บทที่ 1 มู่หนิงชิงทะลุมิติ (ตอนต้น)

บทที่ 1 มู่หนิงชิงทะลุมิติ

“ท่านแม่ เมื่อไหร่พี่ใหญ่จะตื่นหรือเจ้าคะ ฮึก อันเอ๋อร์เป็นห่วงพี่ใหญ่เจ้าค่ะ พี่ใหญ่หลับไปสองวันแล้วนะเจ้าคะ ฮืออ”

"เดี๋ยวพี่ใหญ่ก็ตื่น หยุดร้องไห้เถิดนะเด็กดี แม่จะไปตักน้ำเสียหน่อย ลูกอยู่เฝ้าพี่ใหญ่ดีๆ นะ"

เสียงสะอึกสะอื้นของเด็กผู้หญิง และเสียงตอบรับจากผู้เป็นมารดา ปลุกให้มู่หนิงชิงตื่นจากห้วงนิทราแสนหวาน เธอจำได้ว่าไม่ได้เปิดทีวีหรือคอมพิวเตอร์ทิ้งไว้ก่อนเข้านอน แล้วเสียงเด็กมาจากไหนกัน หรือว่าแม่บ้านของเธอแอบพาหลานมาด้วยเพราะคิดว่าเธอไม่อยู่ห้องวันนี้ ใช้ไม่ได้จริงๆ เห็นทีต้องคุยกับป้าฮงให้รู้เรื่อง

มู่หนิงชิงมุ่นคิ้วอย่างหงุดหงิด เพราะถูกรบกวนจนตื่นก่อนเสียงนาฬิกาปลุก เธอต้องการจะลืมตา ทว่ากลับเปิดเปลือกตาไม่ขึ้น จู่ๆ อาการปวดศีรษะรุนแรงจนแทบหมดสติเข้าจู่โจมในฉับพลัน ภาพความทรงจำของหญิงสาวอายุราวสิบห้าปีปรากฏขึ้นในหัว เรื่องราวและเหตุการณ์ต่างๆ ในชีวิตหลั่งไหลต่อเนื่องยาวนาน เปรียบได้ดั่งซีรีส์เรื่องหนึ่ง

การถ่ายทอดเรื่องราวและอาการปวดศีรษะของมู่หนิงชิง กินเวลากว่าสองชั่วโมง ท้ายที่สุดความรู้สึกทรมานแสนสาหัสก็หยุดลง มู่หนิงชิงหอบหายใจถี่ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวทั่วกรอบหน้า เธอสามารถลืมตาขึ้นได้ในที่สุด

ภาพแรกที่เห็น คือหลังคาเก่าทรุดโทรม คานของเพดานทำขึ้นจากไม้และมีหญ้าแห้งมุงทับไว้ สภาพคล้ายจะพังมิพังแหล่

เรียวคิ้วงามมุ่นเข้าหากัน ความรู้สึกเจ็บปลาบเด่นชัดที่ท้ายทอย พิสูจน์ให้เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

มู่หนิงชิงยกมือขึ้นมาสัมผัสท้ายทอยด้านซ้ายที่กำลังปวดตุบๆ ปลายนิ้วคลำเจอก้อนบวมขนาดไข่ไก่เบอร์หนึ่ง “อ๊ะ เจ็บชะมัด!”

“พี่ใหญ่ตื่นแล้ว! “เสียงเล็กตื่นเต้นของเด็กผู้หญิงดังขึ้นข้างหู

มู่หนิงชิงรีบหันไปมอง สายตาสบเข้ากับใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือกอบ ซึ่งเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาของเด็กหญิงคนหนึ่ง

ครั้นดวงตาสองคู่สบประสาน อาการหวาดผวาพลันเกิดขึ้นกับมู่หนิงชิง

“กรี๊ดด ผะ ผีหลอก ผีเด็กหลอก! ฉันกลัวผี อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลย! แล้วจะทำบุญกรวดน้ำไปให้” มู่หนิงชิงกรีดร้องสุดเสียง ลุกพรวดขึ้นมานั่ง ขยับถอยกรูดจนแผ่นหลังติดข้างฝา สีหน้าท่าทางตื่นตระหนกสุดชีวิต

"กรี๊ดดดดดด" เจ้าตัวเล็กเองก็ตกใจเสียงกรี๊ดของพี่สาว นางเลยกรี๊ดตามผงะถอยหลังก้นจ้ำเบ้า ทว่าก็ได้สติกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว

“ท่านแม่ พี่ใหญ่ฟื้นแล้วเจ้าค่าาา” เด็กหญิงตัวน้อยที่ถูกเข้าใจว่าเป็นผี ขยับปากส่งเสียงเรียกมารดาด้วยความดีใจ ใบหน้าเล็กหันมาหามู่หนิงชิงที่นั่งชันเข่าขดตัวหลังชนฝา กลอกตาไปมาสำรวจสภาพแวดล้อมรอบกาย

“พี่ใหญ่พูดจาแปลกประหลาดจริงๆ ด้วย กลางวันแสกๆ จะมีผีได้อย่างไร ต้องรอให้มืดก่อนเจ้าค่ะ พี่ใหญ่ยังเจ็บตรงไหนอยู่รึเปล่า อันเอ๋อร์จะได้ไปบอกท่านแม่ให้ เสียงท่านแหบมากเลย เดี๋ยวอันเอ๋อร์ไปรินน้ำมาให้นะเจ้าคะ” เจ้าตัวน้อยดีอกดีใจที่ในที่สุดพี่สาวก็ตื่นขึ้น ริมฝีปากจิ้มลิ้มเอ่ยวาจาฉะฉานเป็นชุด เดินไปรินน้ำจากกาใส่ถ้วยดินเผาที่วางอยู่บนโต๊ะไม้เก่าๆ ใกล้หน้าต่าง และนำมายื่นให้พี่สาวด้วยรอยยิ้มน่ารัก

ความจริงปีนี้มู่หนิงอันอายุหกหนาวแล้ว เพียงแต่ร่างกายของเด็กหญิงแคระแกร็นกว่าปกติเพราะขาดสารอาหาร ทว่าเจ้าตัวน้อยกลับรู้ความนัก ทั้งมีความจำดีมาก นางยังคงจดจำเรื่องที่ท่านหมอหูบอกกับบิดามารดาว่า

“หากชิงเอ๋อร์ฟื้นขึ้นมาแล้วมีอาการสับสน หรือจำอะไรไม่ได้ก็อย่าพึ่งตื่นตกใจไป นี่เป็นอาการซึ่งพบได้บ่อย ในคนที่ได้รับความกระทบกระเทือนบริเวณศีรษะอย่างรุนแรง”

มู่หนิงชิงที่เวลานี้ใจเย็นลง เพราะเริ่มตระหนักถึงสภาพการณ์ตรงหน้า เธอมองชามใส่น้ำในมือเด็กหญิงอย่างกระหาย พลันตัดสินใจทดลองบางสิ่งด้วยการเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายก่อนรับน้ำมาดื่ม

“น้องชื่อมู่หนิงอัน?” เสียงแหบแห้งแตกระแหงมิต่างจากเป็ดเทศเอ่ยถามเด็กหญิง มู่หนิงอัน เป็นชื่อที่ปรากฏอยู่ในภาพความทรงจำที่ได้เห็นเมื่อสักครู่ก่อนจะสติแตก

“เจ้าค่ะ ชื่อของอันเอ๋อร์คือ มู่หนิงอัน ส่วนพี่ใหญ่ชื่อมู่หนิงชิง พี่รองชื่อมู่หนิงเฉิง” เด็กหญิงตอบกลับอย่างฉะฉาน

คำตอบจากปากเด็กน้อยตรงหน้า ช่วยไขข้อข้องใจของมู่หนิงชิงให้กระจ่างชัด

เธอตบเข่าฉาดสีหน้ามั่นอกมั่นใจ นั่นปะไร! เป็นอย่างที่สงสัยจริงๆ ตัวเธอทะลุมิติมาเหมือนอย่างในนิยายหลายเรื่องที่เคยอ่าน!

แม่เจ้า! นี่มันออกจะเหลือเชื่อเกินไปแล้ว! ปาฏิหาริย์จากจินตนาการของนักเขียนนิยายมีอยู่จริง อะเมซิ่งสุดๆ!!

มือผอมบางยกขึ้นมาทาบอกด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ พลันฉุกคิดบางสิ่งขึ้นมาได้ หรือว่าเป็นเพราะอิทธิฤทธิ์จากจี้หยกเหอเถียนสีแดง อายุเป็นพันปีที่ใส่นอนเพราะความเห่อชิ้นนั้น

อย่าบอกนะว่าเธอเจอเข้ากับอภินิหารจากของโบราณ! หากเป็นอย่างที่คาดจริงก็เรียกว่าเจอแจ็คพ็อตเลยนะเนี่ย!

มิน่าในตำราเก่าๆ ถึงมีคำกล่าวเตือนว่า ‘วัตถุโบราณยิ่งเก่ายิ่งลึกลับ บางชิ้นอาจมีคำสาปหรืออาถรรพ์ติดมา ขอให้ระวังเอาไว้'

นี่แหละหนาที่เขาว่า ไม่เชื่อแต่อย่าลบหลู่ มู่หนิงชิงคิดเองตอบเองอยู่ในใจ

เมื่อตั้งสมมุติฐานขึ้นมาได้ สีหน้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นครุ่นคิด ตกลงว่าตัวเธอทะลุมิติมาเฉยๆ หรือว่าตายไปแล้วเลยทะลุมิติมากันล่ะเนี่ย?!

เมื่อคืนนี้ก่อนนอนก็ไม่ได้อ่านนิยายซักหน้า แล้วเธอทะลุมิติมาอยู่ในนิยายเรื่องไหนกัน หลายปีที่ผ่านมาอ่านไปหลายสิบเรื่องซะด้วย แล้วใครมันจะไปจดจำเนื้อหาของนิยายทุกเรื่องได้หมดกันเล่า เล่นอ่านไปซะหลายเรื่อง หลายแนวขนาดนั้น...

แล้วถ้าเกิดว่าเธอไม่ได้อยู่ในนิยายล่ะ?? โอ้ย! สับสนมึนงง คิดไม่ออก…ฮืออ เวรกรรมของคนสวยจริงๆ!! อยู่ดีๆ ก็งานเข้าแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

เพราะถูกความสับสนที่หาคำตอบไม่ได้ถาโถมความคิด มู่หนิงชิงเลยเริ่มทึ้งหัวตนเอง

มู่หนิงอันนั่งอ้าปากหวอ เอียงคอมองพี่สาวที่บ่นพึมพำอยู่คนเดียวก่อนหน้านี้ และเปลี่ยนมาทึ้งหัวตัวเองตาปริบๆ หัวคิ้วเล็กของเด็กหญิงเริ่มมุ่นเข้ากันบ้าง

“ท่านแม่เจ้าคะ…พี่ใหญ่ปวดหัวเจ้าค่าาา ดึงผมตัวเองใหญ่แล้ว” ร่างเล็กวางชามใส่น้ำลงกับเตียง ตะโกนเสียงดังขณะวิ่งดุ๊กดิ๊กออกไปตามมารดา

“…” มู่หนิงชิง “เด็กคนนี้ท่าทางฉลาดใช้ได้เลยนะเนี่ย” เธอหยุดทึ้งหัวตัวเองเพราะเริ่มรู้สึกเจ็บหนังหัว เอื้อมมือไปหยิบชามใส่น้ำมาดื่มด้วยความกระหาย

"อึ้ก อึ้ก อ้าว หมดซะล่ะยังดื่มไม่พอเลย" เธอขยับตัวเพื่อจะลุกไปรินน้ำมาดื่มเพิ่ม ทว่าร่างกายเกิดโงนเงนจนต้องลงไปนั่งบนเตียงอีกรอบ

"โอ้ย ไม่มีแรง ทำไมขาแข้งอ่อนแบบนี้" เธอรีบก้มสำรวจร่างกายตนเอง จึงเห็นว่าแขนขาเล็กมาก ผอมจนแทบเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก

"โอ้โห ผอมมาก ผอมยังกับตะเกียบแน่ะ เฮ้อ! ทะลุมิติมารับบทชีวิตรันทดสินะ ชิงชิง”