“มีเสียงลือมากมายเกี่ยวกับนางมารร้ายผู้นี้ แต่มิเคยมีผู้ใดพานพบตัวจริงของนางสักที เห็นว่านางมีวรยุทธล้ำเลิศเพราะได้ครอบครองคัมภีร์ฟ้าคำราม ถึงขั้นถล่มยอดเขาหวงซานได้ในพริบตา เหอะ!...อาจเป็นแค่เรื่องหลอกพวกจอมยุทธให้กลัวเล่น อยากพบตัวจริงสักครั้ง ข้าจะรวบตัวนางจับทำเมียโทษฐานทำให้คนกลัวคนเสียขวัญ สร้างเรื่องหลอกลวงถึงความอำมหิตน่าหวาดหวั่นไปทั่ว ฮ่าๆๆๆๆ”

ฟางซินเหลือบมองหากแต่ต้องสะกดใจให้นิ่ง นางมีจุดอ่อนที่แก้ไม่เคยหายและเป็นอุปสรรคที่ยังทำให้ฝึกกระบวนท่าสุดท้ายไม่สำเร็จนั่นคือการสยบใจตัวเอง พลังวัตต์และลมปราณในกายนางจะผกผันและปรวนแปรเมื่อเริ่มบังเกิดความโกรธแค้นขึ้นมา

“เชิญกินดื่มตามสบายนะขอรับ...อย่าสนใจคนเมา เดี๋ยวก็คงหลับคาโต๊ะเช่นเคย”

เสี่ยวเอ้อร่างท้วมเดินเข้ามากระซิบกระซาบขณะยกการินน้ำชาให้คนทั้งสาม จิ้นเหอดึงผ้าโพกหัวออก เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองชายเมาแอ๋โต๊ะใกล้ ๆ

“แล้วเรื่องนางมารหมื่นบุปผานั้น แท้แล้วมิใช่เรื่องที่สร้างขึ้นมาลวงหลอกคนในยุทธภพใช่หรือไม่...ข้าเพียงอยากรู้”

คำถามนั้นทำให้เสี่ยวเอ้อหยุดรินน้ำชาและรีบวางกาลงบนโต๊ะ เขากลอกตามองซ้ายขวาและก้มหน้าลงมากระซิบใกล้ ๆ หากเสียงนั้นก็ชัดเจนต่อผู้นั่งร่วมโต๊ะ

“โอย...ท่าน...ข้าได้ยินมาว่าคนในหลายหมู่บ้านนั้นรู้จักนางผู้อยู่พรรคมารผู้นี้ นางเป็นหญิงงามแต่ใจอำมหิต ฆ่าคนเป็นว่าเล่น เมื่อไม่กี่วันข้าได้ข่าวว่ามีคนจากวังหลวงเดินทางมาเพื่อสักการะพระผู้น่าเลื่อมไสและเก่งกาจอย่างหยางเซิงไต้ซือแต่ถูกฆ่าตายหมดก่อนเดินทางไปยังวัดโค้วอิงยี่”

เสี่ยวเอ้อลดเสียงต่ำลงอีก “ข้าแน่ใจว่าต้องเป็นฝีมือนางมารผู้นี้ เพราะคนเหล่านั้นตายด้วยกลีบดอกไม้ปลิดวิญญาณ นางเหี้ยมโหดฆ่าคนเหมือนผักปลา พูดก็พูดเถิด งามแค่ไหนข้าก็ไม่อยากพบหน้าถ้าหากเห็นชีวิตคนไร้ค่าเช่นนี้”

“เจ้ากล่าวเหมือนว่าเคยเห็นนาง”