บทที่ 1 คู่หมั้นที่น่ารังเกียจ

บทที่ 1

คู่หมั้นที่น่ารังเกียจ

อ๋องซีหยางต้องพยายามหลบเลี่ยงการแต่งงานที่ฮองเฮาฉางเก้อคิดจะไปทูลขอสมรสพระราชทานให้เขากับเจียเหลียนฮวาหลานสาวของนางที่เป็นคู่หมั้นของเขาที่เขามิคิดจะแต่งงานกับนางเป็นอันขาด มีแต่จะหาทางถอนหมั้นนางให้จงได้ แต่เขาพึงพอใจสหายของนางจงซูลี่ ที่งดงามอ่อนหวาน กิริยามารยาทเรียบร้อย แตกต่างกับเจียเหลียนฮวาสหายของนางยิ่งนัก “ เจ้าห้าเจ้าคิดจะถอนหมั้นกับคุณหนูเจียแน่หรือ นางก็งดงามปานจะล่มเมือง ข้าเองเห็นนางครั้งแรกยังตะลึงมองนางอยู่นาน ใบหน้าก็งดงาม รูปร่างหรือก็อวบอิ่มขาวผ่องไปทั้งร่าง การแต่งกายก็งดงามมองไปแล้วก็เหมาะสมที่จะเป็นพระชายาของเจ้า “ 

อ๋องซีหยางที่กำลังยกจอกสุราขึ้นดื่มจ้องมองหน้าพี่ชายของเขาองค์ชายสามซีหย่ง ” ท่านพี่มิเคยเห็นเวลานางร้ายกาจ อาละวาดหญิงอื่นจนแตกกระเจิงต่อหน้าธารกำนัลทำให้ข้าอับอายยิ่งนัก ข้าพึงใจนางไม่ลงหรอก แต่ถ้าเป็นสหายของนาง  คุณหนูจงซูลี่บุตรเสนาบดีคลังก็พอได้ เช่นนั้นข้าพร้อมจะไปสู่ขอนางมาเป็นพระชายา “ อ๋องหนุ่มเอ่ยขึ้น  “ เจ้ามิอยากจะแต่งงานกับนาง แต่นางเป็นคู่หมั้นของเจ้า ที่ฮองเฮาฉางเก้อเสด็จแม่ของข้าคิดจะขอสมรสพระราชท่านให้เจ้ากับนางแต่งงานกัน แล้วเจ้าจะทำเช่นไรเล่า ข้าว่าเจ้ามีเวลาหลบเลี่ยงอีกไม่นานหรอก ” องค์ชายสามเอ่ยขึ้น เขามองลงไปที่ถนนหน้าตลาดที่เห็นเจียเหลียนฮวาเดินคู่มากับสหายของนางคุณหนูจงซูลี่  

“ ข้าคิดว่าจะขออาสาไปออกรบที่ชายแดนตอนนี้กำลังต้องการกำลังพล และแม่ทัพนายกองจำนวนมาก เรื่องสำคัญของแว่นแคว้นเสด็จพ่อคงมิขัดข้อง “ เขาเอ่ยอย่างมีความหวัง และมองตามสายตาของพี่ชายก็เห็นเจียเหลียนฮวาหญิงที่เขาแสนจะเอือมระอากับสหายของนางจงซูลี่กำลังเดินชมข้าวของอยู่ด้านล่าง พลางถอนหายใจ ดีนะที่นางไม่รู้ว่าเขาอยู่บนภัตตาคารแห่งนี้ มิเช่นนั้นนางอาจจะขึ้นมารบกวนเวลาสำราญของเขาก็เป็นได้ ” เจ้าจะบอกข้าว่าเจ้าพึงใจสหายของนางจนคิดจะสู่ขอมาเป็นพระชายาแต่มิต้องการหญิงเช่นนางใช่หรือไม่ “ อ๋องหนุ่มหันกลับมาตอบคำถามของพี่ชายต่างมารดา ” ใช่แล้ว ข้ามิชอบหญิงเช่นนาง หากถอนหมั้นกับนางได้ข้าคงจะดีใจยิ่งนัก " แล้วทั้งสองก็หันไปพูดคุยเรื่องอื่นๆและร่ำสุรากันต่อไปโดยมิได้สนใจหญิงทั้งสองอีกเลย 

ข่าวที่ท่านอ๋องซีหยางจะขอออกไปรบที่ชายแดนมาถึงหูของเจียเหลียนฮวาในอีกไม่กี่วัน และนางรู้ว่ากำหนดที่เขาจะออกไปรบนั้นใกล้จะมาถึงแล้วนางจึงได้ร้อนใจยิ่งนัก นางแอบลอบเข้าไปในตำหนักของเขาที่นางเคยเทียวมาหาเขาบ่อยๆจนจำได้ขึ้นใจว่าห้องนอนของเขานั้นอยู่ที่ใด นางทำทีมาเยี่ยมเยียนและนำของกินมาให้และขณะนั้นเขากำลังร่ำสุรากับเหล่าสหายของเขาและบรรดาพี่น้องของเขาอยู่ นางบอกสาวใช้ว่านางจะกลับออกไปเองแต่ของนั่งพักให้หายเหนื่อยก่อนสาวใช้ผู้นั้นจึงได้ทิ้งนางเอาไว้เพียงผู้เดียว เมื่อปลอดคนนางก็ย่องไปที่ห้องนอนของอ๋องหนุ่มและไปแอบซ่อนตัวข้างในนั้นพร้อมกับกำยานปลุกกำหนัดที่นางให้บ่าวชายที่จวนเสนาบดีไปหาซื้อมาให้นาง 

นางแอบนั่งรอเขาอยู่ข้างในห้องจนกระทั่งได้ยินเสียงการสนทนาและร้องรำทำเพลงของคนเมาทั้งหลายเงียบลงไปแล้ว นางจึงได้ลุกขึ้นจุดกำยานนั้น ครู่หนึ่งกลิ่นของมันก็อบอวลไปทั้งห้องนอนใหญ่นั่น นางเอาผ้าปิดจมูกของตนเองไว้ พยายามหายใจรับกลิ่นกำยานนั้นให้น้อยที่สุด เพราะกำยานปลุกกำหนัดนี้เป็นชนิดร้ายแรงพอสมควร ครู่หนึ่งอ๋องหนุ่มก็เดินมาตามทางเดินและเปิดประตูห้องนอนของตนเองเข้ามา เขาเดินเซเล็กน้อยตรงไปที่เตียงใหญ่ของเขาแล้วก็ล้มตัวลงนอนแผ่บนเตียงนั่น  

เหลียนฮวาเมื่อเห็นอ๋องหนุ่มนอนแผ่บนเตียงนั่นแล้ว นางรอคอยสักครู่ให้เขาได้สูดกำยานเข้าไปให้มากพอสมควร และรอให้มันออกฤทธิ์ นางจึงได้เดินตรงไปที่เตียงใหญ่นั่น แล้วถอดอาภรณ์ของตนเองออกจนหมดแล้วก้าวขึ้นเตียงของเขาไป อ๋องหนุ่มนอนหลับตานิ่งไม่ไหวติง เหลียนฮวานึกว่าเขาคงจะเมาหลับไปแล้ว นางจึงได้ขึ้นนั่งลงข้างกายแกร่งนั้นแล้วลงมือถอดอาภรณ์ของเขาออก ผ้าคาดเอวของเขาหลุดเลื่อนออกไปแล้ว มือบางจึงได้เลื่อนมาแหวกสาปเสื้อของเขาออกกว้างจนเห็นอกล่ำสันที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา ขณะที่มือบางกำลังลูบไล้บนอกกว้างนั้นเบาๆ มือหนาของอ๋องหนุ่มก็เลื่อนมาจับมือบางของนางทันที เขาผุดลุกขึ้นจ้องมองใบหน้าหวานของนางอย่างเกรี้ยวกราด 

“ เหลียนฮวา เจ้ามันหญิงร้ายกาจเจ้ามารยายิ่งนัก แถมยังร่านชายอีกด้วย นี่ถึงกับคิดจะปีนเตียงของข้า คงอยากจะได้ข้าเป็นสามีจนทนไม่ไหว เมื่อเจ้าทำถึงขนาดนี้ข้าจะสงเคราะห์เจ้าก็ได้ แต่อย่าหวังจะได้เป็นชายาของข้าเลย ไม่มีวัน ” แล้วเขาก็พลักร่างอวบของนางนอนลงบนฟูกหนานุ่มนั่นแล้วก็ก้มลงประกบจูบนางทันที เหลียนฮวาที่ได้ยินคำพูดของเขาว่าจะไม่มีวันให้นางเป็นชายาของเขา ก็พลันได้สติขึ้นมาทันที นางพยายามดิ้นรนเพื่อจะหลุดพ้นจากร่างล่ำสันที่คร่อมร่างของนางอยู่ และเม้มปากแน่นมิยอมให้ลิ้นสากร้อนรุ่มนั่นเข้ามาในปากจิ้มลิ้มของนางได้ แต่อ๋องหนุ่มขบริมฝีปากนางจนเจ็บแปลบ  นางจึงได้ยอมอ้าปากให้ลิ้นสากนั้นเข้ามาพัวพันกับลิ้นเล็กของนาง อ๋องหนุ่มแม้รังเกียจหญิงเช่นนางแต่ก็ชอบรสชาติปากจิ้มลิ้มที่เขากำลังจูบอย่างดูดดื่มอยู่นั้น เขาจูบจนร่างอวบของนางอ่อนระทวย และเมื่อเขาปล่อยปากจิ้มลิ้มของนางเป็นอิสระ นางก็ตัวอ่อนอยู่ใต้ร่างของเขา 

อ๋องหนุ่มไล้เลียใบหน้าหวานของนางไปทั่วใบหน้าและไล้เลียใบหูเล็กของนางจนกระทั่งเหลียนฮวาส่งเสียงครางเบาๆ ออกมา เขาไล้เลียระเรื่อยลงมาจนถึงอกอวบใหญ่ที่มีผลอิงถาสีชมพูที่สั่นไหวระริกชูชันอยู่ต่อหน้าเขา อ๋องหนุ่มจ้องมองมันอย่างตื่นตะลึง เขาแทบไม่อยากจะเชื่อเลย หญิงที่น่ารังเกียจเช่นนี้ แต่เมื่อเหลือเพียงกายเปลือยเปล่าขาวผ่องมันเย้ายวนเหลือเกิน เขาจึงได้อ้าปากครอบผลอิงเถาของนางทันที ดูดดื่มมันดังเช่นทารกดื่มนมมารดา ดูดมันจนแทบจะติดขึ้นมากับปากหนาของเขา “ อ๊าย อ๊ะ อ๊าย อ๊า ท่านอ๋องไม่นะเพคะ ไม่นะ ฮวาเอ๋อไม่อยากแต่งกับท่านแล้ว ปล่อยนะ อ๊าย อ๊า อ๊างง ” นางพยายามดิ้นรนและบอกเขาว่านางยอมแพ้จะไม่แต่งงานกับเขาแล้ว ไม่อยากจะเอาชนะเขาแล้ว แต่อ๋องหนุ่มก็มิได้สนใจเสียงห้ามปรามที่ผสานไปกับเสียงครวญครางกระเส่านั้น “ อ๊าายย อ๊า อ๊า อ๊างงง ” อ๋องหนุ่มดูดดื่มผลอิงเถาสลับกับไล้เลียมันอย่างเมามัน รสชาติของมันหวานหอมยิ่งนัก เขาดูดดื่มมันอย่างเอร็ดอร่อย หญิงร้ายกาจเอาแต่ใจผู้นี้ซ่อนความหวานไว้เอา อย่างที่เขาไม่คาดคิดทีเดียว