17

หนิงเยียนนั่งจิบชาและของว่างอย่างสบายใจ การล่องเรือสำราญในครั้งนี้ ทำให้นางได้ดื่มด่ำธรรมชาติ อีกทั้งยังมีสาวงามมาร่ายรำ เรือสำราญลำนี้ไม่เล็กไม่ใหญ่ บรรจุคนได้แปดคน 

เซียวหยางยิ้มอย่างอ่อนโยนให้นาง พร้อมรินน้ำชาให้คนงาม

ความอ่อนโยนของเขาทำให้นางประทับใจยิ่งนัก

"ขอบคุณท่านหมอเยียนอีกครั้งที่รักษาข้า บุญคุณครั้งนี้ ข้าจะไม่มีทางลืม"

หนิงเยียนยิ้มอ่อน การรักษาเพื่อนมนุษย์เป็นหน้าที่ของคนเป็นหมอ ไม่แบ่งแยกชนชั้นวรรณะ คือสิ่งที่หมอควรกระทำ 

"ไม่เป็นไร ข้าเป็นหมอต้องรักษาคุณชาย คุณชายเรียกข้าว่าหนิงเยียนเถอะ"

"ถ้าอย่างนั้น ท่านหมอเรียกข้าว่าเซียวหยางแล้วกัน"

"เซียวหยาง"

"หนิงเยียน"

เซียวหยางรู้สึกอบอุ่นหัวใจนักที่เขาได้อยู่ใกล้ ๆ หนิงเยียน สาวงามร่ายรำเสร็จ การเเสดงชุดใหม่ก็พลันเข้ามา หนิงเยียนคิดว่า เซียวหยางเป็นคนมีฐานะที่ไม่ธรรมดาแน่นอน ยากที่จะคาดเดานัก 

"ข้ากับท่าน ถือว่าเป็นสหายกันเเล้ว" นางคว้ากาสุรามาริน จากนั้นยกขึ้นดื่มให้เขา 

"ข้าก็เช่นกัน" เซียวหยางยกจอกสุราขึ้นดื่ม เป็นครั้งแรกที่เขาดื่มสุราอย่างมีความสุข

ตึก !!!

สาวงามที่ร่ายรำต่างล้มลงกับพื้น เพราะมีเรือสำราญลำใหญ่กว่ามาชนเรือสำราญของเซียวหยางอย่างเเรง

หนิงเยียนมองคนบนเรือใหญ่ นางจำได้ดีเชียวละ เวยอ๋องเจ้าคนสารเลวจะมาขัดจังหวะความสำราญของนางทำไมกัน

จอกสุราของนางร่วงลงกับพื้น น่าโมโหนัก เซียวหยางมองบุรุษแต่งกายดูภูมิฐาน อาภรณ์หรูหรา ประดับหยกชั้นดีตรงเอว การแต่งกายมีแต่คนในราชวงศ์เท่านั้นที่จะแต่งได้

"มิทราบว่า ท่านมาชนเรือของข้า แล้วยังถือวิสาสะ เข้ามาในเรือ ท่านต้องการอันใด" เซียวหยางเป็นสุภาพชนเอ่ยถามด้วยความประนีประนอม แม้ฝ่ายตรงข้ามจะหยาบช้าก็ตาม

เวยอ๋องยิ้มเย็นส่งสายตาไปทางหนิงเยียน นางจะให้เจ้าคนสารเลวบอกความจริงแก่เซียวหยางมิได้

เวยอ๋องกำลังจะเอ่ยแต่ทว่า

"เขาคือพี่ใหญ่ของข้าเอง" หนิงเยียนเอ่ยขึ้นตัดหน้าเวยอ๋อง ทำให้เขาทั้งเจ็บแค้นได้กลืนคำพูดลงคอไป เวยอ๋องตาแดงก่ำ มองนางมารร้ายแสดงละครป่าหี่

นางจะสวมหมวกเขียวให้เขา หรือนางจะเป็นดอกซิ่งแดงยื่นออกนอกกำแพง สองอย่างความหมายไม่ต่างกัน

"คารวะพี่ใหญ่" เซียวหยางประสานมือคำนับ เวยอ๋องหน้านิ่ง

"เซียวหยาง ข้ากลับก่อน ขอบคุณเจ้ามากสำหรับการล่องเรือวันนี้" 

นางเดินข้างเวยอ๋องแสร้งยิ้มให้เขา 

"พี่ใหญ่ไม่น่าใจร้อนมารับข้าเลย ไหน ๆ มาเเล้ว พวกเรากลับกันเถอะ" นางคล้องเเขนเขาเดินขึ้นเรือลำใหญ่

คล้อยหลังทั้งสองคนเรือลำใหญ่เเล่นออกไปไกลพอสมควร 

เซียวหยางทำลายโต๊ะอาหารด้วยความโมโห นี่หนิงเยียนคิดว่าเขาดูไม่ออกรึไง บุรุษผู้นั้นคือใคร พวกเขาสองคนต้องมิใช่พี่น้องกัน 

"หลี่อี้ไปสืบความสัมพันธ์ของคนทั้งสองนั้นมาให้ข้า"

"ขอรับองค์ชาย"

ในเมื่อฟ้าดินลิขิตให้เขาเเละนางรู้จักกันเเล้ว เขาจะไม่มีวันปล่อยนางไปเป็นอันขาด ขอแค่นางให้โอกาสเขา 

ชาตินี้เขาเซียวหยางไม่เคยมีสหายหรือคนที่จริงใจมาก่อนเพราะโรคบ้า ๆ นี่

ในเรือสำราญลำใหญ่ ภายในห้อง หลังจากขึ้นเรือมาเวยอ๋องอุ้มนางมาในห้องนี้

"นี่เจ้ามันสตรีไร้ยางอาย เป็นชายาข้า มีสามีอยู่แล้ว แต่เจ้าไปหาความสำราญกับชายอื่น เจ้ายังรู้จักคุณธรรมสี่รึไม่" เวยอ๋องร่ายยาว หนิงเยียนทำหน้านิ่งราวกับรูปปั้นประติมากรรมในอารามหลวง

สิ่งที่เวยอ๋องเอ่ยมาทั้งหมดนั้น นางมิเข้าใจหรอก เพราะนางมาจากโลกใบใหม่ที่สตรีมิได้เป็นรองบุรุษ

บุรุษทำร้ายสตรี สตรีก็ทำร้ายบุรุษได้ นางไม่สนใจว่าโลกใบนี้ สตรีต้องฟังบุรุษแล้วจะรอด แต่นางไม่ใช่ นางพร้อมหย่าเสมอ

"ด่าข้าพอรึยัง ถ้าพอแล้วข้าจะออกไปรับอากาศด้านนอก"

"นี่เจ้า มิสำนึกอีกรึ มีหน้าโป้ปดว่าข้าคือพี่ใหญ่เจ้า พี่ใหญ่ที่ไหนทับน้องสาวเล่า หรือจะให้ข้าสาธยายให้ดู" แสดงว่านางคิดจะหย่ากับเขาไปหาบุรุษผู้นั้น เขาไม่มีทางหย่าเป็นอันขาด

หนิงเยียนมองคนสมองสุนัข นี่มันหมาหวงก้างชัด ๆ ตอนที่หนิงเยียนคนเดิมรักหมดใจ ทำไมต้องทำร้ายจนตายเล่า

มันสายไปเสียเเล้ว...

"ปล่อยข้านะ !!!"

เวยอ๋องระดมจุมพิตไปทั่วใบหน้างาม หนิงเยียนเกลียดมากคนที่ทำเยี่ยงนี้กับนาง 

นางเคยช่วยชีวิตเขาเหตุใด เวยอ๋องไม่สำนึก อีกทั้งแว้งกัดมาทำร้ายนาง

ประโลมจูบที่เร่าร้อนประดุจเปลวเพลิง หลายวันมานี้ เขาไม่ไปยุ่งกับหยวนเซียง อีกทั้งจะให้โอกาสหนิงเยียน เหตุใดนางไม่สนใจเขา วันนี้ที่เขาเห็นนางกับบุรุษอื่นหัวเราะอย่างมีความสุข ใจเขาปวดยิ่งนัก ไหน้ำส้มแตกพัน ๆ ไหแล้วกระมัง

หนิงเยียนขยะเเขยงนัก นางกัดปากเจ้าคนถ่อย แต่ทว่าเขายังไม่ยอมหยุด ยังคงเบียดเข้ามาในเรือนกายคนงาม นางหยิกเข้าไปที่แผล แต่ชายหนุ่มหน้าหนาไม่ยอมปล่อยนาง 

เวยอ๋องพลันปลดอาภรณ์ของคนงามโยนลงพื้น หนิงเยียนนึกถึงเข็มฉีดยา เข็มนั้นก็พลันอยู่ในมือนาง นางแทงเข้าไปที่เเขนเขา ชายหนุ่มมองร่างงามที่ทำร้ายเขา เขาดึงเข็มนั้นออก ขึ้นคร่อมร่างงามโลมเลียอย่างเร่าร้อน

หนิงเยียนร้องลั่นเรือ องครักษ์เวยอ๋องแต่ละคนได้ยินเข้าทำหน้าสลด 

พระชายาไปล่องเรือกับชายอื่นจะมิให้เวยอ๋องโกรธนางได้อย่างไร แค่นี้ถือว่าเวยอ๋องเมตตานางมากเเล้ว

สายฝนห่าใหญ่ได้โหมกระหน่ำลงมาอย่างแรง ท่ามกลางบรรยากาศข้างนอกที่เหน็บหนาวจนองครักษ์ต้องรีบไปหลบด้านใน แต่ทว่าในห้องเล็กบนเรือสำราญร้อนประดุจเปลวเพลิงแผดเผา มีทั้งเสียงสะอื้น เสียงครวญครางปนคราบน้ำตา