บทที่ 8 เมื่อบ้านใหญ่ร้อนใจ (ตอนต้น)

บทที่ 8 เมื่อบ้านใหญ่ร้อนใจ

เงินจำนวนหกร้อยตำลึงจากการขายเห็ดหลินจือแดง เวลานี้นอนอุ่นอยู่ในมิติของมู่หนิงชิง

หลังออกจากหอโอสถเสียนเย่า หญิงสาวกระซิบบอกราคาที่ขายได้ให้บุพการีฟัง ทั้งคู่ตื่นตะลึงจนแทบลมจับ คาดไม่ถึงว่าราคาของหลินจือแดงจะมากมายถึงเพียงนี้ ครั้นมู่เฟิงได้สติกลับมา จึงแนะนำว่าควรนำเงินไปฝากไว้กับร้านแลกเงินจะปลอดภัยกว่าเก็บไว้ตัว

“ร้านแลกเงินที่ท่านพ่อพูดถึง เชื่อถือได้แน่ใช่หรือไม่เจ้าคะ” มู่หนิงชิงคิดถึงธนาคารในภพเดิมขึ้นมาทันที อาการคิดถึงค่อนไปทางเสียดายทรัพย์สิน ที่หามาได้เกิดขึ้นแวบหนึ่ง หากนางสามารถนำเงินทองเหล่านั้นมายังภพนี้ได้ล่ะก็ ครอบครัวสกุลมู่บ้านรองคงกลายเป็นมหาเศรษฐีของที่นี่ไปแล้ว…

แต่ในเมื่อเอามาไม่ได้ นางเพียงแค่หาใหม่เสียก็สิ้นเรื่อง มู่หนิงชิงซะอย่าง!

“เชื่อถือได้แน่นอนชิงเอ๋อร์ ผู้ที่เป็นเจ้าของร้านแลกเงินคือตระกูลจ้าวของหย่งหนานโหวเชียวนะ ตระกูลขุนนางเก่าแก่ของเมืองอี้เฉิง“ มู่เฟิงเอ่ยตอบข้อข้องใจของบุตรสาว

หลังจากเดินมาราวสองเค่อ ครอบครัวสกุลมู่บ้านรองก็มาถึงร้านแลกเงิน เฟิงฟู่เป่า

หมู่บ้านเต๋อถัง

วันนี้เป็นวันหยุดทำไร่เดือนละสองหนของสกุลมู่ สมาชิกบ้านใหญ่จึงนั่งรวมตัวกันอยู่ที่ลานบ้าน โดยมีมู่ซานนั่งจิบชาอยู่บนตั่ง หลัวซื่อที่นั่งอยู่ข้างๆ กำลังโบกพัดด้วยความร้อนใจ

มู่อวิ๋นนั่งตรงตำแหน่งเก้าอี้ทางขวามือของบิดา คิ้วของเขาขมวดเป็นปม หลังได้ยินสิ่งที่มารดากลับมาเล่าให้ฟังเมื่อวาน

หากมู่เฟิงขอแยกบ้านออกไปจริง ตัวเขาคงตกที่นั่งลำบาก ค่าใช้จ่ายในสถานศึกษาของมู่อวิ๋นเทาในแต่ละปีมิใช่น้อยๆ ถ้าขาดเงินในส่วนของมู่เฟิงไป เกรงว่าบ้านใหญ่คงชักหน้าไม่ถึงหลัง เพราะเงินส่วนหนึ่งหลัวซื่อเก็บไว้ให้มู่อวี๋โหรวใช้เป็นสินเดิมยามแต่งออกไป

“อาอวิ๋น นี่เมียของเจ้าหายหัวไปไหน จนป่านนี้แล้วยังไม่โผล่มาอีก ไม่รู้หรือว่าทุกคนกำลังรอนางอยู่! อาฉิง! ไปตามแม่ของเจ้ามาทีซิ มัวแต่ไปนวยนาดอยู่ไหนอีก! โหรวเอ๋อร์มาพัดให้ย่าที”

หลัวซื่อที่กำลังอารมณ์ไม่ดี หันไปสั่งมู่อวี๋ฉิงบุตรสาวคนเล็กของมู่อวิ๋นเสียงเขียว ก่อนหันไปเรียกหลานสาวคนโต น้ำเสียงที่ใช้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

“ท่านแม่ ข้ามาแล้วเจ้าค่ะ“ ฉวนซื่อ หรือฉวนเหยา ภรรยาของมู่อวิ๋น เดินก้มหน้าเข้ามาที่ลานบ้าน ชายกระโปรงบางส่วนเปียกน้ำ เพราะเพิ่งกลับมาจากการนำผ้าไปซักที่แม่น้ำ

“ข้านึกว่าเจ้าตกน้ำตายไปซะแล้ว! หายหัวไปตั้งแต่ยามเฉิน (07:00-08:59) นี่ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยง กับข้าวกับปลาก็ยังไม่ได้ทำ ใช้ได้ที่ไหนกัน เมียเจ้านี่ไม่ได้เรื่องจริงๆนะอาอวิ๋น” หลัวซื่อถลึงตาใส่ลูกสะใภ้คนโต เอ่ยปากบริภาษฉวนซื่ออย่างหงุดหงิด

ตั้งแต่มู่หนิงชิงได้รับบาดเจ็บ ซูซื่อที่ปกติมีหน้าที่ทำความสะอาดบ้าน และทำอาหารให้คนบ้านใหญ่ จึงไม่ได้มาทำงานในส่วนนี้ หลายวันมานี้ฉวนซื่อจึงต้องรับหน้าที่ ทำงานในส่วนของซูซื่อทั้งหมด นางก้มหน้าหลุบตาต่ำฟังแม่สามีต่อว่าโดยไม่คิดโต้เถียง หากแต่สองมือภายใต้แขนเสื้อกำเข้าหากันแน่น

”เจ้าพอได้แล้วอาอวี๋ อาเหยาก็มาแล้ว เลิกบ่นเสียทีเถอะ เข้าเรื่องเลยดีกว่า“ มู่ซานที่นั่งเงียบมาตลอดเอ่ยตัดบท ชายชราเหลือบมองสมาชิกทุกคนในครอบครัว

“ข้าต้องการให้พวกเจ้าทุกคน หันมาทำดีกับมู่เฟิงและซูเหม่ยให้มากกว่านี้ โดยเฉพาะเจ้าอาอวี๋ เพราะเท่าที่ข้าฟังหากมิใช่เพราะเจ้า ไปหาเรื่องลูกเมียของอาเฟิงก่อน เจ้ารองก็คงไม่เอ่ยปากเรื่องขอแยกบ้านออกมา ส่วนเรื่องอื่นข้าจะไปเจรจากับเจ้ารองเอง”

“แต่ว่าท่านพี่ นังตัวขาดทุนมันกล้าเถียงข้าก่อนนะ ข้าถึงได้…” หลัวซื่อรู้สึกไม่ยินยอมรีบเอ่ยแย้งสามี

“ข้าบอกให้เจ้าหุบปากอย่างไรอาอวี๋! แล้วเลิกเรียกชิงเอ๋อร์ว่านังตัวขาดทุนเสียที นางโตเป็นสาวแล้วอีกไม่นานก็ต้องออกเรือน หากแม้แต่คนในครอบครัวยังไม่ให้เกียรตินาง แล้วบ้านสามีในอนาคตจะให้เกียรตินางรึ?

อีกอย่างเถ้าแก่ลิ่วเคยเปรยกับข้าว่า อยากจะสู่ขอชิงเอ๋อร์ให้คุณชายห่าวซินในปีหน้า เพราะฉะนั้นเจ้าที่เป็นย่า คงพอจะรู้นะว่าควรจะปฏิบัติกับนางเช่นไร พวกเจ้าทุกคนด้วย อย่าให้ข้าต้องพูดซ้ำอีก!“ น้ำเสียงเน้นย้ำของมู่ซาน เอ่ยกำชับภรรยารวมถึงบุตรหลานทุกคนที่อยู่ ณ ตรงนั้น

ลิ่วห่าวซินปีนี้อายุสิบเก้าหนาว เป็นบุตรชายคนเล็กของลิ่วเหอ เจ้าที่ดินในหมู่บ้านเต๋อถัง แม้นว่าชายหนุ่มเป็นบุตรที่เกิดจากหนิวอี๋เหนียง ทว่าเถ้าแก่ลิ่วก็มีบุตรชายเพียงแค่สองคนและบุตรสาวหนึ่งคน ตัวลิ่วห่าวซินเองถือว่าเป็นชายหนุ่มที่มีอนาคต เขาสอบได้ซิ่วไฉเมื่อปีที่แล้ว

ส่วนคุณชายใหญ่ลิ่วจางหลงและคุณหนูลิ่วฟางเหนียง ซึ่งเกิดกับภรรยาเอก ปีนี้อายุยี่สิบแปดและยี่สิบสามตามลำดับ

คุณชายใหญ่แต่งงานไปแล้วกับคุณหนูอิ่นจู บุตรสาวสหายสนิทของลิ่วเหอ ซึ่งเป็นอาจารย์ของสำนักศึกษาในเมืองอี้เฉิง ส่วนคุณหนูรองก็แต่งไปกับบุตรชายคหบดีใหญ่ เหลือเพียงคุณชายสามที่ยังไม่มีคู่