All Chapters of นางร้ายอย่างข้าขออยู่คนเดียวเงียบ ๆ เถอะ: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำพินัยกรรมของคุณย่าสายลมฤดูใบไม้ร่วงที่แสนเอื่อยเฉื่อยพัดผ่านยอดสนโบราณที่ยืนเรียงรายสองข้างทางเดินหินเก่า ๆ บ้านไม้สไตล์จีนโบราณตั้งตระหง่านท่ามกลางความเงียบงันของเมืองชนบทที่แสนห่างไกลจากความเจริญ ดูราวกับหลุดออกมาจากภาพเขียนหมึกของจิตรกรโบราณเฟิงเหม่ยหลินสาวสวยจากเมืองหลวง เธอก้าวลงจากรถหรู พร้อมเสื้อคลุมยาวสะบัดตามแรงลมที่พักมาเบา ๆ เธอยืนทอดสายตามองตัวบ้านตรงหน้า บ้านไม้หลังเก่าที่เธอไม่ได้กลับมาเยือนนานนับสิบปี นานจนแทบลืมว่าเคยมีบ้านหลังนี้อยู่“ย่ายกบ้านหลังนี้ให้ฉันจริง ๆ น่ะเหรอ”หญิงสาวกระซิบกับตัวเองเบา ๆ ขณะยกมือขึ้นลูบลูกบิดประตูไม้ที่เย็นเฉียบ ก่อนจะเปิดมันเข้าไปอย่างช้า ๆย่าของเธอเสียไปสิบกว่าปีแล้ว แต่พินัยกรรมของท่านเพิ่งจะถูกเปิด ในวันที่เธอเรียนจบปริญญาตามคำสั่งของท่าน และตามพินัยกรรม ย่ายกบ้านหลังนี้และของทั้งหมดที่อยู่ในบ้านให้กับเธอบ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านหรู ไม่ใช่ตึกระฟ้าใจกลางเมือง เป็นเพียงแค่บ้านไม้หลังเก่า ๆ แต่กลับทำให้หัวใจของเธอเต้นแผ่วอย่างแปลกประหลาด มันคือบ้านเก่าที่เธอเคยมาวิ่งเล่นตอนยังเด็ก เมื่อตอนที่พ่อแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ภายในบ้านมีฝุ่น

ตอนที่ 2อยู่คนเดียวก็ไม่เห็นเป็นไรเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วกลางสวนหลังจวน ดอกเหมยสีชมพูอ่อนร่วงหล่นละลานตา แสงแดดยามสายสาดผ่านซุ้มไม้เลื้อยอย่างอ่อนโยน ลมพัดใบไม้ไหวตามจังหวะธรรมชาติเฟิงเหม่ยหลินนั่งอยู่ใต้ศาลาในชุดสีขาว สะอาด เรียบง่าย ไม่ได้ปักลวดลายมากมายเหมือนก่อน อาการบาดเจ็บจากการตกน้ำจางหายไปจนแทบไม่เหลือร่องรอย ร่างกายฟื้นตัวเร็วราวกับไม่ได้ผ่านความตายมาเลยสักนิดเธอจิบชาช้า ๆ สายตากวาดมองรอบจวนที่เงียบสงัด ร่มรื่น และว่างเปล่าวันนี้เป็นวันที่แปดนับจากวันที่เธอฟื้น นอกจากสาวใช้ที่ผลัดเวรดูแลและท่านพ่อที่มาหาเธอวันละไม่เกินหนึ่งชั่วยามก็ไม่เคยมีใครอื่นมาเยี่ยมเธออีกเลยแม้แต่คนเดียวไม่ว่าจะเป็นเพื่อน ขุนนางตระกูลใกล้ชิด หรือคุณหนูที่เคยอยู่สำนักเรียนด้วยกันก็ไม่มี เธอหลุบตามองแก้วชาในมือ ก่อนยกยิ้มแห้งในลำคอ“นี่ฉันไม่มีเพื่อนเลยเหรอ”คำถามนั้นลอยอยู่ในหัวเพียงชั่วครู่ ก่อนจะมีคำตอบแล่นขึ้นมาเองโดยไม่ต้องคิดให้ยุ่งยากใช่ ไม่มี เพราะ “เฟิงเหม่ยหลิน” ในบทนิยายเดิมไม่เคยสนใจจะมีเพื่อนหญิงสาวผู้เฝ้าคิดหมกมุ่นกับการครอบครององค์ชายสาม ใช้เวลาทั้งหมดไปกับการหาเรื่องนางเอก หาข้ออ้าง

ตอนที่ 4นางร้ายก็ยังคงเป็นนางร้ายเสียงฝีเท้าหนักแน่นของทหารยามเคลื่อนผ่านโถงหน้าจวนแม่ทัพ ยามวิกาลเพิ่งจะเริ่มต้น แต่เรือนหลักกลับสว่างไสวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เพียงเพราะข่าวลือหนึ่งประโยค“คุณหนูเฟิงนั่งสนทนาอย่างสนิทสนมกับคุณหนูซูเยี่ยนตลอดทั้งงานเลี้ยง”ก็กลายเป็นคลื่นลูกใหญ่ที่กระแทกใจของสองบุรุษผู้คอยปกป้องนางมาตลอดจวนแม่ทัพใหญ่ ภายในห้องโถงไม้สัก ซูเยี่ยนนั่งเรียบร้อยบนเบาะนุ่ม ดวงตาใสไร้พิษภัย ขณะที่เบื้องหน้าของนาง มีชายสองคนยืนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีหลี่อวี้เหิง หรือองค์ชายสามเขาอยู่ในชุดคลุมยาวสีเข้ม ใบหน้าเรียบเฉยแต่แฝงแรงกดดันซูหมิงเฉิน แม่ทัพหนุ่มผู้สงบนิ่ง แต่ดวงตาเยือกเย็นกว่าคืนที่ไร้ดาว“เจ้าไปนั่งข้างเฟิงเหม่ยหลิน ด้วยความเต็มใจ หรือถูกนางบังคับ”หลี่อวี้เหิงเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน น้ำเสียงเขากดต่ำจนแทบสะท้อนพื้นไม้ซูเยี่ยนพยักหน้าช้า ๆ “ข้านั่งข้างนางเอง และไม่มีผู้ใดบังคับ”“เจ้าไม่กลัวนางหรือ” ซูหมิงเฉินถามต่อ ดวงตาคมเต็มไปด้วยความระแวดระวัง“เจ้าลืมแล้วหรือ ว่าเหตุการณ์ตกน้ำคราวนั้น นางเป็นคนวางแผน”ซูเยี่ยนส่ายหน้าอย่างยิ้ม ๆ ก่อนจะหันไปตอบซูหมิงเฉิน“ข้ามิได้ลืมท่

ตอนที่ 6 คำสั่งห้ามเข้าใกล้บ่ายวันหนึ่งในจวนสกุลเฟิง ท้องฟ้าเหนือเรือนกระจ่างใส แต่ในศาลากลางสระบัวกลับปกคลุมด้วยความเงียบและแรงกดดันแผ่ว ๆ จากผู้มาเยือนที่ไม่ได้รับเชิญองค์ชายสามหลี่อวี้เหิง เขาอยู่ในชุดคลุมสีดำสนิท ยืนสงบนิ่งราวกับเงามืด อยู่ที่ทางเข้าศาลาตรงข้ามเขา เฟิงเหม่ยหลินนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ประณีตกลางศาลา เธอดื่มชาอย่างไม่เร่งรีบ ราวกับไม่ได้สนใจสายตาคมที่จ้องมองเธอแม้แต่น้อย“ข้าไม่ได้คิดจะมาเยี่ยมเยียน แต่มีบางเรื่องที่ข้าไม่อาจนิ่งเฉยได้”หลังจากยืนนิ่งอยู่นานเขาก็พูดขึ้น น้ำเสียงของเขาเรียบ เยือกเย็น ทว่าแฝงด้วยแรงสะกดดวงตาเรียวหรี่ลงเล็กน้อย“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าซูเยี่ยนแอบมาหาเจ้าทุกวัน”เฟิงเหม่ยหลินไม่ตอบทันที เธอวางถ้วยชาลงเบา ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองชายตรงหน้า สายตาคู่นั้นนิ่ง เย็นชา และเรียบเฉยราวกับน้ำแข็งที่ไม่ยอมละลาย“ข้ารู้”เพียงคำเดียว น้ำเสียงแผ่วเบา ทว่านิ่งเสียจนคล้ายจะกระแทกอากาศรอบตัวหลี่อวี้เหิงขมวดคิ้วเล็กน้อย“เจ้ากำลังใช้วิธีตีสนิทกับนาง เพื่อให้ทุกคนตายใจ แล้วกลับเข้าสู่วงในของวังหลวงใช่หรือไม่”หลังองค์ชายสามพูดจบ เฟิงเหม่ยหลินก็หัวเราะเบา ๆ ราวกั

ตอนที่ 8นางไม่เหมือนเดิมจริงๆเสียงฝีเท้าหนักแน่นขององค์ชายสามดังชัดเจนเมื่อเดินเข้ามาในเรือนใหญ่ของจวนแม่ทัพ บรรยากาศโดยรอบยังคงเงียบงันตามแบบฉบับของจวนขุนนางใหญ่ เหล่าขันทีและสาวใช้ต่างหลบตาและรีบถอยฉากไปตามข้างทางอย่างรู้หน้าที่“เจ้ากลับมาแล้วหรือ” อี้เหิงถามขึ้นทันทีที่เห็นหมิงเฉินยืนรออยู่ที่หน้าห้องหนังสือ สาเหตุที่เขารีบมาที่นี่เพราะรู้ว่าหมิงเฉินไปพบเฟิงเหม่ยหลินมาหมิงเฉินพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินเลยเข้าไปในห้องหนังสือด้านข้าง อี้เหิงจึงเดินตามเข้าไปโดยไม่พูดอะไรอีก เมื่อประตูปิดลง ทั้งห้องก็เงียบลงราวปิดกั้นโลกภายนอก“นางว่าอย่างไร ยอมถอยห่างจากซูเยี่ยนหรือไม่” อี้เหิงถามเสียงเรียบ ขณะนั่งลงฝั่งตรงข้าม “เจ้าได้คุยกับนางแล้ว ใช่หรือไม่”หมิงเฉินนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงต่ำ “ใช่ นางไม่ได้ตอบรับว่าจะเลิกเข้าใกล้เยี่ยนเอ๋อร์”หลี่อี้เหิงถึงกับเลิกคิ้วสูงเล็กน้อย “หึ ฟังดูเป็นเฟิงเหม่ยหลินคนเดิมไม่มีผิด แล้วเจ้าว่านางมีแผนการอะไรหรือไม่” อี้เหิงถาม แต่หมิงเฉินไม่ได้ตอบโต้กลับทันที เขาเพียงหลุบตาลง นึกถึงแววตาและใบหน้านิ่งเฉยคู่นั้น และรอยยิ้มเย็นชาที่ยังติดตาอย