บทที่ 6 หารือเรื่องแยกบ้าน (ตอนต้น)

บทที่ 6 หารือเรื่องแยกบ้าน

เมื่อแผ่นหลังของหลัวซื่อและมู่อวี๋โหรวหายไปจากครรลองสายตา มู่เฟิงที่ยืนกำหมัดแน่นพยายามข่มกลั้นโทสะ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เรื่องที่ตนและลูกเมีย ถูกบุพการีและพี่ชายเอาเปรียบมาเนิ่นนาน คนในหมู่บ้านล้วนรู้เห็น ทว่าก็มิอาจยื่นมือเข้าช่วย ด้วยถือว่าเป็นเรื่องภายในครอบครัวสกุลมู่

เขามองลูกๆที่แต่ละคนผ่ายผอมจนน่าสงสาร เทียบกับคนบ้านใหญ่แล้วช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว บุญคุณที่บิดายอมช่วยเหลือในครานั้น มู่เฟิงไม่เคยลืม

เพียงแต่หลัวอวี๋ผู้เป็นมารดาแท้ๆ กลับปฏิบัติกับชายหนุ่มและภรรยา ราวกับว่าทั้งสองเป็นทาส ที่ต้องคอยรับใช้นาง มู่ซานผู้เป็นบิดาก็ไม่เคยออกหน้าหรือห้ามปราม ปล่อยให้หลัวซื่อทำตามอำเภอใจ

หลายต่อหลายครั้งที่มู่เฟิงได้ยินวาจาร้ายกาจจากปากของหลัวซื่อ ที่ใช้เรียกขานหรือต่อว่าซูเหม่ยกับลูกๆของเขา แต่กระนั้นก็ไม่เคยถึงขั้นลงไม้ลงมือ

ทว่าเหตุการณ์ในวันนี้ มารดาของเขาทำเกินไปจริงๆ ตัวเขาซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวของบ้านรอง มิอาจอดทนต่อความอดสูที่ได้รับมาตลอดสิบห้าปีได้อีกต่อไป ถึงเวลาที่ต้องยุติความอยุติธรรมนี้เสียที!!

ซูซื่อก้าวมาหาสามีกล่าวปลอบใจว่านางไม่เป็นอะไร เพราะไม่ต้องการให้เขาผิดใจกับมารดา

“ท่านพี่ ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ ท่านอย่าคิดมากไปเลย”

“จะไม่เป็นอะไรได้อย่างไรอาเหม่ย หน้าเจ้าบวมขนาดนี้” มู่เฟิงสัมผัสแก้มบวมช้ำของภรรยาแผ่วเบา ขอบตาร้อนผ่าวจากความคับแค้นใจ

เขาพาซูเหม่ยมาลำบากด้วยแท้ๆ หากวันนั้นเขายอมเชื่อนาง เดินทางไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ทางเหนือกับคนอื่นๆ พวกเขาก็คงไม่โดนโจรปล้นทรัพย์สินที่นำติดตัวมา ระหว่างเดินทางกลับมายังบ้านเกิดของเขาไปจนหมด โชคดีแค่ไหนที่โจรกลุ่มนั้นไม่คิดเอาชีวิตเขาและภรรยา รวมถึงชิงเอ๋อร์ซึ่งเวลานั้นยังเป็นเพียงแค่ทารก

“ความผิดของข้าเองอาเหม่ย ข้าทำให้เจ้ากับลูกๆ ต้องลำบาก ข้า ข้าขอโทษ” เสียงของชายหนุ่มสั่นเครือ ความรู้สึกผิดต่อครอบครัวเกาะกุมจิตใจ

ทางด้านมู่หนิงชิงและน้องๆ หลังช่วยกันเก็บของป่าที่หล่นเกลื่อนกลาดใส่ตะกร้าเรียบร้อย พวกเด็กๆก้าวมาหาบุพการี ที่ยืนตาแดงน้ำตาคลอเบ้าด้วยกันทั้งคู่

“ท่านพ่อท่านแม่ พวกเราเข้าบ้านกันเถิดเจ้าค่ะ ข้ามีเรื่องจะหารือกับพวกท่าน” กล่าวจบมู่หนิงชิงก็จูงมือของน้องสาวเดินนำไปเปิดประตูรั้ว ระหว่างนั้นก็คิดในใจว่า คงถึงเวลาที่ต้องเอาแม่ไก่พันธุ์ดุออกมาเฝ้าบ้านเสียแล้ว!!!

"เฉิงเอ๋อร์ ลงกลอนประตูบ้านให้พี่ใหญ่ด้วย"

"ขอรับ"

ครั้นสมาชิกทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า มู่หนิงชิงยกห่อผ้าขึ้นมาวางบนโต๊ะ แต่ยังไม่ได้บอกว่าในนั้นคือสิ่งใด นางผินหน้าไปทางมู่เฟิงและเริ่มเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจ

"ท่านพ่อเจ้าคะ ข้าสนับสนุนความคิดเรื่องการแยกบ้านเจ้าค่ะ เพียงแต่ท่านปู่กับท่านย่าจะยอมง่ายๆหรือเจ้าคะ เพราะก่อนที่ท่านย่าจะกลับไป นางประกาศจุดยืนชัดเจนว่าอย่างไรก็ไม่ยอม แล้วท่านพ่อคิดเห็นอย่างไรเจ้าคะ"

มือทั้งสองข้างของมู่เฟิงที่วางอยู่บนตักกำเข้าหากันแน่น เรื่องการแยกบ้านคงไม่ง่ายอย่างที่คิด

มู่หนิงชิงมองปฏิกิริยาของมู่เฟิงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงตัดสินใจเอ่ยถามในสิ่งที่ข้องใจ

"ท่านพ่อเจ้าคะ สิบกว่าปีที่ผ่านมา บ้านใหญ่จ่ายเงินจากการขายพืชผลให้ท่านเท่าไรเจ้าคะ เต็มจำนวนที่ครอบครัวของเราสมควรได้รับหรือไม่ แล้วการที่พวกเราอยู่กันอย่างอดๆอยากๆ แต่คนบ้านใหญ่กลับกินอยู่กันอย่างสบาย เรื่องนี้หัวหน้าหมู่บ้านเห็นชอบด้วยหรือไม่เจ้าคะ"

เมื่อบุตรสาวโยนหินถามทาง ดวงตาของผู้เป็นบิดาก็เบิกตากว้าง เห็นแสงสว่างขึ้นมาทันที ใช่แล้วเขาสามารถเอาเรื่องนี้ มาเป็นเหตุผลหลักในการขอแยกบ้านได้ หัวหน้าหมู่บ้านเป็นคนซื่อตรง ทั้งรับทราบและให้ความช่วยเหลือตัวเขาอยู่หลายครั้ง ยังมีอีกคนที่สามารถเป็นพยานให้เขาได้คือ เถ้าแก่ลิ่วเหอ เจ้าของที่ดินในหมู่บ้านเต๋อถัง ซึ่งครอบครัวสกุลมู่เช่าที่ดินทำไร่นาอยู่บางส่วน

“พ่อคิดว่าพวกเราพอมีหนทางเรื่องนี้แล้วชิงเอ๋อร์”

"หากเป็นเช่นนั้นจริง ลูกก็ขอสนับสนุนการแยกบ้านของพวกเราด้วยของสิ่งนี้เจ้าค่ะ" มือบางเปิดห่อออก เห็ดหลินจือแดงผิวมันวาว ขนาดเท่าฝ่ามือของมู่เฟิง ส่องประกายกระแทกตาผู้ได้เห็นทันที!

"นะ นี่ นี่มันเห็ดหลินจือแดงนี่ชิงเอ๋อร์ ลูกไปเอามาจากไหน!" น้ำเสียงตื่นเต้นของมู่เฟิงดังขึ้น เขาจ้องบุตรสาวด้วยสายตาเหลือเชื่อ อย่าบอกนะว่าท่านเทพประทานให้นางมา

"ข้าพบพวกมันบนเขาวันนี้เจ้าค่ะ ไม่เชื่อถามท่านแม่ดูได้" หญิงสาวแย้มยิ้มหันไปหามารดา ซึ่งมีสีหน้าโล่งใจยามได้เห็นว่าสมุนไพรล้ำค่า มิได้สูญหายหรือเสียหายแต่อย่างใด

"ที่ชิงเอ๋อร์กล่าวมาเป็นความจริงเจ้าค่ะท่านพี่"

มู่หนิงเฉิงดวงตาเป็นประกาย ยามได้ยินบิดากล่าวเรื่องแยกบ้าน แม้ว่าเด็กชายจะมีอายุเพียงเก้าหนาว แต่กลับมีความคิดความอ่านเติบโตเกินวัย คงเป็นเพราะต้องช่วยบิดาทำไร่ทำนาตั้งแต่เด็ก เจ้าหัวผักกาดน้อยอีกหัวของบ้านถึงได้เข้าใจเรื่องที่ผู้ใหญ่หารือกัน

"ข้าอยากเข้าเมืองเอาเห็ดสองดอกนี้ไปขายเจ้าค่ะท่านพ่อท่านแม่" หญิงสาวแจ้งความประสงค์ของตน

"ได้ พรุ่งนี้พ่อจะพาพวกเราเข้าเมืองอี้เฉิงแต่เช้า" มู่เฟิงเองก็อยากเข้าเมือง ไปเยี่ยมเยียนสหายเก่าของเขาอยู่เหมือนกัน ทุกครั้งที่เขาไปซื้อข้าวสารหรือธัญพืช ก็ได้ ต้วนกู่ นี่แหละที่ช่วยออกหน้า ขอให้หลงจู๊ร้านฝูจิ่นลดราคาให้เขาเสมอ

‘ตื่นเต้นๆๆๆ นี่เราจะได้ไปเห็นเมืองใหญ่ในยุคโบราณแล้ว จะเหมือนที่บรรยายไว้ในนิยายรึเปล่านะ แล้วจะมีท่านโหวหรือว่าท่านอ๋องสุดหล่ออะไรเทือกนั้นด้วยหรือเปล่าเนี่ย หรือจะมีแค่ในนิยาย‘