บทที่ 5 ท่านย่าจากบ้านใหญ่ (ตอนปลาย)

บทที่ 5 ท่านย่าจากบ้านใหญ่

ซูซื่อยกมือทาบอก สูดหายใจเสียงดัง คาดไม่ถึงว่าบุตรสาว จะกล้าลุกขึ้นมาต่อต้านคนจากบ้านใหญ่อย่างไม่กลัวเกรง ชิงเอ๋อร์ของนางเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

"เจ้า! นังเด็กอกตัญญู กล้าเถียงข้าอย่างนั้นรึ! เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ ถึงไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา ในเมื่อมารดาของเจ้าสั่งสอนเจ้าไม่ดี ถ้าอย่างนั้นวันนี้ข้าจะช่วยสั่งสอนเจ้าเอง!" หลัวซื่อเงื้อมือขึ้นสูง ก้าวอาดๆเข้าไปหามู่หนิงชิงด้วยสีหน้าดุร้าย

ทางด้านมู่หนิงชิงก็ตั้งท่ารอ เตรียมพร้อมสวนกลับอยู่เช่นเดียวกัน

ในเสี้ยวเวลาที่หลัวซื่อฟาดฝ่ามือลงมาเต็มแรง เป็นจังหวะเดียวกับที่ซูซื่อ พุ่งเข้ามารับฝ่ามือนั้นแทนบุตรสาวพอดิบพอดี

"ท่านแม่ อย่าตีชิงเอ๋อร์เจ้าค่ะ!!!"

เพียะ!! เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าของซูซื่อดังลั่น

"ท่านแม่!!" บุตรสาวทั้งสองของซูซื่อต่างร้องเสียงหลง รีบรุดเข้าไปดูมารดาที่ทรุดลงไปกองกับพื้น บริเวณมุมปากมีหยาดเลือดไหลซึม

"ท่านย่าตีท่านแม่ทำไมเจ้าคะ ฮือออ" มู่หนิงอันเบะปากสะอื้นไห้ น้ำตาไหลรินอาบแก้ม

มู่หนิงชิงประคองมารดาให้ลุกขึ้น หันกลับมามองหลัวซื่อด้วยแววตามาดร้าย

‘ยัยคางคกแก่กล้าทำร้ายคนในครอบครัวข้า ฝากไว้ก่อนเถอะ รอให้ร่างกายข้าแข็งแรงขึ้นกว่านี้อีกสักหน่อยก่อน ได้เจอดีแน่’

มู่อวี๋โหรวหยุดแสร้งสำออย ครั้นเห็นว่าหลัวซื่อลงมือกับคนบ้านรองสมใจ หญิงสาวรีบลุกขึ้นยืน คว่ำตะกร้าของมู่หนิงชิง จนผักป่าและเห็ดที่เก็บมากระจัดกระจายเต็มพื้น ก่อนเขวี้ยงตะกร้าทิ้ง ทว่าไร้ร่องรอยของเห็ดหลินจือแดง

"ฮึ! สมน้ำหน้า ท่านแม่ของเจ้าอยากเอาตัวมารับฝ่ามือของท่านย่าเองช่วยไม่ได้ แล้วนี่อะไรมีแต่ของไร้ค่าทั้งนั้น"

ซูซื่อดวงตาเบิกกว้าง นางเห็นชัดๆว่าเห็ดหลินจือแดงสองดอกใหญ่ อยู่ในตะกร้าของบุตรสาวก่อนหน้านี้ นางหันหน้ามองบุตรสาวเป็นเชิงถาม ทว่ามู่หนิงชิงมิได้เอ่ยสิ่งใด ทำเพียงส่ายหน้าเล็กน้อย บอกใบ้ว่าไม่ต้องเป็นห่วง

ทางด้านหลัวซื่อที่ยังไม่ยอมรามือ อ้าปากเตรียมอาละวาดด่าทออีกรอบ แต่กลับถูกเสียงของมู่เฟิงขัดขวางเสียก่อน

"ท่านแม่ มาทำอะไรที่นี่หรือขอรับ แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น! ไยข้าวของกระจัดกระจายเกลื่อนพื้นแบบนี้ อาเหม่ย! หน้าเจ้าไปโดนอะไรมา"

"ฮึก ท่านแม่ถูกท่านย่าตีเจ้าค่ะท่านพ่อ ฮึก ท่านย่าต้องการจะตีพี่ใหญ่ แต่ท่านแม่วิ่งเข้ามารับแทน" เจ้าหัวผักกาดน้อยรีบเอ่ยฟ้องบิดาทั้งที่ยังสะอื้นไห้

สีหน้าของมู่เฟิงเปลี่ยนเป็นดำคล้ำ ยามได้ฟังคำจากปากบุตรสาวคนเล็ก เขามองมารดาของตนด้วยสายเย็นชาระคนขุ่นเคือง ซึ่งเป็นสายตาที่หลัวซื่อไม่เคยเห็นมาก่อน

"ท่านแม่ ท่านต้องมีคำอธิบายที่ดีให้ข้า ว่าเหตุใดถึงต้องลงมือกับชิงเอ๋อร์ ทั้งที่อาการป่วยของนางเพิ่งจะดีขึ้น หลายปีที่ผ่านมา ข้ากับอาเหม่ยยอมให้ท่านกับคนบ้านใหญ่ ใช้งานพวกเราเยี่ยงทาสโดยไม่เคยปริปากบ่น เพราะเห็นแก่บุญคุณที่ท่านพ่อยอมให้ข้ากับอาเหม่ยอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ ยามที่พวกเราตกที่นั่งลำบากกลับมาจากเมืองหลวง แต่ถ้าท่านยังไม่เลิกรังแกพวกนาง ข้ากับลูกเมียคงต้องขอแยกบ้าน"

“อะไรนะอาเฟิง นี่เจ้ากล้าขอแยกบ้านอย่างนั้นหรือ?!” หลัวซื่อแทบไม่เชื่อหูตนเอง เมื่อได้ยินถ้อยคำจากปากบุตรชายคนรอง

งานในไร่ส่วนใหญ่ เป็นน้ำพักน้ำแรงของมู่เฟิงและมู่หนิงเฉิง รายได้จากขายพืชผล นางแบ่งให้เขาเพียงแค่สามส่วน ทั้งที่สมควรเป็นห้าส่วน ทว่ามู่เฟิงก็ไม่เคยปริปากบ่นเพราะเห็นแก่ความช่วยเหลือ ที่ผู้เป็นบิดาหยิบยื่นให้เมื่อสิบกว่าปีก่อน

แต่หากมู่เฟิงแยกบ้านออกไป เงินทองที่เคยได้รับก็จะหดหายไปเป็นจำนวนมาก คงไม่พอค่าใช้จ่ายของสกุลมู่บ้านใหญ่ เพราะรายได้ส่วนหนึ่งจากมู่อวิ๋น บุตรชายคนโตของนางถูกส่งไปให้มู่อวิ๋นเทาผู้เป็นหลานชาย สำหรับใช้ในการเล่าเรียน ณ สำนักศึกษาในตัวเมืองอี้เฉิง หลานชายคนนี้เป็นความหวังของบ้านใหญ่ เชื่อมั่นว่าเขาจะสอบผ่านได้เป็นขุนนาง นำชื่อเสียงมาสู่วงศ์ตระกูล…ไม่ได้! นางยอมให้มู่เฟิงแยกบ้านไม่ได้เด็ดขาด!

"เจ้าคิดอยากจะแยกบ้านก็แยกได้อย่างนั้นหรือมู่เฟิง อย่าลืมว่าบ้านที่เจ้ากับลูกเมียใช้ซุกหัวนอนอยู่ทุกวันนี้ ท่านพ่อของเจ้าก็เป็นคนยกให้ ลืมไปแล้วหรือว่าตอนที่เจ้ากับเมียของเจ้า อุ้มนังตัวขาดทุนนั่นกลับมาจากเมืองหลวง โดยไม่มีสมบัติติดตัวมาเลยสักชิ้น คิดอยากจะแยกบ้านมันไม่ง่ายนักหรอกนะ เจ้าเลิกคิดไปได้เลย ข้ากับพ่อเจ้าไม่มีวันยอม!"

หลัวซื่อเชิดหน้ากล่าวกับบุตรชายเสียงแข็ง ก่อนหันไปเรียกมู่อวี๋โหรวให้ตามนางกลับบ้าน