บทที่ 8 พบสหายสมัยเด็ก

ซิ่วอิงคนใหม่ ยิ้มให้เขาพลางพิศดูใบหน้าหนุ่มหล่อล่ำตรงหน้า เขามีใบหน้าคมคาย ผิวคร้ามแดด  หุ่นล่ำสันท่าทางองอาจ คาดว่าทรงนี้กล้ามต้องแน่นแน่นอน ซิคแพ็คหกลูกแน่ๆ เปกเลย แต่นางก็เก็บอาการกระดี้กระด้าไว้  " ไม่ได้พบกันเสียนานข้าจำแทบไม่ได้นะ " นางกล่าวยิ้มๆ จากนั้น

รองแม่ทัพถังก็ชวนนางไปทานอาหารที่ภัตตาคารที่ขึ้นชื่อของเมืองนี้ นางจึงเดินตามเขาไปพร้อมเหม่ยเอ๋อ เมื่อเดินไปถึงหน้าภัตตาคารทั้งสามขึ้นไปบนชั้นสองและเดินผ่านโต๊ะหลายโต๊ะไปจนถึงโต๊ะริมระเบียงติดถนนที่ผ่านตลาด ซิ่วอิงบอกว่านางอยากชมบรรยากาศในตลาดไปด้วยระหว่างทานอาหารกัน

ทั้งสามนั่งลงเลือกอาหารที่ขึ้นชื่อมาหลายอย่าง รองแม่ทัพถังชี้ชวนนางให้เลือกอาหารที่นางชอบ เมื่อเสี่ยวเอ้อเอาอาหารที่สั่งไปมาวางบนโต๊ะ ซิ่วอิงคีบอาหารในจานมากินทีละอย่างชมเปาะว่าอร่อยอย่างที่รองแม่ทัพถังบอกเล่า  ระหว่างที่ทั้งสามทานอาหารและคุยกันไปนั้น

มีสายตาคมกริบคู่หนึ่งจ้องมามองไม่วางตา ชินอ๋องนั่นเอง เขานั่งสนทนากับสหายและองครักษ์ประจำกายของเขา เขาเห็นนางตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านกับบุรุษผู้หนึ่งท่าทางสนิทสนม เดินเลยผ่านโต๊ะที่เขานั่งไปไม่ทักทายเขาสักคำเหมือนนางไม่รู้จักเขาอย่างนั้น

หรือนางตกน้ำคราวนั้นนางจะความจำเสื่อมกันจำสวามีตัวเองไม่ได้ หรือว่าจะจำไม่ได้ด้วยว่าตัวเองนั้นแต่งงานแล้ว มีสวามีนั่งหัวโด่อยู่นี่  นางทำตัวเหมือนสตรียังไม่ออกเรือนเช่นนั้น  เขานั่งมองนางแล้วเอ่ยถามองครักษ์จี้หย่งว่่าบุรุษนั้นคือใคร

" เขาคือรองแม่ทัพถังเหวินป๋อ เป็นบุตรชายท่านแม่ทัพใหญ่ถังซุน พะยะคะ"  เขามองนางและบุรุษนั้นเขม็งสองคนนั้นดูสนิทสนมกันมาก หรือจะเคยรู้จักกันมาก่อน แต่เขาจะไปกังวลเรื่องนางทำไม เขาไม่ได้รักชอบนางเสียหน่อย จากนั้นเขาก็สลัดความคิดนั้นทิ้งไป แต่สายตาก็ไม่วายแอบมองไปทางโต๊ะนั้นบ่อยๆ อย่างไม่รู้ตัว  

ผ่านไปสักพักสามคนนั้นค่อยๆลุกออกไปจากโต๊ะ เดินลัดเลาะกลับลงไปด้านล่างภัตตาคาร และออกไปเดินเล่นซื้อข้าวของต่อ  ซิ่วอิงแวะซื้อซาลาเปาลูกใหญ่ 20 ลูก นางให้ทางร้านแบ่งใส่ถุงจะนำไปฝากคนขับรถม้าและจะเก็บไว้ให้นางและเหม่ยเอ๋อกินในวันต่อไป

จากนั้นเดินซื้อผักสดและเนื้อหมู ไข่ไก่ ปลาตากแห้ง และมองหาพริกจนพบจึงได้ซื้อหาเอาไปเก็บไว้ในครัวของนาง นางบังเอิญเห็นมะม่วงกองขายอยู่ก็เลยซื้อมาด้วยเผื่อจะเอาไว้ทำน้ำปลาหวานกินกัน รองแม่ทัพช่วยหญิงทั้งสองหิ้วข้าวของที่ซื้อมาเต็มมือเดินไปส่งที่รถม้า

เมื่อถึงก็ยืนร่ำลากันครู่หนึ่ง  นางบอกรองแม่ทัพไปว่าตอนนี้นางอยู่ตำหนักชินอ๋อง นางแต่งงานแล้วและกำลังจะหาทางหย่ากับเขา เพราะเขาไม่ได้รักนาง อยู่กันไปก็ทุกข์ใจเปล่าๆ

รองแม่ทัพถังตกใจเรื่องราวที่นางเล่า แต่เขาก็บอกว่าไว้จะหาเวลาไปเยี่ยมนางที่ตำหนัก หรืออาจจะนัดเจอกันข้างนอกก็ได้ จะได้มีเวลาเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างที่ทั้้งสองไม่ได้เจอกันหลายปีให้ฟัง  

จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับ  เมื่อถึงจวนช่วยกันเอาของที่ซื้อมาไปเก็บไว้ในครัว และมีของที่ร้านเครื่องแต่งกายสตรีมาส่งเลยช่วยกันจัดเก็บให้เรียบร้อย ทั้งสองช่วยกันทำอาหารค่ำกินเองที่ครัวเล็กๆหลังเรือน พลางพูดคุยกันอย่างมีความสุข  เมื่อทำเสร็จเรียบร้อยก็ลงนั่งกินกัน

นางสั่งให้เหม่ยเอ๋อมานั่งกินข้าวด้วยกันทุกมื้อเพราะนางเหงาและเหม่ยเอ๋อเป็นเพื่อนแท้ของนางมิใช่บ่าวรับใช้  เมื่อเสร็จมื้ออาหารก็อาบน้ำชำระกาย เปลี่ยนเครื่องแต่งกายแยกย้ายกันเข้านอน