ตอนที่ 5 แขกคนแรก

ตอนที่ 5

แขกคนแรก

หลายวันผ่านไปหลังจากงานเลี้ยงในคืนนั้น ดอกเหมยที่เคยบานสะพรั่งเริ่มร่วงโรย ใบไม้เปลี่ยนสีเป็นสัญญาณของฤดูใหม่เช่นเดียวกับหัวใจของเธอที่ค่อย ๆ ปรับตัว

เฟิงเหม่ยหลินยังคงอยู่ในจวนไม่ออกไปไหนเช่นเคย เช้าอ่านหนังสือ บ่ายดื่มชา เย็นนั่งมองฟ้าอย่างเหม่อลอย ไม่มีจดหมาย ไม่มีแขก ไม่มีข่าวจากซูเยี่ยน

วันแล้ววันเล่า เธอเริ่มเรียนรู้ที่จะไม่คาดหวัง แม้จะไม่ยอมรับตรง ๆ แต่ลึก ๆ เธอก็รู้ว่าเธอแอบรอ

จนเมื่อความเงียบนานพอ เธอก็เริ่มบอกกับตัวเองว่า

“บางทีความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นจากความแปลก อาจจบลงอย่างเงียบงันก็ได้”

แต่แล้วในเย็นวันนั้น ท้องฟ้ากำลังแต่งแต้มด้วยสีส้มอ่อนยามอาทิตย์ใกล้ตกดิน สายลมพัดหอบกลิ่นหอมจากดอกไม้ที่ปลูกริมระเบียง

เสียงสาวใช้วิ่งมาด้วยหน้าตาตื่น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูซูเยี่ยนมาขอพบเจ้าค่ะ”

เฟิงเหม่ยหลินชะงักนิ้วที่กำลังจะพลิกหน้าหนังสือ เธอเงยหน้าขึ้นมองสาวใช้ช้า ๆ สายตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจที่เก็บไว้ไม่มิด

“เจ้าว่าอะไรนะ ใครมา” เธอถามซ้ำอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหู

“คุณหนูซูเจ้าคะ คุณหนูซูเยี่ยนมาขอเข้าพบ”

ภายในศาลาหลังเรือน ซูเยี่ยนนั่งเรียบร้อยในชุดผ้าสีอ่อน ใบหน้าเปล่งปลั่งด้วยรอยยิ้มที่คุ้นตา สายตาของเธอสะท้อนความดีใจจริงใจไร้ความเสแสร้ง

เฟิงเหม่ยหลินเดินเข้ามาด้วยท่าทีสงบเช่นเคย แต่ในอกกลับรู้สึกอุ่นแปลบอย่างไม่รู้ตัว

“ข้านึกว่าเจ้าจะไม่มาแล้วเสียอีก” เธอเอ่ยด้วยเสียงที่ไม่ดังนัก

ซูเยี่ยนหัวเราะเบา ๆ อย่างรู้ทัน

“ข้าอยากมาหาดเจ้านานแล้ว แต่ท่านพี่ของข้าน่ะ จับตาข้าแน่นยิ่งกว่าจับตานักโทษเสียอีก”

ทันทีที่ได้ยินคำว่า “ท่านพี่” เฟิงเหม่ยหลินก็มองอีกฝ่ายอย่างลึกซึ้งขึ้นเล็กน้อย

“ท่านพี่ที่เจ้าว่าคือ แม่ทัพซูหมิงเฉินกระมัง”

ซูเยี่ยนหน้าแดงขึ้นเล็กน้อยอย่างหลบตาไม่ทัน ก่อนจะรีบพูดแก้เสียงเบา

“ก็ เขาเป็นพี่ชายบุญธรรมของข้า ข้าอยู่ที่จวนเดียวกับเขามาตั้งแต่เล็กนี่ เขาแค่ห่วงข้ามากไปหน่อย”

เฟิงเหม่ยหลินยกถ้วยชาขึ้นจิบ ปลายตาเหลือบมองคนตรงหน้าอย่างขัน ๆ

“ห่วงเสียจนเจ้าต้องหลบออกมาหาข้าแบบลับ ๆ เลยเชียว”

ซูเยี่ยนยิ้มเขินเล็กน้อย ก่อนจะพูดแก้ต่างอย่างจริงใจ

“ท่านพี่เป็นคนอบอุ่น ใจดี มีเมตตา ข้าคิดว่าเขาแค่ไม่เข้าใจเจ้า”

เฟิงเหม่ยหลินวางถ้วยชาลงเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงนิ่ง ๆ

“ข้าเชื่อว่าเขาใจดี แค่กับเจ้า” เธอเว้นจังหวะ มองหน้าซูเยี่ยน ก่อนจะพูดต่อ “ส่วนกับข้า เขาเย็นชายิ่งกว่าภูเขาน้ำแข็งเสียอีก”

ซูเยี่ยนเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะอย่างเขิน ๆ

“ข้าว่า เขาก็ไม่ค่อยคุยกับใครอยู่แล้วนะ ไม่ใช่แค่กับเจ้าหรอก”

เฟิงเหม่ยหลินหลุดหัวเราะในลำคออย่างเบา ๆ รอยยิ้มผ่อนคลายลงราวกับบรรยากาศรอบตัวละลายความตึงเครียดไปโดยไม่รู้ตัว

“ข้าไม่ว่าอะไรหรอก ขอแค่เขาอย่าคิดว่าข้าจะกัดเจ้าก็พอ”

ทั้งสองนั่งพูดคุยกันเรื่อย ๆ จากเรื่องในอดีต ถึงเรื่องไร้สาระในปัจจุบัน เสียงหัวเราะเบา ๆ ลอยไปตามสายลมเหมือนเพลงโบราณที่ไม่มีใครเคยได้ยินจากริมศาลานี้มาก่อน ถึงแม้จะมีเพียงเสียงพูดและเสียงหัวเราะของซูเยี่ยนฝ่ายเดียวก็ตาม

จวบจนตะวันลับขอบฟ้า ซูเยี่ยนจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นและเตรียมตัวกลับจวน

“วันนี้ข้าต้องกลับก่อนแล้ว แต่วันหลัง ข้าจะมาหาเจ้าอีกแน่นอน”

นางหันมายิ้มให้เธอ ดวงตาเปล่งประกายสดใส

“และครั้งหน้า ข้าจะเอาขนมมาด้วย ขนมที่ข้าชอบกินที่สุด เจ้าต้องลองนะ”

เฟิงเหม่ยหลินเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะตอบเบา ๆ

“ข้าจะรอ”

คำตอบเรียบง่าย แต่แฝงด้วยบางสิ่งที่เธอเองก็ไม่เคยคิดว่าจะพูดมันกับใคร

และในยามที่ซูเยี่ยนหันหลังกลับไป เฟิงเหม่ยหลินยังคงนั่งอยู่ในศาลา มองกลีบดอกเหมยที่ปลิวลงบนโต๊ะชาช้า ๆ

“บางที การเปลี่ยนแปลงอาจไม่ได้อยู่ที่คำพูด แต่อยู่ที่ว่าใครเชื่อ และใครยอมฟังเราจริง ๆ”

วันรุ่งขึ้น แสงแดดยามสายทอดผ่านม่านบางของศาลาหลังเรือน กลิ่นชาหอมอ่อนลอยคลุ้งในอากาศ และวันนี้ไม่ได้มีแค่ชา

“วันนี้ข้านำขนมที่เคยบอกเจ้ามาแล้ว เจ้าลองชิมดูสิ”

เสียงใสดังมาก่อนตัว ซูเยี่ยนในชุดสีฟ้าอ่อนเดินเข้ามาพร้อมกล่องไม้ขนาดเล็กที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย แววตานางเปล่งประกายราวกับเด็กที่เพิ่งได้ของเล่นชิ้นใหม่

เฟิงเหม่ยหลินเงยหน้าจากหนังสือ เหลือบมองขนมที่อยู่กล่องไม้ในมือซูเยี่ยนแล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“หน้าตามันแปลกดี”

เธอกล่าวอย่างตรงไปตรงมา ขนมในกล่องเป็นก้อนกลม ๆ สีเทาน้ำตาล ดูไม่ประณีตเหมือนขนมชั้นสูงที่เธอคุ้นเคย ไม่มีลวดลาย ไม่มีทองเปลว ไม่มีความหรูหรา มีเพียงกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของถั่วบด

“เจ้าอย่าตัดสินแค่ที่หน้าตาสิ ต้องชิมรสชาติก่อนแล้วจะรู้ว่าขนมนี่อร่อยจริง ๆ”

ซูเยี่ยนว่าพลางหยิบขนมก้อนหนึ่งส่งให้ เฟิงเหม่ยหลินมองมันอยู่นาน ก่อนจะรับมากัดคำเล็ก ๆ แล้วหยุดนิ่ง

“…”

เธอเคี้ยวช้า ๆ ขณะที่ซูเยี่ยนมองตาไม่กะพริบ

“เป็นอย่างไรบ้าง อร่อยหรือไม่”

เฟิงเหม่ยหลินกลืนขนมในปากลง ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ

“อืม อร่อยกว่าที่คิด”

รอยยิ้มของซูเยี่ยนปรากฏขึ้นทันที นางหัวเราะเบา ๆ อย่างภูมิใจที่เธอชอบ

“ข้าบอกแล้วว่าอร่อย”

ทั้งสองนั่งลงที่มุมศาลาเหมือนเมื่อวาน ชาเริ่มริน ขนมเริ่มหมด เรื่องราวในแต่ละวันของซูเยี่ยนก็เริ่มไหลมาอย่างไม่หยุด

เธอเล่าเรื่องสาวใช้ในจวนที่เผลอทำหลอดเทียนหกใส่ผ้าไหมของแม่บ้านใหญ่ เล่าเรื่องแมวที่ชอบแอบนอนใต้โต๊ะแล้วตื่นมากัดผ้ารองนั่ง หรือแม้แต่เรื่องตลกในตำราศิลปะที่เธออ่านผิดจนกลายเป็นชื่ออาหาร

เฟิงเหม่ยหลินยังคงฟังเงียบ ๆ เช่นเคย ใบหน้าของเธอดูสงบนิ่งไม่ต่างจากหญิงงามในภาพวาด จนถ้ามองผ่าน ๆ คงนึกว่าอีกฝ่ายพูดอยู่คนเดียว

“เจ้านี่ช่างพูดเสียจริง” เฟิงเหม่ยหลินคิดในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมา

แต่หากใครมองดี ๆ จะเห็นว่า มุมปากของเฟิงเหม่ยหลินคล้ายจะกระตุกยิ้มเบา ๆ เมื่อซูเยี่ยนเล่าเรื่องแมวกับปลาทอด

ดวงตาเรียวของนางแอบคลี่อ่อนลงเพียงครู่ เมื่ออีกฝ่ายหัวเราะจนแทบสำลักชา ราวกับว่าการฟังเรื่องไร้สาระวันละนิด กำลังเยียวยาบางอย่างในหัวใจของคนที่เคยเงียบเกินไป

ตะวันคล้อยลงอีกวัน เมื่อถึงเวลาต้องลาจาก ซูเยี่ยนลุกขึ้นพร้อมรอยยิ้มสดใส

“พรุ่งนี้ข้าจะลองทำขนมเองดูบ้าง แล้วจะเอามาให้เจ้าลองชิม”

เฟิงเหม่ยหลินเลิกคิ้ว ก่อนจะพูดล้อเธอด้วยเสีงนิ่งๆ

“เจ้าแน่ใจนะว่าข้าจะไม่ปวดท้อง”

ซูเยี่ยนหัวเราะเสียงใส

“เรื่องนั้นเจ้าต้องลองกินแล้วบอกข้าเองแหละ”

นางพูดก่อนจะหันไป แล้วเดินออกจากศาลาด้วยท่าทีเบิกบาน ทิ้งไว้เพียงเสียงฝีเท้าเบา ๆ และกลิ่นหอมของขนมถั่วบดที่ยังคลุ้งอยู่

เฟิงเหม่ยหลินมองตามหลังอย่างเงียบ ๆ มือยังถือขนมอีกก้อนแน่นแต่ไม่ได้กินทันที

เธอวางมันลงเบา ๆ บนถาด แล้วพึมพำกับตัวเอง

“อย่างน้อย วันนี้ก็ไม่เงียบเกินไป”