ตอนที่13 เจ้าของห้อง 2

ชายหนุ่มรู้ทันจึงเบี่ยงแขนหลบในท่าที่ยังกอดรัดฟัดเหวี่ยงนางอยู่ไม่ยอมปล่อย

หญิงสาวก้มหน้าไล่งับแขนของเขาซ้ายทีขวาที เขาก็เบี่ยงหลบซ้ายทีขวาที จนร่างของทั้งคู่กลิ้งไปตามพื้น พัลวันพันตูอยู่อย่างนั้น 

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ร่างบางเริ่มเหนื่อย การเคลื่อนไหวจึงหยุดนิ่งอยู่กับที่

หญิงสาวหอบ แฮ่ก แฮ่ก จนตัวโยนอยู่ในอ้อมกอดแข็งแรงนั่น พอเริ่มหายเหนื่อยก็รู้สึกถึงลมหายใจร้อนระอุที่เป่ารดต้นคอจากด้านหลัง นางจึงตั้งท่าจะดิ้นอีก จนชายหนุ่มต้องยอมจำนนกับอาการพยศที่ไม่มีทีท่าว่าจะหมดฤทธิ์ง่ายๆ

“เป็นข้าเอง หลี่ซ่งหมิน เจ้าของห้องนี้” เขาเอ่ยขึ้นในที่สุด

หญิงสาวถึงกับชะงัก

หยุดดิ้น 

แต่เพียงอึดใจเดียวเท่านั้นนางก็ดิ้นต่ออย่างแรง

ชายหนุ่มอยากจะหัวเราะกับกิริยาของหญิงสาว

เอาล่ะ! เขาต้องยอมนางจริงๆ

ชายหนุ่มค่อยๆปล่อยแขนและขาของเขาที่รัดนางอยู่ ก่อนจะลุกขึ้นไปจุดเทียนเพื่อให้ความสว่างภายในห้อง

หญิงสาวรีบลุกขึ้นจัดเสื้อผ้า จัดทรงผมให้เข้าที่

เมื่อจัดการกับตัวเองเรียบร้อย จึงเงยหน้าขึ้นมองหลี่ซ่ง หมินอย่างเต็มตา พบว่าเขายืนกอดอกมองนางอยู่ 

หญิงสาวถึงกับหน้าแดง ทำตาวาวดั่งแมวป่า จ้องมองเขาอย่างเอาเรื่อง 

ชายหนุ่มมองกิริยาของหญิงสาวตรงหน้า เขาอยากจะหัวเราะออกมาจริงๆ แต่ต้องสะกดกลั้นเอาไว้ภายใต้สีหน้าเรียบเฉย

เขาไม่ชอบให้ใครล่วงรู้ความคิดของเขาเอาเสียเลย

“ไฉนเป็นท่าน” หงเหม่ยหลงโพล่งถามออกมา

“นี่ห้องของข้า...ย่อมเป็นข้าที่อยู่ในห้อง” ชายหนุ่มตอบกลับหน้าตาเฉย แต่แววตากลับซ่อนความขบขัน

“ทำไมท่านถึงอยู่ที่นี่ ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” หญิงสาวถามอย่างเอาเรื่อง

นางจำชายหนุ่มได้อย่างแม่นยำ ทั้งยังรู้สึกดีใจอยู่หลายส่วน

“นี่เป็นบ้านข้า ข้าย่อมอยู่ที่นี่ เจ้าแอบแฝงตัวเข้ามาโดยไม่รู้จักเจ้าของบ้านได้อย่างไร” ชายหนุ่มถามขึ้นทำเอาหญิงสาวถึงกับสะดุ้ง 

“นี่ก็ดึกมากแล้ว ไยท่านยังไม่ยอมนอน” นางถามออกไปตามตรง เพราะมั่นใจว่าเจ้าของห้องนอนหลับแล้ว นางจึงแอบย่องเข้ามา

“ถ้าข้านอนแล้ว ย่อมไม่ได้จับแมวขโมยตัวเป็นๆ” เขากล่าวออกไปอย่างนั้นเอง แต่เหมือนจะเป็นความจริง เพราะหญิงสาวถึงกับสะดุ้งเฮือก ก่อนตอบ

“ข้า...ข้า...เอ่อ แค่อยากมาหาหนังสืออ่านเท่านั้น มิได้มีประสงค์ร้าย” หญิงสาวตอบตามตรง

“อยากอ่านหนังสือแล้วไยไม่มาตอนกลางวันเล่า”

“ก็ตอนกลางวันมีท่านอยู่ตลอดเลยนี่ ข้าจะเข้ามาได้อย่างไรเล่า” 

“แล้วทำไมจะเข้ามาไม่ได้เล่า”

“ก็...” นางจะเข้ามาตอนที่เขาอยู่ได้อย่างไร ในเมื่อนางไม่รู้ว่าเป็นเขา และถึงนางจะรู้ แต่นางก็ไม่กล้าเข้ามาอยู่ดี เพราะ แท้จริงแล้วนางอยากได้หนังสือเกี่ยวกับการคัดเลือกสาวงาม

“ก็...ก็ข้าไม่อยากรบกวนท่าน” นางตอบ ก่อนเอียงหน้าไปอีกด้านตัดพ้ออยู่ในใจ เสี่ยวอิงนะเสี่ยวอิง ข้าไม่น่าเชื่อเจ้าเลย

“อาการบาดเจ็บของเจ้า หายดีแล้วกระมัง” ชายหนุ่มถามหญิงสาวด้วยเสียงอ่อนโยนลง เขาถูกใจกับคำตอบและกิริยาเมื่อครู่ของนาง

“หือ” หญิงสาวหันมากระพริบตาใส่เขา “อ้อ...ดีแล้ว ข้าหายดีแล้ว แล้วท่านเล่า”

“เจ้าหายตัวไปเสียหลายวัน ย่อมไม่รู้อาการของข้าสินะ” ชายหนุ่มเอ่ยเชิงตัดพ้อ 

“เช่นนั้นท่านคงหายดีแล้ว” หญิงสาวกล่าวเสียงเบา

หลี่ซ่งหมินมิได้กล่าวสิ่งใดต่อ เขาเพียงเดินไปจุดเทียนอีกเล่มที่บริเวณชั้นหนังสือ และอีกเล่มที่บริเวณโต๊ะที่ใช้นั่งอ่านหนังสือ ก่อนจะนั่งลงตรงตั่งตัวหนึ่งแล้วเหลือตั่งอีกตัวหนึ่งที่อยู่ตรงกันข้ามกับเขา เป็นเชิงให้หญิงสาวมานั่งลง